ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ ΜΕΙΓΜΑ.

...κυλάει στο μυαλό μου.
τα πάντα θέλω να τ'αλλάξω μ' ένα ουρλιαχτό μου.

Όταν ήμουν μικρή, ευχήθηκα να ξερα τα πάντα.
Τώρα, όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσα λιγότερα ευ΄χομουν να ξερα στ' αλήθεια.
Ο κόσμος είναι κακός, το 'χουμε ξαναπεί. (οταν ακούω τη μελωδία στη μέση του reconcilliation ανατριχιάζω ολοκληρη....)
Μερικές φορές οι άνθρωποι με μπερδεύουν.
Μερικές φορές οι άνθρωποι με ενθουσιάζουν.
Άλλες πάλι με αηδιάζουν.
Κάτι τέτοιες φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου μόνο, σε διάφορες ιδανικές-τέλειες (πόσο ψεύτικες αυτές οι δυο λέξεις μπάι δε γουέη) τοποθεσίες να κάνει πράγματα που αγαπά, μακριά από κάθε κοινωνική διαδικασία. Βιβλία, δίκοι, καβαλέτα, μπογιές, απειρα ντιβιντι με ταινίες και σειρές. Μερικές φορές νιώθω ότι πραγματικά χρειάζομαι να μείνω μόνη για λίγο καιρό. Εννοω πραγματικά μόνη. Μακριά από αληθινά άτομα, εμεσεν, τηλέφωνα, ζωντανη τηλεόραση και ραδιόφωνο. Αλλά έχω άραγε το κουράγιο να έρθω αντιμέτωπη με τους προσωπικούς μου δαίμονες; Μπορεί άραγε ο ανθρωπος να μεινει σταλήθεια απομονωμένος χωρίς να τρελαθεί; (Υποθέτωντας πάντα ότι δεν είμαι ήδη τρελή.)
The truth is, I've always been scared. ΓΙατί ξέρω ότι η μισή εγώ δεν είμαι καθόλου καλός άνθρωπος. Και η ψυχοπονιάρα εγώ μπορεί να μην καταφέρει να κρατήσει τις ισσοροπίες με το άλλο μισό. Και αυτό θα ήταν καταστροφικό. Μπορεί το να αφήσω μόνους τους τους εαυτούς μου να καταλήξει σε μια τραγωδία επιβίωσης, σαν αυτή των μαθητών που είχαν μεινει για βδομάδες παγιδευμένοι στα χιόνια αφου το αεροπλάνο τους συνετρίβη. Αν δεν έχετε ακουστα την ιστορία, εφαγαν τους νεκρους για να επιζήσουν. Μπορεί λοιπόν ο πιο αδύναμος εαυτός να φάει τον άλλον. Μπορεί να αλληλοσκοτωθούν.
Δεν ξερω, είναι τρελά όλα αυτά. Δεν ξέρω καν γιατί τα μοιράζομαι. Ίσως ο φόβος μου να μιλήσω στον εαυτό μου με σπρώχνει να "μιλάω" σε οποιονδήποτε άλλον, απεγνωσμένη να βρω κάποιο άλλο ακρωατήριο.
Ενα τεράστιο "ΔΕΝ ΞΕΡΩ" πλανιέται στο κεφάλι μου.

υποσημείωση: ένα από τα ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ μου και με σκάλωσε από την πρώτη στιγμή.



I'm losing on the swings, I'm losing on the roundabouts.

Too late to say I love you, too late to restage the play.

Write the rites to right my wrongs.

THE GAME IS OVER.

YET ANOTHER EMOTIONAL SUICIDE.

CAN YOU STILL SAY YOU LOVE ME?

Θέλω απλά ελεύθερη προσβαση στο ζωή μου.

"Help me get down, I can make you help me get down
If I only knew the answer, then I wouldn't be bothering you.
And why do I keep counting?"

The inspiration

Κι έτσι μερικές φορές
Σβήννω το φως απ' τα μάτια μου
Κι ερχομαι σε επαφή με το μαύρο,
μετά τα κόκκινα και τα μπλε φώτα,
μετά τα χιόνια στην τηλεόραση.

ΟΙ ήχοι δυναμώνουν
ΟΙ σκέψεις θολώνουν
Χαζεύω στα παράθυρα της ψυχής σου
Όταν ξερω πως δεν είσαι δίπλα μου

Ζω τη ζωή μου στη σκέψη
Και τα βήματά μου στη γη είναι αβέβαια
Στον κόσμο της φαντασίας μου
Όλα είναι όμορφα
μα μη αληθινά
και το ψέμα το μισώ
ανεβαίνει σαν κόμπος στο λαιμό και με πνίγει

Κλείνω τα μάτια για όνειρα
και πασχίζω να τα βρω μπροστά μου
Αγώνας δρόμου ατέλειωτος
Που όλο νομίζω πως κερδίζω
μα παντα μένω πίσω

Χρόνος πολύς, τρέλα μεγάλη.
Στο τέλος δεν μετράνε τα χρόνια της ζωής σου
μα η ζωή στα χρόνια σου.


HUMAN.
Η οργη.
Η απάθεια.
Η απορία.
Η αγανακτιση.
Το 'ανικανοποιητο.
Σε μερικους θα φαινοταν περιεργο, αλλά υπάρχουν στιγμες που μια τράπουλα κι ενα πάντα είναι πιο αξιοπιστα από οτιδήποτε, όπως ένας γοριλας κι ενας κωλογερος πιο γερό στήριγμα και απο τη γη που πατας, η που τουλαχιστον νομίζεις ότι πατάς.