Here we all are, born into a struggle to come so far but end up returning to dust.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Θέλω απλά ελεύθερη προσβαση στο ζωή μου.

"Help me get down, I can make you help me get down
If I only knew the answer, then I wouldn't be bothering you.
And why do I keep counting?"

The inspiration

Κι έτσι μερικές φορές
Σβήννω το φως απ' τα μάτια μου
Κι ερχομαι σε επαφή με το μαύρο,
μετά τα κόκκινα και τα μπλε φώτα,
μετά τα χιόνια στην τηλεόραση.

ΟΙ ήχοι δυναμώνουν
ΟΙ σκέψεις θολώνουν
Χαζεύω στα παράθυρα της ψυχής σου
Όταν ξερω πως δεν είσαι δίπλα μου

Ζω τη ζωή μου στη σκέψη
Και τα βήματά μου στη γη είναι αβέβαια
Στον κόσμο της φαντασίας μου
Όλα είναι όμορφα
μα μη αληθινά
και το ψέμα το μισώ
ανεβαίνει σαν κόμπος στο λαιμό και με πνίγει

Κλείνω τα μάτια για όνειρα
και πασχίζω να τα βρω μπροστά μου
Αγώνας δρόμου ατέλειωτος
Που όλο νομίζω πως κερδίζω
μα παντα μένω πίσω

Χρόνος πολύς, τρέλα μεγάλη.
Στο τέλος δεν μετράνε τα χρόνια της ζωής σου
μα η ζωή στα χρόνια σου.


HUMAN.
Η οργη.
Η απάθεια.
Η απορία.
Η αγανακτιση.
Το 'ανικανοποιητο.
Σε μερικους θα φαινοταν περιεργο, αλλά υπάρχουν στιγμες που μια τράπουλα κι ενα πάντα είναι πιο αξιοπιστα από οτιδήποτε, όπως ένας γοριλας κι ενας κωλογερος πιο γερό στήριγμα και απο τη γη που πατας, η που τουλαχιστον νομίζεις ότι πατάς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου