Here we all are, born into a struggle to come so far but end up returning to dust.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Έτσι λοιπόν το ρίχνω λιγάκι στο μελό, θυμήθηκα τη γκόμενα που είδα στο μετρό.

Που μάλλον δεν ήτανε αυτή το άλλο μου μισό.
Αλλά το δικό της έτερον ήμισυ είχε σκαλώσει στη μεγάλη θεά που δοξάζεται στην πλατεία ομονοίας και στις γύρω περιοχές.
Και είχε αλλάξει. Και δεν ήταν αυτός που ήταν παλιά.
Και πιθανώς την είχε χώσει κι αυτή στη θρησκεία.
Μα το βλεπες στα μάτια της πως έψαχνε σανίδα σωτηρίας.
Πως δεν ήταν φανατισμένη ακόμη.
Αλλά η αγάπη γίνεται αυτοκαταστροφή όταν αυτός που αγαπάς σε μισεί.
Νιώθω πως έγραψα για σένα πριν λίγο καιρό εδώ και είναι περίεργο.
Κι έτσι στα μάτια του πλήθους που προσπαθούσες να αποφύγεις, γιατί ίσως σε ταπείνωναν περισσότερο από τα λόγια του ερωτά σου, που μόνο ερωτικά δεν ήταν, για κάποιο λόγο έπεσες στα δικά μου. έμεινες στα δικά μου.
Κι έτσι όπως σε έσπρωχνε και σου φώναζε, η απάθεια και η κατάντια του του έδειξε πως θα ταν σωστό να κάνει το ίδιο και με όσους τον χώριζαν από την πόρτα του τρένου. Την πόρτα για τη θεά της Βικτωρίας.
Κι εσύ παρόλο που ακολουθούσες με σκυμμένο κεφάλι, σαν σκύλος που έκανε ζημιά, γύρισες και, μέσα σε όλο τον κόσμο σε μένα, για χάρη του, μου ζήτησες συγγνώμη.
Εγώ θα πρεπε να σου ζητάω συγγνώμη που δεν μπορούσα να σε σώσω από αυτή τη θηριωδεία.
Κι εσύ από τον εαυτό σου που δε φεύγεις όσο είναι καιρός.
Και δε σου μένει πολύς και το ξέρετε και οι 2.
Ελπίζω να σαι καλά.

It's in the pills that bring you down.