Γουοου, αντιλαμβάνομαι ότι αυτοί οι μήνες που μου στέρησαν οι πανελλήνιες με άφησαν πίσω σε πολλά πράγματα. Μέχρι και το μπλόγκερ άλλαξε εντελώς και δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Αλλά σαν νιάτο κι εγώ έχω στοιχειώδεις γνώσεις τεχνολογίας οπότε υποθέτω πως θα τη βγάλω την άκρη.
Αλλά όλα αλλάζουν, time flies, και εμένα δεν με βλέπω να ακολουθώ ένα από τα αγαπημένα μου quotes από το ομόνυμο τραγούδι των porcupine tree (βλέπε "nothing ever happens if you don't make it happen, and if you can't lagh then smile. But after a while, I realise time flies and the best thing that you can do is take whatever comes to you..." Απογοητευτική κατάσταση πράγματι.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι κάτι σαν αφτερ-πανελληνιες-wannabe-κατάθλιψη αυτό που με έχει πιάσει μα κάτι δεν τρέχει σωστά, κάτι δεν μου κολλάει, και όταν δεν μπορώ να βρω αυτό το κάτι για να το διορθώσω, αυτό με τρώει αργά και βασανιστικά.
Η αλήθεια είναι πως θέλω κάπου να εκφράσω τις βαθύτερες και πονεμένες σκέψεις του ιδιαιτερα διαταραγμένου μυαλού μου σε κάποιον που δεν με ξέρει και καλά κι επομένως δεν θα με κρίνει. Και όχι δεν μετράω το μπλογκ μου ή τις εκατοντάδες σελίδες τετραδίου που ξοδεύω γι αυτό το σκοπό.
Απλά το θέμα είναι πως αν κάθεσαι και το σκέφτεσαι υπερβολικά απογοητεύεσαι όλη την ώρα και δυστυχως δημιουργήθηκα με την κατάρα του να υπεραναλύω τα πάντα. Και δεδομένου ότι τα αναλύω με χιλιους διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά, νομίζω ότι θα πάρει φωτιά το εσωτερικο μου.
Αλλα εντάξει αρκετά με την γκρίνια, από ένα σημείο και μετά χάνει την αξία της. Απλά ήθελα να ξαναδώσω την πρέπουσα αγάπη στο blog μου και από κάπου έπρεπε να αρχίσω. So be it.
ΥΓ: ΚΑΤΑΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ!
Αλλά όλα αλλάζουν, time flies, και εμένα δεν με βλέπω να ακολουθώ ένα από τα αγαπημένα μου quotes από το ομόνυμο τραγούδι των porcupine tree (βλέπε "nothing ever happens if you don't make it happen, and if you can't lagh then smile. But after a while, I realise time flies and the best thing that you can do is take whatever comes to you..." Απογοητευτική κατάσταση πράγματι.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι κάτι σαν αφτερ-πανελληνιες-wannabe-κατάθλιψη αυτό που με έχει πιάσει μα κάτι δεν τρέχει σωστά, κάτι δεν μου κολλάει, και όταν δεν μπορώ να βρω αυτό το κάτι για να το διορθώσω, αυτό με τρώει αργά και βασανιστικά.
Η αλήθεια είναι πως θέλω κάπου να εκφράσω τις βαθύτερες και πονεμένες σκέψεις του ιδιαιτερα διαταραγμένου μυαλού μου σε κάποιον που δεν με ξέρει και καλά κι επομένως δεν θα με κρίνει. Και όχι δεν μετράω το μπλογκ μου ή τις εκατοντάδες σελίδες τετραδίου που ξοδεύω γι αυτό το σκοπό.
Απλά το θέμα είναι πως αν κάθεσαι και το σκέφτεσαι υπερβολικά απογοητεύεσαι όλη την ώρα και δυστυχως δημιουργήθηκα με την κατάρα του να υπεραναλύω τα πάντα. Και δεδομένου ότι τα αναλύω με χιλιους διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά, νομίζω ότι θα πάρει φωτιά το εσωτερικο μου.
Αλλα εντάξει αρκετά με την γκρίνια, από ένα σημείο και μετά χάνει την αξία της. Απλά ήθελα να ξαναδώσω την πρέπουσα αγάπη στο blog μου και από κάπου έπρεπε να αρχίσω. So be it.
ΥΓ: ΚΑΤΑΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ!
