REJECTION.

Απόρριψη, απόρριψη, απόρριψη. Άσχημο και γαμημένο συναίσθημα, ξέρει να μεταμφιέζεται καλά, να κρύβεται και να σου σκάει εκεί που δεν το περιμένεις. Πονάει. Χτυπάει. Εξουθενώνει. Και είναι διπλά άσχημη όταν έρχεται από πολλαπλές πηγές. Τέλος η συναισθηματολογία.

Ενα απαισιο σαββατοκύριακο. Μέσα μου απαίσιο ανεξάρτητα από το τι φαινοταν απέξω. Πρώτη δόση απόρριψης την παρασκευή. Μια μέρα με τόση βροχή, από τις τόσο δυνατές που σε κάνουν να νιώθεις υπερβολικά μικρός μπροστά στη δύναμη της φύσης. Πλάκα είχε. Το τι είδα δεν είχε καθόλου πλάκα.
Σάββατο βράδυ, στην ίδια συνηθισμένη πια καλώς ή κακώς περιοχή των εξαρχείων να συναντώ άτομα που έχω να δω για ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διαστημα, όλους εκεί, στο ίδιο σημείο την ίδια μέρα. Και να πινω όσο επαιρνε. (ναι γουαου ειμαι κι εγώ μεγάλο παιδί και πίνω τώρα.) Ξαφνικα πολλά πράγματα γυρίζουν, δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις όλα γίνονται χαρούμενα και μπλα μπλα μπλα αλλά έχεις την τύχη όσο και να ζαλιστείς να ξέρεις παντα που να σταματήσεις για να μην γινεις *insert proper swear word here*. Το θέμα ήταν να ξεχάσεις αλλα νετα καταλαβαίνεις πως δεν κερδισες και τίποτα γιατι δημιουργούνται κι άλλες στιγμές για να ξεχάσεις.
Μικρό bass communion (ναι, έτσι θα σε λέω) δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω κι αυτά τα ευχαριστώ και τις μαλακίες να τις αφήσεις γιατί δεν έκανα τίποτα. Κυριακή με πολλες ώρες στο δρόμο, (ναι, δεν ξέρω να κινουμαι στο Γαλατσι και γκονταμιτ έχει πολλά λεωφορεία) πολλές ώρες στουντιο και πολλές σκέψεις πάλι μέσα στο καημενο το κεφάλι μου που από τις πολλές σκέψεις μοιάζει με κτήριο του ΙΚΑ τη μερα πληρωμής των συντάξεων ή γενικα μια δημοσια ελληνικη υπηρεσία σε ώρα αιχμης και ωφου ωφου πάω να σκάσω. Τρένα που περνάνε από δω κι απο κει. Κι ένα περιεργο πράγμα, αυτό το α8 δυο φορες το χρειαστηκα, και τις 2 το ειδα να περνάει μόνο από την αντίθετη πλευρά από αυτή που το ήθελα.
*παρενθεση* χάος αυτά τα λεωφορεια. ανυπομονω για τη στιγμη που θα πατήσω το πόδι μου μέσα στο πανεπηστήμιο (επισημη έναρξη φοιτητικης ζωής) και θα πάρω το έναυσμα να μάθω για τα καλά το τι συμβαίνει μέσα στη ζουγκλα των τροχοφόρων μουμουμου *κλεινει η παρενθεση*
Tουλάχιστον έμεινα μακριά από κάτι που ίσως με έκανε ακόμη χειρότερα. Κάποια πράγματα πρέπει να μαθαίνεις να τα κρατάς μακριά μέχρι την κατάλληλη στιγμη, κι αν παίρνεις το ρίσκο να τα χάσεις.
Αυτά. αυτό το ποστ δεν έχει νοημα μάλλον, αλλά έτσι μου βγήκε να το γράψω. Αν περιμένεις οτι θα μιλουσα για την αποριψη μαλλον πρέπει να περιμένεις κάποια άλλη φορά αγαπητέ αναγνώστη. VALE που έλεγε και ο Γάιος Πλίνιος.

You were once led to believe, you were young an so naive, but now no longer.