Εγώ τώρα έπρεπε να διαβάζω λογοτεχνία αλλά είπα να κάνω ένα διάλειμα (μακάρι να χα και κιτ-κατ) και να ασχοληθώ με τη δική μου.
Μέσα σε (το πολύ) 2 ώρες λοιπόν, εχθές ημέρα παρασκευή ο χειμώνας μπήκε για τα καλά. Ένιωσα το κρύο να με διαπερνάει. Όλα είναι πιο καταθλιπτικά το χειμώνα κι έχει την ομορφιά του αυτό. Με ενοχλεί λίγο που γυρνώντας από το φροντηστήριο ξεπαγιάζω αλλά δεν πειράζει. Μια βόλτα στο κρύο είναι ότι πρέπει για να σε ξυπνήσει υποθέτω. Θα θελα να χιονίσει και λίγο αλλά high hopes έτσι όπως έχουμε κανταντήσει κλίμα, πλανήτη και τα λοιπά (και τα λοιπά. Το θεωρούμε τόσο δεδομένο και κοινότυπο ότι έχουμε καταστρέψει τη φύση που το προσπερνάμε με ένα απλό "και τα λοιπά". Κατάντια). Παρόλα αυτά δεν παύω να ελπίζω για...
Όπως και να χει αυτή η εποχή είναι περίεργη και νιώθω λίγο άδεια. Και αυτό είναι πολύ χειρότερο από το να νιώθεις λυπημένος. Ή κάτι παρεμφερές. Δεν θα γκρινιάξω ακόμη μια φορά για τις πανελλήνιες, δεν αξίζει. Απλά εύχομαι να ήταν όλα λίγο πιο ευχάριστα. Όχι τόσο για μένα, αλλά για όσους αγαπώ και αυτό το κλίμα άγχους και αβεβαιότητας τους καταβάλει...
Μου χουν λείψει τα πάρτυ. Μου χουν λείψει οι ολοήμεροι μαραθώνιοι τάβλι σε καφετέριες μέχρι να φτάσεις στο αίσθημα της απόλυτης σαπίλας. Μου χουν λείψει τα βιβλία μου που με κοιτάνε προκλητικά από το τραπεζάκι-αποθήκη. Τουλάχιστον δεν μου χουν λείψει οι συναυλίες και η μουσική (δεν θα ζούσα άλλωστε χωρίς αυτά). Ε ας συμβιβαστώ κι εγώ, δεν μπορούμε να τα χουμε και όλα.
Και τέλος, καμία ελπίδα. No future, no hope που θα λεγαν και οι defiance. Έπαψα να ασχολούμαι με την πολιτική. Έπαψα να ασχολούμαι με την κρίση. Τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν ξέρω γιατί προσπαθώ πια. Ευτυχώς που είμαι ονειροπαρμένη και πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι αυτός που αξίζει, κοπιάζει και προσπαθεί δεν χάνεται. Θα δούμε. Εξάλλου, no one sees what tomorrow knows.
Άντε καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου