Είδα ένα μικρό αλπμίνο αγοράκι έξω από το λεωφορείο, Ήταν πανέμορφο. Τρομερό πως κάποιες φορές τα αφύσικα πράγματα μοιάζουν τόσο όμορφα. Ονειρικά. Παραμυθένια.
Είδα μια παρέα παπαρούνες να φυτρώνουν στην άκρη του δρόμου. Εκεί όπου δεν υπάρχει χώμα, απλά φυτρώνουν. Πάντα με συνάρπαζε το μυστήριο με τις παπαρούνες. Φυτρώνουν μόνες τους σε περίεργα και άνυδρα σημεία, πάντα μια συγκεκριμένη εποχή. Το πιο αυτόνομο λουλουδι. Πάντα μια εποχή όμως. Ποτέ δεν θα δεις μια παπαρούνα πέρα από την άνοιξη.
Είδα τη λίμνη. Είχε φορέσει το πιο βαθύ μπλε χρώμα με το οποιο την έχω αντικρύσει ποτέ. Θετικό.
Είδα τε ζεστά ρυάκια. Θειάφι. Μια φλέβα ζωής στον αμίλητο κάμπο. Ξεκινουν παντα χωριστά κι ενώνονται στην αγκαλιά του ωκεανού.
Είδα ένα κίτρινο χαλί από αγριολουλουδα.
"αντεκδίκηση και υπομονη, παλεύουν χρόνια στο μυαλό μας και στη λογικη."
Και ζεσταίνομαι αλλά δεν βγάζω τα ρούχα μου για κανένα λόγο.
Strange how beauty can hurt the open eye
More than all the dirt and filth...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου