Έτσι λοιπόν το ρίχνω λιγάκι στο μελό, θυμήθηκα τη γκόμενα που είδα στο μετρό.

Που μάλλον δεν ήτανε αυτή το άλλο μου μισό.
Αλλά το δικό της έτερον ήμισυ είχε σκαλώσει στη μεγάλη θεά που δοξάζεται στην πλατεία ομονοίας και στις γύρω περιοχές.
Και είχε αλλάξει. Και δεν ήταν αυτός που ήταν παλιά.
Και πιθανώς την είχε χώσει κι αυτή στη θρησκεία.
Μα το βλεπες στα μάτια της πως έψαχνε σανίδα σωτηρίας.
Πως δεν ήταν φανατισμένη ακόμη.
Αλλά η αγάπη γίνεται αυτοκαταστροφή όταν αυτός που αγαπάς σε μισεί.
Νιώθω πως έγραψα για σένα πριν λίγο καιρό εδώ και είναι περίεργο.
Κι έτσι στα μάτια του πλήθους που προσπαθούσες να αποφύγεις, γιατί ίσως σε ταπείνωναν περισσότερο από τα λόγια του ερωτά σου, που μόνο ερωτικά δεν ήταν, για κάποιο λόγο έπεσες στα δικά μου. έμεινες στα δικά μου.
Κι έτσι όπως σε έσπρωχνε και σου φώναζε, η απάθεια και η κατάντια του του έδειξε πως θα ταν σωστό να κάνει το ίδιο και με όσους τον χώριζαν από την πόρτα του τρένου. Την πόρτα για τη θεά της Βικτωρίας.
Κι εσύ παρόλο που ακολουθούσες με σκυμμένο κεφάλι, σαν σκύλος που έκανε ζημιά, γύρισες και, μέσα σε όλο τον κόσμο σε μένα, για χάρη του, μου ζήτησες συγγνώμη.
Εγώ θα πρεπε να σου ζητάω συγγνώμη που δεν μπορούσα να σε σώσω από αυτή τη θηριωδεία.
Κι εσύ από τον εαυτό σου που δε φεύγεις όσο είναι καιρός.
Και δε σου μένει πολύς και το ξέρετε και οι 2.
Ελπίζω να σαι καλά.

It's in the pills that bring you down.

Criticism Monster.

Η απόλυτη έλλειψη έμπνευσης και δημιουργικότητας και η ακατανίκητη ανάγκη απραξίας που με έπνιξε τους τελευταίους μήνες έλαβε τέλος. Ευτυχώς. Το μυαλό μου μου δίνει σημάδια πως θέλω να γράψω, παράγοντας ήχουν ωρολογιακής βόμβας. -Όταν φυσικά δε σκέφτεται τον άνθρωπο που με έκανε να αλλάξω την κοσμοθεωρία μου για την αγάπη, οπότε και είναι απόλυτα αφοσιωμένο σε αυτό. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.-

Στο δια ταύτα λοιπόν. Ο κόσμος ΦΟΒΑΤΑΙ. Και είναι ο φοβος αυτό που μας κάνει πιο αδύναμους. αλλά το μεγαλύτερο τέρας, η μεγαλύτερη μαίγερα του κόσμου των σκοτεινών φοβιών, δεν είναι οι κλόουν δεν είναι το σκοταδι, δεν είναι ο θάνατος. Είναι η κριτική. Τη σιχαίνεσαι. Τη μισείς, σε αποδυναμώνει. Σε σκοτώνει αργά. Γι' αυτό και επιτίθεσαι σε κάθε κριτική. Η άμυνα της επίθεσης. Δεν αντέχεις το αρνητικό σχόλιο γιατι΄εχεις συνηθίσει να σου έρχονται όλα στα χέρια. Ή να σου φέρονται όλοι με το γάντι.

Και τελικά αντί να μαθαίνεις από αυτή καταλήγεις να την απωθείς σαν καταραμένο δαίμονα που προσπαθεί να σου κλέψει την ψυχή. Είμαστε διεστραμμένα καλομαθημένοι. Και αυτή η νοοτροπία μας έχει διδάξει ένα αρνητικό σχόλιο αντί να το μετατρέπουμε σε παράγοντα εξέλιξης και κινήτρου για τη δράση μας, να το μεταμορφώνουμε σε οποιασδήποτε μορφής αντεπίθεσης, συνήθως γεμάτης κακία, στην πηγή του σχολίου. Ανεξαρτήτως προθέσεως του τελευταίου.

Και σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται να προστεθεί και η έλλειψη επιχειρημάτων σου. Δεν έχεις τίποτα να υποστηρίξεις αυτό για το οποίο κρίθηκες αρνητικά. Η μόνη σου βάση είναι ότι το έκανες εσύ. Γι αυτό και η αντιδρασή σου είναι η επίθεση. Έχεις ξεχάσει να μιλάς. Thus, έχεις ξεχάσει να σκέφτεσαι. Δεν μπορείς καν να δημιουργήσεις παραλογισμούς στο κεφάλι σου για να υποστηρίξεις τη θέση σου.

Something is so wrong. Μάθε να ακούς την κριτική. Μάθε να υποστηρίζεις τις πράξεις σου. Και μάθε να δέχεσαι ταπεινά τη νίκη ή την ήττα σου όταν αυτά τα 2 αντιπαρατίθονται. Κράτα τις επιθετικές σου τάσεις για πιο σοβαρά πράγματα.

Every man will ask the questions
And every man will suffer blame and loss.

Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Είναι λυπηρό που το μόνο μέρος που μια θα βρεις μαζί δυο κάποτε κολλητές είναι το πίσω μέρος των σκουλαρικιών που μου έκαναν δώρο στα προπερσινα μου γενέθλια.

(Hope I'll be back sook)

too much blood.

"I remember walking, one side of town to the other, alone one night,  in January... or February. It's like in an old movie from some other land. It lasted for hours. Only streelights and the grating of gravel in pedestrian subways..."
~Ulver, Porn piece or the scars of cold kisses.~

Και μια μανία πάντα αυτό το κομμάτι να χαρακτηρίζει το κλίμα της εποχής. Oh well, χαμενη μέσα σε μια δίνη ανεξερεύνητων απαιτήσεων και χαοτικών παραστάσεων, νόμιζα πως θα σπασει το μυαλό μου. Και δε μιλάω για αυτο το ρομαντικό και αισθητικά ωραίο σπάσιμο που κάνει ένα βάζο όταν πέφτει από το τραπέζι. Μιλάω για αυτό το gore splatter σπασιμο που το μυαλό σου φουσκώνει, τα κυτταρά του πρήζονται, και ξαφνικά γίνεται ένα τεάστιο μπαμ με γκρι (ναι ο εγκέφαλος είναι γκρι, όχι ροζ) κομματάκια ενός σπογγωδειδούς πράγματος κολλημένα σε τοίχους και επιπλα να βρίσκεται παντού, παρέα με μπόλικο αίμα και το κεφάλι μου σε μια γωνία ανοιγμένο σαν αβγό φαμπερζέ. 

Μα δε με νοιαζει. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν έχω τίποτα να φοβηθω. Δεν εχω καμια πουστιά να με τρομάζει. Δεν έχω γνωρίσει τις τύψεις σαν συναίσθημα και ούτε έχω και σκοπό. Ότι έχω κάνει στη ζωή μου το έχω ιδιοποιηθεί απόλυτα και το έχω αγαπήσει σαν ολοδική μου πράξη, άσχετα που ξέρω πως με τη σκέψη που έχω αναπτύξει τώρα, δεν θα το εκανα. Μα είναι παρελθόν, και δεν αλλάζει. Ξεπεράστε το. ΤΟ παρελθον περνάει, και το μέλλον δεν έρχεται ποτέ. Το παρον γίνεται κάθε στιγμή παρλθόν. Το μόνο που υπάρχει είσαι εσύ. Αξιοποίησε το λοιπόν. Αναλώνω τον εαυτό μου μια ζωή στν υπερανάλυση, και δεν πιστεύω ότι θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. But, everybody needs a break. everybody needs some time alone, or for himself. 
I need some space. The air is too thin and I'm dying.
(but I won't)

(απλα ηθελα να γραψω tbh. Επανέρχομαι όμως. Το νιώθω.)

Now I am no angel but I got nothing to hide
Can you say the same thing for yourself tonight?

Love will tear us apart (clichetitlemygod).

Αφου η χρονια έφυγε με κάτι αξιοπρεπές, ας μπει και αυτή με κάτι ανάλογο. Νομίζω.

Η υπαρξή σου με σκοτώνει. Το κάθε σου βλέμμα στα μισοφωτισμένα βαγόνια του τρένου στις 6 το πρωί (ή το βράδυ;).
Η βαρια φωνή σου από τα τσιγάρα της πρηγούμενης νύχτας.
ΤΟ ύφος σου όταν μου λες: "Το ξέρεις πως δε θα 'μαι εκεί όμως με θες"
"κι εγώ σε θέλω. Και να σε γαμάω σε κάθε πιθανό σημείο με μίσος, μα και να σε αγκαλιάζω παθιασμένα κλαίγοντας με την κατάντια μας"
"Μα δε θα 'μαι εκεί. Το ξέρεις. Τίποτα να με κρατάει δεν υπάρχει, ούτε να με στέλνει μπροστά."
"Κι εσύ είσαι γαμημένα αδύναμη. Και μόνο που κάθεσαι και με ανέχεσαι, ανήμπορη, αμίλητη."
"Αν δε σαγαπούσα θα ήμουν μαζί και δεν θα ήθελα να σε διώξω. Μα και που σαγαπάω είμαι μια βρώμα, και δε μπορω να σ' αφήσω, γιατί μετά θα αφήσω και μένα. Και όλα κάνουν κύκλους. Και νομίζω πως μου 'ρχεται εμετός."
Τα βράδια που στο υγρό υπόγειο σήκωνες το χέρι να με σαπίσεις μα η γροθιά σου κατέληγε πάντα τρύπα στους τοίχους.
Τις φορές που με έσπρωξες, και σε έφτυσα, και έφυγες για να γαμήσεις τη Σοφία, κι εγώ πήρα τηλέφωνο τον Κώστα να 'ρθει στο υπόγειο και να σε εκδικηθώ ανάμεσα σε ένα ξεσκισμένο στρώμα και ένα καλοχτισμένο μπυροκοίλι, με ανοιχτά πόδια και δακρυσμένα μάτια.
ΟΙ στιγμές που με έπιασε η γριά μου να κλαίω για πάρτη σου και να βαραω σιχτιριασμένη κάθε τι που βρισκόταν μπροστά μου. Και πάντα στην ερώτηση "τι έχεις;' η απάντηση ήταν αυτή. Ποτέ εσύ.
Και όταν έβλεπα το σαραβαλό σου υπνωτισμένη ερχόμουν. Έμπαινα μέσα. Δε μιλούσε κανείς μέχρι το υπόγειο. Μέσα κανένα φως. Μετά από τσακωμούς ποτέ δε σε έβλεπα.
Μόνο σε άκουγα.
"Δεν ξέρω αν σε αγαπώ ή αν μισώ τον εαυτό μου. Το ίδιο μου φαίνεται."

Can't sleep at night.

Και ένας καινούριος χρόνος ξεκινά σύμφωνα με το ημερολόγιο. Όχι δεν θα φλυαρολογήσω σχετικά με αυτό, απλά ελπίζω να καταφέρω να χτίσω αυτή τη χρονιά όπως τη θέλω, κι εύχομαι να το κάνει αυτό ο κάθε ένας που για κάποιο ανεξήγητο λόγο διαβάζει αυτό το μπλογκ.

Η φάση είναι βέβαια πως έχω μισανθρωπιάσει και πως οι συμπεριφορές που παρατηρώ γύρω μου με έχουν απογοητεύσει σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Μπορεί να φταίει που όντως ο κόσμος μαλακίζεται. Μπορεί ή ελλειψη ύπνου και ηλιακού φωτός να έχουν επηρρεάσει την ψυχολογία μου ποιός ξέρει. Αλλά αρκετά με αυτά, let's talk about life for awhile που θα λεγε και ένα αλάνι όνομα και πράμα.

Φτάνεις μερικές φορές σε ένα σημείο στα όρια της ανυπαρξίας. Απλά περιφέρεσαι στο περιβάλλον σου χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα ή σκοπό. Και δεν ξέρω αν αυτό σου κάνει καλό και είναι μια μέθοδος ξεκούρασης, ή αν απλά είναι τρόπος άμυνας για να αντιμετωπίσεις εμπόδια και προκλήσεις που σου βάζει η ζωή καθημερινά. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να διαρκέσει πολύ γιατί μετά χάνεις τη μπάλα. Ή καλύτερα, τη βελόνα, γιατί αν τη χάσεις θα ναι σαν να ψάχνεις βελόνα σε σκουπιδότοπο μετά.

Έχει πάντως μια μαγεία η "αλλαγή του χρόνου" (σε εισαγωγικά γιατί εμείς έχουμε ορίσει πότε ξεκινά η νέα περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο. Στην ουσία ένα κύκλο κάνει και κάθε φορά που γυρνάει στο ίδιο σημείο εμείς λέμε ότι πέρασε ένας χρόνος. Περίεργοι που είμαστε.) Κάθεσαι και σκέφτεσαι. Επανεξετάζεις κάποια γεγονότα και πράγματα. Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Και στην τελική κακό στον εαυτό σου κάνεις γιατί απλά ελπίζεις τη νέα χρονιά να πάνε όλα καλύτερα, αλλά το καλύτερα έιναι υποκειμενικό, και ότι και να συμβεί σου φαίνεται μέτριο, και στην πορεία της χρονιάς απογοητεύεσαι, και μετά έρχεται η επόμενη χρονιά και φτου και απ' την αρχή. Δεν ξέρω αλήθεια αν έχω πολλά να πω σε αυτό το ποστ, απλά να βγάλω σκόρπιες σκέψεις από το κεφάλι μου. Όπως και να 'χει. Εγώ θα φύγω λίγο να ξεσκάσω και να συνεχίσω με γεμάτες μπαταρίες. Να γεμίσω λίγο συναισθήματα και σκέψεις και να τα μοιράζω χωρίς να με νοιάζει η αντίδραση του παραλήπτη. Και να χτίσω τη χρονιά μου όπως τη θέλω εγώ, χωρίς να τη συγκρίνω με επίθετα όπως "καλύτερο" ή "χειρότερο". Εις το επανιδείν.