Lie with grace, smash my face.

Σήμερα διάβασα κάτι που με προβλημάτισε. Μέσα από βιβλίο του Κοέλιο μεν, όχι δικό του δε. Μιλούσε για το τι συμβαίνει αμέσως μετά το θάνατο, τι είναι η κόλαση και ο παράδεισος σύμφωνα με κάποια Αραβική αντίληψη. Έλεγε πως μετά το θάνατο, ο άνθρωπος καλείται να περπατήσει σε μια γέφυρα τόσο λεπτή όσο η κόψη του ξυραφιού (όπου σύμφωνα με τους maiden, αυτό μπορεί να ταυτίζεται και με την αγάπη, "love is a razor and I walked on that silver blade"). Στα αριστερά του βρίσκεται ο παράδεισος, στα δεξιά άπειρος αριμός από τρύπες που οδηγούν στα βάθη της κόλασης. Πριν ο άνθρωπος περπατήσει, καλείτε να ισσοροπήσει στο αριστερό του ΄χερι τις ευεργεσίες που έχει προσφέρει, και στο δεξί τις αμαρτίες του. Έτσι, το βάρος θα τον οδηγήσει εκεί όπου ανήκει. Πουθενά όμως δεν ανέφερε που κατέληγε αυτή η γέφυρα.

Και αναρωτιέμαι εγώ. Που μπορεί να καταλήγει; Ας αφήσουμε αυτό το ερώτημα αναπάντητο. Αλλά σκέφτομαι, δεν θα ήταν περίεργο ένας άνθρωπος που έχει εξισσοροπήσει τις αμαρτίες και τις ευεργεσίες στη ζωή του, να καταλήξει στο ίδιο μέρος με κάποιον που δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα στη ζωή του; Στο ίδιο με αυτόν που ανεξάρτητα του τι έχει κάνει, έχει την απαραίτητη ισσοροπία και δύναμη να περάσει τη γέφυρα χωρίς να πέσει, ανεξάρτητα από το άνισο βάρος που θα κρατά στα χέρια του; Αν όντως λοιπόν κάπου καταλήγει αυτή η γέφυρα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι λες να έχουν κατα βάθος ομοιότητες; Δεν ξέρω, με έβαλε σε προβληματισμό, παρόλο που ξέρω ότι αποδείξεις περί ορθολογισμού αυτής της άποψης δεν υπάρχουν, όπως βέβαια και κάθε θεωρίας σχετικά με τον παράδεισο και την κόλαση. Προβληματίστηκα πάντως.

Σήμερα πήρα βαθμούς και το υπερβλητικό 1,2 στην άλγεβρα με έκανε να γελάω υστερικά. Στα υπόλοιπα όμως τα πήγα αρκετά καλά σε σχέση με το πόσο διάβασα. Ενιγούεη. Γενικά η ζωή μου είναι πεζή τώρα τελευταία και δεν μου αρέσει αυτό. Και αυτό το βλέμμα με σκότωσε. Και ο παρακάτω θεός, με εκφράζει απόλυτα.