(H παρακάτω ιστορία δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, μα σε υποθετικά σκηνικά και διαστρεβλωμμένες παρατηρήσεις, για λογοτεχνικούς σκοπούς.)
Όταν όλα φθείρονται σαν την πλάτη του ψεύτικου δερμάτινου. Ξεφλουδίζουν σαν παλιοκαιρισμένος σοβάς και σκορπάνε, χάνονται για πάντα.
Όταν γίνεσαι το κορίτσι της τουαλέτας. Κουβαλάς τον πληγωμένο εγωισμό σου σε ένα όμορφα στολισμένο και ελάχιστα ντυμμένο κορμί, ψαρεύοντας σεβασμό. Και καταλήγεις σε μια τουαλέτα, γαμημμένη και πληγωμένη για ακόμα μια φορά, να διαβάζεις στιχάκια για τελειωμένα τυπάκια σαν εσένα, γραμμένα παντού σε πόρτες και πλακάκια, συνοδευόμενα από καρικατούρες γυμνασιόπαιδου. Και να μαζεύεις αυτό το καλσόν, που πάντα έχει τουλάχιστον μια τρύπα. Δεν ξέρεις αν είναι από στυλ ή επειδή απλά είσαι πολύ απρόσεκτη.
Και βγαίνεις, και ο τύπος που σου άλλαζε τα φώτα στο μικρό δωματιάκι, σου χαμογελάει πρόστυχα. Και γυρνάει στους φίλους του. Και δε θα σου ξαναμιλήσει ποτέ.
Κι εσύ αναμαλλιασμένη και με το κραγιόν σου απλωμένο γύρω απ' τα χείλη σου και σε ξένους λαιμούς, πίνεις, πίνεις, πίνεις, πίνεις, ΠΙΝΕΙΣ, ΠΙΝΕΙΣ. Γιατί φυσικά θες να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Και η γεύση του αλκοόλ είναι τόσο γλυκιά σε σχέση με το φαρμάκι που κουβαλάς στις μαύρες φλέβες σου. Και καταλήγεις σε μια σκοτεινή γωνιά, να ξερνάς με ανακούφιση ένα μείγμα μπύρας, απελπισίας και σπέρματος. Και δεν ξέρεις που βγάζει όλο αυτό, μα ψάχνεις την τσάντα σου για χαρτομάντηλα που δε βρίσκεις. Ανοίγεις μια σερβιέτα, σκουπίζεις τα υπολοίματα ξερατού και κραγιόν από το στόμα σου. Την πετάς στο δρόμο και κολλάει σε μια ρόδα αυτοκινήτου. Είναι κάπως αστείο. Τα σκασμένα σου χείλια μειδιάζουν.
Και σε πλησιάζει αυτός ο συμπαθητικός καημένος με το διστακτικό χαμόγελο, τα γυαλιά, το πουλόβερ και τα σπυριά στη μούρη, να ρωτήσει αν είσαι καλά. "Καλά μωρε" και φεύγεις. Στεναχωριέται που για ακόμη μια φορά τον απέφυγες. Όπως και κάθε κοπέλα που πλησιάζει. Γιατί είναι άσχημος και παλιομοδίτης. Αλλά όχι, δεν είναι για σένα αυτός, είναι καλό παιδί.
Εσύ θες τον καριόλη που σε κάνει να λιώνεις σαν αλοιφή με ένα σεξουαλικό σχόλιο, σε γαμάει και φεύγει για πάντα. Και δεν το αντέχεις, μα το ζητάς. Και την επόμενη νύχτα, και κάθε νύχτα. Και ξενερώνεις με τα καλά παιδιά, αυτά τα άσχημα πλάσματα με την καλή καρδιά που έκαναν το λάθος να νοιαστούν για σένα.
Μα μην ανησυχείς, μην ανησυχείς, δεν πέρασε η ευκαιρία, δεν έχει φύγει για πάντα. Όταν η χαμηλή του αυτοεκτιμηση θα τον μετατρέψει κι αυτον σε ασυναισθητο γαμιά, θα κάνει θεραπεία για τα σπυριά, θα αλλάξει ρούχα, θα κουρευτεί και θα σου ρθει. Και θα του κάτσεις και θα πεις κι ευχαριστώ, γιατί μισείς τον εαυτό σου. Και θα φύγει κι αυτός και θα σου λέει "Σάρεσε μωρή καριόλα;". Και φυσικά δε θα θυμάσαι ποιός είναι, μα δε θα χει σημασία, γιατί κι αυτόν δε θα τον ξαναδεις ποτέ. Τουλάχιστον από τη μέση και κάτω. Γιατί τη φάτσα του σίγουρα θα την ξαναδείς.
Τα βράδια που το σώμα δε θα αντέχει και θα λιώνεις μέσα και θα αναζητάς στο facebook πρόσωπα που σε έκαναν να νιώσεις στιγμές ηδονής μα αιώνες αγωνίας και πόνου. Και στην αρχή θα βρίσεις και θα φωνάξεις στην οθόνη αλλά κανείς δε θα ακούει. Κι έπειτα θα κλάψεις και θα το ρίξεις στον εαυτο σου, γιατί ποτέ δεν τον αγάπησες και πάντα αυτός σου φταίει. Και τέλος θα το πάρεις απόφαση πως θα κάνεις μια νέα άρχη...
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΑΙ ΑΚΟΜΗ 17. Μα το επόμενο βράδυ θα σε βρίσκει ΠΑΝΤΑ μέσα σε μια τουαλέτα.. Χωρίς κανέναν, χωρίς εσώρουχο, χωρίς αυτοσεβασμό και υπόληψη.
You pretend you're high
Pretend you're bored
Pretend you're anything
Just to be adored
And what you need
Is what you get
What drives you on
Can drive you mad
A million lies to sell yourself
Is all you ever had
Don't believe in fear
Don't believe in faith
Don't believe in anything
That you can't break
You stupid girl
all you had you wasted.
Όταν όλα φθείρονται σαν την πλάτη του ψεύτικου δερμάτινου. Ξεφλουδίζουν σαν παλιοκαιρισμένος σοβάς και σκορπάνε, χάνονται για πάντα.
Όταν γίνεσαι το κορίτσι της τουαλέτας. Κουβαλάς τον πληγωμένο εγωισμό σου σε ένα όμορφα στολισμένο και ελάχιστα ντυμμένο κορμί, ψαρεύοντας σεβασμό. Και καταλήγεις σε μια τουαλέτα, γαμημμένη και πληγωμένη για ακόμα μια φορά, να διαβάζεις στιχάκια για τελειωμένα τυπάκια σαν εσένα, γραμμένα παντού σε πόρτες και πλακάκια, συνοδευόμενα από καρικατούρες γυμνασιόπαιδου. Και να μαζεύεις αυτό το καλσόν, που πάντα έχει τουλάχιστον μια τρύπα. Δεν ξέρεις αν είναι από στυλ ή επειδή απλά είσαι πολύ απρόσεκτη.
Και βγαίνεις, και ο τύπος που σου άλλαζε τα φώτα στο μικρό δωματιάκι, σου χαμογελάει πρόστυχα. Και γυρνάει στους φίλους του. Και δε θα σου ξαναμιλήσει ποτέ.
Κι εσύ αναμαλλιασμένη και με το κραγιόν σου απλωμένο γύρω απ' τα χείλη σου και σε ξένους λαιμούς, πίνεις, πίνεις, πίνεις, πίνεις, ΠΙΝΕΙΣ, ΠΙΝΕΙΣ. Γιατί φυσικά θες να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Και η γεύση του αλκοόλ είναι τόσο γλυκιά σε σχέση με το φαρμάκι που κουβαλάς στις μαύρες φλέβες σου. Και καταλήγεις σε μια σκοτεινή γωνιά, να ξερνάς με ανακούφιση ένα μείγμα μπύρας, απελπισίας και σπέρματος. Και δεν ξέρεις που βγάζει όλο αυτό, μα ψάχνεις την τσάντα σου για χαρτομάντηλα που δε βρίσκεις. Ανοίγεις μια σερβιέτα, σκουπίζεις τα υπολοίματα ξερατού και κραγιόν από το στόμα σου. Την πετάς στο δρόμο και κολλάει σε μια ρόδα αυτοκινήτου. Είναι κάπως αστείο. Τα σκασμένα σου χείλια μειδιάζουν.
Και σε πλησιάζει αυτός ο συμπαθητικός καημένος με το διστακτικό χαμόγελο, τα γυαλιά, το πουλόβερ και τα σπυριά στη μούρη, να ρωτήσει αν είσαι καλά. "Καλά μωρε" και φεύγεις. Στεναχωριέται που για ακόμη μια φορά τον απέφυγες. Όπως και κάθε κοπέλα που πλησιάζει. Γιατί είναι άσχημος και παλιομοδίτης. Αλλά όχι, δεν είναι για σένα αυτός, είναι καλό παιδί.
Εσύ θες τον καριόλη που σε κάνει να λιώνεις σαν αλοιφή με ένα σεξουαλικό σχόλιο, σε γαμάει και φεύγει για πάντα. Και δεν το αντέχεις, μα το ζητάς. Και την επόμενη νύχτα, και κάθε νύχτα. Και ξενερώνεις με τα καλά παιδιά, αυτά τα άσχημα πλάσματα με την καλή καρδιά που έκαναν το λάθος να νοιαστούν για σένα.
Μα μην ανησυχείς, μην ανησυχείς, δεν πέρασε η ευκαιρία, δεν έχει φύγει για πάντα. Όταν η χαμηλή του αυτοεκτιμηση θα τον μετατρέψει κι αυτον σε ασυναισθητο γαμιά, θα κάνει θεραπεία για τα σπυριά, θα αλλάξει ρούχα, θα κουρευτεί και θα σου ρθει. Και θα του κάτσεις και θα πεις κι ευχαριστώ, γιατί μισείς τον εαυτό σου. Και θα φύγει κι αυτός και θα σου λέει "Σάρεσε μωρή καριόλα;". Και φυσικά δε θα θυμάσαι ποιός είναι, μα δε θα χει σημασία, γιατί κι αυτόν δε θα τον ξαναδεις ποτέ. Τουλάχιστον από τη μέση και κάτω. Γιατί τη φάτσα του σίγουρα θα την ξαναδείς.
Τα βράδια που το σώμα δε θα αντέχει και θα λιώνεις μέσα και θα αναζητάς στο facebook πρόσωπα που σε έκαναν να νιώσεις στιγμές ηδονής μα αιώνες αγωνίας και πόνου. Και στην αρχή θα βρίσεις και θα φωνάξεις στην οθόνη αλλά κανείς δε θα ακούει. Κι έπειτα θα κλάψεις και θα το ρίξεις στον εαυτο σου, γιατί ποτέ δεν τον αγάπησες και πάντα αυτός σου φταίει. Και τέλος θα το πάρεις απόφαση πως θα κάνεις μια νέα άρχη...
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΑΙ ΑΚΟΜΗ 17. Μα το επόμενο βράδυ θα σε βρίσκει ΠΑΝΤΑ μέσα σε μια τουαλέτα.. Χωρίς κανέναν, χωρίς εσώρουχο, χωρίς αυτοσεβασμό και υπόληψη.
You pretend you're high
Pretend you're bored
Pretend you're anything
Just to be adored
And what you need
Is what you get
What drives you on
Can drive you mad
A million lies to sell yourself
Is all you ever had
Don't believe in fear
Don't believe in faith
Don't believe in anything
That you can't break
You stupid girl
all you had you wasted.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου