Those lunatic eyes that hungry kitchen knife.

Μπορεί να μην έχω όνομα Joy. Αλλά έχω κι εγώ τα συναισθηματά της, όπως έλεγε και ο Νικολάκης.

part 1. Η λογοτεχνική ανάλυση του μίσους ρίχνοντας χολή στο σχολείο.

Είναι το γνωστό FML. Μερικές φορές θες απλά να τους χτυπήσεις. Άλλες θες να τους ξυρίσες σε όλο το σώμα κι ενώ του λούζεις με οινόπνευμα να τους καις τσιγάρα στις παλάμες και στις πατούσες. Άλλες πάλι απλά τους αγνοείς ακούγοντας Maybeshewill (όπως τώρα). O κόσμος είναι ηλίθιος και μου το αποδεικνύει κάθε στιγμή. Κι εγώ νιώθω διαφορετική και παράταιρη. Ώρες ώρες δεν ξέρω αν αποτελώ δείγμα ώριμου ανθρώπου ή απλά άτυχου.
Η βλακεία με ενοχλεί. Πιο πολύκαι από το μοναδικό κουνούπι που εισχώρησε καλοκαιριάτικα στο δωατιό σου και σου ζουζουνίζει όλη τη νύχτα στο αυτί. Κάθομαι κλασσικά με αυτό το αντικοινωνικό υφάκι που μου βγαίνει στο σχολείο, ακούω μουσική στο τέρμα και μοιράζομαι τις μισανθρωπικές μου σκέψεις με ένα κομμάτι χαρτί. Νιώθω τόσο μόνη. Μα μπροστά στο χρόνο είμαστε όλοι τόσο μόνοι.
Με ενοχλούν. Και με ενοχλεί ακόμη περισσότερο που όσοι έχουν τη βλακεία έμφυτη πασχίζουν να τη μεταδώσουν. Και δεν ακούν. Τα αυτιά τους είναι βουλωμένα με 5 κιλά μούχλα, από αυτή που υπάρχει και μέσα τους. Καταραμένοι μύκητες. Μερικές φορές λυπάμαι αυτή την κακομοίρα κοκκινοκέφαλη που στιγγλίζει πάνω από τα κεφάλια μας (μάθημα γαρ). Δεν ξέρω, ξεχνώ την ανθρωπιά μου με αυτούς και γινομαι επικίνδυνη.
Μα, you can't shake hands with a clenched fist που λένε και οι θεοί (ή μάλλον παίζουν).
Πόσο ηλίθιος είναι λοιπόν κάποιος για να σε μισεί χωρι΄ς να σε ξέρει; Ή ακόμη χειρότερα, πόσο τραγικα καθυστερημένος μπορεί να είναι για να σε χαρακτηρίζει και μετά να μισεί το άτομο που νομίζει πως είσαι; Πως γίνεται να βιώνεις το απόλυτο και ανώτερο συναίσθημα μόνο με την πεποίθηση ότι ο άλλος είναι όπως τον έχεις στο μυαλό σου; (γιατί το μίσος είναι το απόλυτο συναίσθημα, πολύ πιο δυνατό από την αγάπη. Μισείς με όλη σου την ψυχή, ενώ στην αγάπη θα κάνεις και μαλακία). Εκτός λοιπόν από την εξυπνάδα, τη λογική, την σοφία, την καλλιέργεια, έχει χαθεί και το συναίσθημα, καταραμμένοι άνιωθοι ανθρωπόμορφοι. Όλα στο βωμό ενός άγνωστου θεού (όταν μπαίνει το μπιτάκι χώσιμο στο witchcraft των pendulum νίωθω έναν μίνι οργασμό. Μου αρέσει). Μου 'χει λείψει το να ματώνει η καρδιά των γύρω μου από αληθινά συναισθήματα. Μου 'χει λείψει το να νιώθεις χωρίς να χρειάζεσαι 5 λίτρα κρασί ή 2 τσιγάρα χόρτο ή 3 χαπάκια. Όλοι ψεύτικοι και καταναλωτικοί, όλοι, κι ας επαναλαμβάνομαι. Είμαι τόσο παράξενη που έχω συναισθήματα; FUCK YOU.

part 2, η καθημερινή παρατήρηση.

Όλοι σας θα έχετε υπ' όψιν τη μετακόμιση. Ξέρεις, αυτό που έχεις 150 χιλιάδες ρούχα/βιβλία/πράγματα πάνω στην καρέκλα του γραφείου, και οταν κάθεσαι στον υπολογιστή τα μεταφέρεις όλα στο κρεβάτι, ενώ όταν πας να κοιμηθείς τα μεταφέρεις όλα πίσω στην καρέκλα χωρίς ποτέ να τα μαζέψεις, είναι ένα φαινόμενο που δεν παρατηρώ μόνο στο δικό μου δωμάτιο. Stupid and irresponsible teenagers.