Here we all are, born into a struggle to come so far but end up returning to dust.

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

alone you breathe...

Επιστροφή...
Ναι λοιπόν, είχα παρατήσει το μπλογκ για ένα διάστημα, απλά δεν έμπαινα. Αναγνώστες έτσι κι αλλιώς δεν είχα...
Ποστάρω άλλο ένα κειμενάκι λοιπόν...

...Έψαξα την ανάσα μέσα μου. Και δεν ήταν εκεί, είχε πετάξει μακριά. Στα λιβάδια του Άδη η ανάσα μου... Στην προσπαθειά μου να την πιάσω, το βήμα μου τρέκλισε και με λαχτάρα έκανα μια βουτιά στο άπειρο. Ένιωσα το κάθε χιλιοστό του κορμιού μου να πονά, το δέρμα μου να σχίζεται. Και η πτώση έμοιαζε να κρατάει αιώνια. Μα όταν άγγιξα το έδαφος στεκόταν εκεί μπροστά μου, σαν να με περίμενε...
Η ανάσα μου. Ντυμένη στα λευκά σαν μικρό κοριτσάκι, μου χαμογέλασε αθώα κι άρχισε να τρέχει στα λιβάδια του κάτω κόσμου. Με περισσή αφέλεια την ακολούθησα κι αυτή με οδήγησε σε ένα δάσος ξεχασμένο από το άγγιγμα του χρόνου. Με χαρωπά ανάλαφρα βήματα μπήκε σε μια καλύβα δίχως πόρτα. Μου φάνηκε περίεργο, μα έτσι όπως έτρεξα ξωπίσω της βρέθηκα κι εγώ μέσα στην καλύβα, χωρίς να ξέρω πως.
Χαΐδεψα τους τοίχους και η αίσθηση μου φάνηκε γνωστή. Μα η μνήμη μου ήταν κενή... Η ανάσα μου, ακουμπούσε στο μοναδικό έπιπλο του σκοτεινού εσωτερικού της καλύβας, μια ξεσκισμένη πρασινωπή πολυθρόνα και πίσω τις διέκρινα μια δυσνόητη φιγούρα. Έκανα να τις πλησιάσω μα όταν έφτανα κοντά ένα αόρατο χέρι έσφιγγε το λαιμό μου, με έπνιγε αργά... Μα όταν κοίταξα καλύτερα τις άκρες του απέναντι τοίχου τα συνειδητοποίησα όλα...
Ότι έβλεπα δεν ήταν παρά ένας καθρεύτης. Ένας καθρεύτης της διχασμένης ψυχής μου. Η ανάσα μου, το μικρό αθώο κοριτσάκι και η σκοτεινή φιγούρα,τόσο διαφορετικές μα τόσο δεμένες μεταξύ τους. Ένιωσα να συμφιλιώνομαι με τα αισθήματα μέσα μου, και σαν ένα ίχνος ανακούφισης, ένα καφτό δάκρυ δραπέτευσε από τη φυλακή των ματιών μου. Το κοριτσάκι μου έγνεψε στοργικά και παίρνοντας τη σκοτεινή φιγούρα από το χέρι, έτρεξαν μαζί προς το μέρος μου και με έναν τρόπο μαγικό μπήκαν πάλι μέσα μου. Ανέπνευσα ξανά μετά από πολλή ώρα κι αμέσως τα πάντα γύρω μου άρχισαν να στιφογυρίζουν και να σβήνουν από μπροστά μου. Και βρέθηκα ξανά στο κρύο δωματιό μου. Ταξίδι...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Η δική μου διασκέδαση...

Ένα κειμενάκι, αποκλειστικά δική μου ιδέα, γραμμένο μια αρκετά μελαχλολική μέρα.

...κι εδώ λοιπόν βλέπουμε το πρώτο γλυκανάλατο post μου. Enjoy!


...Και κοίταξα ψηλά στον ουρανό. Μα δεν τον είδα. Μου έφραζαν το τοπίο αυτές οι τσιμεντένιες στοίβες που εδώ και χρόνια κατέστρεφαν την αισθητική μου. Κι έτσι ξεκίνησα το ταξίδι με την απόφαση να βρω τον ουρανό. Περιπλανήθηκα σε γκρίζους δρόμους, σκοτεινά σοκάκια χωρίς ίχνος φυσικής ομορφιάς, που τα μόνα χρώματα μου μπορούσες να βρεις εδώ κι εκεί ήταν οι πολύχρωμες σακούλες σκουπιδιών πεταμένες δεξιά και αριστερά. Και πάντα οι ίδες αηδίες μου έκρυβαν τον ουρανό...

Βγαίνοντας από τη ρημαγμένη πόλη λου αποκαλώ σπίτι μου, επιτέλους τον βρήκα. Ήταν ακριβώς από πάνω μου, και γέμιζε τα μάτια μου με το απέραντο του γαλάζιο. Ξάπλωσα στο έδαφος, ειτε λερωνόμουν είτε όχι δεν με ένοιαζε. Κι αυτό γιατί η θέα του καθαρού ουρανού με γέμιζε με εκείνο το συναίσθημα της αγνής, παιδικής χαράς που τόσο καιρό είχε να επισκευθεί την καρδιά μου. ήταν μαγικό το πως κάτι τόσο απλό γέμισε την ψυχή μου βαθιά γαλήνη. Παρακολουθούσα για ώρεσ τα σχήματα που έπαιρναν τα σύννεφα, αφήνοντας τη φαντασία μου να καλπάσει. Πανέμορφες εικόνες σχηματίζονταν μπροστά μου η μία μετά την άλλη... Ποιά τηλεόραση μου λες τώρα; Ας γελάσω καλύτερα... Μείνε εσύ στο άθλιο χαζοκούτι, εγω βρήκα κάτι καλύτερο... :)

Ανουσιότητα.

Ένα blog που ξεκίνησε κυρίως λόγω βαρεμάρας, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, παρέα με μια ζεστή σοκολάτα (αιώνια λατρεία του χειμώνα). Δεν έχω πολλές γνώσεις πάνω σε blog και σχετικά θέματα αλλά δεν έχει και τόση σημασία, γίνεται επίσης μια προσπάθεια να αποκόψω έστω για αυτή την ιστοσελίδα τιν κακή συνήθεια των greeklish που τόσο συνιθίζεται τελευταία, καθώς παρόλο που είναι πρακτικά πραγματικά τα βαρέθηκα.
Το blog θα δέχεται αναρτήσεις με δικά μου κείμενα και ιδέες που γράφω συχνά σε στιγμές έμπνευσης, ηλίθιες σκέψεις της στιγμής και ίσως μουσική η άλλα τα οποία θα ήθελα να προωθήσω και να μοιραστώ με τον κόσμο.
Ευχαριστώ όποιον έχασε 2 ή παραπάνω λεπτά της ζωής του για να διαβάσει αύτα, καλό βροχερό απόγευμα.