Here we all are, born into a struggle to come so far but end up returning to dust.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

I'm passing over you like a satelite.

Λοιπόν. Μπόλικες καλημέρες. Το τάτσομαν αρχίζει έτι μία φορά τα δικά του!

part 1, Η (κλασσική και αγαπημένη) φιλοσοφική αναζήτηση.
Διάβαζα έκθεση λοιπόν το βραδάκι παρέα με τους φλόυντ, και τραβούσα τα (πλούσια) μαλλιά μου. Το θέμα μου ήταν ότι ήθελα να ξεράσω βασικά αλλά προτιμούσα να κρατηθώ. Έχουμε και λέμε, πρώτο αγαπημένο θέμα της χρονιάς η εκπαίδευση και η παιδεία. Αφού μας αραδιάζουν λοιπόν ένα σωρό ασυναρτησίες για το πόσο έχει προοδεύσει η εκπαίδευση στην Ελλάδα (μόνο σε συγκριση με το παρελθόν και τις τριτοκοσμικές χώρες), την κοινωνικοποίηση που μας προσφέρει το σχολείο (σε ένα ουτοπικό περιβάλλον που κανένα παιδάκι δεν κοροϊδεύει το άλλο) και το πόσο μας βοηθάει η μάθηση στην επαγγελματική μας κατάρτιση (εάν εξαιρέσουμε τον παράγοντα ανεργία σε τραγικά υψηλά επίπεδα), έρχεται η "αυτογνωσία" των εκπαιδευτικών σε σχέση με τα προβλήματα, μου αραδιάζονται επίσης σε μια σελίδα με εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο.
Και η ειρωνεία, όπως σε κάθε θέμα "έκθεσης ιδεών", οι τρόποι αντιμετώπισης. Και ρωτώ πόοοοοσο Η-Λ-Ι-Θ-Ι-Ο είναι να συ παρούσιαζουν τόσο γλυκους συμπαθητικούς κι εφαρμόσιμους τρόπους αντιμετώπισης, να τους γράψεις στην εκθεσούλα σου, ενώ δεν εφαρμόζουν ΚΑΝΕΝΑΝ απο αυτούς για να λυθεί ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων; Αλήθεια τώρα, για βλήτα μας περνάτε (ξέρετε εκείνα τα συμπαθητικά όντας στη σαλάτα χορταράκια). Τουλάχιστον το συναινετικό χαμόγελο της καθηγητριάς μου όταν εκθείαζα τους προβληματισμούς-αφορισμούς μου, με δικαίωσε. Αν και ξέρω πως πάντα όλα αυτά θα κρύβονται πίσω από το συναινετικό χαμόγελο κάθε καθηγητού.

part 2, Still of the night.
Τα θετικά.
-τα καλοκαιρινά πάνε αρκετά καλά αν και με βασανίζουν λιγάκι τα λατινικά.
-Όλο το big bang theory είναι τελικά ο Σελντον!
-Δεν χορταίνω τον κοέλιο αν και το πέμπτο βουνό για πολλούς λόγους με ρίχνει.
-Οικογενειακές (με και χωρίς εισαγωγικά) πρόοδοι (πάλι με και χωρίς εισαγωγικά).
-Η πίτσα του φούρνου δίπλα από το φροντηστήριο.

Τα αρνητικά.
-ο χρόνος που φεύγει σαν καπνός, όπως θα λεγε και ο κατακουζηνός. (για τα λεφτα)
-Ο καπνός σκέτο.
-Η αναμονή για κάτι ανέλπιδο.

Έτσι λοιπόν πλησιάζω με ταχύτητα στην εβδομάδα που περιμένω από την αρχή του καλοκαιριού, γεμάτη συναυλίες και ωραία πράγματα. Είναι γνωστό όμως (ΧΑ ΜΕΣΟ ΠΕΙΘΟΥΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΛΟΓΙΚΗ ΜΕ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΚΥΡΟΥΣ. μη μου δίνετε σημασία η έκθεση μου καταστρέφει τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα), ότι αν ανυπομονείς πολύ για κάτι, αυτό τείνει να σε ευχαριστεί λιγότερο απόσο υπολόγιζες και τελικά απογοητεύεσαι, αλλά, screw thw quotes for once. Εγώ θα περάσω καλά, λέω τουλάχιστον. Και θα τα προσπεράσω όλα τα ηλίθια που με ταλαιπωρούν για λίγο, όπως ένας δορυφόρος που λέει και το άσμα. Τα παρακολουθεί όλα μα δεν τους δίνει σημασία.

so, that's all folks. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Lie with grace, smash my face.

Σήμερα διάβασα κάτι που με προβλημάτισε. Μέσα από βιβλίο του Κοέλιο μεν, όχι δικό του δε. Μιλούσε για το τι συμβαίνει αμέσως μετά το θάνατο, τι είναι η κόλαση και ο παράδεισος σύμφωνα με κάποια Αραβική αντίληψη. Έλεγε πως μετά το θάνατο, ο άνθρωπος καλείται να περπατήσει σε μια γέφυρα τόσο λεπτή όσο η κόψη του ξυραφιού (όπου σύμφωνα με τους maiden, αυτό μπορεί να ταυτίζεται και με την αγάπη, "love is a razor and I walked on that silver blade"). Στα αριστερά του βρίσκεται ο παράδεισος, στα δεξιά άπειρος αριμός από τρύπες που οδηγούν στα βάθη της κόλασης. Πριν ο άνθρωπος περπατήσει, καλείτε να ισσοροπήσει στο αριστερό του ΄χερι τις ευεργεσίες που έχει προσφέρει, και στο δεξί τις αμαρτίες του. Έτσι, το βάρος θα τον οδηγήσει εκεί όπου ανήκει. Πουθενά όμως δεν ανέφερε που κατέληγε αυτή η γέφυρα.

Και αναρωτιέμαι εγώ. Που μπορεί να καταλήγει; Ας αφήσουμε αυτό το ερώτημα αναπάντητο. Αλλά σκέφτομαι, δεν θα ήταν περίεργο ένας άνθρωπος που έχει εξισσοροπήσει τις αμαρτίες και τις ευεργεσίες στη ζωή του, να καταλήξει στο ίδιο μέρος με κάποιον που δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα στη ζωή του; Στο ίδιο με αυτόν που ανεξάρτητα του τι έχει κάνει, έχει την απαραίτητη ισσοροπία και δύναμη να περάσει τη γέφυρα χωρίς να πέσει, ανεξάρτητα από το άνισο βάρος που θα κρατά στα χέρια του; Αν όντως λοιπόν κάπου καταλήγει αυτή η γέφυρα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι λες να έχουν κατα βάθος ομοιότητες; Δεν ξέρω, με έβαλε σε προβληματισμό, παρόλο που ξέρω ότι αποδείξεις περί ορθολογισμού αυτής της άποψης δεν υπάρχουν, όπως βέβαια και κάθε θεωρίας σχετικά με τον παράδεισο και την κόλαση. Προβληματίστηκα πάντως.

Σήμερα πήρα βαθμούς και το υπερβλητικό 1,2 στην άλγεβρα με έκανε να γελάω υστερικά. Στα υπόλοιπα όμως τα πήγα αρκετά καλά σε σχέση με το πόσο διάβασα. Ενιγούεη. Γενικά η ζωή μου είναι πεζή τώρα τελευταία και δεν μου αρέσει αυτό. Και αυτό το βλέμμα με σκότωσε. Και ο παρακάτω θεός, με εκφράζει απόλυτα.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

γιατί εκεί, είναι το όνειρο, εκεί είναι και η κόλαση.

Αρχικά. Αγαπώ ΟΛΟΥΣ οσους μου στεκονται. Και με ανέχονται. Και σας ευχαριστώ που είσαστε δίπλα μου no matter what.
Χ. Η. Ε. Ο. Μ. Ι. Σ. Ε. Χ. Α. Θ. Κ. Ν. Σ. Κ. Αλήθεια εκτιμώ όσα κάνετε για μένα και που είσαστε δίπλα μου. ήθελα να το πω αυτό. Ευχαριστω.

Στο θέμα μας τώρα. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ χθες με όσα έκαναν τα παιδια για μένα. Δεν το περίμενα και πέρασα απίστευτα με εξαίρεση τα παρατράγουδα που είχα την επόμενη μέρα. Το λοιπόν όμως...

Έτσι όπως περίμενα (έτι μια φορά) την καλή μου Ελένη που κλασσικά με στήνει αλλά πλέον το αγαπώ αυτό το στήσιμο γιατί είναι συνθηματικό, χάζευα ως συνήθως τον κόσμο που περνουσε στο μετρό. Χαζογκομενίτσες, μεταλλάδες, μετανάστες, γριές κυριούλες σε παρέες, ξελιγωμένοι τύποι που σε κοιτουν σαν να σαι ψωμί με μπόλικη μαρμελάδα, και η κοπελιά.
Ήταν το πολύ τριάντα, μουσουλμάνα, με ένα παιδάκι στο χέρι της, αρκετά μεγάλο για την ηλικία της. Στην αρχή την πρόσεξα για τη μπούργκα που φορούσε, νιώθωντας τυχερή που δεν είμαι αναγκασμένη να φοράω κάτι τέτοιο (που μάλιστα δεν το επιβάλλει η θρησκεία της, αλλά οι φαλλοκρατικοί νόμοι της πατρίδας της που παρερμήνευσαν του ηθικούς νόμους της θρησκείας για να καταστρέψουν την ψυχολογία και τη σημασία του γυναικείου φύλου). Μετά όμως την παρατήρηση καλύτερα. Νόμιζα ότι είχε μαύρους κύκλους στα μάτια. Αλλά δυστυχώς, δεν ήταν έτσι. Το ένα της μάτι ήταν μαυρισμένο. Και όταν λεω μαυρισμένο, εννοώ ΜΠΛΑΒΙ. Και αποκλείωντας το ενδεχόμενο μια τέτοια κοπέλα να είχε συμμετάσχει σε κάποιου είδους επεισόδια, ή να την χτύπησαν κακοποιοί (δεν θα τη χτυπούσαν στο μάτι αν μη τι άλλο), καταλήγω στο συμπερασμα ότι της το κανε κάποιο μέλος της οικογενειάς της.
Και λέω ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ? Πως είναι δυνατόν να φέρονται στις γυναίκες σαν αντικείμενα? Και δεν το λέω λόγω άκρας φεμινιστικής αντίληψης, screw that. Πως γίνεται να φέρεσαι έτσι σε ένα ανθρώπινο ον, να μην του προβάλλεις καμία ένδειξη σεβασμού, να το ξεφτιλίζεις και να μην του δίνεις το δικαίωμα να πει ΤΙΠΟΤΑ? Και για ποιό λόγο? Γιατι δεν σου φτιαξε καλό φαΐ? Που και μόνο από το γεγονός ότι είσαι ένας μαλακας φαλλοκράτης που δεν της δίνεις σημασία και μόνο το γεγονος οτι σε φροντίζει, σου φτιάχνει φαΐ, σου διαιώνισε το καταραμμένο σου όνομα και φροντίζει τον καρπό αυτού του "έρωτα" , σου είναι πάρα μα πάρα πολλά. Κι εσύ τι κάνεις? Της προσφέρεις έναν ψωρομισθο να βγαλει τα προς τω ζειν, αλλά στοίχημα ότι αν την άφηνες να ζήσει και να δουλέψει θα τα πήγαινε καλύτερα από σένα. Ή μήπως θες να την κάνεις να νιώσει άσχημη για να μην την κοιτάνε άλλοι αντρες? Με τη μπούρκα που τη φάσκιωσες μια χαρά τα κατάφερες σε πρώτη φάση, και σε δεύτερη να σου θυμίσω ότι παρόλο το άδειο κεφάλι που κουβαλάς στο σάπιο κουφάρι σου εκείνη σε λατρεύει σαν να είσαι ο θεός της. ΒΛΑΚΑ.
Εκνευρίστηκα με αυτό το γεγονός. Και δεν είναι ότι η κοπέλα ήταν μουσουλμάνα που με εκνεύρισε, αν μη τι άλλο. Απλά ήταν η αφορμή και η ιδεολογία που έχει η πλοιοψηφία των αντρών της συγκεκριμένης κουλτούρας γενικά. Η ενδοοικογενειακή βία με εκνευρίζει. Πιστεύω ότι είναι ότι χειρότερο να φέρεσαι με τέτοιο τρόπο στα άτομα που σου έχουν αφιερώσει τη ζωή σου. Αυτό.

Στα πιο χαρούμενα τώρα. Η ποιότητα ανεξαρτησίας σε διακοπές χωρίς γονείς αλλά με μυαλό να ξέρεις ακριβώς που είναι τα όρια σου είναι ΑΑΑ+ (σαν τις μπαταρίες). Γενικά το πόσο ξέσκασα αυτό το τετραημεράκι που έφυγα διακοπές με δυο εκ των κολλητών (ω γιεα) μου ήταν ΑΠΕΡΙΓΑΠΤΟ. Η Τζιά είναι ένα απίστευτο νησί, η Αγλαΐα είναι μια θεά, και όπως είπε και το ξωτ είναι εκνευριστικό να κράζουν την τζια επειδή είναι δίπλα στην αθήνα και να τη θεωρούν άσχημο νησί. Είναι το εντελώς αντίθετο και μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεσκάσεις (αν και λίγο ακριβή).

Τέλος, είναι όμορφο να πηγαίνεις μετά από καιρό μαρούσι, να βλέπεις γνωστό κόσμο που ξέρεις οτι σου εύχεται με ειλικρίνεια και μερικους ακόμη που σου εύχονται για τους τύπους αλλά δεν πειράζει. Είναι ωραίο να κατασπαράζεις ένα παγωτό, μια μπαγκέτα με τόνο, ενα μπουκαλάκι βότκα και να καταλήγεις με μια χιουμοριστική κούκλα και την γλυκιά υπενθύμιση ότι υπάρχουν άτομα που σαγαπάνε.

Άντε και σήμερα άρχισα καλοκαιρινά. Παραδόξως, μου φαίνονται γαματα. περνάω ωραία. Και έχω όρεξη για διάβασμα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα την χρησιμοποιήσω.
Αυτά από μένα, αριβεντέρτσι.

Το σάουντρακ των διακοπων.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

DO WHAT YOU WANT.

Νιώθω πάλι *ναι ναι ναι θα το πω αληθεια οσο κι αν το απεφευγα* σάπια.
Βασικά είναι ακριβώς αυτό.

Hey do what you want, but don't do it around me.
Idleness and dissipation breed apathy.
I sit on my ass all goddamn day,
A misanthropic anthropoid with nothing to


Say what you must, do all you can,
Break all the fucking rules and
Go to Hell with Superman and
Die like a champion, yeah hey!

Hey I don't know if the billions will survive,
But I'll believe in God when 1 and 1 are 5.
My moniker is man and I'm rotten to the core.

I'll tear down the building just to pass through the door.

So do what you must, do all you can,
Break all the fucking rules and
Go to Hell with Superman and
Die like a champion, yeah hey!

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

I'm standing on the rooftop, ready to fall.

Αλλά λέω να μην πέσω ακόμη και να απολαύσω λίγο τη θέα. Ξέρεις είναι ωραία όταν στεκεσαι σε ένα γκρεμό, μια ταράτσα, ένα ύψωμα κάπου ψηλά τελοσπάντων και νια νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο και τέτοιες ρομαντικούρες ενώ ξέρεις ότι με μια κίνηση ικανή να σε κάνει να χάσεις την ισσοροπία σου θα σημαινε *μμμ* ψόφο. Ή και 40% και άνω μυϊκή παράλυση. Προσωπικά θα προτιμούσα το πρώτο.

Στο θέμα μας τώρα.

Γράφω εξετάσεις και θέε μου δεν αντέχω άλλο. Θέλω απλά να τελειώσω, να παω διακοπες-φροντηστηριο-διακοπες, συναυλίες, και μετα να φάω πουτσα μια χρονιά και να νιώσω ΑΛΛΟΥ. Κλασσικό παράπονο μαθητή θα μου πεις, αλλά ντάξει τι να κανω.

Και δυστυχώς, ήρθε ΠΑΛΙ στιγμή των expectations, *we give it all now, now there's a reason why I sing* φάση και νιώθω μαλάκας αλλά και χαρούμενη αλλά καταλήγω στο μαλάκας. Ξέρω ότι δεν καταλαβες τίποτα από όλη αυτή την πρόταση Αλλά δεν πειράζει έπρεπε να το πω.

Έκανα μια ανακάλυψη που λες.
Τελικά είμαι εγωιστής ανθρωπος. Ονειροπόλος. Δεν μπορώ να ασχοληθώ ούτε με πολιτική, ούτε με το να επηρρεάσω ανθρώπους με περιορισμένο οπτικό πεδίο. Ανακάλυψα ότι ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Το θέμα μου, προτιμώ να ζήσω, να νιώσω να αγαπήσω να μάθω κτλ κτλ γιατί προτιμώ να κάνω πράγματα για μένα. Ναι ρε φίλε για μένα. Προτιμώ να αφιερώσω χρόνο σε μένα και όχι στο να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Ασχημό αλλά έτσι είναι. Και η δουλειά που θέλω να κάνω είναι γιατί ευχαριστεί εμενα κι όχι τελικά για άλλο λόγο (ψυχολόγος-εγκληματολόγος αν σε ενδιαφέρει).
Κι αυτό γιατί? Γιατί νομίζω πως πέρα από 20 το πολύ άτομα πάνω σε αυτό τον πλανήτη κανείς δεν αξίζει την προσοχή μου τελικά. Θα μου πεις γιατι να αξίζω εγώ τότε την προσοχή οοποιουδήποτε. Honestly I don't mind. Απλά ρε φιλε, δεν με νοιαζει. Δεν θελω να ευχηθώ τα πράγματα που με ενοχλούν να εξαφανίζονταν, γιατί ο κόσμος χρειάζεται τα πάντα για να κινηθεί. Απλά μπορώ να τα αγνοοώ ή να τα χρησιμοποιώ κατάλληλα λοιπόν.

Κατά τα άλλα έχει έρθει πάλι μια περίοδος που νιώθω τη ζωή μου άδεια γιατί ναι, θα το παραδεχτώ, μου λείπει αυτό το καταραμμένο συναίσθημα της αγάπης. Η μάλλον με εξιτάρει αφού δεν το ένιωσα ποτέ. Και όχι δεν είμαι το κατατρεγμένο από τη μοίρα κοριτσάκι με τα σπίρτα που δεν αγαπησε ποτέ κανείς, αλλα μου λείπει ηαγάπη που όλοι φοβάστε. Η ερωτική. Ναι ρε φίλε γιατί έχω απελπιστει και πλεον νομίζω ότι κανείς δεν είναι ικανός να νιώσει τέτοια αγάπη. Δεν θα την εκφράσει, ή θα την καταπνίξει, ή δεν θα την επιδιώξει ποτέ, ή θα την αρνηθεί. Και πως να υποθέσω ότι υπάρχει αγάπη όταν ΟΛΕΣ οι σχέσεις που ξέρω ή έχω ακούσει ποτέ γι αυτές καταλήγουν στην καταστροφή ή στην απόλυτη πλήξη, που στην τελική είναι και συνώνυμα. Μπλιαχ δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά. Αλήθεια.

you've been hiding so long
you can't find yourself
in this sheltered life you live
when everything you want is at your fingertips
you'll never know what need is

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Καταθλιπτικ(ι)ά.

...απ' τη φύση τους/της.

1.Μερικά άτομα που αυτοαποκαλούνται διάσημοι μέσω facebook, κάνουν τα πάντα για να έχουν μια αντισυμβατικη/πρωτοτυπη/γαμάουα/χωρισταμπέλα/εμπνευσμένη/μοναδικη εμφάνιση που τους χαρίζει μάλλον κάτι στο καταπατημένο εγώ τους (μέσα και έξω από το facebook αυτό). Και σαν να μην έφτανε αυτό το "γίνομαι διάσημος με φασιστική επιβολή", κάνουν τα πάντα να διαδώσουν τη φήμη και την κακοφημία τους μεσω φεησμπουκ, γιατί ένας... εμ...
...διάσημος...




πρέπει να έχει και τα δυο (ναι κλεμμένη η χρήση της εικόνας αλλα εξυπηρετει το σκοπο της και μου κανει, εαν τα παραπανω μπορουνε να σας επροσβάλουνε, να πηδηξετε αυτό το τραγουδι που θα λεγε και το πλοκάμι). Και ξέρεις κάτι με ενοχλεί να προσπαθείς να εισαι διάσημος στο σχολείο/facebook/περιοχή τάδε/μαγαζί τάδε και δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς. Δεν έχει σημασία να έχεις πει ενα γεια σε 100.000 ατομα και στην ουσια να μην ξερεις ΚΑΝΕΝΑΝ απο αυτούς. Αυτό δεν είναι διασημότητα. Συλλογή είναι.
Και μπορεί το στυλάκι σου να σε κάνει πιο ΦΕΗΜΟΥΣ γιατί "γουαου μαλάκα η τύπισσα/τύπος φοραει εσωρουχα πανω απο τα ρουχα/εχει μαλλι στο χρώμα του φτερου του παγωνιου/εχει τρυπήσει 666 (\μ/) φορες το χέρι της" αρα ξερεις δεν είναι αυτό που θα βλεπε καποιος καθε μερα, ΑΛΛΑ δεν θα σε κάνει ούτε πιο ψαγμένο ούτε πιο CEWL. Ανοιξε κανα βιβλιο να ξεστραβωθείς, άκου μουσική, δες καμιά ταινία (ασχολίες με επιπεδο γαματοσύνης 9,κάτι). Κι αν δεν μπορείς παράτα το. Κι εγώ τα κάνω όλα αυτά (και γαμαω) αλλά πάντα γουστάρω να λιώνω επι 3 μερες south park κλεισμενη σε ενα δωμάτιο με 3 πιτσες κι μια συσκευασια κοκα κολες/πεσω για υπνο για 24 ωρες/αραζω παθητικα σε μια καφετερια για μια μερα (ασχολίες με επιπεδο γαματοσύνης -5).
Στο βάθος είσαστε λοιπόν άνθρωποι, όπως θα λεγε και ο αγαπητός Thom York, with no alarms and no surprises. (αυτός βεβαια το χε πει για άλλο πιο αγνό και όμορφο λόγο αλλά δεν πειράζει, στο κάτω κάτω είναι αρκετα ψυχάκιας για να το πε για οτιδηποτε άλλο και να μην το κατάλαβα)
(αφορμή: τα σαπιοβόθροσμα μπλογκ που βγαίνουν για να κράζουν rivals και τους ίδιους τους τους εαυτούς μερικές φορές. Κακό. Όχι επειδη εσεις που το γράφετε είστε ΚΑΚΟΙ αλλα επειδή είναι κακογουστο, κακοήθες, και στην τελικη ΗΛΙΘΙΟ.)

2. Όπως δημοσιευσα και προ ολίγου, πορσπαθώντας κι εγώ να κεδρίσω πόντους στο ΦΕΗΜΟΥΣΟΜΕΤΡΟ μου (οκε, τοσος wannabe αυτοσαρκασμός με πεθαίνει), με ΕΝΟΧΛΕΙ ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ η ψευτιά. Σε όλες τις μορφές. Συναισθηματικη, υλική, στις σχέσεις, στα λόγια, στην όψη, ΠΑΝΤΟΥ. Με ενοχλεί η παρέα που θα βγει για να τα σπάσει κάθε βράδυ και ποτε ο ενας δεν θα μιλήσει στον άλλον για τα προβλήματα που τον τρώνε κι ας ειναι της τάξης πεθανε η αδερφή μου/έχω καρκίνο/μετακομίζω μόνιμα στη Μαγδαγασκάρη και δε θέλω. Απλά θα κάτσουν χαρουμενοι και ωραίοι γιατι πρέπει να τα σπάσουν κι επειδη οι γαμάτες παρέες είναι πάντα χαρούμενες ολες μαζί και δεν μιλάνε για σοβαρά πράγματα.
Με ενοχλούν οι ανθρωποι που στις εντονες σχέσεις τους (δυνατες φιλιες/ερωτες πχ) κρατανε μεσα τους συναισθήματα. γιατι να κρατησεις μεσα σου συναισθήματα? Για να σε φάνε? για να αναρωτιεσαι τι θα γινοταν αν δεν το λεγες? για να μετανιωνεις αν χαθει η ευκαιρια σου να τα εκφράσεις? Για να σιγουρευτεις ότι αν ειχες πει τι ενιωθες ενα γεγονος θα ειχε παει πολύ καλύτερα? Για να αποφύγεις να πληγωθείς θα ειναι η τελικη απαντηση. ΒΛΑΚΑ, καλύτερα να πληγωθείς από το να μην νιώσεις τίποτα.
Και τελος, το πιο απλο. ΓΙΑΤΙ ρε ζωον να πεις ψεμματα για κατι υπερβολικα απλο σε καποιον. Και δεν θα κερδίσεις τίποτα και αργα η γρήγορα θα το μαθει ότι είπες ψέμα. Εξαιρεση στον κανόνα: ψεμματα σε γονείς.
Παράδειγμα φράσης ειλικρίνειας που κανεις δεν τολμά να πει: "I don't wanna be your friend, I just wanna be your lover." (ναι ακόμη radiohead ακούω.)

3. Να σε βάζουν στη μέση, άκα, να σου ριχνουν το φταίξιμο άκα να σε μπλέκουν χωρίς να το επιδιωξες. Αλλά επειδή εσύ αγαπάς θα κάνεις ότι περάσει από το χέρι σου και θα τα φας τα σκατά. Γιατί δεν μπορείς να βλέπεις 2 ανθρωπους που έχεις μέσα στην καρδιά σου να πληγώνουν ο ενας τον άλλον εξ αιτίας μιας παρεξήγησης.
Ούτε να πληγώνουν τους εαυτούς τους, εξ αιτιας μερικων αυτοαποκαλούμενων "ανθρώπων" που εγω προσωπικά θα ονομαζα ΔΙΠΟΔΑ ΑΡΧΙΔΙΑ που απλά έχουν κακία στο μυαλό τους. Και στην ψυχή τους. Και γενικά είναι φτιαγμένοι από αυτό το αγνό κακό που έχει βγει κατευθείαν απο τα βιβλία του King, το dsbm, την ψυχοπάθεια.

4. Το Σύνταγμα αυτές τις μέρες.

5. Η διακοπή της γλυκιάς και οικειοθελούς μοναξιάς και αυτάρκειας ειδικά όταν την έχεις σε στιγμές που την χρειάζεσαι απόλυτα. Ξέρω πως ακούγομαι σαν πολυχρονεμένος γεροπαράξενος κάτοικος κάστρου στο βορειότερο άκρο της Σκωτίας, αλλά όλοι το χρειαζομαστε αυτό. Προσωπικά από τόσο δα σκατούλι είχα την αναγκη να μένω μονη, ποτε δεν ήθελα κανένα.και ειναι τοσο ενοχλητικο να σου χαλανε αυτη την ηθελημμενη ηρεμία, ειδικά αν αυτή η διακοπή συνοδεύεται από μια λίστα ερωτήσεων παρόμοια με την λίστα "πράγματα που θα ήθελε να κάνει ο μπομπ σφουγγαρακης πριν πεθάνει" (εαν δεν ξερετε τι σημαινει αυτο, φανταστειτε ενα ατερμονο ρολό υγείας σε μορφή χαρτιου, την σπαστική φωνή και τα φλωρικα γουστα του μπομπ κι εναν καλαμάρη πιο τούρμπο κι από πενταπλή οπλισμένη ρουκέτα).

6. Η.... απ' τη φύση της.
εκπέμπει κάτι προκλητικά, σε μια συχνότητα που δεν την πιάνω.
.

Υ.Γ.: Το ξέρω πως υπάρχει μεγάλη ποικιλλία πραγμάτων πολύ πιο καταθλιπτικά από τα παραπάνω, όπως παιδακια που δεν εχουν να φανε/ το παντα που εξαφανίζεται/ ο πλανητης που κατστρέφεται/ το τέλος του House και του Lost, αλλά σήμερα αυτά κίνησαν τη λύπηση μου. Συγχωρέστε με για την αναισθησία μου.
Συγχωρέστε με επίσης που κράζω και δεν είμαι συναισθηματική, μου βγήκε έτσι.

(Φυσικά και δεν το εννοω το συγχωρέστε με ε. Οτι γουστάρω καμνω. Καλό βράδυ.)

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Live another day, climb a little higher.

You keep me waiting, you keep me listening to the bends.

Ναι αυτό δεν θα πάψει να ισχύει, αλλά παρόλη τη μουρτζουφλιασμένη διάθεση που έχω τώρα τελευταία, οι 3 τελευταίες μέρες έχουν περάσει τόσο όμορφα. Και να πως έχει η κατάσταση.

Εξετάσεις, υποτιθέμενο διάβασμα. Κατέστρεψα μπόλικα τον ύπνο αλλά και τη διατροφή μου, αλλά αλήθεια ποιον τον νοιάζουν αυτά. Το θέμα είναι ότι ήμουν ένα πτώμα και αυτό με επηρράσε και ψυχολογικά και μπλα μπλα. Ε και η προσωπική μου ζωή που συνήθως πηγαίνει κατά διαόλου αλλά whatever. Αυτές τις μέρες λοιπόν μαθαίνω:
-blackfield στην Ελλάδα
-fates warning μαζί με dream theater
-την ύπαρξη ενος λαπτοπ με πρόσβαση όποτε θέλω σε αυτό
-σχεδον κανονισμενες πρώτες διακοπες καλοκαιριού
-γράφω και αρκετά γαμάτα παρεπιπτόντως.
Αλλά φοβάμαι μην τα γκαντεμιάσω πάλι ρεγαμώτο και πάλι στραβώνω. Δεν σας έχει συμβει να τα πατε τέλεια στη ζωή σας και να τα γαμάτε μόνοι σας? Δεν έχετε μπλέξει ποτέ τα μπούτια σας χωρίς καν να υπάρχει μπέρδεμα? ειναι εντελώς ηλίθιο αυτό, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι ηλίθια.
Είμαι μόνη στο σπίτι και περνάω τέλεια. Καλύτερα απο κάθε φορά με κάθε πρήξιμο, κάθε τρέλα, κάθε φωνή και κάθε φταίξιμο που φορτώνομαι χωρίς να ναι δικό μου. Το φροντίζω μια χαρά. Ίσως τελικά και να γεννήθηκα ανεξάρτητη, ίσως να το ξερα από πάντα μέσα μου ότι μπορώ να βασίζομαι σε μένα για πολλά. Δεν ξέρω παρόλα αυτά αν θα τα αντεχα όλα μόνη μου. Strange things. Strange toughts.
Σκέψεις λοιπόν που με βασανίζουν το τελευταίο διάστημα.
1) Δεν κάνω πολιτική εγώ από δω μέσα, αλλά τα πολιτικά και παραπολιτικά δρώμενα της χώρας μου καθώς και οι ιδέες και ψευτοϊδέες του καθενός που πλεον υποστηρίζονυ κάτι όχι επειδή το νιώθουν αλλά επειδή πρέπει απλά να έχεις μια άποψη τη σήμερον ημέρα (σ.σ., η χειρότερη εκφραση για να χρησιμοποιήσεις σε εκθεση.) με ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ. Με αγανακτουν, για να γίνω πιο κατανοητή. Θέλω την αθήνα μου και τους κλασσικους ψευτοεπαναστάτες πίσω, δεν θέλω όλη η πόλη να γίνει μια ψευτοεπαναστατική κοινότητα.
2) Ο πολύ ύπνος ΄φερνει κι άλλο ύπνο, κι άλλο, μετά ένα άγρυπνο βράδυ, κι άλλο, και φαΐ τις λάθος ώρες, κι άλλο...
3) Δεν έχει κανένα νόημα να διαβάσεις αλγεβρα γεωμετρια κτλ αν δεν ειχες διαβασει ποτε εδω και 2 χρονια, απλά πας με αυτο πεποίθηση και χιουμοριστικη διάθεση.
4) έχω καεί αυτές τις μέρες με μια σειρά, criminal minds γιασ όσους ίσως την έχουν ακουστά, ασχολείται με κατα σορροή ψυχοπαθής δολοφόνους και απαγωγείς. Το συμπερασμά μου είναι (αν και σειρά είναι θα μου πεις, αλλά δεν ξέρεις τι βλέπει το εγκληματολογικό κάθε χώρας κάθε μέρα, και μα την αλήθεια, δεν θες να μάθεις) ότι οι άνθρωποι κατά βάθος είναι τόσο άρρωστοι. Αμφιβάλλω αν είμαστε φτιαγμένοι για να βγάζουμε τόση κακία σαν αθύπαρκτα όντα. Και επιβεβαιώνομαι κάπως, γιατί το κάκιστο εξωτερικό περιβάλλον είναι αυτό που τελικά ωθεί τους ανθρώπους να αποκτούν τέτοιου είδους συμπεριφορές και να σκοτώνουν ανθρώπους θεωρώντας το παιχνίδι και ευχαρίστηση. Οι κακοποιήσεις κάθε είδους από οικογενειακό και γενικότερα κοινωνικό περίγυρο. Είναι άσχημο αλήθεια.
5)H πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη. κάτι σαν τη δουλειά ένα πράμα. Κάθεσαι και αναλώνεσαι σε πράγματα που έχεις ΧΙΛΙΟεπεξεργαστεί μέσα σε αυτό το κεφαλάκι που κουβαλάς στους ώμους σου και ξέρεις πολύ καλά πως δεν αλλάζεις τίποτα και δεν θα βρεις και καμιά λύση γιατί απλά το χεις κουράσει τόσο πολύ που στο τέλος σε τρώει αλλα εσύ ΕΚΕΙΙΙΙ το παλεύεις. Χαλιέσαι για τα ίδια πράγματα. AGAIN AND AGAIN AND AGAIN.
6)Τα βιβλία είναι φίλοι.Σε προδίδουν, σε κάνουν να νίωσεις παραλληλισμούς, σε καταλαβαίνουν, τα καταλαβάινεις, τα ανακαλύπτεις, μαθαίνεις από αυτά. Μέχρι και στις πιο παράξενες ιστορίες μπορείς να βρείς κομμάτια του εαυτού σου. Κι έτσι κατέληξα ότι με ενοχλούν οι ανθρωποι που δεν δίνουν σημασία στα βιβλία και τα θεωρούν χάσιμο χρόνου. Και μάλιστα το περηφανεύονται κιόλας σας στοιχείο υπερβολικαχαματουαναρχοαυτονομου χαρακτήρα το γεγονός "σιγά μην διαβάσω και βιβλία τώρα ρε, ούτε στο σχολείο ούτε έξω. ;)" Πέθανε απλά. (ναι, βγάζω κι εγω σαπίλα και δολοφονικά ενστικτα από μέσα μου πολύ χειρότερα από αυτά που οποιοσδήποτε γνωστός μου θα μπορούσε να φανταστεί, δεν εχω και τον καλύτερο κοινωνικό περίγυρο.

Αυτά.

το ριφάκι το ριφακι.