Η απόλυτη έλλειψη έμπνευσης και δημιουργικότητας και η ακατανίκητη ανάγκη απραξίας που με έπνιξε τους τελευταίους μήνες έλαβε τέλος. Ευτυχώς. Το μυαλό μου μου δίνει σημάδια πως θέλω να γράψω, παράγοντας ήχουν ωρολογιακής βόμβας. -Όταν φυσικά δε σκέφτεται τον άνθρωπο που με έκανε να αλλάξω την κοσμοθεωρία μου για την αγάπη, οπότε και είναι απόλυτα αφοσιωμένο σε αυτό. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.-
Στο δια ταύτα λοιπόν. Ο κόσμος ΦΟΒΑΤΑΙ. Και είναι ο φοβος αυτό που μας κάνει πιο αδύναμους. αλλά το μεγαλύτερο τέρας, η μεγαλύτερη μαίγερα του κόσμου των σκοτεινών φοβιών, δεν είναι οι κλόουν δεν είναι το σκοταδι, δεν είναι ο θάνατος. Είναι η κριτική. Τη σιχαίνεσαι. Τη μισείς, σε αποδυναμώνει. Σε σκοτώνει αργά. Γι' αυτό και επιτίθεσαι σε κάθε κριτική. Η άμυνα της επίθεσης. Δεν αντέχεις το αρνητικό σχόλιο γιατι΄εχεις συνηθίσει να σου έρχονται όλα στα χέρια. Ή να σου φέρονται όλοι με το γάντι.
Και τελικά αντί να μαθαίνεις από αυτή καταλήγεις να την απωθείς σαν καταραμένο δαίμονα που προσπαθεί να σου κλέψει την ψυχή. Είμαστε διεστραμμένα καλομαθημένοι. Και αυτή η νοοτροπία μας έχει διδάξει ένα αρνητικό σχόλιο αντί να το μετατρέπουμε σε παράγοντα εξέλιξης και κινήτρου για τη δράση μας, να το μεταμορφώνουμε σε οποιασδήποτε μορφής αντεπίθεσης, συνήθως γεμάτης κακία, στην πηγή του σχολίου. Ανεξαρτήτως προθέσεως του τελευταίου.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται να προστεθεί και η έλλειψη επιχειρημάτων σου. Δεν έχεις τίποτα να υποστηρίξεις αυτό για το οποίο κρίθηκες αρνητικά. Η μόνη σου βάση είναι ότι το έκανες εσύ. Γι αυτό και η αντιδρασή σου είναι η επίθεση. Έχεις ξεχάσει να μιλάς. Thus, έχεις ξεχάσει να σκέφτεσαι. Δεν μπορείς καν να δημιουργήσεις παραλογισμούς στο κεφάλι σου για να υποστηρίξεις τη θέση σου.
Something is so wrong. Μάθε να ακούς την κριτική. Μάθε να υποστηρίζεις τις πράξεις σου. Και μάθε να δέχεσαι ταπεινά τη νίκη ή την ήττα σου όταν αυτά τα 2 αντιπαρατίθονται. Κράτα τις επιθετικές σου τάσεις για πιο σοβαρά πράγματα.
Every man will ask the questions
And every man will suffer blame and loss.
Στο δια ταύτα λοιπόν. Ο κόσμος ΦΟΒΑΤΑΙ. Και είναι ο φοβος αυτό που μας κάνει πιο αδύναμους. αλλά το μεγαλύτερο τέρας, η μεγαλύτερη μαίγερα του κόσμου των σκοτεινών φοβιών, δεν είναι οι κλόουν δεν είναι το σκοταδι, δεν είναι ο θάνατος. Είναι η κριτική. Τη σιχαίνεσαι. Τη μισείς, σε αποδυναμώνει. Σε σκοτώνει αργά. Γι' αυτό και επιτίθεσαι σε κάθε κριτική. Η άμυνα της επίθεσης. Δεν αντέχεις το αρνητικό σχόλιο γιατι΄εχεις συνηθίσει να σου έρχονται όλα στα χέρια. Ή να σου φέρονται όλοι με το γάντι.
Και τελικά αντί να μαθαίνεις από αυτή καταλήγεις να την απωθείς σαν καταραμένο δαίμονα που προσπαθεί να σου κλέψει την ψυχή. Είμαστε διεστραμμένα καλομαθημένοι. Και αυτή η νοοτροπία μας έχει διδάξει ένα αρνητικό σχόλιο αντί να το μετατρέπουμε σε παράγοντα εξέλιξης και κινήτρου για τη δράση μας, να το μεταμορφώνουμε σε οποιασδήποτε μορφής αντεπίθεσης, συνήθως γεμάτης κακία, στην πηγή του σχολίου. Ανεξαρτήτως προθέσεως του τελευταίου.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται να προστεθεί και η έλλειψη επιχειρημάτων σου. Δεν έχεις τίποτα να υποστηρίξεις αυτό για το οποίο κρίθηκες αρνητικά. Η μόνη σου βάση είναι ότι το έκανες εσύ. Γι αυτό και η αντιδρασή σου είναι η επίθεση. Έχεις ξεχάσει να μιλάς. Thus, έχεις ξεχάσει να σκέφτεσαι. Δεν μπορείς καν να δημιουργήσεις παραλογισμούς στο κεφάλι σου για να υποστηρίξεις τη θέση σου.
Something is so wrong. Μάθε να ακούς την κριτική. Μάθε να υποστηρίζεις τις πράξεις σου. Και μάθε να δέχεσαι ταπεινά τη νίκη ή την ήττα σου όταν αυτά τα 2 αντιπαρατίθονται. Κράτα τις επιθετικές σου τάσεις για πιο σοβαρά πράγματα.
Every man will ask the questions
And every man will suffer blame and loss.
