Η αποσύνθεση που ταράζει τον κόσμο μου θολώνει τα μάτια.
Τόση κακία.
Απελπισία.
Σχιζοφρένεια.
Απάθεια.
Χαμένα συναισθήματα απλώνουν τα φτερά τους στις ψυχές των ανθρώπων και τους κατατρώνε, γρήγορα ή αργά, όπως το κοράκι τα σωθικά του Προμηθέα.
Καταλλήγουν νάρκισσοι, τρελοί, δολοφόνοι.
Ή και όλα μαζί.
Και το χειρότερο είναι ότι το βρίσκω λογικό.
Μέσα σε όλη αυτή τη βρώμα που βιώνουμε, όλα γίνονται συνήθεια, όλα κύκλος. Η επιβίωση υπερβαίνει το συναίσθημα, η παθητικότητα μας κατακλύσσει. Η ανθρώπινη ταυτότητα μένει ξεχασμένη στο πιο βαθύ συρτάρι του σπιτιού μας, και συνήθως φθείρεται με τον καιρό, αφού κανείς δεν τη ζητάει. Εξαρτόμαστε από όσα γύρω μας μπορούν να αγοραστούν. Αποβάλουμε τον εαυτό μας και τον αντικαθιστούμε με ένα ανδρείκελο πρότυπο, υποκατάστατο γι' αυτό που ίσως μπορούσαμε να έχουμε μέσα μας αλλά αναγκαζόμαστε να χάσουμε.
Και για ποιο λόγο;
Για μια άνετη, χωρίς προβλήματα ζωή;
Η ζωή υπάρχει για να μας γεμίζει το δρόμο προβλήματα κι εμείς να τα λύνουμε. Έτσι κι αλλιώς έτσι όπως πάνε τα πράγματα η ζωή δεν θα 'ναι άνετη, και δεν θα είχε καν αξία να είναι. Μια άνετη ζωή σημαίνει μια απαθή ζωή. Όταν γεννιόμαστε το ξέρουμε όλοι. Μα μαθαίνουμε να το ξεχνάμε. Και γινόμαστε αυτό που τόσο αγαπήσαμε στην παιδική ηλικία. ΚΟΥΚΛΕΣ. Άδεια κουφάρια με λαμπερή επιδερμίδα και άψογη εμφάνιση.
Και να μαστε εδώ, στεκούμενοι τραγικοί. Η πίεση και η αποξένωση φέρνουν αυτοκτονίες. Η καταπίεση, η ανωμαλία, η επίθεση, δίνουν εγκληματίες, τρελούς.
Πως καταλήγουμε έτσι;
Σε μια κατάσταση απρόβλεπτη απο τη φύση;
Δεν καταλαβαίνω.
Ο άνθρωπος καταρρέει.
Και φοβάμαι.
" just freedom is only a hallucination
that waits at the edge of the distant horizon
and we are all strangers in global illusion
wanting and needing impossible heaven
chasing the dream as they swim out to sea
the mirage ahead says that they can be free
become lost in delusion drowning their reason
swept on by the current of selfish ambition
frightened ashamed and afraid of the blame
the questions are screaming the answers are hiding
the sickness is growing distracted condition
you can feel the disgust and smell the confusion
lying insane getting soaked in the rain
draining the sky of the guilt and the shame
the nightmare is coming the clouds are descending
pulled under two thousand metres a second
clawing at walls that just slip through my fingers
darkness consuming collapsing and breaking
distilled paranoia seeped into the walls
and filled in the cracks with the whispering calls
shadows are forming take heed of the warnings
creeping around at four in the morning
lie to myself start a brand new beginning
but i'm losing myself in this fear of living
freedom is only a hallucination
that waits at the edge of the places you go when you dream..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου