Αλλά λέω να μην πέσω ακόμη και να απολαύσω λίγο τη θέα. Ξέρεις είναι ωραία όταν στεκεσαι σε ένα γκρεμό, μια ταράτσα, ένα ύψωμα κάπου ψηλά τελοσπάντων και νια νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο και τέτοιες ρομαντικούρες ενώ ξέρεις ότι με μια κίνηση ικανή να σε κάνει να χάσεις την ισσοροπία σου θα σημαινε *μμμ* ψόφο. Ή και 40% και άνω μυϊκή παράλυση. Προσωπικά θα προτιμούσα το πρώτο.
Στο θέμα μας τώρα.
Γράφω εξετάσεις και θέε μου δεν αντέχω άλλο. Θέλω απλά να τελειώσω, να παω διακοπες-φροντηστηριο-διακοπες, συναυλίες, και μετα να φάω πουτσα μια χρονιά και να νιώσω ΑΛΛΟΥ. Κλασσικό παράπονο μαθητή θα μου πεις, αλλά ντάξει τι να κανω.
Και δυστυχώς, ήρθε ΠΑΛΙ στιγμή των expectations, *we give it all now, now there's a reason why I sing* φάση και νιώθω μαλάκας αλλά και χαρούμενη αλλά καταλήγω στο μαλάκας. Ξέρω ότι δεν καταλαβες τίποτα από όλη αυτή την πρόταση Αλλά δεν πειράζει έπρεπε να το πω.
Έκανα μια ανακάλυψη που λες.
Τελικά είμαι εγωιστής ανθρωπος. Ονειροπόλος. Δεν μπορώ να ασχοληθώ ούτε με πολιτική, ούτε με το να επηρρεάσω ανθρώπους με περιορισμένο οπτικό πεδίο. Ανακάλυψα ότι ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Το θέμα μου, προτιμώ να ζήσω, να νιώσω να αγαπήσω να μάθω κτλ κτλ γιατί προτιμώ να κάνω πράγματα για μένα. Ναι ρε φίλε για μένα. Προτιμώ να αφιερώσω χρόνο σε μένα και όχι στο να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Ασχημό αλλά έτσι είναι. Και η δουλειά που θέλω να κάνω είναι γιατί ευχαριστεί εμενα κι όχι τελικά για άλλο λόγο (ψυχολόγος-εγκληματολόγος αν σε ενδιαφέρει).
Κι αυτό γιατί? Γιατί νομίζω πως πέρα από 20 το πολύ άτομα πάνω σε αυτό τον πλανήτη κανείς δεν αξίζει την προσοχή μου τελικά. Θα μου πεις γιατι να αξίζω εγώ τότε την προσοχή οοποιουδήποτε. Honestly I don't mind. Απλά ρε φιλε, δεν με νοιαζει. Δεν θελω να ευχηθώ τα πράγματα που με ενοχλούν να εξαφανίζονταν, γιατί ο κόσμος χρειάζεται τα πάντα για να κινηθεί. Απλά μπορώ να τα αγνοοώ ή να τα χρησιμοποιώ κατάλληλα λοιπόν.
Κατά τα άλλα έχει έρθει πάλι μια περίοδος που νιώθω τη ζωή μου άδεια γιατί ναι, θα το παραδεχτώ, μου λείπει αυτό το καταραμμένο συναίσθημα της αγάπης. Η μάλλον με εξιτάρει αφού δεν το ένιωσα ποτέ. Και όχι δεν είμαι το κατατρεγμένο από τη μοίρα κοριτσάκι με τα σπίρτα που δεν αγαπησε ποτέ κανείς, αλλα μου λείπει ηαγάπη που όλοι φοβάστε. Η ερωτική. Ναι ρε φίλε γιατί έχω απελπιστει και πλεον νομίζω ότι κανείς δεν είναι ικανός να νιώσει τέτοια αγάπη. Δεν θα την εκφράσει, ή θα την καταπνίξει, ή δεν θα την επιδιώξει ποτέ, ή θα την αρνηθεί. Και πως να υποθέσω ότι υπάρχει αγάπη όταν ΟΛΕΣ οι σχέσεις που ξέρω ή έχω ακούσει ποτέ γι αυτές καταλήγουν στην καταστροφή ή στην απόλυτη πλήξη, που στην τελική είναι και συνώνυμα. Μπλιαχ δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά. Αλήθεια.
you've been hiding so long
you can't find yourself
in this sheltered life you live
when everything you want is at your fingertips
you'll never know what need is
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου