Σήμερα έμαθα ότι τα ζώδια έγιναν δεκατρία με την προσθήκη ενός νέου, του "Οφιούχου" με αποτέλεσμα η πλοιοψηφία από μας να αλλάξουν ζώδιο. Η ζωή μου κλονίστηκε. Σύμφωνα με την αστρολογία λοιπόν θα αλλάξουμε όλοι χαρακτήρες μαζί με το ζώδιο μας. Αναρωτιέμαι τι ζώδιο είμαι. Παθαίνω κρίση ταυτότητας.
Σόβαρά τώρα. Όταν αλλιως περιμένεις πως θα ναι η μέρα σου και αλλιώς καταλήγει είναι κάτι το πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό σε αυτή τη ζωή. Αρκεί να μην χάσεις τη διαθεσή σου και να πεις "ακόμη και μόνος θα περάσω καλά". Και τότε σίγουρα και δεν θα καταλήξεις μόνος και θα περάσεις και καλά. Το κορίτσι με το μαλλί καταράχτη και τη λατρεια με τα καπκεικς ηταν πολύχρωμο σήμερα και αρκετά χαρούμενο και μαρέσει έτσι πολύ :) Και οι στιγμές που στο άκυρο τραγουδάς χατ τρικ και σε κοιτάνε σαν να σαι βλαμμένο είναι μοναδικές αν μη τι άλλο. Αχ και να ξεραν ότι μόνο βλαμμένο δεν είσαι.
Επίσης παρατήρησα πως όταν σε πετυχαίνει ελεγκτης με εισητήριο νιώθεις πολύ γαματος/η. "ΝΑ ΡΕ, δεν θα μου κόψεις κλήση. Δεν θα πάρεις μπόνους σήμερα" ΓΙατί σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, παίρνουν μπόνους για κάθε κλήση που κόβουν, γι αυτούς είμαστε απλά πελάτες και αν έχουν τη δυνατότητα θα κάνουν το παν να σου βγάλουν άκυρο το εισητήριο. Ειναι και κανα δυο γαμάτοι που σε αφήνουν αν σε πιάσουν, αλλά μαλακία δική σου αν δεν πάρεις εισητήριο. Τώρα που ανεβαίνουν βέβαια θα μου πεις γιατί να πάρεις. Ποιντ. Αλλα εγώ για ένα λεωφορείο που με εξυπηρετεί απόλυτα θα το δώσω μέχρι και ένα ευρώ. Παραπάνω όμως ξεφτίλα. Τελοσπαντων θέμα με πολλες πτυχές και θα πλατιάσω *πάλι*.
Εμένα βέβαια δεν με χαλάει και η ταλαιπωρία των ΜΜΜ. Ευκαιρία να ξελαμπικάρω και να ακούσω μουσική. Έχει και πλάκα να παρακολουθεις τους υπόλοιπους επιβάτες. Τόσο αγχωμενοι όλοι, ενδιαφέρον να φαντάζεσαι τι σκέφτονται. Τόσα χρόνια ουδέποτε είχα πρόβλημα να αλλάξω 15 διαφορετικά μέσα, αρκεί να μην με περιμένει κανένας κακόμοιρος :Ρ.
Τέλοσπάντων, το πάπλωμα μου μου φωνάζει πως είναι ζεστό και με περιμένει, και τα μάτια μου κλείνουν. Δεν θα αντισταθω στο καλεσμά του. Καληνύχτα κόσμε, τσέκαρε και το γαμωζωδιό σου, αλλάζει η ζωή σου πιά!
Κοίτα μαλάκα το φεγγάρι,
Μα εμεις βγαίνουμε μεσα απτη γη.
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Σήμερα έκλαψα. Για σχετικά ασήμαντο λόγο. Μου βγήκε αυθόρμητο. Είπα να μην το κρατήσω. Βρήκα αυτό που είχα χάσει τόσο καιρό. Ένιωσα ανθρωπος. Τόσο απλό, τόσο ήρεμο, τόσο ασήμαντο. ΚΙ όμως αυτό που χρειάζεσαι για να νιώσεις.
Lazing in a (sunny) afternoon.
Και να μια ήσυχη μέρα χωρίς ιδιαίτερες έγνοιες και υποχρεώσεις να με περιμένουν για την αυριανή. Ξαφνικά η κυκλοθυμία μου έφτασε ακριβώς στο κέντρο των άκρων της. Την απόλυτη ηρεμία.
Αρχικά διέψευσα το μύθο πως "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.". Ξυπνησα (για πολλοστή φορά) αργοπορημένη για το σχολείο, και βλέπω τις απουσίες μου να μαζεύονται σαν μυρμήγκια πάνω στο κουφάρι ενός σκαραβαίου. Θα τις ελεγξω όμως. Νόμιζα πως θα μου πάνε όλα στραβα, αλλά η μέρα που ακολούθησε ήταν πανέμορφη. Ο μόχθος που για τα λατινικά έφερε καρπούς και βγαίνοντας απο την αιθουσα μετά απο ένα εξαντλητικό αρκετά διαγώνισμα, ένιωθα νικήτρια. Το απόγευμα με περίμενε το πάντα για ένα μαραθώνιο καφέ των 4 και βάλε ωρών, καθώς και η απίστευτη μπλούζα του διαχωρισμού της χαράς (βγήκε τόσο γαμάτη). Και στο γυρισμό για το σπίτι το (κορεσμένο πια) μελαγχολικό "ταξίδι" με το τρένο μου φάνηκε κάπως διαφορετικό. Για αγνωστο λόγο, το χαρηκα όμως. Διαβασα το βιβλιο μου κι έμεινα μακρια απο τον υπολογιστή. Ουαου.
Σήμερα επιτέλους αυτή η εκδρομή στη πινακοθήκη με το αγαπητό μου σχολείο πραγματοποιήθηκε. Η έκθεση ήταν ενδιαφέρουσα. Και με την ευκαιρια που μου δίνει η αυριανή επίσκεψη στην εκκλησία, θα ευχαριστηθώ (ατ λαστ!) τον ύπνο μου. Κανονίζουμε και λαιβ με τη μπάντα. Είναι απορίας άξιο πως μέσα σε 2 τόσο απλές μέρες ξαφνικά νιώθεις καλά. Η ανθρωπινή ψυχή μάλλον δεν χρειάζεται λόγο για να είναι χαρούμενη, παρά μόνο την αντίστοιχη διάθεση.
Κάθομαι και ακούω god is an astronaut. Τι ταξιδιάρικη μουσική. Το μυαλό μου ταξιδεύει κάπου μακριά. Μάλλον θα περάσω τη μέρα μου βλέποντας ταινιες και διαβάζοντας. Γιατί όχι. Έπεσε στα χέρια μου ένα κειμενάκι που είχα γράψει πάνω στα νεύρα μου ενωπιον ενός τρελά αποτυχημένου σχεδίου κατάληψης στο σχολείο μου. Θα θελα να το μοιραστώ. Αντιθετο εντελώς με την τωρινη μου ψυχοσυνθεση, αλλά ενδιαφέρον.
" Και τα πουλάκια μου πάνε να κάνουνε κατάληψη. Και νιώθω εγώ η ένοχη. Γιατί; Γιατί εγώ ξέρω το λόγο να πάω να κανω κατάληψη, αυτοί πάνε να κάνουν χωρίς λόγο, κι εγώ δεν λέω τίποτα, απλά βολεύομαι που δεν θα χω μάθημα. Από που να ξεκινήσω. Αρχικά, που πας ρε φίλε όταν δεν έχει ιδέα τι γίνεται γύρω σου; Επαναστάτης χωρίς αιτία κι έτσι; Και ντάξει μερικοί πάτε με προσωπικό σας συμφέρον αλλά και πάλι, αυτό δεν έχει νόημα όταν αγωνίζεστε για μια συλλογική κοινότητα, όπως (θα έπρεπε να) είναι το σχολείο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι υπάρχει εκεί μέσα (στα κεφάλια σας ντε... Μετά έρχομαι εγώ. Τα λέω όλα αυτά. Τι μήπως το παίζω καμιά αυθεντία; Φυσικά και δεν είμαι αυθεντία, έχω στόχους. Κι ένας άνθρωπος που έχει στόχους πολύ απλά δεν είναι αυθεντία, γιατί μια αυθεντία έχει κάνει όσα θα ήθελε και δεν έχειπια στόχους. Αλλά νευριάζω και με αυτούς και με τον εαυτό μου όπως φαίνεται. Σιωπώ μπροστά στο γεγονός ότι θα κλείσει το σχολείο, παρόλο που διαφωνώ με τους λόγους, ή μάλλον με την απουσία λόγων. Και παρόλο που μίλησα μέσες άκρες για τους λόγους που θα πρεπε να μας νοιάζουν και να προσπαθούμε γι αυτόυς, όλοι στα αρχίδια τους. Εγώ φταίω που κολακεύω τα αρχίδια σας, μαλάκες... Σιωπώ λοιπόν, γιατί εκεί που έχω έρθει, είμαι αρκετα κουρασμένη για να θεωρώ ευτυχία την έλλειψη σχολείου από την οποία συνεπάγεται η ξεκούραση. Φταίει ο τρόπος ζωής που με κουράζει και δεν μου ταιριάζει; Φταίει η υγεία μου που συχνά με καταβάλλει; Φταίει το μυαλό μου που δεν ξέρει ακόμη που βρίσκεται; Δεν θέλω όμως ακόμη να επαναστατήσω. Μια επανάσταση για να πετύχει πρέπει να έχει τις σωστές ιδεολογικές βάσεις. ΓΝώση που πιστεύω ότι δεν κατέχω ακόμη. Και μέχρι να την αποκτήσω προτιμώ να κρατάω αυτη την ηλίθια αποχή των σκεπτικιστών. Ε ναι, γιατί ο καθένας έχει ένα μικ΄ρο φιλόσοφο μέσα του.
Και πόσο αστείο είναι το γεγονός ότι τώρα που κοιτάω το κείμενο σκέφτηκα κατευθείαν ότι δεν έχω παραγράφους και κάνω επαναλήψεις. Πουτάνα "έκθεση" μας έχεις φάει. Και άντε να μην πω, τι έκθεση είναι τώρα αυτή; Δομή-ύφος-περιεχόμενο. Μαλακίες. Τυποποιημένη έκφραση που τη μαθαίνουμε με τους γαμα΄τουε σκοπούς, πρώτον να πουν πως κάτι μας έμαθαν σε αυτό το σχολείο που κάποτε ήταν δώρο για έναν άνθρωπο και τώρα το διέλυσαν, και δεύτερον να γίνουμε τα πρόβατα που θα τους χρειαστουν σε 2-3 χρόνια. Θεματικά υλικά που πρέπει να μαθαίνουμε ΑΠ' ΕΞΩ. Πόσο τραγικό να πρέπει να μαθαίνεις απέξω ουδέτερες, ξένες απόψεις για να τις ενστερνιστείς και να τις καταγράψεις με καταξιωμένο λεξιλόγιο. Μαθαίνουμε να ξεχνάμε τα πιστεύω μας και να μην παίρνουμε θέση. Θα μου πεις όμως ότι κάποιος πρέπει να μας δώσει το έναυσμα να πληροφορηθούμε για τα όντως φλέγοντα κι επίκαιρα ζητήματα που συζητιούνται στην έκθεση. Εκεί δικαιολογείστε καημένοι φιλόλογοι. Από τη στιγμή που η κοινωνία έχει έρθει σε τέτοια θέση που δεν μπορεί να σπείρει το μικρόβιο της πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα της ζωής μέσα σε κάθε άνθρωπο, κάτι πρέπει να κάνετε κι εσείς. από τη στιγμή που η αρχή είναι σάπια, σάπια θα είναι και τα παιδιά της. Το νού σας όμως, ρεμάλια. Υπάρχουν και μερικοί που νοιάζονται να μάθουν. Ακομη κι αν ξέρουν πως η αληθινη πληροφορία είναι καλά κρυμμένη και συνυπάρχει με τόσες άλλες που έχουν σκοπό να τη διαστρεβλώσουν. Ακόμη και τότε υπάρχουν ,η μάλλον υπάρχουμε κάποιοι που έχουμε τη θέληση να παλ΄ψουμε για να διορθώσουμε τα παλιά και να χτίσουμε σιγά σιγά τα καινούρια. Όσο υπάρχει η ελπίδα στους ανθρώπους, τότε δεν μπορείτε να μας καταστρέψετε και να μας κλέψετε την ανθρώπινη ιδιότητα, όσο κι αν προσπαθείτε.
Κι έτσι κατέληξα με ένα κατεβατό με κάποιες πολιτκές και άλλου είδους αναζητήσεις μου. Με ηρέμησε αυτό; Προσωρινά μόνο... Αυτή είναι λοιπόν η εκθεσή μου. Παραγράφους δεν έχω, διαρθρωση δεν έχω, το νοημά μου δεν είναι σαφές, δεν έχω ουδέτερες απόψεις και "προπαγανδίζω". Βασικά δεν έχω καν θέμα. Αυτά είναι όμως όσα θέλω να πω.'Οχι λοιπόν κυρία Μ. (η αγαπητή μας διευθύντρια). Δεν φταίτε εσείς που πρέπει να κλείσει αυτό το σχολείο. Δεν φταίει το χαρτί και το σαπούνι που δεν έχουμε στις τοαλέτες, δεν φταίει η Στεισι, δεν φταίει που άλλες φορές μας καταδυναστεύετε με μπάτσους κι απουσίες κι άλλες μας γράφετε, δεν φταίνε που κάποιοι εκεί μέσα θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Στο κάτω κάτω ένα πρόβατο είστε κι εσείς που εκτελείτε εντολές άλλων για να έχετε σίγουρη μια άνετη θέση που θα εξασφαλίσει εσάς και την οικογενειά σας. ΤΙ φταίξατε. Τα αίτια είναι βαθύτερα. Οι ψυχές μας δεν βολεύονται με τη λήθη, αλλά με την αλήθεια. Πρώτα με την αλήθεια μας την προσωπική, και μετά γμε την Αλήθεια. Διεκδικούμε κάποια πράγματα, ή μάλλον, αυτό έπρεπε να κάνουμε.
Καλή κατάληψη μάγκες.
Αν δεν σας πιάσει ο συναγερμός δηλαδή.
(και τώρα ξέρω ότι δεν τα καταφέρατε κιόλας.)"
Αντίο λοιπόν, πάω να δω την ταινία μου.
Αρχικά διέψευσα το μύθο πως "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.". Ξυπνησα (για πολλοστή φορά) αργοπορημένη για το σχολείο, και βλέπω τις απουσίες μου να μαζεύονται σαν μυρμήγκια πάνω στο κουφάρι ενός σκαραβαίου. Θα τις ελεγξω όμως. Νόμιζα πως θα μου πάνε όλα στραβα, αλλά η μέρα που ακολούθησε ήταν πανέμορφη. Ο μόχθος που για τα λατινικά έφερε καρπούς και βγαίνοντας απο την αιθουσα μετά απο ένα εξαντλητικό αρκετά διαγώνισμα, ένιωθα νικήτρια. Το απόγευμα με περίμενε το πάντα για ένα μαραθώνιο καφέ των 4 και βάλε ωρών, καθώς και η απίστευτη μπλούζα του διαχωρισμού της χαράς (βγήκε τόσο γαμάτη). Και στο γυρισμό για το σπίτι το (κορεσμένο πια) μελαγχολικό "ταξίδι" με το τρένο μου φάνηκε κάπως διαφορετικό. Για αγνωστο λόγο, το χαρηκα όμως. Διαβασα το βιβλιο μου κι έμεινα μακρια απο τον υπολογιστή. Ουαου.
Σήμερα επιτέλους αυτή η εκδρομή στη πινακοθήκη με το αγαπητό μου σχολείο πραγματοποιήθηκε. Η έκθεση ήταν ενδιαφέρουσα. Και με την ευκαιρια που μου δίνει η αυριανή επίσκεψη στην εκκλησία, θα ευχαριστηθώ (ατ λαστ!) τον ύπνο μου. Κανονίζουμε και λαιβ με τη μπάντα. Είναι απορίας άξιο πως μέσα σε 2 τόσο απλές μέρες ξαφνικά νιώθεις καλά. Η ανθρωπινή ψυχή μάλλον δεν χρειάζεται λόγο για να είναι χαρούμενη, παρά μόνο την αντίστοιχη διάθεση.
Κάθομαι και ακούω god is an astronaut. Τι ταξιδιάρικη μουσική. Το μυαλό μου ταξιδεύει κάπου μακριά. Μάλλον θα περάσω τη μέρα μου βλέποντας ταινιες και διαβάζοντας. Γιατί όχι. Έπεσε στα χέρια μου ένα κειμενάκι που είχα γράψει πάνω στα νεύρα μου ενωπιον ενός τρελά αποτυχημένου σχεδίου κατάληψης στο σχολείο μου. Θα θελα να το μοιραστώ. Αντιθετο εντελώς με την τωρινη μου ψυχοσυνθεση, αλλά ενδιαφέρον.
" Και τα πουλάκια μου πάνε να κάνουνε κατάληψη. Και νιώθω εγώ η ένοχη. Γιατί; Γιατί εγώ ξέρω το λόγο να πάω να κανω κατάληψη, αυτοί πάνε να κάνουν χωρίς λόγο, κι εγώ δεν λέω τίποτα, απλά βολεύομαι που δεν θα χω μάθημα. Από που να ξεκινήσω. Αρχικά, που πας ρε φίλε όταν δεν έχει ιδέα τι γίνεται γύρω σου; Επαναστάτης χωρίς αιτία κι έτσι; Και ντάξει μερικοί πάτε με προσωπικό σας συμφέρον αλλά και πάλι, αυτό δεν έχει νόημα όταν αγωνίζεστε για μια συλλογική κοινότητα, όπως (θα έπρεπε να) είναι το σχολείο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι υπάρχει εκεί μέσα (στα κεφάλια σας ντε... Μετά έρχομαι εγώ. Τα λέω όλα αυτά. Τι μήπως το παίζω καμιά αυθεντία; Φυσικά και δεν είμαι αυθεντία, έχω στόχους. Κι ένας άνθρωπος που έχει στόχους πολύ απλά δεν είναι αυθεντία, γιατί μια αυθεντία έχει κάνει όσα θα ήθελε και δεν έχειπια στόχους. Αλλά νευριάζω και με αυτούς και με τον εαυτό μου όπως φαίνεται. Σιωπώ μπροστά στο γεγονός ότι θα κλείσει το σχολείο, παρόλο που διαφωνώ με τους λόγους, ή μάλλον με την απουσία λόγων. Και παρόλο που μίλησα μέσες άκρες για τους λόγους που θα πρεπε να μας νοιάζουν και να προσπαθούμε γι αυτόυς, όλοι στα αρχίδια τους. Εγώ φταίω που κολακεύω τα αρχίδια σας, μαλάκες... Σιωπώ λοιπόν, γιατί εκεί που έχω έρθει, είμαι αρκετα κουρασμένη για να θεωρώ ευτυχία την έλλειψη σχολείου από την οποία συνεπάγεται η ξεκούραση. Φταίει ο τρόπος ζωής που με κουράζει και δεν μου ταιριάζει; Φταίει η υγεία μου που συχνά με καταβάλλει; Φταίει το μυαλό μου που δεν ξέρει ακόμη που βρίσκεται; Δεν θέλω όμως ακόμη να επαναστατήσω. Μια επανάσταση για να πετύχει πρέπει να έχει τις σωστές ιδεολογικές βάσεις. ΓΝώση που πιστεύω ότι δεν κατέχω ακόμη. Και μέχρι να την αποκτήσω προτιμώ να κρατάω αυτη την ηλίθια αποχή των σκεπτικιστών. Ε ναι, γιατί ο καθένας έχει ένα μικ΄ρο φιλόσοφο μέσα του.
Και πόσο αστείο είναι το γεγονός ότι τώρα που κοιτάω το κείμενο σκέφτηκα κατευθείαν ότι δεν έχω παραγράφους και κάνω επαναλήψεις. Πουτάνα "έκθεση" μας έχεις φάει. Και άντε να μην πω, τι έκθεση είναι τώρα αυτή; Δομή-ύφος-περιεχόμενο. Μαλακίες. Τυποποιημένη έκφραση που τη μαθαίνουμε με τους γαμα΄τουε σκοπούς, πρώτον να πουν πως κάτι μας έμαθαν σε αυτό το σχολείο που κάποτε ήταν δώρο για έναν άνθρωπο και τώρα το διέλυσαν, και δεύτερον να γίνουμε τα πρόβατα που θα τους χρειαστουν σε 2-3 χρόνια. Θεματικά υλικά που πρέπει να μαθαίνουμε ΑΠ' ΕΞΩ. Πόσο τραγικό να πρέπει να μαθαίνεις απέξω ουδέτερες, ξένες απόψεις για να τις ενστερνιστείς και να τις καταγράψεις με καταξιωμένο λεξιλόγιο. Μαθαίνουμε να ξεχνάμε τα πιστεύω μας και να μην παίρνουμε θέση. Θα μου πεις όμως ότι κάποιος πρέπει να μας δώσει το έναυσμα να πληροφορηθούμε για τα όντως φλέγοντα κι επίκαιρα ζητήματα που συζητιούνται στην έκθεση. Εκεί δικαιολογείστε καημένοι φιλόλογοι. Από τη στιγμή που η κοινωνία έχει έρθει σε τέτοια θέση που δεν μπορεί να σπείρει το μικρόβιο της πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα της ζωής μέσα σε κάθε άνθρωπο, κάτι πρέπει να κάνετε κι εσείς. από τη στιγμή που η αρχή είναι σάπια, σάπια θα είναι και τα παιδιά της. Το νού σας όμως, ρεμάλια. Υπάρχουν και μερικοί που νοιάζονται να μάθουν. Ακομη κι αν ξέρουν πως η αληθινη πληροφορία είναι καλά κρυμμένη και συνυπάρχει με τόσες άλλες που έχουν σκοπό να τη διαστρεβλώσουν. Ακόμη και τότε υπάρχουν ,η μάλλον υπάρχουμε κάποιοι που έχουμε τη θέληση να παλ΄ψουμε για να διορθώσουμε τα παλιά και να χτίσουμε σιγά σιγά τα καινούρια. Όσο υπάρχει η ελπίδα στους ανθρώπους, τότε δεν μπορείτε να μας καταστρέψετε και να μας κλέψετε την ανθρώπινη ιδιότητα, όσο κι αν προσπαθείτε.
Κι έτσι κατέληξα με ένα κατεβατό με κάποιες πολιτκές και άλλου είδους αναζητήσεις μου. Με ηρέμησε αυτό; Προσωρινά μόνο... Αυτή είναι λοιπόν η εκθεσή μου. Παραγράφους δεν έχω, διαρθρωση δεν έχω, το νοημά μου δεν είναι σαφές, δεν έχω ουδέτερες απόψεις και "προπαγανδίζω". Βασικά δεν έχω καν θέμα. Αυτά είναι όμως όσα θέλω να πω.'Οχι λοιπόν κυρία Μ. (η αγαπητή μας διευθύντρια). Δεν φταίτε εσείς που πρέπει να κλείσει αυτό το σχολείο. Δεν φταίει το χαρτί και το σαπούνι που δεν έχουμε στις τοαλέτες, δεν φταίει η Στεισι, δεν φταίει που άλλες φορές μας καταδυναστεύετε με μπάτσους κι απουσίες κι άλλες μας γράφετε, δεν φταίνε που κάποιοι εκεί μέσα θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Στο κάτω κάτω ένα πρόβατο είστε κι εσείς που εκτελείτε εντολές άλλων για να έχετε σίγουρη μια άνετη θέση που θα εξασφαλίσει εσάς και την οικογενειά σας. ΤΙ φταίξατε. Τα αίτια είναι βαθύτερα. Οι ψυχές μας δεν βολεύονται με τη λήθη, αλλά με την αλήθεια. Πρώτα με την αλήθεια μας την προσωπική, και μετά γμε την Αλήθεια. Διεκδικούμε κάποια πράγματα, ή μάλλον, αυτό έπρεπε να κάνουμε.
Καλή κατάληψη μάγκες.
Αν δεν σας πιάσει ο συναγερμός δηλαδή.
(και τώρα ξέρω ότι δεν τα καταφέρατε κιόλας.)"
Αντίο λοιπόν, πάω να δω την ταινία μου.
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011
Smartypants.
"Ο άνθρωπος είναι άτιμος. Και ακόμα πιο άτιμος εκείνος που τον λέει άτιμο γι' αυτό."
Νευριάζοντας που είμαι άρρωστη, έχω τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου να κάνω, τόσους ανθρώπους να δω, και δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο. Έχω και καιρό να ζωγραφίσω. Το ανωθεν ανδροειδες ήταν το τελευταίο μου δημιουργημα παρέα με το HB μολύβι μου (το οποίο τώρα έχω χάσει). Το τέρας των λατινικών, με καταδιώκει, παρόλα αυτά δεν παίρνω την απόφαση να το δαμάσω ακόμη, και καταλήγω σε ένα διπλο ποστ στον ιστοτοπό μου.
Μιλούσα πριν στο πάντα για το σκαντζοχειρόδεντρο και εξηγούσα τι μαγική επίδραση έχουν συγκεκριμένοι στίχοι τους για μένα.
"Α spaceship from another star, they ask me where the people are, what can I tell them? I tell them I'm the only one, there was a was but I must have won, please take me with you..."
H πρώτη σημασία λοιπόν που έδωσα ήταν αυτή του ανθρώπου που έχει σιχαθεί τα πάντα πάνω σε αυτό τον πλανήτη και αποζητά διαφυγή μέσω των επισκεπτών που τους βλέπει σαν λύτρωση. "Α smart kid" που θέλει να ξεφύγει από την χαζομάρα που καταστρεφει αυτό το μικρό πλανήτη, σε συνδυασμό με τον πόλεμο, κανονικό η ψυχολογικό που σε κάνει να έχεις χάσει τα 4, κι αφού ο ηρωας μας εδώ δεν βλέπει πια γύρω του κανέναν άνθρωπο, υποθέτει πως είναι μόνος. Και θέλει να φύγει...
Η δεύτερη σημασία ήταν αυτή του "αθώου-ταπεινού ανθρωπάκου" που τρέφει μεγάλη συμπόνοια για το είδος του και βλέπει αυτούς τους ξένους σαν εισβολείς. Έτσι αυτοθυσιάζεται και τους γεμίζει με δικαιολογίες για να παρουν αυτόν και να αφήσουν τον υπόλοιπο πλανήτη ήσυχο.
Μα την αλήθεια, δεν ξέρω τι να πιστέψω πιο πολύ. Από τη μια η σιχασια, από την άλλη η ελπίδα. Φιλοσοφικά που μου βγαίνουν όμως από δω. Όμορφο κομμάτι επίσης. Όταν ένας καλλιτεχνης σε κάνει να πεις τη μουσική του όμορφη, έχει κερδίσει. Έξω ο καιρός φαινεται να χαλαει και πάλι. Θα ξαναβρέξει? Βάφω τα νύχια μου με μόνο κινητρο την έντονη μυρωδια του βερνικιου, που θα ξυπνήσει την οσφρησή μου που εδώ και τρεις μέρες έχει θαφτεί κάτω από την καταδυνάστευση του συναχιού. Πίνω κουβάδες νερό γιατι ο λαιμός μου με ενοχλεί όλη την ώρα. Έχει και το κρύωμα την πλάκα του. Είναι μια διαδικασία. Ιναφ πρέπει επιτελους να το αρχίσω το ρημαδι το διαβασμα. Θελω να δω του χρόνου τι θα κάνω.
(Ευχαριστώ και το Χάρη που με βοήθησε στο φοντο)
Τhe big come back.
Kαι ναι είπα να χρησιμοποιήσω ξανά το παλιό κατεστραμμένο μου μπλογκ. Αλλα κάτι έφτιαξα. Εννοω γουαου έβαλα τιτλους, μια εικόνα κι ένα playlist. Τουλάχιστον το playlist εκφράζει το μη συγκεκριμένο και αρετά μπερδεμένο μουσικό μου γούστο. Θα το έλεγα και wannabe ψαγμένο.
Όπως και να χει, έγραψα τελευταία φορά πριν από κανα εξάμηνο, μισο χρόνο πίσω δηλαδή. Ουάου. Πλάκα πλάκα έχουν συμβεί αρκετά από τότε. Πως αλλάζει η ζωή μέσα σε λίγο χρονικό διαστημα. Είναι αστείο. Καινούρια προσωπα ήρθαν, παλιά και αγαπημένα έφυγαν αναπάντεχα. Σημασία όμως έχει το τώρα.
Βρίσκομαι εδώ, αρρωστη με το τσάι και με την κουβερτούλα μου, κι ετοιμάζομαι ψυχολογικά να διαβάσω για αυτό το καταραμμένο διαγώνισμα λατινικών. Γουάου και μετά απο αρκετό καιρό επίσης έχω βάλει στο ριπιτ το Jesus of suburbia. Αυτό το κομμάτι θα ναι για πάντα το soundtack της ζωής μου, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Με κάνει να αναπολώ όσα πέρασαν. Χμου.
Μουσικά έχω αλλάξει. Ναι τρελαίνομαι με νέα πράγματα, σκορπίζω το ενδιαφέρον μου σε πολλά σημεία γιατι ανέκαθεν θεωρούσα κλειστομυαλιά να περιορίζεσαι μόνο σε ενα μουσικό τομέα, κι έχω ερωτευτεί τους porcupine tree. Όχι και άσχημα για έξι μήνες. Το θέμα είναι πως συνειδητοποίησα ότι η μουσική είναι κάτι δικό μου. Που κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου στερήσει, κανείς δεν έχει λόγο πάνω στο τι μου αρέσει και στην τελική, κανείς δεν χρειάζεται να ξέρει. Θα τρέχω στις συναυλίες μου όσο το δουνουτου επιτρέπει σε μένα (ή μαλλον στους γονείς μου) να έχω λεφτα και δεν τρέχει κάστανο. Έχω και το καινούριο mp3 μου. Αυτό είναι έρωτας, ναι. Αυτό είναι το ναρκωτικό μου. Η μουσική. Σημαντική σαν τον αέρα για μένα, έχει τη δύναμη να με κάνει δική της.
Και εξωτερικά έχω αλλάξει. Η λαιμαργία μου και το ασταμάτητο περπάτημα δεν θα με αφήσουν ποτέ να κατασταλλάξω τα κιλά μου που συνεχώς αυξομειωνονται. Αυτό το κόκκινο μαλλί που απειρες φορές έχει σταθει αφορμη για να τσακωθώ με την αγαπητρή μανούλα μου έχει γίνει αναποπαστο κομμάτι μου, και κάθε μήνα γίνεται όλο και πιο μακρύ. ( :') ) Δεν με νοιάζει και τόσο αυτό το έξω τελικά. Ποτέ δεν με ένοιαζε τόσο για μένα. Είναι όμορφο αρκεί να είναι στα μάτια μου όμορφο.
Και φυσικά έχω αλλάξει εσωτερικά. Νεες ιδέες, αντιλήψεις, ενδιαφέροντα, έγνοιες. Αυτό το διαβασμα κάποια στιγμή πρέπει να το αρχίσω σοβαρα, γιατί υποτίθεται ότι εχω στόχους ανάθεμα.Αρχισα να βλέπω και ταινίες. Πάντα τις βαριομόυν τις ταινίες. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Peer pressure ίσως. Ίσως πάλι και όχι. Οι παρέες άλλαξαν.
Αχ οι παρέες. Στην ηλικία μας αλλάζουν για πλάκα. Είναι καπως τραγικό αυτό. Με λίγα λόγια, (απο δω και πέρα θα χρησιμοποιώ παρατσούκλια, αν μη τι άλλο έχει περισσότερη πλάκα έτσι) οι fantastic5 είναι εδώ και πραγματικά ελπίζω να παραμείνουν, όσο κι αν τσακώνομαι τελευταία με το δημοφιλές κορίτσι που ξέρει ότι το αγαπώ. Το σπουργίτι μου, ο κωλογερός μου θα είναι πάντα εδώ μάζι με το κορίτσι ξωτικό να δίνουν γέλιο και αν μη τι άλλο κουλτούρα στη ζωή μου. Το θρασογκομενάκι μου το ίδιο, ένας άνθρωπος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Έτσι ελπίζω και ο μισανθρωπος (most of the times) αδερφός μου. Και το ζουληχτό παιδί με το κοκκινο παλλί πιο μακρύ από το δικό μου και τη λατρεία για τα καπκεικς έχει γίνει μια απίστευτη συντροφιά. Να συμπληρώσω και το μικρό παντα και τις φιλοσοφικες συζητήσεις μας που αλλού ξεκινάνε, αλλου καταλήγουν. Από την άλλη πλευρά, πολλοί πετάχτηκαν στα σκουπίδια, είτε επειδή το επελεξαν είτε επειδη τελικά το άξιζαν. Και η χωματερή μου περιλαμβάνει ένα παστήτσιο( πρώτο και καλύτερο), μετά μια ψυχή που αγάπησα αλλα εκείνη δεν είχε ποτέ την δύναμη να νιώσει συναισθήματα κι έτσι πλήγωνε αυτά των άλλων, το αρκουδάκι της αγάπης, και μια κατεστραμμενη παρέα που πλεον δεν έχει λόγο να προσπαθεί μετα βιας να επιβιώσει μέσα στη σαπίλα της, αφού έχει ήδη διαλυθεί. Κι έχω και κανα δυο awaiting aproval στον καδο ανακύκλωσης, που είναι εκεί περισσότερο επειδή δεν έχω τη δύναμη να τα πεταξω παρά επειδή αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Και μπαινοβγαίνουν και πολλοι κομπάρσοι που να είμαι ειλικρινής ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει πως θα βγουν στο τέλος. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με ένοιαζε τι θα γίνει στο μέλλον. Θα ήταν σαν spoiler στη ζωή. Και όλους τους εκνευρίζουν τα spoiler.
Στις νέες αγάπες της ζωής μου εκτός από τους porcupine και το mp3, ανήκει πλέον και το πικ απ μου που μου προσφέρει ουκ ολίγες ώρες ευχαρίστησης.
Γουαου έξω βγήκε ήλιος κι εγώ είμαι αρκετα άρρωστη για να βγω μια βόλτα. Εκνευριστικό. έζησα κάποια πράγματα στη ζωή μου αυτούς τους μήνες που μου έμειναν είτε για καλούς είτε για κακούς λόγους, νόμιζα ότι έχασα κάτι σημαντικό αλλα τελικά (τι αστείο XD) δεν το έχασα απότι φαίνεται, απέκτησα το τετράδιο που κάνει παρέα στις σκέψεις μου και άλλα πολλά.
Αλλα ιναφ με τις κλάψες μου. Αρκετά αναπολήσα, Πιο σοβαρά πράγματα από την επόμενη φορά. Αλλά και λίγο ανασκάλεμμα στη μνήμη δεν βλάπτει. Έτσι κι αλλιως, "η μόνη γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθον".
Όπως και να χει, έγραψα τελευταία φορά πριν από κανα εξάμηνο, μισο χρόνο πίσω δηλαδή. Ουάου. Πλάκα πλάκα έχουν συμβεί αρκετά από τότε. Πως αλλάζει η ζωή μέσα σε λίγο χρονικό διαστημα. Είναι αστείο. Καινούρια προσωπα ήρθαν, παλιά και αγαπημένα έφυγαν αναπάντεχα. Σημασία όμως έχει το τώρα.
Βρίσκομαι εδώ, αρρωστη με το τσάι και με την κουβερτούλα μου, κι ετοιμάζομαι ψυχολογικά να διαβάσω για αυτό το καταραμμένο διαγώνισμα λατινικών. Γουάου και μετά απο αρκετό καιρό επίσης έχω βάλει στο ριπιτ το Jesus of suburbia. Αυτό το κομμάτι θα ναι για πάντα το soundtack της ζωής μου, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Με κάνει να αναπολώ όσα πέρασαν. Χμου.
Μουσικά έχω αλλάξει. Ναι τρελαίνομαι με νέα πράγματα, σκορπίζω το ενδιαφέρον μου σε πολλά σημεία γιατι ανέκαθεν θεωρούσα κλειστομυαλιά να περιορίζεσαι μόνο σε ενα μουσικό τομέα, κι έχω ερωτευτεί τους porcupine tree. Όχι και άσχημα για έξι μήνες. Το θέμα είναι πως συνειδητοποίησα ότι η μουσική είναι κάτι δικό μου. Που κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου στερήσει, κανείς δεν έχει λόγο πάνω στο τι μου αρέσει και στην τελική, κανείς δεν χρειάζεται να ξέρει. Θα τρέχω στις συναυλίες μου όσο το δουνουτου επιτρέπει σε μένα (ή μαλλον στους γονείς μου) να έχω λεφτα και δεν τρέχει κάστανο. Έχω και το καινούριο mp3 μου. Αυτό είναι έρωτας, ναι. Αυτό είναι το ναρκωτικό μου. Η μουσική. Σημαντική σαν τον αέρα για μένα, έχει τη δύναμη να με κάνει δική της.
Και εξωτερικά έχω αλλάξει. Η λαιμαργία μου και το ασταμάτητο περπάτημα δεν θα με αφήσουν ποτέ να κατασταλλάξω τα κιλά μου που συνεχώς αυξομειωνονται. Αυτό το κόκκινο μαλλί που απειρες φορές έχει σταθει αφορμη για να τσακωθώ με την αγαπητρή μανούλα μου έχει γίνει αναποπαστο κομμάτι μου, και κάθε μήνα γίνεται όλο και πιο μακρύ. ( :') ) Δεν με νοιάζει και τόσο αυτό το έξω τελικά. Ποτέ δεν με ένοιαζε τόσο για μένα. Είναι όμορφο αρκεί να είναι στα μάτια μου όμορφο.
Και φυσικά έχω αλλάξει εσωτερικά. Νεες ιδέες, αντιλήψεις, ενδιαφέροντα, έγνοιες. Αυτό το διαβασμα κάποια στιγμή πρέπει να το αρχίσω σοβαρα, γιατί υποτίθεται ότι εχω στόχους ανάθεμα.Αρχισα να βλέπω και ταινίες. Πάντα τις βαριομόυν τις ταινίες. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Peer pressure ίσως. Ίσως πάλι και όχι. Οι παρέες άλλαξαν.
Αχ οι παρέες. Στην ηλικία μας αλλάζουν για πλάκα. Είναι καπως τραγικό αυτό. Με λίγα λόγια, (απο δω και πέρα θα χρησιμοποιώ παρατσούκλια, αν μη τι άλλο έχει περισσότερη πλάκα έτσι) οι fantastic5 είναι εδώ και πραγματικά ελπίζω να παραμείνουν, όσο κι αν τσακώνομαι τελευταία με το δημοφιλές κορίτσι που ξέρει ότι το αγαπώ. Το σπουργίτι μου, ο κωλογερός μου θα είναι πάντα εδώ μάζι με το κορίτσι ξωτικό να δίνουν γέλιο και αν μη τι άλλο κουλτούρα στη ζωή μου. Το θρασογκομενάκι μου το ίδιο, ένας άνθρωπος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Έτσι ελπίζω και ο μισανθρωπος (most of the times) αδερφός μου. Και το ζουληχτό παιδί με το κοκκινο παλλί πιο μακρύ από το δικό μου και τη λατρεία για τα καπκεικς έχει γίνει μια απίστευτη συντροφιά. Να συμπληρώσω και το μικρό παντα και τις φιλοσοφικες συζητήσεις μας που αλλού ξεκινάνε, αλλου καταλήγουν. Από την άλλη πλευρά, πολλοί πετάχτηκαν στα σκουπίδια, είτε επειδή το επελεξαν είτε επειδη τελικά το άξιζαν. Και η χωματερή μου περιλαμβάνει ένα παστήτσιο( πρώτο και καλύτερο), μετά μια ψυχή που αγάπησα αλλα εκείνη δεν είχε ποτέ την δύναμη να νιώσει συναισθήματα κι έτσι πλήγωνε αυτά των άλλων, το αρκουδάκι της αγάπης, και μια κατεστραμμενη παρέα που πλεον δεν έχει λόγο να προσπαθεί μετα βιας να επιβιώσει μέσα στη σαπίλα της, αφού έχει ήδη διαλυθεί. Κι έχω και κανα δυο awaiting aproval στον καδο ανακύκλωσης, που είναι εκεί περισσότερο επειδή δεν έχω τη δύναμη να τα πεταξω παρά επειδή αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Και μπαινοβγαίνουν και πολλοι κομπάρσοι που να είμαι ειλικρινής ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει πως θα βγουν στο τέλος. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με ένοιαζε τι θα γίνει στο μέλλον. Θα ήταν σαν spoiler στη ζωή. Και όλους τους εκνευρίζουν τα spoiler.
Στις νέες αγάπες της ζωής μου εκτός από τους porcupine και το mp3, ανήκει πλέον και το πικ απ μου που μου προσφέρει ουκ ολίγες ώρες ευχαρίστησης.
Γουαου έξω βγήκε ήλιος κι εγώ είμαι αρκετα άρρωστη για να βγω μια βόλτα. Εκνευριστικό. έζησα κάποια πράγματα στη ζωή μου αυτούς τους μήνες που μου έμειναν είτε για καλούς είτε για κακούς λόγους, νόμιζα ότι έχασα κάτι σημαντικό αλλα τελικά (τι αστείο XD) δεν το έχασα απότι φαίνεται, απέκτησα το τετράδιο που κάνει παρέα στις σκέψεις μου και άλλα πολλά.
Αλλα ιναφ με τις κλάψες μου. Αρκετά αναπολήσα, Πιο σοβαρά πράγματα από την επόμενη φορά. Αλλά και λίγο ανασκάλεμμα στη μνήμη δεν βλάπτει. Έτσι κι αλλιως, "η μόνη γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθον".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)