part 1, The realisation.
Οι πιο βαρετές στιγμές της ζωής μας, είναι σαν σκηνές κουλτουριάρικης τανίας.
Κοιτάμε με παθητικότητα ένα σκηνικό με ελάχιστη ή καθόλου κινητικότητα, αγχωνόμαστε, κοιτάμε ένα κοινό μοτίβο για φαινομενικά ατέλειωτη ώρα (που στην ουσία είναι μόο κάτι λεπτά), αναμένοντας ξαφνικά να συμβεί κάτι το συναρπαστικό, μόνο που αυτό ποτέ δε συμβαίνει.
part 2, Τhe facts.
Αφού λοιπόν ο δαιμονισμένος σκύλος κατέστρεψε το αριστερό μου χέρι και το σαγόνι μου, μπορώ πλά να πω ότι περνάω υπέροχα!
Σαπίζω λοιπόν μέσα βλέποντας ειδήσεις. Και αφού περνάει η είδηση με τα φοιτητικα συλλαλητήρια, στο ντούκου κυρίως, ξαφνικά σκάει η είδηση με τους νεαρούς αγρότες και το πόσο ευτυχισμένοι είναι. Χμμμ...
Κάποιος έξω έχει βάλει τέρμα κάτι σε μπλουζ ρυθμο. χμμμ...
Did you arrive at the place that you came from?...
"Το να σκέφτεσαι υπερβολικά πολύ είναι ααρώστια, πραγματική αρρώστια..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου