Youth gone wild.

(H παρακάτω ιστορία δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, μα σε υποθετικά σκηνικά και διαστρεβλωμμένες παρατηρήσεις, για λογοτεχνικούς σκοπούς.)

Όταν όλα φθείρονται σαν την πλάτη του ψεύτικου δερμάτινου. Ξεφλουδίζουν σαν παλιοκαιρισμένος σοβάς και σκορπάνε, χάνονται για πάντα.
Όταν γίνεσαι το κορίτσι της τουαλέτας. Κουβαλάς τον πληγωμένο εγωισμό σου σε ένα όμορφα στολισμένο και ελάχιστα ντυμμένο κορμί, ψαρεύοντας σεβασμό. Και καταλήγεις σε μια τουαλέτα, γαμημμένη και πληγωμένη για ακόμα μια φορά, να διαβάζεις στιχάκια για τελειωμένα τυπάκια σαν εσένα, γραμμένα παντού σε πόρτες και πλακάκια, συνοδευόμενα από καρικατούρες γυμνασιόπαιδου. Και να μαζεύεις αυτό το καλσόν, που πάντα έχει τουλάχιστον μια τρύπα. Δεν ξέρεις αν είναι από στυλ ή επειδή απλά είσαι πολύ απρόσεκτη.
 Και βγαίνεις, και  ο τύπος που σου άλλαζε τα φώτα στο μικρό δωματιάκι, σου χαμογελάει πρόστυχα. Και γυρνάει στους φίλους του. Και δε θα σου ξαναμιλήσει ποτέ.
Κι εσύ αναμαλλιασμένη και με το κραγιόν σου απλωμένο γύρω απ' τα χείλη σου και σε ξένους λαιμούς, πίνεις, πίνεις, πίνεις, πίνεις, ΠΙΝΕΙΣ, ΠΙΝΕΙΣ. Γιατί φυσικά θες να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Και η γεύση του αλκοόλ είναι τόσο γλυκιά σε σχέση με το φαρμάκι που κουβαλάς στις μαύρες φλέβες σου. Και καταλήγεις σε μια σκοτεινή γωνιά, να ξερνάς με ανακούφιση ένα μείγμα μπύρας, απελπισίας και σπέρματος. Και δεν ξέρεις που βγάζει όλο αυτό, μα ψάχνεις την τσάντα σου για χαρτομάντηλα που δε βρίσκεις. Ανοίγεις μια σερβιέτα, σκουπίζεις τα υπολοίματα ξερατού και κραγιόν από το στόμα σου. Την πετάς στο δρόμο και κολλάει σε μια ρόδα αυτοκινήτου. Είναι κάπως αστείο. Τα σκασμένα σου χείλια μειδιάζουν.
Και σε πλησιάζει αυτός ο συμπαθητικός καημένος με το διστακτικό χαμόγελο, τα γυαλιά, το πουλόβερ και τα σπυριά στη μούρη, να ρωτήσει αν είσαι καλά. "Καλά μωρε" και φεύγεις. Στεναχωριέται που για ακόμη μια φορά τον απέφυγες. Όπως και κάθε κοπέλα που πλησιάζει. Γιατί είναι άσχημος και παλιομοδίτης. Αλλά όχι, δεν είναι για σένα αυτός, είναι καλό παιδί.
Εσύ θες τον καριόλη που σε κάνει να λιώνεις σαν αλοιφή με ένα σεξουαλικό σχόλιο, σε γαμάει και φεύγει για πάντα. Και δεν το αντέχεις, μα το ζητάς. Και την επόμενη νύχτα, και κάθε νύχτα. Και ξενερώνεις με τα καλά παιδιά, αυτά τα άσχημα πλάσματα με την καλή καρδιά που έκαναν το λάθος να νοιαστούν για σένα.
Μα μην ανησυχείς, μην ανησυχείς, δεν πέρασε η ευκαιρία, δεν έχει φύγει για πάντα. Όταν η χαμηλή του αυτοεκτιμηση θα τον μετατρέψει κι αυτον σε ασυναισθητο γαμιά, θα κάνει θεραπεία για τα σπυριά, θα αλλάξει ρούχα, θα κουρευτεί και θα σου ρθει. Και θα του κάτσεις και θα πεις κι ευχαριστώ, γιατί μισείς τον εαυτό σου. Και θα φύγει κι αυτός και θα σου λέει "Σάρεσε μωρή καριόλα;". Και φυσικά δε θα θυμάσαι ποιός είναι, μα δε θα χει σημασία, γιατί κι αυτόν δε θα τον ξαναδεις ποτέ. Τουλάχιστον από τη μέση και κάτω. Γιατί τη φάτσα του σίγουρα θα την ξαναδείς.
Τα βράδια που το σώμα δε θα αντέχει και θα λιώνεις μέσα και θα αναζητάς στο facebook πρόσωπα που σε έκαναν να νιώσεις στιγμές ηδονής μα αιώνες αγωνίας και πόνου. Και στην αρχή θα βρίσεις και θα φωνάξεις στην οθόνη αλλά κανείς δε θα ακούει. Κι έπειτα θα κλάψεις και θα το ρίξεις στον εαυτο σου, γιατί ποτέ δεν τον αγάπησες και πάντα αυτός σου φταίει. Και τέλος θα το πάρεις απόφαση πως θα κάνεις μια νέα άρχη...
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΑΙ ΑΚΟΜΗ 17. Μα το επόμενο βράδυ θα σε βρίσκει ΠΑΝΤΑ μέσα σε μια τουαλέτα.. Χωρίς κανέναν, χωρίς εσώρουχο, χωρίς αυτοσεβασμό και υπόληψη.

You pretend you're high
Pretend you're bored
Pretend you're anything
Just to be adored
And what you need
Is what you get

 What drives you on
Can drive you mad
A million lies to sell yourself
Is all you ever had

 Don't believe in fear
Don't believe in faith
Don't believe in anything
That you can't break

You stupid girl
all you had you wasted.

Climate depression.

 Είναι γνωστή ιστορία πως πολλά άτομα που κατοικούν σε βόρειες χώρες όπου ο ήλιος για έξι μήνες χάνεται και ηθ ερμοκρασία αγγίζει επίπεδα below subzero που θα λεγε και ο Trent Lane, παθαίνουν ένα ψυχολογικό κοκομπλόκο, γνωστό και ως climate depression.
 Ναί λοιπόν, η ομίχλη (όχι η μπάντα, ξεκόλλα), η βροχή, το σκοτάδι, το χιόνι και το κρύο του χειμώνα ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ για να σε κάνουν να νιώθεις σκατά. Πώς ένιωσες χιπστερά του κώλου που "Άντε ρε σεις να έρθει ο χειμώνας που γαμάει δεν αντέχω άλλο αυτή τη κωλόζεστη, που είναι το moleskin μου να το σημειώσω αυτό γιατί γάμησε και κυρίως γιατί μου αρέσει να με βλέπουν οι γκόμενες να γράφω γιατί είμαι ιντελεξουελ (του κώλου πάλι)";
 Μάλιστα, άνθρωποι σαν εμένα κι εσένα που έχουν συνηθίσει να λούζει ο ήλιος το μαυρισμένο τους κορμί αρκετούς μήνες το χρόνο, νιώθουν ακόμη πιο άβολα όταν ο καιρός θυμίζει βόρεια Σκανδηναβία.
 Προσωπικά, (αν και το δέρμα μου παραμένει κάτασπρο και τους 12 μήνες του χρόνου), παθαίνω ακριβώς αυτό. Ο χειμώνας με ρίχνει. Νιώθω ένα βάρος σε όλο μου το σώμα, λες και κουβαλάω μενιρ στο γαλατικό χωριό. δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός ή το γεγονός πως οι γαμημένες συγκυρίες φροντίζουν ώστε να μου συμβαίνουν τα πιο περίεργα πράγματα τις χειμερινές περιόδους, μα σίγουρα κάτι μου φταίει. Μπορεί και τα 2.
 Το χειμώνα λοιπόν, το παραδέχεσαι ή όχι, καταρρέεις, Τα συναισθήματά σου είναι μαύρα, και η διάθεση το ίδιο. Η ορεξή σου εξαφανίζεται και σε ενοχλεί που για να βγεις έξω πρέπει να φορέσεις τη μισή σου ντουλάπα, ίσως και ολόκληρη. ΜΙΖΕΡΙΑΖΕΙΣ.
 Μα έτσι όπως έχεις σκορπίσει σε κομματάκια και παλεύεις να τα μαζέψεις από το έδαφος, όλα παίζονται στο αν θα καταφέρεις να πεις πως ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ. Σήμερα θα βγω και θα περάσω και καλά και άντε και γαμήσου. Και να το εννοείς. Και να πετάξεις τη χειμερινή καθημερινοτητα στη μάπα αυτών που υποκύπτουν μπροστά της.
 Climate depression my ass. Είσαι κι εσύ ακόμα μία  ψυχολογική ασθένεια. Ξεπερνιέσαι και χωρίς φάρμακα, άσχετα το τι λένε μερικοί κερδοσκόποι ψυχίατροι και μερικοί αδύναμοι.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.

Why don't you try to follow me?

This is the only way to say we're not in love anymore.

Ήσουν μια δίνη. Σε βρήκα σε ένα φανταστικό κόσμο μα σε έχασα στον πραγματικό.  Γιατί όταν σε κοίταξα στα μάτια είδα όλο αυτό το χαμό, και όχι το πρόσωπό σου. Ήξερα όλα αυτά που αργότερα μου είπες για σένα πριν καν μου τα πεις. Πέρασα νύχτες που η θερμοκρασία μου έκαιγε το δέρμα να σε σκέφτομαι πολύ πολύ μακριά από αυτή την πόλη. Χωρίς να ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ. Και όταν γύρισα, έφευγες εσύ.
Μα δε με ένοιαξε, πάντα προτιμούσα την ειλικρίνεια από τις χαμένες ευκαιρίες. Κι αυτή την άρπαξα. Και δικαιώθηκα. Και ερωτεύτηκα. Και μου δωσες την ιδέα πως έπαθες το ίδιο. Σε είδα για πρώτη φορά να χαμογελάς. Κι ας κατέστρεφες τον εαυτό σου με πράγματα που δε χρειαζόσουν και προβλήματα άλλων που αποφάσιζες μόνος σου να λύσεις. Όταν μου μίλαγες νόμιζες πως σε λυπόμουν για όσα σου είχαν συμβεί. Μα σε θαύμαζα για τον τρόπο που τα ξεπέρασες. Και το κακό ήταν πως θαύμαζες κι εσύ τον εαυτό σου. Ίσως σε πείραξε ότι εγώ δεν είχα προβλήματα να λύσεις γιατί εγώ τα έλυνα μόνη μου. Ίσως ήμουν πολύ δυνατή και ικανή να αντέξω τα μπερδέμματα σου και αυτό δεν το άντεχες.
Η αλήθεια ήταν πως δε δέχτηκες ποτέ τη βοήθεια από κανέναν και την προσέφερες σε όλους, άσχετα αν την ήθελαν ή όχι. Απαρνήθηκες τους ανθρώπους για να τους σώσεις. Well you're not damn Jesus Christ. Προσπάθησα να σκαλίσω το σκοτεινό σου κόσμο και να ανάψω 2-3 φώτα. Ούτε εσύ δεν ξέρεις αν τα κατάφερα ποτέ. Μα με υποτίμησες με κάθε σου λέξη. Ξαφνικά. Μπορεί να σου δωσα την εντύπωση πως σε έχω ανάγκη. Μα δεν ήταν θέμα ανάγκης αλλά αγάπης, για σένα και για μένα. Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο δεν μπορούσα να σε αφήσω να με προσβάλεις και δεν μπορούσα να με αφήσω να είμαι σκατά. Νιώθω μίσος? Όχι. Σε αγαπάω και νοιάζομαι? Ναι. Με πείραξε? Σίγουρα. Μα σίγουρα θα σε βοηθούσα, σε οτιδήποτε. Απλά εσύ δε θα το δεχτείς ποτέ.
Αλλά αυτή η ιστορία ανήκει στο παρελθόν. Γιατί η ζωή είναι για να προχωράει. Κι εσύ επιμένεις να γυρνάς πίσω.


This is the only voice I know.
These are the only words I have.
This is the only way I know how to say, we're not in love anymore.
We used to like all the same bands.
We used to have all the same friends.
What do we have left in common?
Just shared memories of good times long since past.
 It's the same way that it's always been,
The dynamic to the relationship never changes.
You can't get what you want from me, and I can't get what I need from you.

The whore, the cook and the mother.

Είχα συνηθίσει να λέω τα αρσενικά σεξιστές όταν φέρονται σε όλα τα θηλυκά σαν να είναι το τελευταίο παρακατιανό εκτόπλασμα. Μα πόσο λάθος διαπίστωση. Όταν σχεδόν κάθε γυναίκα κυκλοφορεί με μοναδικό σκοπό να αναδείξει την ικανοτητά της για αναπαραγωγή, είναι λογικό να αντιμετωπίζονται εξ ολοκλήρου σαν μηχανές ικανοποίησης χωρίς νοημοσύνη και συναισθήματα.
Και υπήρξαμε μερικά θύματα την καλής θέλησης και της φαντασίας που στην προθήκη του "εγώ" μας επιλέξαμε να βαλουμε την καρδιά και το μυαλό μας αντί για τα βυζιά και τον κώλο μας. Μα όταν κάποιος μας σπάσει αυτή την προθήκη, προφανώς η καρδιά και το μυαλό πληγώνονται περισσότερο. Και η πρώτη προθήκη σπάει πιο εύκολα, γιατί δεν της αρέσει να αντιμετωπίζεται όπως η άλλη.
Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου κοριτσάκια (ναι μόνο κοριτσάκια γιατί δε θα γίνουν ποτέ γυναίκες) να κάνουν τα πάντα για να γίνουν αρεστές, να δώσουν τις λάθος εντυπώσεις για ένα ευρύτερο σύνολο και μετά να πεταχτούν στα σκουπίδια. Και μετά λες, φταίνε οι άντρες που είμαστε πουτάνες. Αμ δε.

Και που έχει πάει η αγάπη ρε; Που έχει πάει αυτό που κοίταγεςστα μάτια τον άλλον και ήξερες ότι σε λατρεύει και ότι θα βρισκε τον τρόπο να κόψει στα δυο τον πλανήτη αν έπρεπε να το κάνει για σένα; Όχι επειδή με ένα εσώρουχο κι ένα πρόστυχο χαμόγελο θα τον έκανες να νιώσει πρωταγωνιστής σε τσόντα, μα επειδή με μια σου λέξη τον κάνεις να νιώθει βασιλιάς του σύμπαντος.
Και μια μπουνιά στα πολιτικά σας, η μόνη αναρχία είναι η αγάπη. Μόνο εκεί δεν υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΚΟΥΣ. ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Narrow visions of autonomy, you want me to surrender my identity.
I was a teenage anarchist, the revolution was a lie.
 

The taste of ink.

Ή αλλιώς, η τέχνη της δερματοστιξίας.
Η φάση είναι πως τελευταία, τα τατού έχουν γίνει της μόδας και το ξέρουμε κι εγώ κι εσύ και η γιαγιά μου και το τρίχρονο ξαδερφάκι μου.
Μια καλή ερώτηση θα ήταν γιατί? Πιθανολογώ πως ο ακραίος τρόπος ζως που προβάλλεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και πολλοί έχουν υιθετήσει, well, γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, επιβάλει να έχεις 5-6 γραμμές πάνω στο δέρμα σου για να το παίξεις σκληρός και άνιωθος στον πόνο, or something like that. Μην ξεχναμε πως αυτή η τέχνη ξεκίνησε από ανθρωπους καταδικασμένους από τη μοίρα να γίνεται πιο διαδεδωμένη, κι έχει βαθια της ρίζες στης σε δοξασίες και παραδόσεις λαών άλλοτε μεγάλων και άλλοτε ξεχασμένων στο χρόνο.
Μόνο που τότε ήταν συμβολική. Το πρόσωπο των Μαορί σήμαινε κάτι βαθύ. Τα δάκρυα της φυλακης σήμαιναν κάτι βαρύ. (δεν θα σου πω εγώ, google it). Πλέον, έχεις αναρωτηθεί τι σημαίνει? Ίσως όχι.
Είναι βέβαια και το θέμα της αισθητικής. Clearly, το τατουαζ έχει γίνει ολόκληρο "cult" πλέον, οι tattoo artist έχουν ειδική εκπαίδευση, είναι καλλιτέχνες και συνήθως με μεγάλο ταλέντο.
Για τους δυο παραπάνω λόγους, εκτιμώ ένα τατουαζ κυρίως όταν είναι ιδιαίτερα συμβολικό για τον κάτοχό του ή όταν είναι τρομερή αρτιστική τέχνη που δένει τέλεια με το σώμα του. Ακόμη περισσότερο όταν συμβαίνουν και τα δύο.
Η φάση τώρα είναι πως ο κάθε καημένος βρίσκει έναν ηλίθιο λόγο για να κάνει ένα τατουαζ, το σκύλο που είχε στα 5 του, το όνομα της γκομενας του στο γυμνάσιο, την αγαπημένη του κοούκλα/αυτοκινητάκι όταν ήταν παιδί καιδεξερωγωτι. Η απόφαση να αποκτήσεις κάτι μόνιμο στο σώμα σου που θα σε συνοδεύει για πάντα είναι σοβαρή υπόθεση και σημαίνει πολλά για σένα. Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο γελοίοι φαίνεστε όλοι εσείς που κυλοφορείτε με φανερά ανούσια σχέδια και γράμματα σε σημεία που φαίνονται ξεκάθαρα για να δείξετε τι ωραίοι και προοδευτικοί τύποι είστε. Καρδούλες tribal και σκατουλες my ass.
Tο μόνο θετικό από όλη αυτή την ιστορία είναι πως το tatto έχει αρχίσει να απομυθοποιείται. Δεν είναι πια (στα ματια των οπιστοδρομικων) ιδιοτησία των social outcasts που έκαναν χρόνια φυλακή (με τον Καπετανάκη) αλλα είναι κάτι αποδεκτό που πλέον έχει σχεδο όλος ο κόσμος (κακώς μεν, αλά δουλέψτε για όσους τα εκτιμούν, fuckin' puppets).
Α, και φυσικα, μην πιέζετε τον εαυτό σας. Δεν είναι απαραιτητο να έχεις πάνω σου ένα σχέδιο για να είσαι αποδεκτός ή cool τύπος. Ξεκολλα και μην κάνει κατι που θα μετανιωσεις σε... well ,τη στιγμή που το κάνεις.
So think about it twice. Get beautiful with something you find beautiful for your soul, too.



ΥΓ: Θέλει μπράτσα ο Εύδοξος.

back from the dead.

Μία μεγάλη απουσία απο το μπλογκ μου λοιπον.
Θες οι Πανελληνιες, θες οι διακοπες, θες η έλλειψη χρόνου και όρεξης μαζί, δεν έχει σημασία τώρα πια, σημασία έχει ότι δεν έγραφα εδώ και πολύ καιρό.
Μα πλεον μετά απο επιτυχία σε πολλούς τομείς της ζωής μου νιώθω ξανα την όρεξη για διαφορα. Και πως ξύπνησα λίγο καθως ενιωθα να εχω επαναπαυθει σε μια καθημερινοτητα μόνο με εξοδους και καλοπέραση, που δε λέω, καλά ειναι και αυτά, μα από ενα σημειο και μετά δεν σου αρκούν αν γίνονται αποκλειστικότητα στη ζωή σου.

Part 1 (ξανά, λοιπόν): Η χολή. (ποιος να το περιμενε οτι η φράση που χρησιμοποιουσα τοσο στο μπλογκ μου θα γινοταν μια απο τις πιο επιτυχημένες σελίδες στο facebook)
Και που λες, είναι η δίνη της σαπίλας που καταστρέφει τον κόσμο.
Είναι οι "άνθρωποι που τους τρώει το απόλυτο τίποτα και καταλήγουν πλάσματα που πρήζουν πούτσους όλη μέρα.
Είναι κάτι τελειωμένα από χέρι κοριτσάκια που τα τραβάνε από τη μύτη τα πρότυπα του σεξ. Κι έτσι καταλήγουν γαμημένες στα 14 με την πληγωμένη ανάμνηση μιας κενής εμπειρίας και τις κούκλες τους ξεχασμένες και σκονισμένες σε κάποιο ψηλό ράφι. Μερικές τη βλέπουν ροκ εντ ρολ. Τρυπούν το σώμα τους με χιλιάδες βελόνες. Άλλες για σκουλαρίκια, άλλες για ντρόγκια, άλλες για να σημαδέψουν με μόνιμα σχέδια το μη ανεπτυγμένο κορμί τους και να 'χουν να θυμούνται (για όσο ζήσουν έπειτα από τόσο καπνό, χόρτο και αλκοολ) τα τραγελαφικά αποτελέσματα της απόφασης να γίνεις απόβρασμα από επιλογή γιατί βαρέθηκες τη μονοτονία όσων θεωρούσες "άπλους". Ρίχνονται στα μαύρα γιατί "κανείς δεν τις καταλαβαίνει". Και όλα είναι καλα ξοδεύοντας χρήματα άλλων, γιατί στην τελική, το να δείχνεις ροκ είναι ακριβό (το να είσαι όμως, εντελώς τσάμπα).
Είναι και άλλα πράγματα αποδείξεις σαπίλας, αλλά εγώ αυτά ήθελα να κράξω, και κερδισα την προσοχή σου κανοντας σε να πιστέψεις ότι θα τα ανελυα όλα.
Είμαι μεγάλο αρχίδι τελικα. :/

Part 2: Η γκρίνια.
Η Πάντειος.
Η απόσταση.
Τα χρήματα.
Η υγεία.
Don't fuck with me no more, εντάξει?

Part 3: Η μουσική.

Ακούστε neurosis και sunn o))).
Αυτό βασικά απλά κάντε το καλό στον εαυτό σας.



ΥΓ: Σταματήστε να βάζετε τη μάπα σας στο timeline picture. Με ενοχλει. Κανεις δεν θελει να βλεπει τη φατσα σας 2 φορες.

Changes.

Γουοου, αντιλαμβάνομαι ότι αυτοί οι μήνες που μου στέρησαν οι πανελλήνιες με άφησαν πίσω σε πολλά πράγματα. Μέχρι και το μπλόγκερ άλλαξε εντελώς και δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Αλλά σαν νιάτο κι εγώ έχω στοιχειώδεις γνώσεις τεχνολογίας οπότε υποθέτω πως θα τη βγάλω την άκρη.
Αλλά όλα αλλάζουν, time flies, και εμένα δεν με βλέπω να ακολουθώ ένα από τα αγαπημένα μου quotes από το ομόνυμο τραγούδι των porcupine tree (βλέπε "nothing ever happens if you don't make it happen, and if you can't lagh then smile. But after a while, I realise time flies and the best thing that you can do is take whatever comes to you..." Απογοητευτική κατάσταση πράγματι.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι κάτι σαν αφτερ-πανελληνιες-wannabe-κατάθλιψη αυτό που με έχει πιάσει μα κάτι δεν τρέχει σωστά, κάτι δεν μου κολλάει, και όταν δεν μπορώ να βρω αυτό το κάτι για να το διορθώσω, αυτό με τρώει αργά και βασανιστικά.
Η αλήθεια είναι πως θέλω κάπου να εκφράσω τις βαθύτερες και πονεμένες σκέψεις του ιδιαιτερα διαταραγμένου μυαλού μου σε κάποιον που δεν με ξέρει και καλά κι επομένως δεν θα με κρίνει. Και όχι δεν μετράω το μπλογκ μου ή τις εκατοντάδες σελίδες τετραδίου που ξοδεύω γι αυτό το σκοπό.
Απλά το θέμα είναι πως αν κάθεσαι και το σκέφτεσαι υπερβολικά απογοητεύεσαι όλη την ώρα και δυστυχως δημιουργήθηκα με την κατάρα του να υπεραναλύω τα πάντα. Και δεδομένου ότι τα αναλύω με χιλιους διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά, νομίζω ότι θα πάρει φωτιά το εσωτερικο μου.
Αλλα εντάξει αρκετά με την γκρίνια, από ένα σημείο και μετά χάνει την αξία της. Απλά ήθελα να ξαναδώσω την πρέπουσα αγάπη στο blog μου και από κάπου έπρεπε να αρχίσω. So be it.

ΥΓ: ΚΑΤΑΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ!

Εκλογικές κάλπες και άλλες ιστορίες.

Ναι, το ξέρω πως έχω καιρό να γράψω και ξέρω πως έλειψα σε όλο τον κόσμο (τι εννοείς, είχες blog?) αλλά κατηγορήστε τις πανελλήνιες.
Απλά σήμερα νιώθω την ανάγκη να γράψω.

Αρχικά να πω ότι πρέπει να ακούσετε τους καινουριους δίσκους των anathema και paradise lost γιατί θα σας πάρουν τα κεφάλια.

Και τώρα στο ζουμί της υπόθεσης. Δεν θα γκρινιάξω για το αν εχω κουραστει, αν εχω απογοητευτεί με το πόσο διαβάζω, και γενικά με ότι έχει να κάνει με τις αηδιαστικές πανελλήνιες, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να πω ότι ΘΕΛΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΓΑΜΩΤΟ.

Αυτό που θα ήθελα να στιγματίσω ιδιαίτερα είναι το θέμα των εκλογών. Βγήκε αυτή η λίγο πολύ γνωστή αηδία που προτρέπει την τόσο ψαγμένη και ενημερωμένη νεολαία μας να κλείσει στο σπίτι παπούδες και γιαγιάδες, για να σταματήσουν την ενίσχυση του δικκοματισμού. Πες μου ρε κατεστραμμένε νεο-ενήλικα, εσύ που είσαι τόσο δημοκράτης, ποιος σου έδωσε την αδεια να στερήσεις το θεμελιώδες δικαίωμα της ψήφου από έναν άνθρωπο επειδή διαφωνείς μαζί του πολιτικά; Κι επίσης τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα βρεθεί ένας συνομιλικος σου να αναπληρώσει την ψήφο που στέρησες από τον παπού - γιαγια - θείο σου με Αλτσχάιμερ? (ναι φαίνεται χάλια στα ελληνικα αλλα δεν ξερω γερμανικά και βαριεμαι να το googlάρω.) Σκέψου το λιγάκι.
Αυτό που λείπει από τη χώρα μας είναι η ενημέρωση και η καλλιέργεια, χωρίς αυτές πάντα αηδίες θα ψηφίζουμε, σε όλες τις ηλικίες. Και τέλος, κάτι για μένα σημαντικό. Σταματήστε να ψηφίζετε κόμματα, αρχίστε να ψηφίζετε άτομα. Δεν θα αναλύσω όλη μου την πολιτική θεωρία εδώ, αλλά λίιιιιιιιιγο ελάχιστη βάση να δώσεις στην προτασή μου, θα καταλάβεις τα πολλά θετικά της (έχει κι αρνητικά, ναι, αλλά είναι αρκετά πιο συμφέρουσα).

Σε δεύτερη φάση να πω ότι είδα live τους Crippled black phoenix και ένιωσα την ψυχή μου να πετάει, απιστευτη, μοναδική εμπειρία και και και και, δεν θα γίνω περισσότερο πρήχτης με αυτό το θέμα (αν και το αξίζουν!).

Σε τρίτη φάση, love is blind as hell.

Και σε τέταρτη, γιατί το 3 είναι πολύ cliche: Αν ισχύει πως οι άνθρωποι είναι καταραμμένοι, αυτό είναι γιατί δεν ξέρουν κι ούτε θα μάθουν ποτέ να πετούν.

ΥΓ: So long, μπορεί να μην ξαναμπώ εδώ για κανα δυο μήνες. Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία αν με συμπαθείτε, αν όχι, κρατήστε μ΄σα σας την κακία σας γιατί πραγματικά, I don't give a shit.

"So keep on complaining, and someone will hear you
But it doesn't get better, it only gets worse.

Speak ill of leading men,
make out, you undestand, though you do not take action.
Get down and live with it,
or shut your mouth you prick, before I strike you down."

Πειράζει που κάθε φορά που ακούω Anathema τα μάτια μου βουρκώνουν και νιώθω ένα βάρος στην καρδιά?

Εμένα πάντως δεν με πειράζει...

αυτό το μπλέξιμο που όταν μαθαίνεις κάτι καινούριο που δεν το είχες ξανακούσει ποτέ στη ζωή σου, το συναντάς μετά από λίγο καιρό συνεχώς μπροστά σου. meh.

Δεν ανέχομαι...

[τώρα εγώ έπρεπε να διαβάζω αλλά πραγματικά έχω ανάγκη να ξεθυμάνω και να ουρλιάξω κράζοντας ένα σωρό ανθρώπων που αν τους κράξω κατάμουτρα όλους πιθανον να βρεθώ δολοφονημένη σε χαντάκι οπότε τους κατατάσσω σε κατηγορίες γιατί ούτε καν αξίζουν σαν άτομα να τους αναφερθώ προσωπικά.]

part 1: Η χολή.

Δεν ανέχομαι:
-τα σουργιελα που ερωτεύτηκαν τη μουσική που αγαπώ και με σημαδεύει ακούγοντας ένα κομμάτι που σε 3 μερες το πολύ ξέχασαν.
-τα ψωνισμένα κωλόζωα που τους έβγαλαν φωτογραφίες με επαγγελματική κάμερα 2 φίλοι και την είδαν μοντέλα.
-του βαθμοθήρες που θα προσπαθήσουν να σου πατήσουν τη μούρη για να πάρουν ένα γαμημένο μόριο πάνω από σένα.
- τις κομπλεξάρες που για να νιώσουν καλά στην άδεια ζωή τους προσπαθούν να αποκόψουν κάποιον από όλους τους φίλους του και προσπαθούν να μειώσουν όσους κατάφεραν αυτά που δεν κατάφεραν οι ίδιοι
- το σουβλάκι χωρίς σος ή τζατζίκι.
-τους κουλτουριάρηδες τύπου tumblr +deviantart addicts που θεωρούν πια το facebook (ίου) τρέ μπανάλ. (διέγραψέ το μωρή! - το μωρή αναφέρεται σε αρσενικά και θηλυκά αμφότερα)
- τα αστεία για το 9gag από τύπους που ΔΕΝ ξέρουν το 9gag. (χαχαχα σου κλέβω την ψυχή τώρα έ? τι να ναι το 9gag άραγε? Θες να δεις ε?)
- τα 17 και κάτω (συνομήλικα μου) άτομα που υιοθετούν στυλάκι εμένα με μεγάλωσε ο δρόμος/έχω περάσει τους πόνους τις ζωής/γαμώ τις εμπειρίες μου. Γιατ΄΄ι για κανέναν από όσους το προβάλλουν δεν ισχύει. Κανέναν. Φάκιν κανέναν.
- τα βιβλία με κεφάλαια άνω των 35-40 σελίδων, η χειρότερα ΧΩΡΙΣ κεφάλαια.
- Οι αλλαγές του στυλ που ΔΕΝ σου πηγαίνουν αλλά ΠΡΕΠΕΙ να τις κάνεις γιατί είναι ΕΞΤΡΗΜ και ΑΛΤΕΡΝΑΤΙΒ.
- όσοι εκμεταλλεύονται τον λεφτομπαμπά (προσοχή, όχο όσοι έχουν, όσοι τον εκμεταλλεύονται) για να αγοράσουν κάτι που εγώ θέλω παθιασμένα για χρόνια ενώ εκείνοι ξύπνησαν απλά μια μέρα με την κάβλα να το έχουν και δεν το χρησιμοποίησαν ποτέ ξανά.
- τους επιδειξιομανείς και ιδιαίτερα τους αποτυχημένους επιδειξιομανείς.
- τα "κενά μνήμης" "προς αποφυγή άβολων συζητήσεων". Let me explain myself. Όταν κάνεις την πάπια για να μη μιλήσεις για μια χοντρή παπαριά που έκανες και δεν θες να το παραδεχτείς.
-τα αρχαία και ίσως λίγο περισσότερο τα λατινικά.

ΦΑΚ ΓΙΟΥ. Και γενικά φακ αρκετά ακόμη πράγματα για τα οποια δεν έχω όρεξη να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο μου τώρα.

part 2: le wild mood swings.

Και ας δούμε τις χαρωπές ανακαλύψεις του περασμένου χρονικού διαστήματος.
-οι δημοτικες θεατρικες παραστάσεις.
-τα υπερβολικά φθηνά εισητήρια συναυλιών της CTS.
-ο ήχος των συναυλιων στο 6 dogs.
-PENDULUM ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΠΟΝ ΚΑΙ ΕΛΑΛΗΣΟΝ.
-η πρόοδος μου στην έκθεση
-η μπουρδελοκατάσταση του σχολείου στα ενδότερα (και λέω χαρωπή γιατί έχουν μπλέξει τα μπούτια τους και πόσο χαίρομαι να τους βλέπω στα χέρια, δεν λέγεται)
-η ποίηση του Σιμωνίδη και της Σαπφούς. (αξίζουν)

part 3: SOPA ρε PIPA.
ίσως θα ακούσατε για το σχέδιο "μεγάλος αδελφός" της αμερικής, που προσπαθεί να περάσει νόμο που θα αποαγορεύει την πρόσβαση των Αμερικάνων ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΑΗΤ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Συν ότι η χρήση των ακρονυμίων μου θυμίζει τόοοσο πολύ τη νέα ομιλία του Όργουελ που έχω αρχίσει και σκαλώνω σοβαρά.

γουελ, τουλάχιστον ζούμε ακόμη.
Αλλά όπως προείπα και σε κάποια συζήτηση, αν μας κόψουν και το ιντερνετ, τι άλλο μένει?

got to go. Αλλά θα επιστρέψω, που θα πάει.

Εντελώς άσκοπο.

[Δεν ξέρω, απλά άνοιξα το μπλογκ. Και γράφω. Η χρονιά μπήκε κάπως παράξενα. Με βρήκε στο χώμα. Ίσως και πιο κάτω από αυτό. Και αρχίζω με αργά και σταθερά βηματα να ανεβαίνω, μερικες φορες να πεφτω παλι λιγο, μα συνεχίζω ακάθεκτη. Η φετινή χρονιά ήταν σαν να ξεκίνησα από το μηδέν. Ή και από το -10. Να σημαίνει ίσως αυτό ότι θα φτάσω αρκετα ψηλα με την πάροδο του χρόνου? Φρούδες ελπίδες? Θα δουμε. Only time will tell.]

Ξέρεις κάτι? Εχω κουραστεί, εχω εκνευριστεί, έχω πάθει πολλά. Αλλά ξέρεις το γράψιμο λυτρώνει κάπως την κουρασμένη σκέψη. Και το πρόγραμμα επίσης σε βάζει σε μια σειρά και ηρεμία, μα πρέπει να ΘΕΣ να το τηρήσεις. αλλιώς δεν γίνεται.

Γράφω εντελως μηχανικά σήμερα και δεν ξέρω ακριβως τι συμβαίνει. Τελοσπάντων.
Έχω κουραστεί και να σκέφτομαι. Σκατά.

Αλήθεια δεν ξέρω γιατί έγραψα. Για να δηλώσω με πνιγμένη φωνή την υπαρξή μου ίσως.
Καταραμμένες εξετάσεις, δεν θα μου τη βγείτε, να το ξέρετε.