Επιστροφή...
Ναι λοιπόν, είχα παρατήσει το μπλογκ για ένα διάστημα, απλά δεν έμπαινα. Αναγνώστες έτσι κι αλλιώς δεν είχα...
Ποστάρω άλλο ένα κειμενάκι λοιπόν...
...Έψαξα την ανάσα μέσα μου. Και δεν ήταν εκεί, είχε πετάξει μακριά. Στα λιβάδια του Άδη η ανάσα μου... Στην προσπαθειά μου να την πιάσω, το βήμα μου τρέκλισε και με λαχτάρα έκανα μια βουτιά στο άπειρο. Ένιωσα το κάθε χιλιοστό του κορμιού μου να πονά, το δέρμα μου να σχίζεται. Και η πτώση έμοιαζε να κρατάει αιώνια. Μα όταν άγγιξα το έδαφος στεκόταν εκεί μπροστά μου, σαν να με περίμενε...
Η ανάσα μου. Ντυμένη στα λευκά σαν μικρό κοριτσάκι, μου χαμογέλασε αθώα κι άρχισε να τρέχει στα λιβάδια του κάτω κόσμου. Με περισσή αφέλεια την ακολούθησα κι αυτή με οδήγησε σε ένα δάσος ξεχασμένο από το άγγιγμα του χρόνου. Με χαρωπά ανάλαφρα βήματα μπήκε σε μια καλύβα δίχως πόρτα. Μου φάνηκε περίεργο, μα έτσι όπως έτρεξα ξωπίσω της βρέθηκα κι εγώ μέσα στην καλύβα, χωρίς να ξέρω πως.
Χαΐδεψα τους τοίχους και η αίσθηση μου φάνηκε γνωστή. Μα η μνήμη μου ήταν κενή... Η ανάσα μου, ακουμπούσε στο μοναδικό έπιπλο του σκοτεινού εσωτερικού της καλύβας, μια ξεσκισμένη πρασινωπή πολυθρόνα και πίσω τις διέκρινα μια δυσνόητη φιγούρα. Έκανα να τις πλησιάσω μα όταν έφτανα κοντά ένα αόρατο χέρι έσφιγγε το λαιμό μου, με έπνιγε αργά... Μα όταν κοίταξα καλύτερα τις άκρες του απέναντι τοίχου τα συνειδητοποίησα όλα...
Ότι έβλεπα δεν ήταν παρά ένας καθρεύτης. Ένας καθρεύτης της διχασμένης ψυχής μου. Η ανάσα μου, το μικρό αθώο κοριτσάκι και η σκοτεινή φιγούρα,τόσο διαφορετικές μα τόσο δεμένες μεταξύ τους. Ένιωσα να συμφιλιώνομαι με τα αισθήματα μέσα μου, και σαν ένα ίχνος ανακούφισης, ένα καφτό δάκρυ δραπέτευσε από τη φυλακή των ματιών μου. Το κοριτσάκι μου έγνεψε στοργικά και παίρνοντας τη σκοτεινή φιγούρα από το χέρι, έτρεξαν μαζί προς το μέρος μου και με έναν τρόπο μαγικό μπήκαν πάλι μέσα μου. Ανέπνευσα ξανά μετά από πολλή ώρα κι αμέσως τα πάντα γύρω μου άρχισαν να στιφογυρίζουν και να σβήνουν από μπροστά μου. Και βρέθηκα ξανά στο κρύο δωματιό μου. Ταξίδι...
