Love will tear us apart (clichetitlemygod).

Αφου η χρονια έφυγε με κάτι αξιοπρεπές, ας μπει και αυτή με κάτι ανάλογο. Νομίζω.

Η υπαρξή σου με σκοτώνει. Το κάθε σου βλέμμα στα μισοφωτισμένα βαγόνια του τρένου στις 6 το πρωί (ή το βράδυ;).
Η βαρια φωνή σου από τα τσιγάρα της πρηγούμενης νύχτας.
ΤΟ ύφος σου όταν μου λες: "Το ξέρεις πως δε θα 'μαι εκεί όμως με θες"
"κι εγώ σε θέλω. Και να σε γαμάω σε κάθε πιθανό σημείο με μίσος, μα και να σε αγκαλιάζω παθιασμένα κλαίγοντας με την κατάντια μας"
"Μα δε θα 'μαι εκεί. Το ξέρεις. Τίποτα να με κρατάει δεν υπάρχει, ούτε να με στέλνει μπροστά."
"Κι εσύ είσαι γαμημένα αδύναμη. Και μόνο που κάθεσαι και με ανέχεσαι, ανήμπορη, αμίλητη."
"Αν δε σαγαπούσα θα ήμουν μαζί και δεν θα ήθελα να σε διώξω. Μα και που σαγαπάω είμαι μια βρώμα, και δε μπορω να σ' αφήσω, γιατί μετά θα αφήσω και μένα. Και όλα κάνουν κύκλους. Και νομίζω πως μου 'ρχεται εμετός."
Τα βράδια που στο υγρό υπόγειο σήκωνες το χέρι να με σαπίσεις μα η γροθιά σου κατέληγε πάντα τρύπα στους τοίχους.
Τις φορές που με έσπρωξες, και σε έφτυσα, και έφυγες για να γαμήσεις τη Σοφία, κι εγώ πήρα τηλέφωνο τον Κώστα να 'ρθει στο υπόγειο και να σε εκδικηθώ ανάμεσα σε ένα ξεσκισμένο στρώμα και ένα καλοχτισμένο μπυροκοίλι, με ανοιχτά πόδια και δακρυσμένα μάτια.
ΟΙ στιγμές που με έπιασε η γριά μου να κλαίω για πάρτη σου και να βαραω σιχτιριασμένη κάθε τι που βρισκόταν μπροστά μου. Και πάντα στην ερώτηση "τι έχεις;' η απάντηση ήταν αυτή. Ποτέ εσύ.
Και όταν έβλεπα το σαραβαλό σου υπνωτισμένη ερχόμουν. Έμπαινα μέσα. Δε μιλούσε κανείς μέχρι το υπόγειο. Μέσα κανένα φως. Μετά από τσακωμούς ποτέ δε σε έβλεπα.
Μόνο σε άκουγα.
"Δεν ξέρω αν σε αγαπώ ή αν μισώ τον εαυτό μου. Το ίδιο μου φαίνεται."

Can't sleep at night.

Και ένας καινούριος χρόνος ξεκινά σύμφωνα με το ημερολόγιο. Όχι δεν θα φλυαρολογήσω σχετικά με αυτό, απλά ελπίζω να καταφέρω να χτίσω αυτή τη χρονιά όπως τη θέλω, κι εύχομαι να το κάνει αυτό ο κάθε ένας που για κάποιο ανεξήγητο λόγο διαβάζει αυτό το μπλογκ.

Η φάση είναι βέβαια πως έχω μισανθρωπιάσει και πως οι συμπεριφορές που παρατηρώ γύρω μου με έχουν απογοητεύσει σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Μπορεί να φταίει που όντως ο κόσμος μαλακίζεται. Μπορεί ή ελλειψη ύπνου και ηλιακού φωτός να έχουν επηρρεάσει την ψυχολογία μου ποιός ξέρει. Αλλά αρκετά με αυτά, let's talk about life for awhile που θα λεγε και ένα αλάνι όνομα και πράμα.

Φτάνεις μερικές φορές σε ένα σημείο στα όρια της ανυπαρξίας. Απλά περιφέρεσαι στο περιβάλλον σου χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα ή σκοπό. Και δεν ξέρω αν αυτό σου κάνει καλό και είναι μια μέθοδος ξεκούρασης, ή αν απλά είναι τρόπος άμυνας για να αντιμετωπίσεις εμπόδια και προκλήσεις που σου βάζει η ζωή καθημερινά. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να διαρκέσει πολύ γιατί μετά χάνεις τη μπάλα. Ή καλύτερα, τη βελόνα, γιατί αν τη χάσεις θα ναι σαν να ψάχνεις βελόνα σε σκουπιδότοπο μετά.

Έχει πάντως μια μαγεία η "αλλαγή του χρόνου" (σε εισαγωγικά γιατί εμείς έχουμε ορίσει πότε ξεκινά η νέα περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο. Στην ουσία ένα κύκλο κάνει και κάθε φορά που γυρνάει στο ίδιο σημείο εμείς λέμε ότι πέρασε ένας χρόνος. Περίεργοι που είμαστε.) Κάθεσαι και σκέφτεσαι. Επανεξετάζεις κάποια γεγονότα και πράγματα. Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Και στην τελική κακό στον εαυτό σου κάνεις γιατί απλά ελπίζεις τη νέα χρονιά να πάνε όλα καλύτερα, αλλά το καλύτερα έιναι υποκειμενικό, και ότι και να συμβεί σου φαίνεται μέτριο, και στην πορεία της χρονιάς απογοητεύεσαι, και μετά έρχεται η επόμενη χρονιά και φτου και απ' την αρχή. Δεν ξέρω αλήθεια αν έχω πολλά να πω σε αυτό το ποστ, απλά να βγάλω σκόρπιες σκέψεις από το κεφάλι μου. Όπως και να 'χει. Εγώ θα φύγω λίγο να ξεσκάσω και να συνεχίσω με γεμάτες μπαταρίες. Να γεμίσω λίγο συναισθήματα και σκέψεις και να τα μοιράζω χωρίς να με νοιάζει η αντίδραση του παραλήπτη. Και να χτίσω τη χρονιά μου όπως τη θέλω εγώ, χωρίς να τη συγκρίνω με επίθετα όπως "καλύτερο" ή "χειρότερο". Εις το επανιδείν.