Μένεις με τα παπουτσια στο χέρι έξω από τους casualties γιατι λόγω της καταραμμένης αφραγκίας σου δεν έχεις 5 ευρώ παραπάνω που είναι το εισητήριο στο ταμείο. Ίσως είχες βαρεθεί κιόλας.
*παρενθεση* Πάντα μου την έσπαγε αυτό με τα ακριβότερα εισητήρια στο ταμείο. Αν δηλαδή δεν προλαβεις να τρέχεις κέντρο για να αγοράσεις το εισητήριο πιο νωρίς πρέπει να το πληρώσεις? Και χειρότερα, αν κινεις γη και ουρανο για να μαζέψεις τα λεφτα μεχρι τη μέρα της συναυλίας, πρέπει να μαζέψεις ακόμη περισσότερα απότι υπολόγιζες? *κλείνει η παρένθεση*
Καταλήγεις λοιπόν με το κοκκινομάλλικο κορίτσι, το ρηνιό και μια συνοδεία νηπιαγωγείου πάααλι στο κέντρο, να περνάς ακόμη μια καμμένη, yet ευτυχισμένη νύχτα. Τρέχεις πάνω κάτω (στον αη νικόλα? :S) να βρεις το κάρμα σου όμως δεν το βρίσκεις, μα τάζεις στον εαυτό σου να μην το παρατήσεις. Από την άλλη όμως έχεις και την καρδιά σου κάπου εκεί να σε περιμένει. Ωραία το κόβω με τις αλληγορίες.
Εν τέλει αποφασίζεις να κάνεις όλη τη διαδρομή πίσω και να καταλήξεις σε ένα φιλικό πάρτυ μασκέ, μη όντας μασκέ, στο δρόμο συναντάς αγαπημένες αλλά και μισητές φάτσες, και τελικά φτάνεις. Και μένεις να τρώς βλακειούλες, να χορεύεις κι ας έχουν πεθάνει τα πόδια σου, και να τραγουδάς καραόκε Ρουβά. Τέλος να γυρίζεις πτώμα σπίτι αλλά με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Μμμμ. Μερικές φορές είναι όλα ωραία. Αγαπώ αυτές τις μέρες.
Μισώ τα σπυράκια μου μα είναι δικά μου.
No matter how I try, I find my way into the same old jam.
Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
Homecoming
I'm coming back again
to the ruins that they used to be my home
Returning to the place
that somewhen was my world
Everything's so different
Past's ghosts through the streets
I left them all behind
For a better life
a better self
but now i'm here where i started
again
Pouring rain takes away
the dust
that covered my past
memories' remnants only left
old pale movie in my mind
I'm coming back again
to the ruins that they used to be my home.
recalling all the lost
moments lost trying to forget
to reach a new beginning
back for one more time
nothing seems friendly
nothing feels now like home
this place is dull
there are only lights
but these lights are blinding me
they always did
I'm going to leave again
the ruins that they used to be my home.
"need a little understanding for all i've done. In another situation I don't belong." - Paradise lost
Δεν ξέρεις πως θα σου βγει
Μα έχει πλάκα
Πέρασαν οι μέρες δίχως να το καταλάβω
είχε πλάκα
μα αυτό που θέλω δεν το έχω
κι έχει πλάκα να το κυνηγάω
δεν προλαβαινω να κανω οσα θελω
και είναι αστείο
Όλα μου φαίνονται αστεία
και είμαι νηφάλια
όχι δεν τρελάθηκα
απλά παραληρώ για άγνωστο λόγο
κι αυτό πλάκα έχει στο κάτω κάτω.
Καληνύχτα :)
to the ruins that they used to be my home
Returning to the place
that somewhen was my world
Everything's so different
Past's ghosts through the streets
I left them all behind
For a better life
a better self
but now i'm here where i started
again
Pouring rain takes away
the dust
that covered my past
memories' remnants only left
old pale movie in my mind
I'm coming back again
to the ruins that they used to be my home.
recalling all the lost
moments lost trying to forget
to reach a new beginning
back for one more time
nothing seems friendly
nothing feels now like home
this place is dull
there are only lights
but these lights are blinding me
they always did
I'm going to leave again
the ruins that they used to be my home.
"need a little understanding for all i've done. In another situation I don't belong." - Paradise lost
Δεν ξέρεις πως θα σου βγει
Μα έχει πλάκα
Πέρασαν οι μέρες δίχως να το καταλάβω
είχε πλάκα
μα αυτό που θέλω δεν το έχω
κι έχει πλάκα να το κυνηγάω
δεν προλαβαινω να κανω οσα θελω
και είναι αστείο
Όλα μου φαίνονται αστεία
και είμαι νηφάλια
όχι δεν τρελάθηκα
απλά παραληρώ για άγνωστο λόγο
κι αυτό πλάκα έχει στο κάτω κάτω.
Καληνύχτα :)
Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011
REJECTION.
Απόρριψη, απόρριψη, απόρριψη. Άσχημο και γαμημένο συναίσθημα, ξέρει να μεταμφιέζεται καλά, να κρύβεται και να σου σκάει εκεί που δεν το περιμένεις. Πονάει. Χτυπάει. Εξουθενώνει. Και είναι διπλά άσχημη όταν έρχεται από πολλαπλές πηγές. Τέλος η συναισθηματολογία.
Ενα απαισιο σαββατοκύριακο. Μέσα μου απαίσιο ανεξάρτητα από το τι φαινοταν απέξω. Πρώτη δόση απόρριψης την παρασκευή. Μια μέρα με τόση βροχή, από τις τόσο δυνατές που σε κάνουν να νιώθεις υπερβολικά μικρός μπροστά στη δύναμη της φύσης. Πλάκα είχε. Το τι είδα δεν είχε καθόλου πλάκα.
Σάββατο βράδυ, στην ίδια συνηθισμένη πια καλώς ή κακώς περιοχή των εξαρχείων να συναντώ άτομα που έχω να δω για ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διαστημα, όλους εκεί, στο ίδιο σημείο την ίδια μέρα. Και να πινω όσο επαιρνε. (ναι γουαου ειμαι κι εγώ μεγάλο παιδί και πίνω τώρα.) Ξαφνικα πολλά πράγματα γυρίζουν, δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις όλα γίνονται χαρούμενα και μπλα μπλα μπλα αλλά έχεις την τύχη όσο και να ζαλιστείς να ξέρεις παντα που να σταματήσεις για να μην γινεις *insert proper swear word here*. Το θέμα ήταν να ξεχάσεις αλλα νετα καταλαβαίνεις πως δεν κερδισες και τίποτα γιατι δημιουργούνται κι άλλες στιγμές για να ξεχάσεις.
Μικρό bass communion (ναι, έτσι θα σε λέω) δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω κι αυτά τα ευχαριστώ και τις μαλακίες να τις αφήσεις γιατί δεν έκανα τίποτα. Κυριακή με πολλες ώρες στο δρόμο, (ναι, δεν ξέρω να κινουμαι στο Γαλατσι και γκονταμιτ έχει πολλά λεωφορεία) πολλές ώρες στουντιο και πολλές σκέψεις πάλι μέσα στο καημενο το κεφάλι μου που από τις πολλές σκέψεις μοιάζει με κτήριο του ΙΚΑ τη μερα πληρωμής των συντάξεων ή γενικα μια δημοσια ελληνικη υπηρεσία σε ώρα αιχμης και ωφου ωφου πάω να σκάσω. Τρένα που περνάνε από δω κι απο κει. Κι ένα περιεργο πράγμα, αυτό το α8 δυο φορες το χρειαστηκα, και τις 2 το ειδα να περνάει μόνο από την αντίθετη πλευρά από αυτή που το ήθελα.
*παρενθεση* χάος αυτά τα λεωφορεια. ανυπομονω για τη στιγμη που θα πατήσω το πόδι μου μέσα στο πανεπηστήμιο (επισημη έναρξη φοιτητικης ζωής) και θα πάρω το έναυσμα να μάθω για τα καλά το τι συμβαίνει μέσα στη ζουγκλα των τροχοφόρων μουμουμου *κλεινει η παρενθεση*
Tουλάχιστον έμεινα μακριά από κάτι που ίσως με έκανε ακόμη χειρότερα. Κάποια πράγματα πρέπει να μαθαίνεις να τα κρατάς μακριά μέχρι την κατάλληλη στιγμη, κι αν παίρνεις το ρίσκο να τα χάσεις.
Αυτά. αυτό το ποστ δεν έχει νοημα μάλλον, αλλά έτσι μου βγήκε να το γράψω. Αν περιμένεις οτι θα μιλουσα για την αποριψη μαλλον πρέπει να περιμένεις κάποια άλλη φορά αγαπητέ αναγνώστη. VALE που έλεγε και ο Γάιος Πλίνιος.
You were once led to believe, you were young an so naive, but now no longer.
Ενα απαισιο σαββατοκύριακο. Μέσα μου απαίσιο ανεξάρτητα από το τι φαινοταν απέξω. Πρώτη δόση απόρριψης την παρασκευή. Μια μέρα με τόση βροχή, από τις τόσο δυνατές που σε κάνουν να νιώθεις υπερβολικά μικρός μπροστά στη δύναμη της φύσης. Πλάκα είχε. Το τι είδα δεν είχε καθόλου πλάκα.
Σάββατο βράδυ, στην ίδια συνηθισμένη πια καλώς ή κακώς περιοχή των εξαρχείων να συναντώ άτομα που έχω να δω για ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διαστημα, όλους εκεί, στο ίδιο σημείο την ίδια μέρα. Και να πινω όσο επαιρνε. (ναι γουαου ειμαι κι εγώ μεγάλο παιδί και πίνω τώρα.) Ξαφνικα πολλά πράγματα γυρίζουν, δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις όλα γίνονται χαρούμενα και μπλα μπλα μπλα αλλά έχεις την τύχη όσο και να ζαλιστείς να ξέρεις παντα που να σταματήσεις για να μην γινεις *insert proper swear word here*. Το θέμα ήταν να ξεχάσεις αλλα νετα καταλαβαίνεις πως δεν κερδισες και τίποτα γιατι δημιουργούνται κι άλλες στιγμές για να ξεχάσεις.
Μικρό bass communion (ναι, έτσι θα σε λέω) δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω κι αυτά τα ευχαριστώ και τις μαλακίες να τις αφήσεις γιατί δεν έκανα τίποτα. Κυριακή με πολλες ώρες στο δρόμο, (ναι, δεν ξέρω να κινουμαι στο Γαλατσι και γκονταμιτ έχει πολλά λεωφορεία) πολλές ώρες στουντιο και πολλές σκέψεις πάλι μέσα στο καημενο το κεφάλι μου που από τις πολλές σκέψεις μοιάζει με κτήριο του ΙΚΑ τη μερα πληρωμής των συντάξεων ή γενικα μια δημοσια ελληνικη υπηρεσία σε ώρα αιχμης και ωφου ωφου πάω να σκάσω. Τρένα που περνάνε από δω κι απο κει. Κι ένα περιεργο πράγμα, αυτό το α8 δυο φορες το χρειαστηκα, και τις 2 το ειδα να περνάει μόνο από την αντίθετη πλευρά από αυτή που το ήθελα.
*παρενθεση* χάος αυτά τα λεωφορεια. ανυπομονω για τη στιγμη που θα πατήσω το πόδι μου μέσα στο πανεπηστήμιο (επισημη έναρξη φοιτητικης ζωής) και θα πάρω το έναυσμα να μάθω για τα καλά το τι συμβαίνει μέσα στη ζουγκλα των τροχοφόρων μουμουμου *κλεινει η παρενθεση*
Tουλάχιστον έμεινα μακριά από κάτι που ίσως με έκανε ακόμη χειρότερα. Κάποια πράγματα πρέπει να μαθαίνεις να τα κρατάς μακριά μέχρι την κατάλληλη στιγμη, κι αν παίρνεις το ρίσκο να τα χάσεις.
Αυτά. αυτό το ποστ δεν έχει νοημα μάλλον, αλλά έτσι μου βγήκε να το γράψω. Αν περιμένεις οτι θα μιλουσα για την αποριψη μαλλον πρέπει να περιμένεις κάποια άλλη φορά αγαπητέ αναγνώστη. VALE που έλεγε και ο Γάιος Πλίνιος.
You were once led to believe, you were young an so naive, but now no longer.
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011
Μπροστά στον πόνο είμαστε όλοι τόσο μόνοι.
Σας μισώ. Είστε όλοι *wait for it* σάπιοι. Δεν υπάρχουν πια συναισθήματα. Δεν έχετε συναισθήματα. Άδεια κουφάρια που προχωρουν στο χρόνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα, στόχος η απόλαυση, η στιγμιαία ευχαρίστηση, βάθος σε τίποτα. "Society failed to tolerate me and I have failed to tolerate society" Δεν μπορώ να ζήσω μέσα σε μη ανθρώπους. Θέλω να βρω τους αληθινους. Αν υπάρχουν. Τέρατα που αλύπητα ρουφάνε την ψυχή μου. Μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο λογια στριφογυρνουν στο μυαλό μου. "My only hope, my only solution is the violent revolution" Θα θελα να τους καθαριζα όλους. Όλους και να εξαφανιστώ. "Γιατί να πρέπει να σκοτώσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι ήδη νεκροί;" Για τη δικη μου στιγμιαια απόλαυση, να δω πως στο διαολο είναι. Δεν σας αντέχω άλλο. Μισώ εσένα που η χαρά σου είναι λύπη μου. Όταν ψάξεις μέσα σου και δεις πόσο άδεια είναι η καρδιά σου να αποφασίσεις να πέσεις μέσα στο κενό και να χαθείς για πάντα.
Κενό.
Χάος .
Γιατί όλοι αυτοί εκεί έξω δεν ξέρουν να αγγιζουν μια καρδιά χωρις να την τσαλακώσουν. Ο Πλάτωνας είπε πως οι αισθήσεις μας είναι τα δεσμα που μας κρύβουν την αλήθεια. Τα δικά μου δεσμά είναι οι συναισθήσεις. Η κατάρα του να έχεις συναισθήματα είναι βαριά στις μέρες μας. Βιώνεις τον πόνο με αληθινά και ίσως μικρά πράγματα. Αλλά ξέρεις ότι νιώθεις, ξέρεις πως έχεις μια πληγωμένη ψυχή. Πληγωμένη κι όχι ανύπαρκτη. Τουλάχιστον μέσα μου συνδυασα αισθήματα, κυκλοθυμία και πείσμα. Αλλιώς θα είχα χαθεί. Πραγματικά ότι αγαπώ κρατάει λίγο. Πόσο φοβάστε όλοι σας να νιώσετε. Πόσο... Κι εγώ που δεν φοβάμαι να νιώσω για την ευτυχια του άλλου μπορω να θυσιασω τον εαυτό μου. Και να μην πω τίποτα. Να σκύψω το κεφάλι. Μα αν σκάσω σας πήρε η μπάλα.
Καλώς ήρθατε και στην σκοτεινη πλευρά μου. Μπορεί να είμαι διπολικη, δεν με νοιάζει. ΤΟυλαχιστον είμαι κυκλοθυμική. Αντεξτε με. Τολμήστε να δειτε την κακία σας που σας δείχνω. Εγώ την είδα και με έκανε ανθρωπο. Απλά τολμήστε, αν κι αμφιβαλλω.
Συγγνώμη τάρχη που σε έστησα μια και κατι ώρα. Συγγνώμη μαλλιαρο κοκκινομαλλικο κοριτσι που σε έτρεχα πάνω κάτω στη βροχη γιατι τα νεύρα μου σήμερα ήταν πιο ευαισθητα κι απο νεογεννητο κουτάβι. Ευχαριστώ συγκυριες που κάνατε το ξωτικό να είναι εκεί. Ευχαριστω μεγάλε αδελφέ που ακούς τη γκρίνια μου και την ισοσταθμίζεις με τη δική σου. Ευχαριστώ θεε που μου δωσες τον Ταρχη.
και τώρα άντε γεια
ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΑΝΟΜΑΙ ΚΙ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΠΕΤΩ.
Κενό.
Χάος .
Γιατί όλοι αυτοί εκεί έξω δεν ξέρουν να αγγιζουν μια καρδιά χωρις να την τσαλακώσουν. Ο Πλάτωνας είπε πως οι αισθήσεις μας είναι τα δεσμα που μας κρύβουν την αλήθεια. Τα δικά μου δεσμά είναι οι συναισθήσεις. Η κατάρα του να έχεις συναισθήματα είναι βαριά στις μέρες μας. Βιώνεις τον πόνο με αληθινά και ίσως μικρά πράγματα. Αλλά ξέρεις ότι νιώθεις, ξέρεις πως έχεις μια πληγωμένη ψυχή. Πληγωμένη κι όχι ανύπαρκτη. Τουλάχιστον μέσα μου συνδυασα αισθήματα, κυκλοθυμία και πείσμα. Αλλιώς θα είχα χαθεί. Πραγματικά ότι αγαπώ κρατάει λίγο. Πόσο φοβάστε όλοι σας να νιώσετε. Πόσο... Κι εγώ που δεν φοβάμαι να νιώσω για την ευτυχια του άλλου μπορω να θυσιασω τον εαυτό μου. Και να μην πω τίποτα. Να σκύψω το κεφάλι. Μα αν σκάσω σας πήρε η μπάλα.
Καλώς ήρθατε και στην σκοτεινη πλευρά μου. Μπορεί να είμαι διπολικη, δεν με νοιάζει. ΤΟυλαχιστον είμαι κυκλοθυμική. Αντεξτε με. Τολμήστε να δειτε την κακία σας που σας δείχνω. Εγώ την είδα και με έκανε ανθρωπο. Απλά τολμήστε, αν κι αμφιβαλλω.
Συγγνώμη τάρχη που σε έστησα μια και κατι ώρα. Συγγνώμη μαλλιαρο κοκκινομαλλικο κοριτσι που σε έτρεχα πάνω κάτω στη βροχη γιατι τα νεύρα μου σήμερα ήταν πιο ευαισθητα κι απο νεογεννητο κουτάβι. Ευχαριστώ συγκυριες που κάνατε το ξωτικό να είναι εκεί. Ευχαριστω μεγάλε αδελφέ που ακούς τη γκρίνια μου και την ισοσταθμίζεις με τη δική σου. Ευχαριστώ θεε που μου δωσες τον Ταρχη.
και τώρα άντε γεια
ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΑΝΟΜΑΙ ΚΙ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΠΕΤΩ.
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
I want my innocence back.
and if you can't pecify me I will break yout bones.
Ή και όχι. Μπορεί να μη θέλω την αθωότητα πίσω. Εννοώ ναι, ήταν όμορφα να σε νοιάζει μόνο το τι θα παίξεις με τη φιενάδα σου επικοινωνοντας με φωνες μεχρι το απεναντι μπαλκόνι, το τι αυτοκολλητάκι θα σου έβαζε η δασκάλα και το αν η μαμα είχε φτίαξει τις απαίσιες φακές το μεσημέρι. Από την άλλη, τη στιγμή που χάνεται η αθωότητα ανοίγεται μπορστά σου ένας κόσμος αλλιώτικος, αχανής και σαγηνευτικός. Αν δεν είχα χάσει την αθωότητα δεν θα σκεφτόμουν τόσο όμορφα και περίπλοκα πράγματα, θα ζούσα στην κρυστάλλινη γυάλα του ενός κόσμου χωρις δολοπλοκίες, κακία, ανηθικότητες που ήθελαν να χτίσουν για μένα οι γονείς μου. Ο άνθρωπος είναι ανήθικος. Άρα και το αθώο ψεύτικο, μη ανθρώπινο.
Θελω να τελειώνει αυτή η βδομάδα, να φτάσει Παρασκευή. I need it. Τα μάτια μου κλείνουν. Γεια.
No hesitation, no delay.
Ή και όχι. Μπορεί να μη θέλω την αθωότητα πίσω. Εννοώ ναι, ήταν όμορφα να σε νοιάζει μόνο το τι θα παίξεις με τη φιενάδα σου επικοινωνοντας με φωνες μεχρι το απεναντι μπαλκόνι, το τι αυτοκολλητάκι θα σου έβαζε η δασκάλα και το αν η μαμα είχε φτίαξει τις απαίσιες φακές το μεσημέρι. Από την άλλη, τη στιγμή που χάνεται η αθωότητα ανοίγεται μπορστά σου ένας κόσμος αλλιώτικος, αχανής και σαγηνευτικός. Αν δεν είχα χάσει την αθωότητα δεν θα σκεφτόμουν τόσο όμορφα και περίπλοκα πράγματα, θα ζούσα στην κρυστάλλινη γυάλα του ενός κόσμου χωρις δολοπλοκίες, κακία, ανηθικότητες που ήθελαν να χτίσουν για μένα οι γονείς μου. Ο άνθρωπος είναι ανήθικος. Άρα και το αθώο ψεύτικο, μη ανθρώπινο.
Θελω να τελειώνει αυτή η βδομάδα, να φτάσει Παρασκευή. I need it. Τα μάτια μου κλείνουν. Γεια.
No hesitation, no delay.
Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
No one knows.
Παρτ 1, η φιλοσοφικη αναζήτηση.
<<Μέσα στους τόσους κινδύνους, μου μένει το "εγώ".>>
Εγώ εγώ εγώ. Δεν θα το έλεγα ναρκισσισμο, μάλον αυτοεκτίμηση και αυτοσβεβασμό. Γιατί εγώ θα είμαι ο μόνος άνθρωπος που θα μάθω τα περισσότερα πράγματα για μένα ως το τέλος της ζωής μου. Γιατί αν όλοι με αφήσουν, αν δεν έχω το εγώ στο πλάι μου, είμαι χαμένη. Γιατί εγώ είμαι ο ανθρωπος για τον οποίο πρέπει να φροντίζω καθημερινά. Γιατί όλα είναι περαστικά στη ζωή εκτός από τον εαυτό μας. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει ακριβώς τι κρύβεται μέσα μας, ίσως ούτε κι εμεις οι ίδιοι, αλλά η διαδικασία του να καλλιεργούμε τον εαυτό μας και να προσφέρουμε κάτι με το αποτυπωμά μας σε αυτή την κοινωνία, σε αυτό τον πλανήτη, αυτό είναι το νόημα της ζωής κατ' εμε. Στην τελική, όλα για μας τα κάνουμε, κάθε μας πράξη προορίζεται για να προσφέρει κάτι στον εαυτό μας. Ακόμη κι αν κάποιος αφιερώσει τη ζωή του στο να βοηθά τους άλλους, αυτό θα το κάνει γιατί προφανώς έτσι ευχαριστεί τον εαυτό του.
Εμεις είμαστε το πιο σημαντικό από όλα. Ο καθένας πρέπει να εξυψώσει τον εαυτό του πάνω από όλα, γιατι ερχεται παρέα μόνο με αυτόν, και φεύγει παρόμοια. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να θεωρουμε τον εαυτο μας σημαντικό ακομη και μετά από τις πιο άσχημες εμπειρίες. Και το γεγονος ότι κάθε ανθρωπος πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του πάνω από όλα, κάνει τους ανθρώπους ίσους, μοναδικούς και ελεύθερους.
Κι αν κανεις καταφέρει να κάνει την υπερβαση του να βαλει ενα δεύτερο άτομο στο ίδιο επίπεδο με τον εαυτό του (ποτέ όμως πιο πάνω από αυτόν), τότε βρίσκει την ευτυχία...
"Ο καθένας για πάρτη του, μέσα σε αυτή την ερημιά του εγωισμού που τη λέμε ζωή."
Παρτ 2, η ανασκόπηση.
Σε ένα γραφείο, με ένα ζευγάρι γόβες, ενα σαλβάρι και αλκοολ, τι παράταιρος συνδυασμός. Θελω τόσο πολύ να αγγίξω την κουλτούρα οϊμέ.
3 μέρες μακριά από ιντερνετ, πληροφορίες, την μ***κια που τρώει του καθενος τον εγκεφαλο κι από πρήξιμο. Ηρεμία. Ανακαλύπτεις τη μαγεία του DIY και βρίσκεις ότι έχεις ταλέντο στο να δημιουργείς νέα πράγματα. Άλλωστε είναι ενδιαφέρον να μετατρέπεις ότι δεν σου χρησιμευσε σε κάτι νέο. Είτε αυτό είναι ένα υλικό, είτε ένα συναίσθημα.
Και τελικά τα ψώνια μπορουν να ηρεμήσουν κάθε τύπο γυναίκας. Την κανουν να ξεχνιέται κάπως μέσα στις υλικές απολαύσεις, στα υφάσματα και στη γκλαμουρια θα λέγαμε, και αυτο δεν τη χαλάει. Είναι επειδή ευχαριστεί τον εαυτό της, που λέγαμε πιο πάνω. Κι ας σημαινουν μερικές φορές σκατά και κλεμμένα πορτοφόλια. Είναι μέσα στη ζωή κι αυτά αλλά αν μη τι άλλο σε ξενερώνουν. Και τιμπι σε αγαπω κι ας κυκλοφορεις με ένα μαύρο βροχερό συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σου όλη την ώρα :Ρ
Kαι αυτά τα ρημάδια, οι άντρες, είναι αναμφιβολα σημαντικό κομμάτι καθε γυναίκας με τις ανάλογες σεξουαλικές προτιμήσεις. Περίεργα πλάσματα όπως έχω καταλάβει. Ένιγουεη. Το να βλεπεις μια φορα τον αντρα της ζωής σου και μετά να τον ξανασυναντας, είναι τραγικο, το να σου συμβαίνει κι αυτό, και να έχεις κι έναν άλλο που τον πετυχαινεις μια ζωή παντού, και τη στιγμή που τον γνωρίζεις να εξαφανίζεται, δεν ξέρω πως χαρακτηρίζεται. Πλάκα έχει πάντως γιατί ξέρεις ότι αυτά τα 2 άτομα δεν μπορούν να είναι παρά μόνο ψευδαισθήσεις στη ζωή σου. Αρκετά με το μπλα μπλα. Ο λόγος δίνεται στον ανθρωπο για να κρύβει τη σκέψη του, αυτό ξέρω. Έχω και διαβασμα και αναλώνομαι στο να σπαταλώ άσκοπα το χρόνο μου. Ας είναι.
She said "i'll throw myself away,
They're just photos after all"
I can't make you hang around.
I can't wash you off my skin.
Outside the frame, is what we're leaving out
You won't remember anyway
I can go with the flow
Don't say it doesn't matter (with the flow) matter anymore
I can go with the flow (I can go)
Do you believe it in your head?
It's so safe to play along
Little soldiers in a row
Falling in and out of love
Something sweet to throw away.
I want something good to die for
To make it beautiful to live.
I want a new mistake, lose is more than hesitate.
Do you believe it in your head?
I can go with the flow
Don't say it doesn't matter (with the flow) matter anymore
I can go with the flow (I can go)
Do you believe it in your head?
<<Μέσα στους τόσους κινδύνους, μου μένει το "εγώ".>>
Εγώ εγώ εγώ. Δεν θα το έλεγα ναρκισσισμο, μάλον αυτοεκτίμηση και αυτοσβεβασμό. Γιατί εγώ θα είμαι ο μόνος άνθρωπος που θα μάθω τα περισσότερα πράγματα για μένα ως το τέλος της ζωής μου. Γιατί αν όλοι με αφήσουν, αν δεν έχω το εγώ στο πλάι μου, είμαι χαμένη. Γιατί εγώ είμαι ο ανθρωπος για τον οποίο πρέπει να φροντίζω καθημερινά. Γιατί όλα είναι περαστικά στη ζωή εκτός από τον εαυτό μας. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει ακριβώς τι κρύβεται μέσα μας, ίσως ούτε κι εμεις οι ίδιοι, αλλά η διαδικασία του να καλλιεργούμε τον εαυτό μας και να προσφέρουμε κάτι με το αποτυπωμά μας σε αυτή την κοινωνία, σε αυτό τον πλανήτη, αυτό είναι το νόημα της ζωής κατ' εμε. Στην τελική, όλα για μας τα κάνουμε, κάθε μας πράξη προορίζεται για να προσφέρει κάτι στον εαυτό μας. Ακόμη κι αν κάποιος αφιερώσει τη ζωή του στο να βοηθά τους άλλους, αυτό θα το κάνει γιατί προφανώς έτσι ευχαριστεί τον εαυτό του.
Εμεις είμαστε το πιο σημαντικό από όλα. Ο καθένας πρέπει να εξυψώσει τον εαυτό του πάνω από όλα, γιατι ερχεται παρέα μόνο με αυτόν, και φεύγει παρόμοια. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να θεωρουμε τον εαυτο μας σημαντικό ακομη και μετά από τις πιο άσχημες εμπειρίες. Και το γεγονος ότι κάθε ανθρωπος πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του πάνω από όλα, κάνει τους ανθρώπους ίσους, μοναδικούς και ελεύθερους.
Κι αν κανεις καταφέρει να κάνει την υπερβαση του να βαλει ενα δεύτερο άτομο στο ίδιο επίπεδο με τον εαυτό του (ποτέ όμως πιο πάνω από αυτόν), τότε βρίσκει την ευτυχία...
"Ο καθένας για πάρτη του, μέσα σε αυτή την ερημιά του εγωισμού που τη λέμε ζωή."
Παρτ 2, η ανασκόπηση.
Σε ένα γραφείο, με ένα ζευγάρι γόβες, ενα σαλβάρι και αλκοολ, τι παράταιρος συνδυασμός. Θελω τόσο πολύ να αγγίξω την κουλτούρα οϊμέ.
3 μέρες μακριά από ιντερνετ, πληροφορίες, την μ***κια που τρώει του καθενος τον εγκεφαλο κι από πρήξιμο. Ηρεμία. Ανακαλύπτεις τη μαγεία του DIY και βρίσκεις ότι έχεις ταλέντο στο να δημιουργείς νέα πράγματα. Άλλωστε είναι ενδιαφέρον να μετατρέπεις ότι δεν σου χρησιμευσε σε κάτι νέο. Είτε αυτό είναι ένα υλικό, είτε ένα συναίσθημα.
Και τελικά τα ψώνια μπορουν να ηρεμήσουν κάθε τύπο γυναίκας. Την κανουν να ξεχνιέται κάπως μέσα στις υλικές απολαύσεις, στα υφάσματα και στη γκλαμουρια θα λέγαμε, και αυτο δεν τη χαλάει. Είναι επειδή ευχαριστεί τον εαυτό της, που λέγαμε πιο πάνω. Κι ας σημαινουν μερικές φορές σκατά και κλεμμένα πορτοφόλια. Είναι μέσα στη ζωή κι αυτά αλλά αν μη τι άλλο σε ξενερώνουν. Και τιμπι σε αγαπω κι ας κυκλοφορεις με ένα μαύρο βροχερό συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σου όλη την ώρα :Ρ
Kαι αυτά τα ρημάδια, οι άντρες, είναι αναμφιβολα σημαντικό κομμάτι καθε γυναίκας με τις ανάλογες σεξουαλικές προτιμήσεις. Περίεργα πλάσματα όπως έχω καταλάβει. Ένιγουεη. Το να βλεπεις μια φορα τον αντρα της ζωής σου και μετά να τον ξανασυναντας, είναι τραγικο, το να σου συμβαίνει κι αυτό, και να έχεις κι έναν άλλο που τον πετυχαινεις μια ζωή παντού, και τη στιγμή που τον γνωρίζεις να εξαφανίζεται, δεν ξέρω πως χαρακτηρίζεται. Πλάκα έχει πάντως γιατί ξέρεις ότι αυτά τα 2 άτομα δεν μπορούν να είναι παρά μόνο ψευδαισθήσεις στη ζωή σου. Αρκετά με το μπλα μπλα. Ο λόγος δίνεται στον ανθρωπο για να κρύβει τη σκέψη του, αυτό ξέρω. Έχω και διαβασμα και αναλώνομαι στο να σπαταλώ άσκοπα το χρόνο μου. Ας είναι.
She said "i'll throw myself away,
They're just photos after all"
I can't make you hang around.
I can't wash you off my skin.
Outside the frame, is what we're leaving out
You won't remember anyway
I can go with the flow
Don't say it doesn't matter (with the flow) matter anymore
I can go with the flow (I can go)
Do you believe it in your head?
It's so safe to play along
Little soldiers in a row
Falling in and out of love
Something sweet to throw away.
I want something good to die for
To make it beautiful to live.
I want a new mistake, lose is more than hesitate.
Do you believe it in your head?
I can go with the flow
Don't say it doesn't matter (with the flow) matter anymore
I can go with the flow (I can go)
Do you believe it in your head?
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011
Great expectations.
Έτσι ακριβώς όπως το περίμενα! Νίκησα! Είναι πράγματι τραγικό να σε βαθμολογούν στα μαθήματα τα οποια εκ των πραγμάτων επιλέγεις να μην δώσεις βάση, αλλά τι να κάνουμε. Εγω έσκισα εκεί που έπρεπε. Και ευτυχως με ευνόησαν και οι ανθρωποι να λεμε την αλήθεια. Και κατάφερα τη μάνα μου να μου ζητήσει συγνώμη. Μέχρι κι εγώ σεβάστηκα τον εαυτό μου με αυτό. Ανύψωσε την αυτοεκτιμησή μου που λέμε. Και κατάφερε να έρθει κοντά μου. Κι έκανα πολύ περισσότερες αγορές απόσες θα μπορουσα να φανταστώ με 20 ευρώ. (Αυτές οι γοβες όμως θα μένουν μάλλον για πάντα ένα άπιαστο όνειρο :/)
Και εδώ είμαι προσπαθώντας να πάρω την απόφαση να δώσω μια ώθηση στον εαυτό μου. Όλα μια απόφαση είναι τελικά. Χμουχμου.
Και εδώ είμαι προσπαθώντας να πάρω την απόφαση να δώσω μια ώθηση στον εαυτό μου. Όλα μια απόφαση είναι τελικά. Χμουχμου.
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Beware what stalks you in the night.
MAAAAAAAAΛΙΣΤΑ.
Αγαπάω το κινέζικο. Και τα κορίτσια μου, και τις κουβέντες μας. Αγαπάω το κέντρο, και τις παρέες μου. Και τις νεες μποτες της τιμπι. Και όσα βλέπουν τα ματάκια μου. Και όσα πραγματα ανακαλύπτω, από αυτά τα θαμμένα που δεν θα επαιρνα χαμπάρι ποτέ και δύσκλα θα ενιωθα ότι υπήρχαν.
Mισώ την ψευτιά, την υποκρισία και τα υποφαινόμενα. Αλλά δεν θα επεκταθώ. Με ενοχλεί επίσης που μερικές φορές δεν είμαι τοσο θαρραλέα όσο συνήθως. Μου την έσπασε και η τύπισα στο τρένο που κυκλοφορούσε με το καημένο το γδαρμένο το ζωντανό και με κοιταζε με μισό μάτι όταν απομακρύνθηκα.
ΧΘΕΣ. God is an astronaut. ΘΕΟΙ. Η μουσική τους απίστευτοι, μπάντα που αξίζει να δεις λαιβ και δεν καταλαβαίνεις καν ότι δεν υπάρχει δείγμα στίχου. Μόνο εσείς επίδοξοι καπνιστές πρέπει να σεβαστείτε και αυτούς που έκαναν την αλλη επιλογή γαμώτο.
ΣΗΜΕΡΑ. Στου famous girl. Κουβέντα, απειρα γλυκά, αντιγραφή αλγεβρας μιας και πλεον έχω χάσει το μπουσουλα αν κι έχει πλάκα. Μας έχει χτυπήσει και τις δυο η βλακεία κατακούτελα. Γιατί βλακεία είναι. Κι επίσης, το κλάσιμο είναι τόσο πολύ που μας πήρε ο αέρας. (credits στο Πάντα.)
ΑΥΡΙΟ. Βαθμοί. Ντάξει δεν με νοιάζει και πολύ για να είμαι ειλικρινής, αλλά τις ανώτατες αρχές τις ενδιαφέρει πολύ. Όχι οτι έκανα προσπάθεια και τους αξίζω. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Κι εδώ κολλάει το ξενερωτο ανέκδοτο με τις πεθερες αλλά είναι τόσο ξενέρωτο που με σιχαίνομαι και στην ιδέα να το γράψω.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ. Έχεις μια τριήμερη και φίλους και τα σκυλάδικα-μπιτάκια που θα πρέπει να ανεχτεις οντως ανθρωπος που τα σιχαίνεται όλα αυτά. Έχεις από την άλλη μια συναυλία και δύο μπόνους μέρες ύπνου. Διαλέγεις τον εγωιστικό δρόμο ή τον αλτρουιστικό που μπορεί να αποβεί καλός και για σένα. Χμου.
Και τέλος του μικροπερίοδου αυτού λόγου.
Θα θελα σταλήθεια να γνώριζα κάποιον σαν τον Ζυλιεν. Όμορφο, άξεστο κι έξυπνο. Σε σκουντάει άσχημα η λογοτεχνία.
Γεια. (και παρόλο που φαινομαι μονοχνωτη η διαθεση μου είναι τόσο τοπ σήμερα :S)
Αγαπάω το κινέζικο. Και τα κορίτσια μου, και τις κουβέντες μας. Αγαπάω το κέντρο, και τις παρέες μου. Και τις νεες μποτες της τιμπι. Και όσα βλέπουν τα ματάκια μου. Και όσα πραγματα ανακαλύπτω, από αυτά τα θαμμένα που δεν θα επαιρνα χαμπάρι ποτέ και δύσκλα θα ενιωθα ότι υπήρχαν.
Mισώ την ψευτιά, την υποκρισία και τα υποφαινόμενα. Αλλά δεν θα επεκταθώ. Με ενοχλεί επίσης που μερικές φορές δεν είμαι τοσο θαρραλέα όσο συνήθως. Μου την έσπασε και η τύπισα στο τρένο που κυκλοφορούσε με το καημένο το γδαρμένο το ζωντανό και με κοιταζε με μισό μάτι όταν απομακρύνθηκα.
ΧΘΕΣ. God is an astronaut. ΘΕΟΙ. Η μουσική τους απίστευτοι, μπάντα που αξίζει να δεις λαιβ και δεν καταλαβαίνεις καν ότι δεν υπάρχει δείγμα στίχου. Μόνο εσείς επίδοξοι καπνιστές πρέπει να σεβαστείτε και αυτούς που έκαναν την αλλη επιλογή γαμώτο.
ΣΗΜΕΡΑ. Στου famous girl. Κουβέντα, απειρα γλυκά, αντιγραφή αλγεβρας μιας και πλεον έχω χάσει το μπουσουλα αν κι έχει πλάκα. Μας έχει χτυπήσει και τις δυο η βλακεία κατακούτελα. Γιατί βλακεία είναι. Κι επίσης, το κλάσιμο είναι τόσο πολύ που μας πήρε ο αέρας. (credits στο Πάντα.)
ΑΥΡΙΟ. Βαθμοί. Ντάξει δεν με νοιάζει και πολύ για να είμαι ειλικρινής, αλλά τις ανώτατες αρχές τις ενδιαφέρει πολύ. Όχι οτι έκανα προσπάθεια και τους αξίζω. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Κι εδώ κολλάει το ξενερωτο ανέκδοτο με τις πεθερες αλλά είναι τόσο ξενέρωτο που με σιχαίνομαι και στην ιδέα να το γράψω.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ. Έχεις μια τριήμερη και φίλους και τα σκυλάδικα-μπιτάκια που θα πρέπει να ανεχτεις οντως ανθρωπος που τα σιχαίνεται όλα αυτά. Έχεις από την άλλη μια συναυλία και δύο μπόνους μέρες ύπνου. Διαλέγεις τον εγωιστικό δρόμο ή τον αλτρουιστικό που μπορεί να αποβεί καλός και για σένα. Χμου.
Και τέλος του μικροπερίοδου αυτού λόγου.
Θα θελα σταλήθεια να γνώριζα κάποιον σαν τον Ζυλιεν. Όμορφο, άξεστο κι έξυπνο. Σε σκουντάει άσχημα η λογοτεχνία.
Γεια. (και παρόλο που φαινομαι μονοχνωτη η διαθεση μου είναι τόσο τοπ σήμερα :S)
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Sick.
Ναί λοιπόν είμαι άρρωστη εδώ και κάποιο καιρό. Είναι κάπως τραγικό να είσαι ριγμένος στο κρεβάτι κατά το 80% της μέρας ενώ έχεις τόσα να κάνεις, κι ενώ η διαθεσή σου δεν έχει κανένα λόγο να είναι σε χαμηλά επίπεδα, πέφτει αυτόματα λόγω του πυρετού.
Μετά από ένα αρκετά γαματο σαββατοκύριακο, μισό στο σπίτι του ξωτικού και μισό παρέα με τον τάρχη που αφού φάγαμε πόρτα από το εργοστάσιο σοκολάτας καταλήξαμε να περιδρομιάζουμε στο γκάζι μετά από τις συμβουλες γνωστου καλτ μουτρου του δευτέρου, ξαναρρώστησα αφού η φιλολογος μας αποφάσισε να μας κάνει μάθημα με 39 πυρετό κι αφού το μισό μου σχολείο, ίσως και παραπανω ήταν άρρωστο. Και οι απουσίες μαζεεεεεύονταιιιιι. Δεν γκρινιάζω άλλο όμως, δεν θα μου πέσει η ψυχολογία, όοοοοοχι.
Έκανα πάντως το βήμα να πετάξω κάποια σκουπίδια που βρίσκονταν σε αυτό τον κάδο της ανακύκλωσης. Μπράβο μου. Και καταφερα μαζί με το παιδι με τη λατρεία στα καπκεικς να δώσω νέο νόημα στην έννοια "Ι like it".
Η Τρίτη ανακυρήχθηκε επίσης ως επισημη μέρα λογοτεχνίας από εμενα και τον τάρχη. 4 ανυποφορες ώρες γεωμετριας-αλγεβρας-φυσικης-χημειας αντικαταστάθηκαν από το λίωσιμο με βιβλία. Αρέσκομαι.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα είμαι καλά μέχρι το σαββατοκύριακο, γιατί οι god is an astronaut δεν χάνονται λέμε! Και πρέπει να κάνω και προβες. ΑΜΑΝ με λίγα λόγια (όχι τα καθάρματα, το κανονικό, το επιφώνημα).
Ενιγουέη. Σαπίζω σήμερα *χαρακτηριστικη κίνηση που συνοδεύει τη συγκεκριμένη signature φράση*. Ακολουθεί ένα σχετικά παλιό ποιήμα μου. Έτσι γιατί μπορώ που λέμε.
Ο κόσμος ήταν κακος
Δεν μ' άφησε να προχωρήσω
Ούτε να βρω το φως
Μόνο ζητούσε να αποφασίσω
Ο κόσμος ήταν κακός
Την παιδκή μου ψυχή εμαύρισε
Σαν να τη χτύπαγε κάποιος τρελός
Κι η στιγμή να ξυπνήσω άργησε
Κανένα σθένος για ναπ ροχωρήσω
ΤΟ όνειρα γκρεμίστηκαν σαν μικρές καλύβες.
Τη ζωή που ήθελα δεν μπόρεσα να ξεκινήσω
Οι ελπίδες γύρω μου σωριαστηκαν, μυριάδες στοίβες
Το φως δεν βρήκα
Μες στου κακού του κόσμου την καταχνιά
Σαν μια αντίκα
Ο δόλιος χρόνος με ξεπουλά
Ο κόσμος ήταν κακός
Ζητούσε γρήγορες αποφάσεις
Κι αν ήσουν δειλός
Σε έκανε τα πάντα να χάσεις.
Μετά από ένα αρκετά γαματο σαββατοκύριακο, μισό στο σπίτι του ξωτικού και μισό παρέα με τον τάρχη που αφού φάγαμε πόρτα από το εργοστάσιο σοκολάτας καταλήξαμε να περιδρομιάζουμε στο γκάζι μετά από τις συμβουλες γνωστου καλτ μουτρου του δευτέρου, ξαναρρώστησα αφού η φιλολογος μας αποφάσισε να μας κάνει μάθημα με 39 πυρετό κι αφού το μισό μου σχολείο, ίσως και παραπανω ήταν άρρωστο. Και οι απουσίες μαζεεεεεύονταιιιιι. Δεν γκρινιάζω άλλο όμως, δεν θα μου πέσει η ψυχολογία, όοοοοοχι.
Έκανα πάντως το βήμα να πετάξω κάποια σκουπίδια που βρίσκονταν σε αυτό τον κάδο της ανακύκλωσης. Μπράβο μου. Και καταφερα μαζί με το παιδι με τη λατρεία στα καπκεικς να δώσω νέο νόημα στην έννοια "Ι like it".
Η Τρίτη ανακυρήχθηκε επίσης ως επισημη μέρα λογοτεχνίας από εμενα και τον τάρχη. 4 ανυποφορες ώρες γεωμετριας-αλγεβρας-φυσικης-χημειας αντικαταστάθηκαν από το λίωσιμο με βιβλία. Αρέσκομαι.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα είμαι καλά μέχρι το σαββατοκύριακο, γιατί οι god is an astronaut δεν χάνονται λέμε! Και πρέπει να κάνω και προβες. ΑΜΑΝ με λίγα λόγια (όχι τα καθάρματα, το κανονικό, το επιφώνημα).
Ενιγουέη. Σαπίζω σήμερα *χαρακτηριστικη κίνηση που συνοδεύει τη συγκεκριμένη signature φράση*. Ακολουθεί ένα σχετικά παλιό ποιήμα μου. Έτσι γιατί μπορώ που λέμε.
Ο κόσμος ήταν κακος
Δεν μ' άφησε να προχωρήσω
Ούτε να βρω το φως
Μόνο ζητούσε να αποφασίσω
Ο κόσμος ήταν κακός
Την παιδκή μου ψυχή εμαύρισε
Σαν να τη χτύπαγε κάποιος τρελός
Κι η στιγμή να ξυπνήσω άργησε
Κανένα σθένος για ναπ ροχωρήσω
ΤΟ όνειρα γκρεμίστηκαν σαν μικρές καλύβες.
Τη ζωή που ήθελα δεν μπόρεσα να ξεκινήσω
Οι ελπίδες γύρω μου σωριαστηκαν, μυριάδες στοίβες
Το φως δεν βρήκα
Μες στου κακού του κόσμου την καταχνιά
Σαν μια αντίκα
Ο δόλιος χρόνος με ξεπουλά
Ο κόσμος ήταν κακός
Ζητούσε γρήγορες αποφάσεις
Κι αν ήσουν δειλός
Σε έκανε τα πάντα να χάσεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)