Youth gone wild.

(H παρακάτω ιστορία δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, μα σε υποθετικά σκηνικά και διαστρεβλωμμένες παρατηρήσεις, για λογοτεχνικούς σκοπούς.)

Όταν όλα φθείρονται σαν την πλάτη του ψεύτικου δερμάτινου. Ξεφλουδίζουν σαν παλιοκαιρισμένος σοβάς και σκορπάνε, χάνονται για πάντα.
Όταν γίνεσαι το κορίτσι της τουαλέτας. Κουβαλάς τον πληγωμένο εγωισμό σου σε ένα όμορφα στολισμένο και ελάχιστα ντυμμένο κορμί, ψαρεύοντας σεβασμό. Και καταλήγεις σε μια τουαλέτα, γαμημμένη και πληγωμένη για ακόμα μια φορά, να διαβάζεις στιχάκια για τελειωμένα τυπάκια σαν εσένα, γραμμένα παντού σε πόρτες και πλακάκια, συνοδευόμενα από καρικατούρες γυμνασιόπαιδου. Και να μαζεύεις αυτό το καλσόν, που πάντα έχει τουλάχιστον μια τρύπα. Δεν ξέρεις αν είναι από στυλ ή επειδή απλά είσαι πολύ απρόσεκτη.
 Και βγαίνεις, και  ο τύπος που σου άλλαζε τα φώτα στο μικρό δωματιάκι, σου χαμογελάει πρόστυχα. Και γυρνάει στους φίλους του. Και δε θα σου ξαναμιλήσει ποτέ.
Κι εσύ αναμαλλιασμένη και με το κραγιόν σου απλωμένο γύρω απ' τα χείλη σου και σε ξένους λαιμούς, πίνεις, πίνεις, πίνεις, πίνεις, ΠΙΝΕΙΣ, ΠΙΝΕΙΣ. Γιατί φυσικά θες να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Και η γεύση του αλκοόλ είναι τόσο γλυκιά σε σχέση με το φαρμάκι που κουβαλάς στις μαύρες φλέβες σου. Και καταλήγεις σε μια σκοτεινή γωνιά, να ξερνάς με ανακούφιση ένα μείγμα μπύρας, απελπισίας και σπέρματος. Και δεν ξέρεις που βγάζει όλο αυτό, μα ψάχνεις την τσάντα σου για χαρτομάντηλα που δε βρίσκεις. Ανοίγεις μια σερβιέτα, σκουπίζεις τα υπολοίματα ξερατού και κραγιόν από το στόμα σου. Την πετάς στο δρόμο και κολλάει σε μια ρόδα αυτοκινήτου. Είναι κάπως αστείο. Τα σκασμένα σου χείλια μειδιάζουν.
Και σε πλησιάζει αυτός ο συμπαθητικός καημένος με το διστακτικό χαμόγελο, τα γυαλιά, το πουλόβερ και τα σπυριά στη μούρη, να ρωτήσει αν είσαι καλά. "Καλά μωρε" και φεύγεις. Στεναχωριέται που για ακόμη μια φορά τον απέφυγες. Όπως και κάθε κοπέλα που πλησιάζει. Γιατί είναι άσχημος και παλιομοδίτης. Αλλά όχι, δεν είναι για σένα αυτός, είναι καλό παιδί.
Εσύ θες τον καριόλη που σε κάνει να λιώνεις σαν αλοιφή με ένα σεξουαλικό σχόλιο, σε γαμάει και φεύγει για πάντα. Και δεν το αντέχεις, μα το ζητάς. Και την επόμενη νύχτα, και κάθε νύχτα. Και ξενερώνεις με τα καλά παιδιά, αυτά τα άσχημα πλάσματα με την καλή καρδιά που έκαναν το λάθος να νοιαστούν για σένα.
Μα μην ανησυχείς, μην ανησυχείς, δεν πέρασε η ευκαιρία, δεν έχει φύγει για πάντα. Όταν η χαμηλή του αυτοεκτιμηση θα τον μετατρέψει κι αυτον σε ασυναισθητο γαμιά, θα κάνει θεραπεία για τα σπυριά, θα αλλάξει ρούχα, θα κουρευτεί και θα σου ρθει. Και θα του κάτσεις και θα πεις κι ευχαριστώ, γιατί μισείς τον εαυτό σου. Και θα φύγει κι αυτός και θα σου λέει "Σάρεσε μωρή καριόλα;". Και φυσικά δε θα θυμάσαι ποιός είναι, μα δε θα χει σημασία, γιατί κι αυτόν δε θα τον ξαναδεις ποτέ. Τουλάχιστον από τη μέση και κάτω. Γιατί τη φάτσα του σίγουρα θα την ξαναδείς.
Τα βράδια που το σώμα δε θα αντέχει και θα λιώνεις μέσα και θα αναζητάς στο facebook πρόσωπα που σε έκαναν να νιώσεις στιγμές ηδονής μα αιώνες αγωνίας και πόνου. Και στην αρχή θα βρίσεις και θα φωνάξεις στην οθόνη αλλά κανείς δε θα ακούει. Κι έπειτα θα κλάψεις και θα το ρίξεις στον εαυτο σου, γιατί ποτέ δεν τον αγάπησες και πάντα αυτός σου φταίει. Και τέλος θα το πάρεις απόφαση πως θα κάνεις μια νέα άρχη...
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΑΙ ΑΚΟΜΗ 17. Μα το επόμενο βράδυ θα σε βρίσκει ΠΑΝΤΑ μέσα σε μια τουαλέτα.. Χωρίς κανέναν, χωρίς εσώρουχο, χωρίς αυτοσεβασμό και υπόληψη.

You pretend you're high
Pretend you're bored
Pretend you're anything
Just to be adored
And what you need
Is what you get

 What drives you on
Can drive you mad
A million lies to sell yourself
Is all you ever had

 Don't believe in fear
Don't believe in faith
Don't believe in anything
That you can't break

You stupid girl
all you had you wasted.

Climate depression.

 Είναι γνωστή ιστορία πως πολλά άτομα που κατοικούν σε βόρειες χώρες όπου ο ήλιος για έξι μήνες χάνεται και ηθ ερμοκρασία αγγίζει επίπεδα below subzero που θα λεγε και ο Trent Lane, παθαίνουν ένα ψυχολογικό κοκομπλόκο, γνωστό και ως climate depression.
 Ναί λοιπόν, η ομίχλη (όχι η μπάντα, ξεκόλλα), η βροχή, το σκοτάδι, το χιόνι και το κρύο του χειμώνα ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ για να σε κάνουν να νιώθεις σκατά. Πώς ένιωσες χιπστερά του κώλου που "Άντε ρε σεις να έρθει ο χειμώνας που γαμάει δεν αντέχω άλλο αυτή τη κωλόζεστη, που είναι το moleskin μου να το σημειώσω αυτό γιατί γάμησε και κυρίως γιατί μου αρέσει να με βλέπουν οι γκόμενες να γράφω γιατί είμαι ιντελεξουελ (του κώλου πάλι)";
 Μάλιστα, άνθρωποι σαν εμένα κι εσένα που έχουν συνηθίσει να λούζει ο ήλιος το μαυρισμένο τους κορμί αρκετούς μήνες το χρόνο, νιώθουν ακόμη πιο άβολα όταν ο καιρός θυμίζει βόρεια Σκανδηναβία.
 Προσωπικά, (αν και το δέρμα μου παραμένει κάτασπρο και τους 12 μήνες του χρόνου), παθαίνω ακριβώς αυτό. Ο χειμώνας με ρίχνει. Νιώθω ένα βάρος σε όλο μου το σώμα, λες και κουβαλάω μενιρ στο γαλατικό χωριό. δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός ή το γεγονός πως οι γαμημένες συγκυρίες φροντίζουν ώστε να μου συμβαίνουν τα πιο περίεργα πράγματα τις χειμερινές περιόδους, μα σίγουρα κάτι μου φταίει. Μπορεί και τα 2.
 Το χειμώνα λοιπόν, το παραδέχεσαι ή όχι, καταρρέεις, Τα συναισθήματά σου είναι μαύρα, και η διάθεση το ίδιο. Η ορεξή σου εξαφανίζεται και σε ενοχλεί που για να βγεις έξω πρέπει να φορέσεις τη μισή σου ντουλάπα, ίσως και ολόκληρη. ΜΙΖΕΡΙΑΖΕΙΣ.
 Μα έτσι όπως έχεις σκορπίσει σε κομματάκια και παλεύεις να τα μαζέψεις από το έδαφος, όλα παίζονται στο αν θα καταφέρεις να πεις πως ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ. Σήμερα θα βγω και θα περάσω και καλά και άντε και γαμήσου. Και να το εννοείς. Και να πετάξεις τη χειμερινή καθημερινοτητα στη μάπα αυτών που υποκύπτουν μπροστά της.
 Climate depression my ass. Είσαι κι εσύ ακόμα μία  ψυχολογική ασθένεια. Ξεπερνιέσαι και χωρίς φάρμακα, άσχετα το τι λένε μερικοί κερδοσκόποι ψυχίατροι και μερικοί αδύναμοι.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.

Why don't you try to follow me?

This is the only way to say we're not in love anymore.

Ήσουν μια δίνη. Σε βρήκα σε ένα φανταστικό κόσμο μα σε έχασα στον πραγματικό.  Γιατί όταν σε κοίταξα στα μάτια είδα όλο αυτό το χαμό, και όχι το πρόσωπό σου. Ήξερα όλα αυτά που αργότερα μου είπες για σένα πριν καν μου τα πεις. Πέρασα νύχτες που η θερμοκρασία μου έκαιγε το δέρμα να σε σκέφτομαι πολύ πολύ μακριά από αυτή την πόλη. Χωρίς να ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ. Και όταν γύρισα, έφευγες εσύ.
Μα δε με ένοιαξε, πάντα προτιμούσα την ειλικρίνεια από τις χαμένες ευκαιρίες. Κι αυτή την άρπαξα. Και δικαιώθηκα. Και ερωτεύτηκα. Και μου δωσες την ιδέα πως έπαθες το ίδιο. Σε είδα για πρώτη φορά να χαμογελάς. Κι ας κατέστρεφες τον εαυτό σου με πράγματα που δε χρειαζόσουν και προβλήματα άλλων που αποφάσιζες μόνος σου να λύσεις. Όταν μου μίλαγες νόμιζες πως σε λυπόμουν για όσα σου είχαν συμβεί. Μα σε θαύμαζα για τον τρόπο που τα ξεπέρασες. Και το κακό ήταν πως θαύμαζες κι εσύ τον εαυτό σου. Ίσως σε πείραξε ότι εγώ δεν είχα προβλήματα να λύσεις γιατί εγώ τα έλυνα μόνη μου. Ίσως ήμουν πολύ δυνατή και ικανή να αντέξω τα μπερδέμματα σου και αυτό δεν το άντεχες.
Η αλήθεια ήταν πως δε δέχτηκες ποτέ τη βοήθεια από κανέναν και την προσέφερες σε όλους, άσχετα αν την ήθελαν ή όχι. Απαρνήθηκες τους ανθρώπους για να τους σώσεις. Well you're not damn Jesus Christ. Προσπάθησα να σκαλίσω το σκοτεινό σου κόσμο και να ανάψω 2-3 φώτα. Ούτε εσύ δεν ξέρεις αν τα κατάφερα ποτέ. Μα με υποτίμησες με κάθε σου λέξη. Ξαφνικά. Μπορεί να σου δωσα την εντύπωση πως σε έχω ανάγκη. Μα δεν ήταν θέμα ανάγκης αλλά αγάπης, για σένα και για μένα. Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο δεν μπορούσα να σε αφήσω να με προσβάλεις και δεν μπορούσα να με αφήσω να είμαι σκατά. Νιώθω μίσος? Όχι. Σε αγαπάω και νοιάζομαι? Ναι. Με πείραξε? Σίγουρα. Μα σίγουρα θα σε βοηθούσα, σε οτιδήποτε. Απλά εσύ δε θα το δεχτείς ποτέ.
Αλλά αυτή η ιστορία ανήκει στο παρελθόν. Γιατί η ζωή είναι για να προχωράει. Κι εσύ επιμένεις να γυρνάς πίσω.


This is the only voice I know.
These are the only words I have.
This is the only way I know how to say, we're not in love anymore.
We used to like all the same bands.
We used to have all the same friends.
What do we have left in common?
Just shared memories of good times long since past.
 It's the same way that it's always been,
The dynamic to the relationship never changes.
You can't get what you want from me, and I can't get what I need from you.

The whore, the cook and the mother.

Είχα συνηθίσει να λέω τα αρσενικά σεξιστές όταν φέρονται σε όλα τα θηλυκά σαν να είναι το τελευταίο παρακατιανό εκτόπλασμα. Μα πόσο λάθος διαπίστωση. Όταν σχεδόν κάθε γυναίκα κυκλοφορεί με μοναδικό σκοπό να αναδείξει την ικανοτητά της για αναπαραγωγή, είναι λογικό να αντιμετωπίζονται εξ ολοκλήρου σαν μηχανές ικανοποίησης χωρίς νοημοσύνη και συναισθήματα.
Και υπήρξαμε μερικά θύματα την καλής θέλησης και της φαντασίας που στην προθήκη του "εγώ" μας επιλέξαμε να βαλουμε την καρδιά και το μυαλό μας αντί για τα βυζιά και τον κώλο μας. Μα όταν κάποιος μας σπάσει αυτή την προθήκη, προφανώς η καρδιά και το μυαλό πληγώνονται περισσότερο. Και η πρώτη προθήκη σπάει πιο εύκολα, γιατί δεν της αρέσει να αντιμετωπίζεται όπως η άλλη.
Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου κοριτσάκια (ναι μόνο κοριτσάκια γιατί δε θα γίνουν ποτέ γυναίκες) να κάνουν τα πάντα για να γίνουν αρεστές, να δώσουν τις λάθος εντυπώσεις για ένα ευρύτερο σύνολο και μετά να πεταχτούν στα σκουπίδια. Και μετά λες, φταίνε οι άντρες που είμαστε πουτάνες. Αμ δε.

Και που έχει πάει η αγάπη ρε; Που έχει πάει αυτό που κοίταγεςστα μάτια τον άλλον και ήξερες ότι σε λατρεύει και ότι θα βρισκε τον τρόπο να κόψει στα δυο τον πλανήτη αν έπρεπε να το κάνει για σένα; Όχι επειδή με ένα εσώρουχο κι ένα πρόστυχο χαμόγελο θα τον έκανες να νιώσει πρωταγωνιστής σε τσόντα, μα επειδή με μια σου λέξη τον κάνεις να νιώθει βασιλιάς του σύμπαντος.
Και μια μπουνιά στα πολιτικά σας, η μόνη αναρχία είναι η αγάπη. Μόνο εκεί δεν υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΚΟΥΣ. ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Narrow visions of autonomy, you want me to surrender my identity.
I was a teenage anarchist, the revolution was a lie.