Dear Christmas haters.

Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει στην αρχική σελίδα του φατσοβιβλίου τις τελευταίες μέρες.

-"MISW TA XRISTOUGENNA" (ή και με ένα "ν" πολύ συχνά)

-"Christmas suck"

-"Γιατί ρωτάτε όλοι για ποιό λόγο με ενοχλούν τα Χριστούγεννα?"

και άλλα παρεμφερή.

Αρχικά, δεν την καταλαβαίνω αυτή τη νέα μόδα. Γιατί μόδα και trent είναι. Ας εξετάσουμε το θέμα διεξοδικότερα.
Αρχικά, έχεις κάθε δικαίωμα να μην πιστεύεις και να μην σε εξιτάρει η θεωρητικά θρησκευτική πλευρά των χριστουγέννων (και λέω θρησκευτική γιατί η τάδε ημερομηνία δεν είναι συμβολική για μεγάλο αριθμό θρησκειών και αιρέσεων ανά τους αιώνες, συν ότι σύμφωνα με ιστορικά δεδομένα ό χριστός-σαν πρόσωπο που υπήρχε και όχι σαν θαυματουργός σωτήρας- μάλλον δεν είχε γεννηθεί μέσα στο καταχείμωνο αλλά άνοιξη, απλά ταυτίστηκε αργότερα με την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου), δεν υπάρχει λόγος τα Χριστούγεννα να σε ενοχλουν, κάθως είναι μια καλή ευκαιρία να περάσεις χρόνο με την οικογένεια, τους φίλους σου, να ανταλάξετε ευχές, δώρα, και να θυμηθείτε ο ένας τον άλλον. Γιατί χρειαζόμαστε τετοιες ευκαιρίες όπως τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια για να θυμηθούμε ο ένας τον άλλον, αλλιώς θα μας είχε φάει η καθημερινότητα. Γιατί αν σε ενοχλούν τόοοσο πολύ τα Χριστούγεννα και οτιδήποτε σχετικό με αυτά, να σε δω ΤΩΡΑ να επιστρέφεις τα δώρα που σου έκαναν, ΖΩΟ. Και στην τελική ακόμη κι αν εισαι τόσο μονόχνωτος και δεν έχεις φίλους και οικογένεια, δεν νομίζω να σε χαλασε το ότι δεν έχεις σχολείο/ έχεις άδεια από τη δουλειά.
Σε δεύτερη φάση, κατανοώ ότι πολλούς ίσως να τους ενοχλεί ο κιτς φωτισμός και οι χριστουγεννιάτικες φανφάρες γύρω σου. Κι εμένα με ενοχλούν. Κανείς όμως δεν σε αναγκάζει να συμμετάσχεις. Είναι σαν να μου λες ότι θες να καούν όσοι έχουν ενοχλητική και κιτς εμφάνιση και παρασύρονται από τη μόδα τις υπόλοιπες 340 μέρες του χρόνου. Μπορεί να το θες αλλά δεν γίνεται. Και ούτε θα ήταν δίκαιο (τώρα που καταδικάστηκε ο Εφραίμ έχω αρχίσει να ξαναπιστεύω στη δικαιοσύνη-κάπως-.)
Μπορεί, από την άλλη, να σε ενοχλεί η καταναλωτική μανία που καταλαμβάνει τα μυαλά της κοινής γνώμης και "τους κάνει να τρέχουν σαν μαγνητισμένες μαριονέτες στα άντρα του σύγχρονου καταναλωτισμού" (ΜΠΡΑΒΟ ΑΡΧΙΚΟΥΜΟΥΝΑΡΕ, ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΟΥ, ΜΠΡΑΒΟ). Αλλά μάντεψε. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΟΥΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ. Ξέρεις τι χαρά που είναι να φτιάχνεις τα δικά σου δώρα για φίλους και να αγοράζεις δώρα έξυπνα και γεμάτα αγάπη; Ίσως και όχι, γιατί για σένα αγάπη=χρήμα.
Και στην τελική, τα Χριστούγεννα σημαίνουν και το πλησίασμα στο τέλος του χρόνου. Είναι μια καλή ευκαιρία να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου, να αποτιμήσεις όσα πέρασαν και να βάλεις νέους στόχους.
Άσε λοιπόν τη γκρίνια και τη μισανθρωπιά σου, και κυρίως την ακατάπαυστη μανία να φανείς σημαντικός με τις δήθεν απόψεις σου κατά μέρος, και φρόντισε να χαρείς παρέα με φίλους, με τον εαυτό σου τον καφέ σου και μια ταινία. Τα Χριστούγεννα είναι και αυτά μια στιγμή μέσα στο χρόνο. Καί όσοι σπαταλάνε τις στιγμές τους μέσα στην γκρίνια, αφήνουν τη ζωή να κυλά και μετά μετανιώνουν το χαμένο χρόνο. Και η ζωή γίνεται κατάρα και μιζέρια. Σίγουρα το θες αυτό τόσο πολύ;

Σημαντική εξαίρεση του από πάνω, όσοι έχασαν αγαπημένα πρόσωπα στις 25 Δεκεμβρίου και τρέχουν σε μαυροντυμένες τελετές. Τα συλληπητηριά μου. Είστε οι μόνοι που δικαιολογώ.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους συμπάσχοντες πανελληνιόπληκτους που περνάμε δύσκολα Χριστούγεννα, αλλά γι αυτό το λόγο αξίζουν μια δόση χαράς.

to kill and kill again.

Και αν σου έλεγαν ότι μπορείς, χωρίς να το μάθει κανείς και χωρίς να επηρρεαστεί ο χωροχρόνος να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.

Θα το έκανες?

...all I got inside is vacancy.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί συσσωρευμένη μισανθρωπιά ενός μήνα.
Και μετά από (ουάου, ακριβώς) ένα μήνα είπα να ανοιξω την καρτέλα του μπλογκ μου που άφησα ανέγγιχτο για καιρό. Και γιατί θα μου πεις κυρία τάτσομαν, δεν ακούμπησες το μπλογκ που τοσο ανυπομονουμε να διαβάσουμε και να γεμισουμε τη μέρα μας; (I wish.) Ε λοιπόν παιδιά θα σας πω ότι η ζωή είναι άδεια. Πολύ άδεια. Τα συναισθήματα ρηχά. Οι λέξεις κενά γρυλίσματα ανήμπορου ζώου. Οι πράξεις απλά το σενάριο μιας παρακμιακής θεατρικής παράστασης. Και τίποτα παραπάνω.
Είναι από αυτές τις στιγμές που φτάνεις στα όρια σου, τα ξεπερνάς και μετά νιώθεις κενός. Ετούτη η χρονιά με έχει απομακρύνει από όλους και από όλα. Καλό αυτό ή κακό, ο χρόνος θα δείξει. Πήγα και πενθήμερη. Και την απομυθοποίησα κι εγώ όπως όλα τα παιδιά.
Έχω καταστρέψει τον εαυτό μου με χαοτικές σκέψεις. Κοιτάω τον κόσμο γύρω με περιφρόνηση. Δεν ξέρω τι θέλει. Γιατί όλοι κάτι θέλουν από σένα. Όλοι ανεξαιρέτως. Έχω απογοητευτεί από μια πληθώρα προσώπων και καταστάσεων. Παθητικοποιούμαι γιατί απλά επιλέγω να μην ασχοληθώ. Όλα μένουν πίσω για το διάβασμα. Και το διάβασμα δεν αποδίδει και νιώθω ανίκανο νεογνό στην αγκαλιά της μάνας του. Πασχίζω να βρω μέσα στην ομίχλη του πρώτου κοιτάγματος το βυζί που θα μου δώσει ζωή.
Τους έχω γράψει όλους λοιπόν σε μέρος σκιερό. Γιατί το ίδιο έκαναν κι αυτοί.
Enough about you, let's talk about life for awhile.
Αλλάζω λοιπόν τον εαυτό μου. Μαθαίνω ότι δεν χρειάζεσαι μόνο αυτή τη σκληρή-μέτσολ-κακία εμφάνιση για να αμυνθείς από κάθε τι που σε πληγώνει. Μαθαίνω να μετατρέπω την αμυνά μου σε επίθεση. Γιατί, αρκετά.

It might sound silly
For me to think childish thought like these
But I'm so tired of acting tough
And I'm gonna do what I please.

Έβαψα τα μαλλιά μου μωβ.
Και μου αρέσουν πολύ.
Και μου χουν φτιάξει τη διάθεση.
Ο κόσμος είναι ότι να ναι.
Κι αυτό μου αρέσει πολύ.

Αυτά.

it's dark, it's cold, it's winter.

Εγώ τώρα έπρεπε να διαβάζω λογοτεχνία αλλά είπα να κάνω ένα διάλειμα (μακάρι να χα και κιτ-κατ) και να ασχοληθώ με τη δική μου.

Μέσα σε (το πολύ) 2 ώρες λοιπόν, εχθές ημέρα παρασκευή ο χειμώνας μπήκε για τα καλά. Ένιωσα το κρύο να με διαπερνάει. Όλα είναι πιο καταθλιπτικά το χειμώνα κι έχει την ομορφιά του αυτό. Με ενοχλεί λίγο που γυρνώντας από το φροντηστήριο ξεπαγιάζω αλλά δεν πειράζει. Μια βόλτα στο κρύο είναι ότι πρέπει για να σε ξυπνήσει υποθέτω. Θα θελα να χιονίσει και λίγο αλλά high hopes έτσι όπως έχουμε κανταντήσει κλίμα, πλανήτη και τα λοιπά (και τα λοιπά. Το θεωρούμε τόσο δεδομένο και κοινότυπο ότι έχουμε καταστρέψει τη φύση που το προσπερνάμε με ένα απλό "και τα λοιπά". Κατάντια). Παρόλα αυτά δεν παύω να ελπίζω για...


Όπως και να χει αυτή η εποχή είναι περίεργη και νιώθω λίγο άδεια. Και αυτό είναι πολύ χειρότερο από το να νιώθεις λυπημένος. Ή κάτι παρεμφερές. Δεν θα γκρινιάξω ακόμη μια φορά για τις πανελλήνιες, δεν αξίζει. Απλά εύχομαι να ήταν όλα λίγο πιο ευχάριστα. Όχι τόσο για μένα, αλλά για όσους αγαπώ και αυτό το κλίμα άγχους και αβεβαιότητας τους καταβάλει...

Μου χουν λείψει τα πάρτυ. Μου χουν λείψει οι ολοήμεροι μαραθώνιοι τάβλι σε καφετέριες μέχρι να φτάσεις στο αίσθημα της απόλυτης σαπίλας. Μου χουν λείψει τα βιβλία μου που με κοιτάνε προκλητικά από το τραπεζάκι-αποθήκη. Τουλάχιστον δεν μου χουν λείψει οι συναυλίες και η μουσική (δεν θα ζούσα άλλωστε χωρίς αυτά). Ε ας συμβιβαστώ κι εγώ, δεν μπορούμε να τα χουμε και όλα.

Και τέλος, καμία ελπίδα. No future, no hope που θα λεγαν και οι defiance. Έπαψα να ασχολούμαι με την πολιτική. Έπαψα να ασχολούμαι με την κρίση. Τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν ξέρω γιατί προσπαθώ πια. Ευτυχώς που είμαι ονειροπαρμένη και πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι αυτός που αξίζει, κοπιάζει και προσπαθεί δεν χάνεται. Θα δούμε. Εξάλλου, no one sees what tomorrow knows.

Άντε καληνύχτα.

Those lunatic eyes that hungry kitchen knife.

Μπορεί να μην έχω όνομα Joy. Αλλά έχω κι εγώ τα συναισθηματά της, όπως έλεγε και ο Νικολάκης.

part 1. Η λογοτεχνική ανάλυση του μίσους ρίχνοντας χολή στο σχολείο.

Είναι το γνωστό FML. Μερικές φορές θες απλά να τους χτυπήσεις. Άλλες θες να τους ξυρίσες σε όλο το σώμα κι ενώ του λούζεις με οινόπνευμα να τους καις τσιγάρα στις παλάμες και στις πατούσες. Άλλες πάλι απλά τους αγνοείς ακούγοντας Maybeshewill (όπως τώρα). O κόσμος είναι ηλίθιος και μου το αποδεικνύει κάθε στιγμή. Κι εγώ νιώθω διαφορετική και παράταιρη. Ώρες ώρες δεν ξέρω αν αποτελώ δείγμα ώριμου ανθρώπου ή απλά άτυχου.
Η βλακεία με ενοχλεί. Πιο πολύκαι από το μοναδικό κουνούπι που εισχώρησε καλοκαιριάτικα στο δωατιό σου και σου ζουζουνίζει όλη τη νύχτα στο αυτί. Κάθομαι κλασσικά με αυτό το αντικοινωνικό υφάκι που μου βγαίνει στο σχολείο, ακούω μουσική στο τέρμα και μοιράζομαι τις μισανθρωπικές μου σκέψεις με ένα κομμάτι χαρτί. Νιώθω τόσο μόνη. Μα μπροστά στο χρόνο είμαστε όλοι τόσο μόνοι.
Με ενοχλούν. Και με ενοχλεί ακόμη περισσότερο που όσοι έχουν τη βλακεία έμφυτη πασχίζουν να τη μεταδώσουν. Και δεν ακούν. Τα αυτιά τους είναι βουλωμένα με 5 κιλά μούχλα, από αυτή που υπάρχει και μέσα τους. Καταραμένοι μύκητες. Μερικές φορές λυπάμαι αυτή την κακομοίρα κοκκινοκέφαλη που στιγγλίζει πάνω από τα κεφάλια μας (μάθημα γαρ). Δεν ξέρω, ξεχνώ την ανθρωπιά μου με αυτούς και γινομαι επικίνδυνη.
Μα, you can't shake hands with a clenched fist που λένε και οι θεοί (ή μάλλον παίζουν).
Πόσο ηλίθιος είναι λοιπόν κάποιος για να σε μισεί χωρι΄ς να σε ξέρει; Ή ακόμη χειρότερα, πόσο τραγικα καθυστερημένος μπορεί να είναι για να σε χαρακτηρίζει και μετά να μισεί το άτομο που νομίζει πως είσαι; Πως γίνεται να βιώνεις το απόλυτο και ανώτερο συναίσθημα μόνο με την πεποίθηση ότι ο άλλος είναι όπως τον έχεις στο μυαλό σου; (γιατί το μίσος είναι το απόλυτο συναίσθημα, πολύ πιο δυνατό από την αγάπη. Μισείς με όλη σου την ψυχή, ενώ στην αγάπη θα κάνεις και μαλακία). Εκτός λοιπόν από την εξυπνάδα, τη λογική, την σοφία, την καλλιέργεια, έχει χαθεί και το συναίσθημα, καταραμμένοι άνιωθοι ανθρωπόμορφοι. Όλα στο βωμό ενός άγνωστου θεού (όταν μπαίνει το μπιτάκι χώσιμο στο witchcraft των pendulum νίωθω έναν μίνι οργασμό. Μου αρέσει). Μου 'χει λείψει το να ματώνει η καρδιά των γύρω μου από αληθινά συναισθήματα. Μου 'χει λείψει το να νιώθεις χωρίς να χρειάζεσαι 5 λίτρα κρασί ή 2 τσιγάρα χόρτο ή 3 χαπάκια. Όλοι ψεύτικοι και καταναλωτικοί, όλοι, κι ας επαναλαμβάνομαι. Είμαι τόσο παράξενη που έχω συναισθήματα; FUCK YOU.

part 2, η καθημερινή παρατήρηση.

Όλοι σας θα έχετε υπ' όψιν τη μετακόμιση. Ξέρεις, αυτό που έχεις 150 χιλιάδες ρούχα/βιβλία/πράγματα πάνω στην καρέκλα του γραφείου, και οταν κάθεσαι στον υπολογιστή τα μεταφέρεις όλα στο κρεβάτι, ενώ όταν πας να κοιμηθείς τα μεταφέρεις όλα πίσω στην καρέκλα χωρίς ποτέ να τα μαζέψεις, είναι ένα φαινόμενο που δεν παρατηρώ μόνο στο δικό μου δωμάτιο. Stupid and irresponsible teenagers.

Where (the fuck) is my mind?

Στο χέρι το κλειδί για να ανοίξω την πόρτα. Και βλέπω στο χερούλι περασμένο διαφημιστικό από το πολύγευστο. yuk. Τουλάχιστον μου ανέστειλε για λίγο το αισθημα πείνας που με ταλαιπωρούσε και το αντικατέστησε με αίσθημα ανακατοσούρας.
Μπαίνω μέσα, το δωμάτιο έχει αυτή την έντονη μυρωδιά κλεισούρας και είναι κλασσικά χάος. Συχνά βλέπω αυτή την εικόνα σε ταινίες να μπαίνει ο (συνήθω πάντα) κούκλος/κούκλα πρωταγωνιστής μέσα στο χάος του και να αναβει τσιγαρο. Ακούγεται μικρό και ανούσιο μα θα θελα να χω δικό μου σπίτι ίσως και μόνο γι αυτό.
Κι είναι τόσα τα πράματα που θες να κάνεις μα η κούραση δεν σαφήνει και τελικά καταλήγεις σκεπασμένος με 150 ρουχα στο κρεβάτι σου να αναλώνεσαι σε βαρετές σελίδες στο διαδίκτυο. Φακ μαη λαηφ.
Είπα θα φάω το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα που υπήρχε στο ψυγείο. Δεν υπήρχε τίποτα. Ανοιξα το ντουλάπι. ΤΟ πιο ενδιαφέρον ήταν τετράγωνα παπαδοπούλου και σκόνη για ρόφημα σοκολάτας. Γουατ δε χελ, καλά είναι και τα μπισκότα. Κατάντια.
Απο τη στιγμή που ζεις φοιτητική ζωή λοιπόν από τα 16 σου, τώρα που είσαι στην τελική ευθεία για τις πανελλήνιες σου φαίνεται σαν να σαι ήδη φοιτητής. Και ξεχνιέσαι και το θεωρείς δεδομένο ότι θα μπεις. Μεχ.
δεν ξέρω, οι σκέψεις μου είναι αρκετά θολές αυτή τη στιγμή. Και γενικά αυτή την περίοδο.
I WANT OUT που θα λεγαν και οι Helloween. Και ξανα μεχ.

Your head will collapse
But there's nothing in it
And you'll ask yourelf...

Got to have a heart of steel.

παρτ 1. Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά.
Και ναι λοιπόν. Σήμερα μαγειρεψα για πρώτη φορά κινέζικο (ξέρεις αυτα τα γαμάτα γlυκόξινα που παντα είναι σχετικα ακριβα αλλά πάντα παίρνεις αυτά γιατί είναι πεντανόστιμα) και απλά ένιωσα le chef όπως θα λεγε και ενας τίμιος τρολάς. Και ρε φίλε η μαγειρική είναι γαμάτη και τόσο δημιουργική και ξέρω ποτέ δεν πίστευα ότι θα τη διασκέδαζα τόσο.

παρτ 2.Είναι βαριά η τσάντα του μαθητή.
Ρε γαμώτη. Είμαι βλακάς. Γιατί το καλό είναι πως έχω έναν άλφα χρόνο στη διαθεσή μου και τον σπαταλάω. Σε μαλακιες. Κι ενω με περιμένει ένας στρόβιλος πραματων να κάνω εγώ δεν προετοιμάζομαι καταλλήλως (τεστ-διαβασμα-εξοδος-διαβασμα-διαγώνισμα ιστορίας-crimson glory- δεύτερο διαγώνισμα ιστορίας, ωραία ε; ). Δεν είμαι της οργάνωσης μάλλον όσο και αν προσπαθώ.

παρτ 3. Μιας που το πα... CRIMSON GLORY ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ!!!
Το λοιπόν. Να εξηγήσω. Crimson glory δεν είναι κανενα είδος περίεργης σάλτσας, αλλά ένα από τα μεγαλύτερα χεβι μετσολ συγκροτήματα που εκτοξεύθηκε στα μπαμ με εναν τραγουδιστή με την πιο ονειρική φωνή που καταστράφηκε με το ποτό και τελικά μας άφησε χρόνους πριν από λίγο καιρό (βλέπε midnight). Άκου τώρα πως έχει γα έναν καμμένο φαν η υπόθεση (βλέπε εμένα). Έχεις δυο δίσκους ζουμτριαλαριλαρο παναγια μου τι είναι αυτό που ακούω κατεβάστε με από τον παράδεισο (έ το πιασατε δεν συνεχίζω άλλο). Και είναι και δυο μετά ψιλομέτριοι αλλά δεν πειράζει. Και μετά, όντας εσύ πιτσιρικας που προσφατα άρχισες να τους ακούς (ε είναι και του ογδόντα ντε) ενω εχεις γουστάρει την ζωάρα σου, μαθαίνεις από γνωστό μεταλοπεριοδικό της χώρας ότι ο midnight βλέπει τα κυπαρίσσια ανάποδα. Σκατά όλεθρος, που θα ξαναβρεθει τετοια φωνη, ηλίθιο αλκόολ και κατάρες. Και μετά σου λένε επανένωση. Και θα φέρουμε και καινουριο τραγουδιστη. Λες εσύ ώχ τι σκατά θα ναι αυτός. Έρχεται λοιπον ο κύριος (βλέπε Todd La Tore). Λες δεν παει στο καλό ας τον ακούσουμε. Ε ακούς και μένεις μαλάκας. Και έχεις τώρα, ένα συγκρότημα που λατρεύεις, με εναν αξιέπαινο τραγουδιστή που τους κρατάει στα ίσια τους και όταν γυρνας απο τις καλοκαιρινες διακοπές σου μαθαίνεις ότι ερχονται για λαηβ στην ελλαδίτσα. Α ΡΕ ΧΑΜΟΣ. Ετούτη την Κυριακή λοιπόν θα το νιώσω στο πετσί μου. Και γι αυτό πρήζω τους πάντες όλη την εβδομάδα με αυτή τη μυστηριακή φράση.
Και πάρτε μια γεύση από τους θεούς.

το χιτάκι:


η μεταλιά:


η ΜΠΑΛΑΝΤΑΡΑ:


αυτά από το μουσικό πεδίο. Περιττό να πω ότι είμαι κατενθουσιασμένη.

παρτ 4 (και τελευταίο) Ήλιος με δόντια.
Ο καιρός έχει τρελαθεί, το πιστεύω με όλη μου τη δύναμη. Αυτό ήθελα μόνο να πω πάνω σε αυτό το θέμα. Ο πλανήτης καταστρέφεται. Και πάνω σε αυτό, ως αποχαιρετηστήριο:

(σε περίπτωση που δεν φαίνεται ολόκληρος ο τίτλος): Porcupine tree - Last chance to evacuate planet earth before it is recycled.

We could climb a tree or two
And watch the sun go down
upon our sleepy town
After all the time I spent with you
summer went away
and we just weren't the same.

Random shit.

εεεδώ είμαστε. Σήμερα άλλαξα τη μουσική πρώτον επειδή μου κάβλωσε και δεύτερον επειδή είχε λίγο πανκ και ήταν κρίμας να έχει μόνο τόσο λίγο.

Το λοιπόν, πάρτε τα κωλόζωα. Θα κλάψουν πολλοί αύριο :)

"Μα ξέρεις εσύ καμία χρονιά που να μην έχει γίνει νοθεία στις σχολικές εκλογες;"
"Ναί, τη φέτινή."

Πάρε τα αρχιδια μου, κι εσύ και όλοι και αχ. Με μια ένσταση ξαφνικα όλη η ελιτ του σχολείου μεταμορφώνεται σε κοπάδι από τρομαγμένα κουταβάκια.

Φτάνει όμως το overdose κακίας μου περί αυτού του θέματος, αλλά γαμώτο, πάνε όλα (για πρώτη φορά τόσο σωστά που νομίζω ότι θα κλάψω.

Να πάρει. Έκανα το δωματιο μου αχούρι μόλις μέσα σε 3 ώρες. "Ε μα μάνα μένω εδώ μέσα δεν γίνεται ναα είναι στην εντέλεια!" Δεν το καταλαβαίνουν ρε γαμώτο. Θέλω το χαος μου σε σειρα.

Πφ δεν ξέρω, βασικα δεν κατάλαβα γιατί άρχισα να γράφω, καληνύχτα και θα ξαναενοχλήσω όταν έχω κάτι πιο σημαντικό να πω.

Politic kills.

*She pours herself another glass of wine*

παρτ 1, the facts.
ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΛΑΚΕΣ.
Συγχαρητήρια. Κάνατε τα πάντα για να με εκτοπίσετε από το προεδρείο και τα καταφέρατε.
Η νοθεία ευλογεί όμως το νούμερο 16 (να το θυμασυε αυτό μεθαύριο).
Γιατι δεν είναι τυχαίο όλο αυτό που έγινε.

Μαλάκα νούμερο ένα, δεν είναι τυχαίο ότι ήσουν πρώτος και είχες την γκομενα σου στην επιτροπή.
Μαλάκα νούμερο δύο, απογοητεύτηκα πλήρως που πρεσβεύεις κάποιες απόψεις και με τη συμμετοχή στη νοθεία τα γκρεμίζεις όλα και δεν είσαι άξιος ούτε για το σάλιο που σκέφτηκα να σου φτύσω στη μούρη.
Μαλάκα νούμερο τρία, δεν είναι τυχαίο ότι αν βγεις πρόεδρος και κάνεις όσα είχες σκοπό θα βρείς τη τζαμαρία του σπιτιού σου σπασμένη. (ή το κεφάλι σου)
Μαλάκω νούμερο 4, δεν είναι τυχαίο ότι μετά την ομιλία όλοι μιλούσαν για τον κώλο σου, και στην ουσία αυτόν ψήφισαν.
Μαλάκες γενικότερα, ξέρω τι παιζόταν εκεί μέσα.
Και θα μου πείτε γουαη σουντ αη κεαρ.

Άκου λοιπόν.

Περίπτωση νούμερο 1: Το ιδεολογικό υπόβαθρο.
Μπορείνα σας φαίνεται περίεργο (γιατι δεν έχετε μυαλό) αλλά η πολιτική συνείδηση διαμορφώνεται μέσα στο σχολείο και τον εποχή που φοιτούμε σε αυτό. Το να ψηφίζονται ζώα σας εσάς μάλλον θα μου έδειχνε την κατάσταση του κόσμου και το πως σκέφτεται, άρα δεν θα πρεπε να με νοιάζει. Έλα όμως που ξέρω ότι δεν ψηφιστήκατε όντως :)
Το θέμα είναι ότι έχετε κάποιες απόψεις (ή δεν ΄χετε καθόλου ή είσαστε φερέφωνα, σε οποιαδήποτε περίπτωση). Με τέτοιες ενέργειες τα καταρίπτετε όλα και δεν θέλω να σας βλέπω.

Περίπτωση νούμερο 2: Η καθαρά πρακτική.
Είστε δειλοί (ή και θρασύδειλοι). Δεν μπορείτε να υποστηρίξετε μια άποψη ούτε μπροστά στη μάνα σας, πως στο διάολο όταν σας χρειαστούμε θα μπορέσετε να πατήσετε πόδι? (Μάλλον θα φέρετε τη μανούλα σας.) Αναρωτιέμαι τώρα...

Περίπτωση νούμερο 3: Η οικονομική.
Θα προτιμούσα χίλιες φορές να φάω τα λεφτά μου και να χέζω χαρτί για ένα μήνα παρά να μου τα φάτε εσείς, ζώα. (νομίζω ο΄τι εδώ θα κολλούσε τέλεια το άσμα "give a little mmmm to me".)

Περίπτωση νούμερο 4: Η προσωπική άποψη.
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΟΥΣ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΘΕΩΡΩ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ, ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΚΑΒΛΕΣ, ΣΩΜΑ, ΨΥΧΗ. Σας τα έχουν κάψει όλα τα λεφτά και το χόρτο.

Ουφ, τα πα και ηρέμησα :)
Πολλοι ίσως πουν ότι με τρώει η κακία μου. Ναι, είναι κι αυτό. Όχι όμως η κακία, με τρώει το άδικο.
μα το τάτσομαν δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη.
Αναμένετε τον δαίμονα του τυπογραφείου.
Φιλιά (του ιούδα).

I hate you, the pigs who turn the screws
I hate everything you stand for
I hate the world we've bred
Political pigs we've fed
Our fathers left us nothing but a dead world
Beyond repair now breeds despair
Our fathers left us nothing.

Freedom's never free
The politics of ecstasy are free.

I'll never lose my trust in people.

παρτ 1, το κείμενο.
" Ο κόσμος είναι μια σφαίρα που όλο γυρίζει, και γυρίζει, και γυρίζει.
Και όλοι ψάχνουμε λίγη αναγνώριση, ποθούμε να μάθει κάποια καρδιά εκει έξω για μας.
Τρελαινόμαστε στην ιδέα της δημοσιότητας, της φαινομενικής καθολικής αγάπης που μόνο αγάπη δεν είναι.
Η λύσσα για την αποδοχή μας αρπάζει απ' τα μαλλιά και μας σιγοτραγουδά γλυκά νανουρίσματα λήθης.
Ο όλεθρος του μυαλού ζαλίζει, κοιμίζει, εξημερώνει το άγριο πνεύμα κάθε παιδιού που σκοτώνουμε μέσα μας.
Ο πόνος της μοναξιάς ίσως και να 'ναι ο μεγαλύτερος του ανθρώπου, αφού είναι αυτοδημιούργητος.
Και το πατιναζ στον παγωμένο δρόμο της συνείδησης καταληγει επικίνδυνο και τραγικό.
Τα μοναχικά μάτια γεμίζουν από το αθάνατο νερό της στεναχώριας, μέχρι να σκάσουν, και τότε από παντού πετάγονται ασταμάτητες σταγόνες σπαραγμού μέχρινα τελειώσουν ολοκληρωτικά.
Και ο ύπνος μας, φέρνει τρομερή έκπληξη όταν ο πάγος κάτω από τα πόδια μας ανοίξει, κι εμείς ξαφνικά βρισκόμαστε έξω από το γυάλινο κόσμο μας.
και μετά έρχεται το παγωμένο νερό, κάτω από την παγωμένη λίμνη. Και ο πάγος σπάει. Και όλο πέφτεις. και βυθίζεσαι, και όλο βυθίζεσαι...
Και μακάρι να γίνει έτσι, μήπως και το κρύο νερό μας ξυπνήσει, μας εξαγνίσει, μας εξανθρωπίσει..."



παρτ 2, υποθετικός λόγος.
Ίσως οι άνθρωποι να μην είναι όλοι ίδιοι βαθιά μέσα στις ρίζες τους.
Ίσως όλα να ναι απλά, μα ίσως και δύσκολα.
Ίσως να μην είναι εύκολο να καταλάβεις, μα προσπαθείς.
Ίσως να χω τρελαθεί, μα το παλεύω.
Ίσως να με τρέλαινες εσύ, μα δεν προσπαθείς (σωστά).
Ίσως να χα άγνοια μα δεν είμαι κανονικός άνθρωπος.
Ίσως η ζωή να ναι πολύ καλή στα παιχνίδια.
Ίσως το να μην ξερεις ποια επιλογη να κανεις σημαίνει ότι δεν έχεις επιλογή.
Ίσως τα ωραία πράγματα να κρύβονται πάντα κάτω από τη μύτη σου και να μην το ξέρεις ούτε εσύ ούτε αυτά.
Ίσως να ευχόμουν να διάβαζα τη σκέψη των ανθρώπων, μα εκ των πραγμάτων δεν μπορώ.

Ίσως...

Got to change my ways, at the end of my daze. (or days)

Γειά και πάλι.

(Κλασσικο πλεον) part 1. Oι διαπιστώσεις

It's so fucking hard when the music you love reminds you of the people you don't.

(τρώγοντας σταφίδες) Οι γυναίκες είναι σαν τα σταφύλια. Μεγαλώνουν συμφωνα με την ποιότητα του "λιπάσματος" που θα λαβουν από αυτόν που τις αναθρέφει. Αν ποντάρουν στην εμφάνιση, φουσκώνουν, γίνονται λαμπεροί καρποί αμπελιού και στο άνθος της ηλικίας τους κάποιος τις κόβει, τις ξεζουμίζει και νιώθει αυτή τη γλύκα στο στόμα, μα το σταφύλι δεν υπάρχει πια. Αν ποντάρουν στην ποιότητα, η ζωή της κρατάει, μεγαλώνουν μαζεύοντας εμπειρίες και η ζωή τις οδηγεί στο να γίνουν οι πιο γλυκιές σταφίδες.

Ότι αγαπώ είναι για λίγο.

Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ *bad word*

part 2. Τα γεγονότα.

Καταφέραμε να κανουμε κατάληψη.
Ο μήνας μπήκε με εξάρσεις αισιοδοξίας και χαράς, μα συνεχιζει με τη σκιά αυτού του καταραμμένου μαύρου βροχερού σύννεφου που καταδιώκει του λανθάνοντες ή μη γκαντέμηδες.
God is dead
Grace for drowning
Κάτι μου λέει πως η εικόνα μιας ζαρωμένης καλτ γιαγιας που πίνει τσάι παρέα με τις 12 γατες της δεν είναι τόσο κακή τελικά.
Ο αντρας έχει συν αν έχει αυτοκινητο. (αλήθεια τώρα, σοκαρίστηκα οταν έμαθα ότι η πλοιοψηφία των γυναικών το πιστεύει αυτό, δεν πίστευα ότι είμαστε τόσο πεζες αλλά είμαστε. Φακ γιεα. Να πω οτι δεν το πιστεύω εγώ? Καμιά σημασία δεν έχει)


Και γενικά στοπ γιατι δεν έχω χρόνο ουτε για καφέ πλέον

Αγαπάμε σιντι
Αγαπάμε πισχαζον
Αγαπάμε όσους είναι δίπλα μας
Αγαπάμε τη ζωή (αυτή όμως όχι)
Και φυσικα αγαπαμε να ξεσκίζουμε στο ταβλι και στο ποκερ γιατι ειμαστε επαναστατημένα νιάτα πάνω από όλα.

Ορεβουαρ.

Freedom is only a hallusination that waits at the edges of places you go when you dream.

Η αποσύνθεση που ταράζει τον κόσμο μου θολώνει τα μάτια.
Τόση κακία.
Απελπισία.
Σχιζοφρένεια.
Απάθεια.
Χαμένα συναισθήματα απλώνουν τα φτερά τους στις ψυχές των ανθρώπων και τους κατατρώνε, γρήγορα ή αργά, όπως το κοράκι τα σωθικά του Προμηθέα.
Καταλλήγουν νάρκισσοι, τρελοί, δολοφόνοι.
Ή και όλα μαζί.
Και το χειρότερο είναι ότι το βρίσκω λογικό.
Μέσα σε όλη αυτή τη βρώμα που βιώνουμε, όλα γίνονται συνήθεια, όλα κύκλος. Η επιβίωση υπερβαίνει το συναίσθημα, η παθητικότητα μας κατακλύσσει. Η ανθρώπινη ταυτότητα μένει ξεχασμένη στο πιο βαθύ συρτάρι του σπιτιού μας, και συνήθως φθείρεται με τον καιρό, αφού κανείς δεν τη ζητάει. Εξαρτόμαστε από όσα γύρω μας μπορούν να αγοραστούν. Αποβάλουμε τον εαυτό μας και τον αντικαθιστούμε με ένα ανδρείκελο πρότυπο, υποκατάστατο γι' αυτό που ίσως μπορούσαμε να έχουμε μέσα μας αλλά αναγκαζόμαστε να χάσουμε.
Και για ποιο λόγο;
Για μια άνετη, χωρίς προβλήματα ζωή;
Η ζωή υπάρχει για να μας γεμίζει το δρόμο προβλήματα κι εμείς να τα λύνουμε. Έτσι κι αλλιώς έτσι όπως πάνε τα πράγματα η ζωή δεν θα 'ναι άνετη, και δεν θα είχε καν αξία να είναι. Μια άνετη ζωή σημαίνει μια απαθή ζωή. Όταν γεννιόμαστε το ξέρουμε όλοι. Μα μαθαίνουμε να το ξεχνάμε. Και γινόμαστε αυτό που τόσο αγαπήσαμε στην παιδική ηλικία. ΚΟΥΚΛΕΣ. Άδεια κουφάρια με λαμπερή επιδερμίδα και άψογη εμφάνιση.
Και να μαστε εδώ, στεκούμενοι τραγικοί. Η πίεση και η αποξένωση φέρνουν αυτοκτονίες. Η καταπίεση, η ανωμαλία, η επίθεση, δίνουν εγκληματίες, τρελούς.
Πως καταλήγουμε έτσι;
Σε μια κατάσταση απρόβλεπτη απο τη φύση;
Δεν καταλαβαίνω.
Ο άνθρωπος καταρρέει.
Και φοβάμαι.

" just freedom is only a hallucination
that waits at the edge of the distant horizon
and we are all strangers in global illusion
wanting and needing impossible heaven

chasing the dream as they swim out to sea
the mirage ahead says that they can be free
become lost in delusion drowning their reason
swept on by the current of selfish ambition

frightened ashamed and afraid of the blame
the questions are screaming the answers are hiding
the sickness is growing distracted condition
you can feel the disgust and smell the confusion

lying insane getting soaked in the rain
draining the sky of the guilt and the shame
the nightmare is coming the clouds are descending
pulled under two thousand metres a second

clawing at walls that just slip through my fingers
darkness consuming collapsing and breaking
distilled paranoia seeped into the walls
and filled in the cracks with the whispering calls

shadows are forming take heed of the warnings
creeping around at four in the morning
lie to myself start a brand new beginning
but i'm losing myself in this fear of living

freedom is only a hallucination
that waits at the edge of the places you go when you dream..."

Subliminal Messages.

part 1, The realisation.

Οι πιο βαρετές στιγμές της ζωής μας, είναι σαν σκηνές κουλτουριάρικης τανίας.
Κοιτάμε με παθητικότητα ένα σκηνικό με ελάχιστη ή καθόλου κινητικότητα, αγχωνόμαστε, κοιτάμε ένα κοινό μοτίβο για φαινομενικά ατέλειωτη ώρα (που στην ουσία είναι μόο κάτι λεπτά), αναμένοντας ξαφνικά να συμβεί κάτι το συναρπαστικό, μόνο που αυτό ποτέ δε συμβαίνει.

part 2, Τhe facts.
Αφού λοιπόν ο δαιμονισμένος σκύλος κατέστρεψε το αριστερό μου χέρι και το σαγόνι μου, μπορώ πλά να πω ότι περνάω υπέροχα!
Σαπίζω λοιπόν μέσα βλέποντας ειδήσεις. Και αφού περνάει η είδηση με τα φοιτητικα συλλαλητήρια, στο ντούκου κυρίως, ξαφνικά σκάει η είδηση με τους νεαρούς αγρότες και το πόσο ευτυχισμένοι είναι. Χμμμ...

Κάποιος έξω έχει βάλει τέρμα κάτι σε μπλουζ ρυθμο. χμμμ...

Did you arrive at the place that you came from?...



"Το να σκέφτεσαι υπερβολικά πολύ είναι ααρώστια, πραγματική αρρώστια..."

B.B. (back bitches).

Και ναι ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι που μάλλον κανείς δεν ενδιαφέρεται πως πέρασα, από την άλλη ούτε κι εγώ ενδιαφέρομαι να το πω tbh. Το σημαντικό είναι πως δεν τελείωσε ακόμη.

Οπότε κατευθείαν στο ψητό.

Είναι το μεγαλύτερο λάθος να νομίζουμε ότι οι άνθρωποι που χαμογελούν δεν έχουν νιώσει πόνο. Το αντίθετο μάλιστα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν περάσει μόνο σχετικά χαρούμενες στιγμές κλεισμένοι σε μια γυάλα είναι αυτοί που δεν έχουν ιδέα από χαμόγελα γιατί δεν εκτιμούν τις όμορφες στιγμές. Όσοι όμως έχουν πονέσει, έχουν ζήσει καταστάσης οριακής κατάθλιψης και προσωπικού αγώνα, και έχουν καταφέρει να πουν ένα "προχωράω" στην τόσο μικρή ζωή, ανεβάζοντας ένα αληθινό χαμόγελο στο προσωπό τους, ε αυτοί φίλε ξέρουν από γέλιο, χαρά, ευτυχία, γιατί ξέρουν να την εκτιμούν.

Χοου χοου χοου. Αυτά τα ολίγα για απόψε.

It seems it's written, but we can't read between the lines.

ΚΑΙ ΤΕΕΕΕΕΛΟΣ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ!

Και τώρα τι; Με έχει πιάσει η καλοκαρινή βαρεμάρα- ακινησια- κάψα. Απο τη μια είναι ωραίο να μην κάνεις τιποτα ουσιαστικό. ΓΙα λίγο όμως. Από την άλλη νιώθω ότι χάνω χρόνο. Αλλα απο την άλλη εχω την αναγκη να αδειασω το μυαλό μου και να φερθώ σαν ηλίθιος ανθρωπος και να πω βλακείες και τελοσπάντων να μην είμαι ούτε αστεία ούτε σοβαρή, απλά πεζή.

Τελοσπαντων. Μετά από μια υπέροχη μέρα αγορών, κι ένα διήμερο που ο μόνος λογος που με γυρισε σπίτι ήταν ο ύπνος, ξαποσταίνω το πονεμένο μου κουφάρι (πςςςς) σε μια καρέκλα και ακούω υστερα από καιρό ομολογουμένως τους λατρεμμένους placebo. Ωραία είναι. Ας ήμουν και μόνη στο σπίτι και θα ταν όλα μια χαρά. Όχι πως έχει και πολλή σημασία αλλα ρε αδερφέ είναι αλλιώς όταν είσαι μόνος. Κάνεις ότι θες χωρίς να το σκέφτεσαι.

Όπως και να χει, κλασσικά τις μεταμεσονύχτιες ώρες, πάλι προβληματίζομαι. Και το θέμα είναι... γιατί να σε κοιτάνε περιεργα? Κορεσμένο. Και δεν με ενοχλεί πια. Αλλά μου προξενεί απορία. Γιατί το διαφορετικό μας προξενεί φόβο ή/και απέχθεια, αποστροφή? Γιατί όσο μεταμοντέρνοι και να παριστάνουμε ότι είμαστε, κατά βάθος να είμαστε τόσο καταθλιπτικά μικροαστοί? Γιατί όταν βλέπουμε κάτι που δεν μας αρέσει το κατηγορούμε χωρις καν να ενδιαφερθούμε αν υπάρχει λόγος για να υφίσταται? Να εξηγηθώ με παραδείγματα.
ερώτηση 1: γιατί αισθανόμαστε φόβο ή απέχθεια προς τα άτομα που έχουν κάποια παραμόρφωση στο σώμα?
ερώτηση 2: Γιατι όταν ένας καθηγητης αφήνει ελεύθερο θέμα εργασίας, βάζει στοπ σε εργασίες με θέματα όπως ομοφυλοφιλία, θρησκευτικός φανατισμός, πολιτικά σκάνδαλα της νετερης ιστορίας?
ερώτηση 3: Γιατί να κοροϊδέψεις ως χοντρό κάποιον που μπορεί να:
-έχει θυρεωειδή
-παίρνει φάρμακα
-εκοψε το καπνισμα με αρνητικό αντίκτυπο στον μεταβολισμο
-εχει παθολογική παχυσαρκία
- το απαιτεί κάποιο άθλημα που ασκει.

Εννοώ πφ ας ξεκολήσουμε πια από τη ζωή μας. Κι όπως λένε και οι placebo,

DON'T FORGET TO BE THE WAY YOU ARE.

You are only coming through in waves.

Θυμάστε τι ελεγα πριν για τις συναυλίες;

Ε λοιπόν πια δεν με νοιάζει.
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE
THE WALL LIVE

Απλά. Η μοναδική εμπειρία, η κατάθεση ψυχής. Γειά σας.

Παθιασμένοι οπαδοί συναυλιών και άλλες ιστορίες.

Που λες, εγω λατρεύω τις συναυλίες, σε βαθμό αηδίας, προτιμώ να ξοδεύω τα λεφτά μου εκεί παρά σε ψώνια και ηλίθιες εξόδους, γιατί ξέρω ότι θα το χαρώ περισσότερο. Και ξερω οτι υπάρχουν πολλά άτομα που με νιώθουν ή που τέλος πάντων ξερουν την αξία μιας συναυλίας. Έχω ευχαριστηθεί κάθε συναυλία που έχω πάει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα στις συναυλίες είναι γλυκά και ρόδινα. Να εξηγήσω.

1) Κινητά - κάμερες - φωτογράφοι.
Πας λοιπον ωραία στη συναυλιούλα σου, είσαι και χαρούμενος γιατι μπροστα σου δεν ειναι κανενας διμετρος ψηλέας και βλέπεις καλά.Έλα όμως που μόλις αρχίζει το λαηβ ξαφνικα βλεπεις ενα ΚΩΛΟΜΗΧΑΝΗΜΑ να σου φραζει το οπτικό πεδίο. Και θα σου πω ευθυς αμέσως γιατι είναι ηλίθιο να βιντεοσκοπείς μια συναυλία.
- γιατι το κινητο σου εχει πιο σκατά ήχο κι από το καζανάκι της τουαλέτας.
- γιατι σου πιάνονται τα χέρια και ενοχλείς τον κόσμο.
- γιατί βρε ηλίθιε λες τραβας τη συναυλία για να μην την ξεχάσεις. Θες να σου πω γιατί φοβάσαι ότι θα την ξεχάσεις? ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΥΝΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΛΕΠΤΟ. Άσε κάτω το γαμωμηχάνημα και κατσε να απολαύσεις το θέαμα.
-επίσης επειδή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων στο κοινό θα υπάρχει και κάποιος επαγγελματιας που θα κανει αυτή τη δουλειά.
Εξαίρεση αποτελούν όσοι κάθονται σε ενα διακριτικό σημείο σε μια σταθερή κάμερα μαζί τους, παρακολουθουν και τραβουν χωρίς να ενοχλουν κανένα και το βιντεάκι τους θα έχει και κάποια αξία.
Εναλλακτικά, οι φωτογράφοι που στέκονται στο photo pit, όχι όλοι, αλλα μια πλειοψηφία, αντί να χρησιμοποιήσει το δωσμένο χώρο ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΣΟΥ για να παρει μια φωτογραφια. Καθολου σεβασμος στο κοινο? Δεν πληρωσα 20-50 ευρώ ηλίθιε για να βλεπω την πλατη σου αντι για τα τρια πρωτα κομμάτια.

2) Οι τιμές.
Δεν θα πω τιποτα για τις τιμές των εισητηρίων, ναι, θα το παραβλέψω. Αλλά ρε καμμένε Ελληνάρα, ξέρεις ότι έχω δώσει τις οικονομιες ενος μηνα για να παρω το εισητήριο, εσύ γιατι να μου πουλήσεις το νερό, τη μπύρα, το σαντουιτς και οτιδηποτε αλλο αναγκάιο για να μην λιποθυμήσω μέσα στην συναυλία σε τιμή +100% της αξίας του? Πραγματικά είστε άθλιοι, και γι αυτό να κόψετε τις μαλακίες με το "δεν επιτρέπονται ξένα προΐόντα μέσα στο συναυλιακό χώρο". Απο τη στιγμή που θέλω άλλη μια περιουσια για νερα και φαΐ στις τιμές που τα πουλάς, έχω κάθε δικαίωμα να κουβαλάω μια τσάντα με μπουκαλάκια και τα ταπεράκια της μάνας μου.
Bonus: Θα θελα να ξερα ποιος ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ σκεφτηκε να δίνουν τα μπουκάλια του νερού χωρίς καπάκια. Λέει είναι επικίνδυνο για τραυματισμούς. Ο μόνος τρόπος που μπορω να σκεφτω για να σε τραυματίσει ένα καπακι, είναι να πιέσεις το άδειο μπουκάλι για να πεταχτεί και να χτυπήσει κάποιον στο μάτι. Αλλά η πιθανότητα να βρεθεί ένας κάφρος με τη διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο σε μια συναυλία και να ευστοχήσει κιόλας, είναι 0,0001/100. Πληρώνω που πληρώνω το μπουκάλι χρυσό ηλίθιε, ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΠΑΚΙ ΜΟΥ.

3) Το άκυρο mosh pit.
Το mosh pit είναι θεσμος στις συναυλίες, δεκτό. Αλλά όχι σε όλα τα είδη μουσικής κολλημένε ψωρομεταλλά. Δωσε μου ένα λόγο να ανοίξεις πιτ στους epica, στον Παπακωσταντίνου, στους god is an astronaut, στη μαθητικη συναυλία του σχολείου σου. ΤΟ μος πιτ είναι θεσμός για κάποια ήδη μουσικής, και αν δε σέβεσαι αυτό, σεβάσου τουλάχιστον ότι γίνεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Το μος πιτ δεν είναι βαράω όποιον να ναι μέχρι θανάτου, είναι ένας κύκλος που χτυπιόμαστε ελαφρά για τη φάση, και όχι για να βγάλουμε το άχτι μας. Γράψου σε καμια ομάδα kick boxing καλύτερα.

4) Οι ενοχλητικές κατηγορίες οπαδών.
-Ο μεταλοπατέρας: A.k.a, εγω αξίζω περισσότερο απο σένα αυτή τη συναυλία. Ωραία φίλε, είσαι 40+ χρονών, μπορεί να ακούς τη μπάντα περισσότερο καιρό απο μένα προφανως, αλλά, αρχικά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι την αγαπας περισσότερο από μένα και κάθε αλλο μικροτερό σου. Δεύτερον, αναλογίσου λίγο αν εσύ στην ηλικία μου είχες ιδέα τι ήταν αυτό που βλέπεις σήμερα. Τρίτον, σκέψου λίγο αν εχω εγώ τα λεφτά σε 5 χρονια να μαζέψω τους δίσκους και τα αποκτήματα που μάζεψες εσύ σε 30 χρόνια. Δεν είσαι πιο γαμάτος από μένα και κάθε συνομήλικο. Απλά είσαι πιο γέορς και πιο κομπλεξικός και ψάχνεις ένα τρόπο να το καλύψεις.
- Ο κλασμένος: η πλεον ενοχλητική κατηγορία οπαδού. Έχει πιεί τόσο πολύ (σε καπνό ή σε αλκοολ) που δεν υπάρχει περιπτωσει να καταλάβει ούτε τι θα πει, ούτε τι θα κάνει ουτε τι θα δει. Πρώτον, αφού έχεις κλάσει τη ζωή σου, γιατί ήρθες στο λαηβ? τιποτα δεν θα θυμάσαι έτσι κι αλλιώς, μόνο στους φίλους σου θα κοκορεύεσαι ότι πήγες. Δεύτερον, το γεγονός ότι έχεις κλάσει δεν είναι δικαιολογία για την κάθε ηλιθιότητα-προσβολή που θα πετάξεις από το στόμα σου και δεν εμποδίζει ούτε εμένα ούτε κανέναν να σε κράξουμε. Τρίτον και τελευταίον, έτσι όπως πας, πέφτεις πάνω σε όλο τον κόσμο, ενοχλείς όλο τον κόσμο και μπορεί να χτυπήσεις κάνέναν. Για άλλη μια φορά, το γεγονος ότι είσαι κλασμένος δεν θα με κανει να σε λυπηθώ, αλλά να σου δώσω μια και να πας από κει που ρθες.
-Ο βαράω ότι να ναι, εντός κι εκτος πιτ: ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΣΑΙ Ο ΠΙΟ ΒΛΑΚΑΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ. Στη συναυλία δεν πας για να ρίξεις ξύλο, αλλά για να ακούσεις μουσική άθλιο υποκείμενο. Και αν ήρθες γι αυτό, μπες μεσα στο πιτ, η βαρα τους φιλους σου, η βάρα τον τοίχο, ο κοσμάκης που είναι εκεί δεν έχει όρεξη να τις τρώει από την πάρτη σου, και πάντα εύχομαι να χτυπήσεις κατα λάθος κανένν τύπο που να ναι ντουβάρι και να σε στείλει στο νοσοκομείο, να δεις πως είναι να σε βαράνε χωρίς να το θες.
- Ο "έχω να γαμήσω 14 μήνες": Αγόρια και κορίτσια, η συναυλία δεν είναι χώρος για πήδημα. Είναι χώρος διασκέδασης. Για τη παραπανω δραστηριότητα, υπάρχουν σπίτια, η συγγρού, κλαμπάκια και τα λοιπά. Καμία κοπέλα δεν έχει όρεξη να της πιανει ένας άθλιος τον κώλο της καθολη τη διάρκεια της συναυλίας, ούτε να νιώθει ένα εξώγκωμα να την πιέζει απο πίσω, κανένας άντρας δεν θελει να του πρήζει τον πούτσο μια σάπια γκόμενα που τον γουστάρει και να τον κάνει να χασει τη συναυλία. Εξαιρεση αποτελούν τα ξέκολα που φοράνε πάντα υποδείγματα ρούχων σε οποια συναυλία και να παρευρεθούν. Προσφέρουν ωραίο θέαμα στα αγόρια και κάνουν εμάς τα κορίτσια να γελάμε μέχρι δακρύων και να αναρωτιόμαστε αν οι απόκριες ήρθαν πιο γ΄ρηγορα από το συνηθισμένο.
-Οι ποζερς: Ρε φίλε ήρθε στο λάηβ, χωρία να χεις και πολύ ιδέα, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γι αυτό, με γειά σου με χαρά σου. Αλλά, ποιος ο λόγος να πας και να ανοιγοκλείνεις το στόμα σου στα κομμάτια, να κάνεις οτι πορώνεσαι με πράγματα που δεν ξέρεις? Είναι λίγο ενοχλητικό γι αυτούς που αγαπάνε αυτό που μαζί βλέπετε. Κάτσε σε ένα σημείο, παρακολούθησε τη συναυλία και μαθε καλύτερα τον καλλιτέχνη που παρακολουθείς. Μην το παίζεις γνώστης. Ακόμα χειρότεροι είστε αυτοί που απλά σας περισσευουν λεφτα και λε΄τε "αχ τι να κανουμε, ε παμε σε καμια συναυλία". Και ο άλλος που καίγεται να έρθει να μην έχει δεκάρα τσακιστή και να προσπαθεί απεγνωσμένα να μπει τζάμπα ή να καθεται σπίτι και να κλαίει τη μοίρα του. Αδικη ζωή.

5) Τα μουμουμου.
Δεν θα ταν και τόοοοσο δύσκολο να σκεφτείτε να βαλετε 2-3 δρομολογια λεωφορειών- τρενου - μετρό τις καθημερινές που έχει συναυλία η οποία θα κρατήσει λίγο παραπάνω. Ο κόσμος μετά δεν πορεί να γυρίσει σπίτι του επειδή εσείς δεν προτίθεστε να γίνεται λίγο εξυπηρετικοι. Λιγάκι.

6)Όταν το υπαρκτό πρόγραμμα πάει κατα διαόλου.
Είσαι σε ενα φεστιβαλ η ρε παιδί μου σε μια συναυλία με πολλά ονόματα. Βγαίνει ένα προγραμμα με τις ώρες που θα εμφανιστεί το καθένα.
-Ξενέρα Α: πας την ώρα που θες για να δεις το συγκρότημα που περιμένεις, και βλέπεις ότι έχουν καθυστερήσει τόσο που είναι ακόμη 2 συγκροτήματα πριν.
-Ξενέρα Β: Πας από το πρωι να παρακολουθήσεις όλη τη συναυλία και αργούν τόσο που κατά το απόγευμα (ουτε καν βράδυ) νιώθεις ήδη ότι θα πεθάνεις.
-Ξενέρα Γ (και μεγαλύτερη): Πριν το ιβεντ είχες δουλεια/σχολείο/φροντηστήριο/κάτι έκτακτο, και ξέρεις τις ώρες, έχεις αργήσει λίγο, τρέχεις να προλάβεις το συγκρότημα που θες να δεις, πιστεύεις ότι θα χάσεις πάνω κάτω 10 λεπτά, και όταν φτάνεις το συγκρότημα που ήθελες να δεις είναι στο τελευταίο κομμάτι. επειδή οι διοργανωτές είπαν να το πάνε λίγο πιο γρήγορα. -,-

7) Διαλέγω ένα απο τα πιο άκυρα μέρη.
Ρε φίλε, ωραία, κάνεις συναυλία, θες κάτι διαφορετικο, ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΕΞΕ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ. Να ναι στο κέντρο, προσιτό σε όλους, κοντά σε σταθμό, με μεγάλη χωρητικότητα και καλό ήχο-εξαερισμό. Δεν γίνεται κάθε φορά να τρέχουμε σε φάληρα και καλιθέες. αντε γεια δηλαδή.
Ακόμα χειρότερο, όταν αλλάζει το μέρος διεξαγωγής και δεν γίνεται ΚΑΜΙΑ ανακοίνωση εκτός από συγκεκριμένες ιστοσελίδες. Μα είστε ηλίθιοι? Πες καλα εγώ που ψαχνω αυτα τα θεματα και ξοδεύω τη ζωή μου στο ιντερνετ, ο άλλος που δεν εχει ιδεα αν δεν το πειτε σε κανα ραδιοφωνο, σε καμια τηλεόραση, πανω στα εισητήρια εν τελει, πως σκατα θα το μαθει?

8) Αθηνααθηνααθηνα.
Είμαι αθηναία και νιώθω τυχερη, γιατι το 98% των συγκροτημάτων που έρχονται ελλάδα θα περάσουν κι από αθήνα. Αλλά ρε φίλε, λυπάμαι όσους δεν μένουν εδώ. Κατανοητό να μην μπορείτε να κανετε λαηβ σε καθε πολη της επαρχίας που δεν θα μαζευε κόσμο, αλλά διαλέχτε και αλλες 2 μεγάλες πόλεις ανα την Ελλάδα. Ας πούμε το να πηγαίνει ένα συγκρότημα στη αθήνα και όχι στη θεσσαλονίκη, το θεωρώ αρκετά καθυστερημένο.

Αυτά για την ώρα. Μην εξαπατάσθε και νομίζετε ότι οι συναυλίες είναι μια κόλαση από αυτά που γ΄ραφω. Είναι σχεδόν πάντα υπέρτατες. Αλλά αν έλειπαν όλες αυτές οι μικρολεπτομέρειες, θα άγγιζαν το τέλειο.

So here I am once more, in the playground of the broken hearts.

Νιώθω ότι έχω τόσο διάβασμα.
Και καθόλου χρόνο.
Χρόνο για συναυλίες.
Χρόνο για μουσική.
Χρόνο για βιβλία.
Χρόνο για ταινίες.
Νιώθω να πνίγομαι!
Κι έχει καιρό να μου συμβεί αυτό.

I'm passing over you like a satelite.

Λοιπόν. Μπόλικες καλημέρες. Το τάτσομαν αρχίζει έτι μία φορά τα δικά του!

part 1, Η (κλασσική και αγαπημένη) φιλοσοφική αναζήτηση.
Διάβαζα έκθεση λοιπόν το βραδάκι παρέα με τους φλόυντ, και τραβούσα τα (πλούσια) μαλλιά μου. Το θέμα μου ήταν ότι ήθελα να ξεράσω βασικά αλλά προτιμούσα να κρατηθώ. Έχουμε και λέμε, πρώτο αγαπημένο θέμα της χρονιάς η εκπαίδευση και η παιδεία. Αφού μας αραδιάζουν λοιπόν ένα σωρό ασυναρτησίες για το πόσο έχει προοδεύσει η εκπαίδευση στην Ελλάδα (μόνο σε συγκριση με το παρελθόν και τις τριτοκοσμικές χώρες), την κοινωνικοποίηση που μας προσφέρει το σχολείο (σε ένα ουτοπικό περιβάλλον που κανένα παιδάκι δεν κοροϊδεύει το άλλο) και το πόσο μας βοηθάει η μάθηση στην επαγγελματική μας κατάρτιση (εάν εξαιρέσουμε τον παράγοντα ανεργία σε τραγικά υψηλά επίπεδα), έρχεται η "αυτογνωσία" των εκπαιδευτικών σε σχέση με τα προβλήματα, μου αραδιάζονται επίσης σε μια σελίδα με εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο.
Και η ειρωνεία, όπως σε κάθε θέμα "έκθεσης ιδεών", οι τρόποι αντιμετώπισης. Και ρωτώ πόοοοοσο Η-Λ-Ι-Θ-Ι-Ο είναι να συ παρούσιαζουν τόσο γλυκους συμπαθητικούς κι εφαρμόσιμους τρόπους αντιμετώπισης, να τους γράψεις στην εκθεσούλα σου, ενώ δεν εφαρμόζουν ΚΑΝΕΝΑΝ απο αυτούς για να λυθεί ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων; Αλήθεια τώρα, για βλήτα μας περνάτε (ξέρετε εκείνα τα συμπαθητικά όντας στη σαλάτα χορταράκια). Τουλάχιστον το συναινετικό χαμόγελο της καθηγητριάς μου όταν εκθείαζα τους προβληματισμούς-αφορισμούς μου, με δικαίωσε. Αν και ξέρω πως πάντα όλα αυτά θα κρύβονται πίσω από το συναινετικό χαμόγελο κάθε καθηγητού.

part 2, Still of the night.
Τα θετικά.
-τα καλοκαιρινά πάνε αρκετά καλά αν και με βασανίζουν λιγάκι τα λατινικά.
-Όλο το big bang theory είναι τελικά ο Σελντον!
-Δεν χορταίνω τον κοέλιο αν και το πέμπτο βουνό για πολλούς λόγους με ρίχνει.
-Οικογενειακές (με και χωρίς εισαγωγικά) πρόοδοι (πάλι με και χωρίς εισαγωγικά).
-Η πίτσα του φούρνου δίπλα από το φροντηστήριο.

Τα αρνητικά.
-ο χρόνος που φεύγει σαν καπνός, όπως θα λεγε και ο κατακουζηνός. (για τα λεφτα)
-Ο καπνός σκέτο.
-Η αναμονή για κάτι ανέλπιδο.

Έτσι λοιπόν πλησιάζω με ταχύτητα στην εβδομάδα που περιμένω από την αρχή του καλοκαιριού, γεμάτη συναυλίες και ωραία πράγματα. Είναι γνωστό όμως (ΧΑ ΜΕΣΟ ΠΕΙΘΟΥΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΛΟΓΙΚΗ ΜΕ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΚΥΡΟΥΣ. μη μου δίνετε σημασία η έκθεση μου καταστρέφει τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα), ότι αν ανυπομονείς πολύ για κάτι, αυτό τείνει να σε ευχαριστεί λιγότερο απόσο υπολόγιζες και τελικά απογοητεύεσαι, αλλά, screw thw quotes for once. Εγώ θα περάσω καλά, λέω τουλάχιστον. Και θα τα προσπεράσω όλα τα ηλίθια που με ταλαιπωρούν για λίγο, όπως ένας δορυφόρος που λέει και το άσμα. Τα παρακολουθεί όλα μα δεν τους δίνει σημασία.

so, that's all folks. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Lie with grace, smash my face.

Σήμερα διάβασα κάτι που με προβλημάτισε. Μέσα από βιβλίο του Κοέλιο μεν, όχι δικό του δε. Μιλούσε για το τι συμβαίνει αμέσως μετά το θάνατο, τι είναι η κόλαση και ο παράδεισος σύμφωνα με κάποια Αραβική αντίληψη. Έλεγε πως μετά το θάνατο, ο άνθρωπος καλείται να περπατήσει σε μια γέφυρα τόσο λεπτή όσο η κόψη του ξυραφιού (όπου σύμφωνα με τους maiden, αυτό μπορεί να ταυτίζεται και με την αγάπη, "love is a razor and I walked on that silver blade"). Στα αριστερά του βρίσκεται ο παράδεισος, στα δεξιά άπειρος αριμός από τρύπες που οδηγούν στα βάθη της κόλασης. Πριν ο άνθρωπος περπατήσει, καλείτε να ισσοροπήσει στο αριστερό του ΄χερι τις ευεργεσίες που έχει προσφέρει, και στο δεξί τις αμαρτίες του. Έτσι, το βάρος θα τον οδηγήσει εκεί όπου ανήκει. Πουθενά όμως δεν ανέφερε που κατέληγε αυτή η γέφυρα.

Και αναρωτιέμαι εγώ. Που μπορεί να καταλήγει; Ας αφήσουμε αυτό το ερώτημα αναπάντητο. Αλλά σκέφτομαι, δεν θα ήταν περίεργο ένας άνθρωπος που έχει εξισσοροπήσει τις αμαρτίες και τις ευεργεσίες στη ζωή του, να καταλήξει στο ίδιο μέρος με κάποιον που δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα στη ζωή του; Στο ίδιο με αυτόν που ανεξάρτητα του τι έχει κάνει, έχει την απαραίτητη ισσοροπία και δύναμη να περάσει τη γέφυρα χωρίς να πέσει, ανεξάρτητα από το άνισο βάρος που θα κρατά στα χέρια του; Αν όντως λοιπόν κάπου καταλήγει αυτή η γέφυρα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι λες να έχουν κατα βάθος ομοιότητες; Δεν ξέρω, με έβαλε σε προβληματισμό, παρόλο που ξέρω ότι αποδείξεις περί ορθολογισμού αυτής της άποψης δεν υπάρχουν, όπως βέβαια και κάθε θεωρίας σχετικά με τον παράδεισο και την κόλαση. Προβληματίστηκα πάντως.

Σήμερα πήρα βαθμούς και το υπερβλητικό 1,2 στην άλγεβρα με έκανε να γελάω υστερικά. Στα υπόλοιπα όμως τα πήγα αρκετά καλά σε σχέση με το πόσο διάβασα. Ενιγούεη. Γενικά η ζωή μου είναι πεζή τώρα τελευταία και δεν μου αρέσει αυτό. Και αυτό το βλέμμα με σκότωσε. Και ο παρακάτω θεός, με εκφράζει απόλυτα.

γιατί εκεί, είναι το όνειρο, εκεί είναι και η κόλαση.

Αρχικά. Αγαπώ ΟΛΟΥΣ οσους μου στεκονται. Και με ανέχονται. Και σας ευχαριστώ που είσαστε δίπλα μου no matter what.
Χ. Η. Ε. Ο. Μ. Ι. Σ. Ε. Χ. Α. Θ. Κ. Ν. Σ. Κ. Αλήθεια εκτιμώ όσα κάνετε για μένα και που είσαστε δίπλα μου. ήθελα να το πω αυτό. Ευχαριστω.

Στο θέμα μας τώρα. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ χθες με όσα έκαναν τα παιδια για μένα. Δεν το περίμενα και πέρασα απίστευτα με εξαίρεση τα παρατράγουδα που είχα την επόμενη μέρα. Το λοιπόν όμως...

Έτσι όπως περίμενα (έτι μια φορά) την καλή μου Ελένη που κλασσικά με στήνει αλλά πλέον το αγαπώ αυτό το στήσιμο γιατί είναι συνθηματικό, χάζευα ως συνήθως τον κόσμο που περνουσε στο μετρό. Χαζογκομενίτσες, μεταλλάδες, μετανάστες, γριές κυριούλες σε παρέες, ξελιγωμένοι τύποι που σε κοιτουν σαν να σαι ψωμί με μπόλικη μαρμελάδα, και η κοπελιά.
Ήταν το πολύ τριάντα, μουσουλμάνα, με ένα παιδάκι στο χέρι της, αρκετά μεγάλο για την ηλικία της. Στην αρχή την πρόσεξα για τη μπούργκα που φορούσε, νιώθωντας τυχερή που δεν είμαι αναγκασμένη να φοράω κάτι τέτοιο (που μάλιστα δεν το επιβάλλει η θρησκεία της, αλλά οι φαλλοκρατικοί νόμοι της πατρίδας της που παρερμήνευσαν του ηθικούς νόμους της θρησκείας για να καταστρέψουν την ψυχολογία και τη σημασία του γυναικείου φύλου). Μετά όμως την παρατήρηση καλύτερα. Νόμιζα ότι είχε μαύρους κύκλους στα μάτια. Αλλά δυστυχώς, δεν ήταν έτσι. Το ένα της μάτι ήταν μαυρισμένο. Και όταν λεω μαυρισμένο, εννοώ ΜΠΛΑΒΙ. Και αποκλείωντας το ενδεχόμενο μια τέτοια κοπέλα να είχε συμμετάσχει σε κάποιου είδους επεισόδια, ή να την χτύπησαν κακοποιοί (δεν θα τη χτυπούσαν στο μάτι αν μη τι άλλο), καταλήγω στο συμπερασμα ότι της το κανε κάποιο μέλος της οικογενειάς της.
Και λέω ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ? Πως είναι δυνατόν να φέρονται στις γυναίκες σαν αντικείμενα? Και δεν το λέω λόγω άκρας φεμινιστικής αντίληψης, screw that. Πως γίνεται να φέρεσαι έτσι σε ένα ανθρώπινο ον, να μην του προβάλλεις καμία ένδειξη σεβασμού, να το ξεφτιλίζεις και να μην του δίνεις το δικαίωμα να πει ΤΙΠΟΤΑ? Και για ποιό λόγο? Γιατι δεν σου φτιαξε καλό φαΐ? Που και μόνο από το γεγονός ότι είσαι ένας μαλακας φαλλοκράτης που δεν της δίνεις σημασία και μόνο το γεγονος οτι σε φροντίζει, σου φτιάχνει φαΐ, σου διαιώνισε το καταραμμένο σου όνομα και φροντίζει τον καρπό αυτού του "έρωτα" , σου είναι πάρα μα πάρα πολλά. Κι εσύ τι κάνεις? Της προσφέρεις έναν ψωρομισθο να βγαλει τα προς τω ζειν, αλλά στοίχημα ότι αν την άφηνες να ζήσει και να δουλέψει θα τα πήγαινε καλύτερα από σένα. Ή μήπως θες να την κάνεις να νιώσει άσχημη για να μην την κοιτάνε άλλοι αντρες? Με τη μπούρκα που τη φάσκιωσες μια χαρά τα κατάφερες σε πρώτη φάση, και σε δεύτερη να σου θυμίσω ότι παρόλο το άδειο κεφάλι που κουβαλάς στο σάπιο κουφάρι σου εκείνη σε λατρεύει σαν να είσαι ο θεός της. ΒΛΑΚΑ.
Εκνευρίστηκα με αυτό το γεγονός. Και δεν είναι ότι η κοπέλα ήταν μουσουλμάνα που με εκνεύρισε, αν μη τι άλλο. Απλά ήταν η αφορμή και η ιδεολογία που έχει η πλοιοψηφία των αντρών της συγκεκριμένης κουλτούρας γενικά. Η ενδοοικογενειακή βία με εκνευρίζει. Πιστεύω ότι είναι ότι χειρότερο να φέρεσαι με τέτοιο τρόπο στα άτομα που σου έχουν αφιερώσει τη ζωή σου. Αυτό.

Στα πιο χαρούμενα τώρα. Η ποιότητα ανεξαρτησίας σε διακοπές χωρίς γονείς αλλά με μυαλό να ξέρεις ακριβώς που είναι τα όρια σου είναι ΑΑΑ+ (σαν τις μπαταρίες). Γενικά το πόσο ξέσκασα αυτό το τετραημεράκι που έφυγα διακοπές με δυο εκ των κολλητών (ω γιεα) μου ήταν ΑΠΕΡΙΓΑΠΤΟ. Η Τζιά είναι ένα απίστευτο νησί, η Αγλαΐα είναι μια θεά, και όπως είπε και το ξωτ είναι εκνευριστικό να κράζουν την τζια επειδή είναι δίπλα στην αθήνα και να τη θεωρούν άσχημο νησί. Είναι το εντελώς αντίθετο και μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεσκάσεις (αν και λίγο ακριβή).

Τέλος, είναι όμορφο να πηγαίνεις μετά από καιρό μαρούσι, να βλέπεις γνωστό κόσμο που ξέρεις οτι σου εύχεται με ειλικρίνεια και μερικους ακόμη που σου εύχονται για τους τύπους αλλά δεν πειράζει. Είναι ωραίο να κατασπαράζεις ένα παγωτό, μια μπαγκέτα με τόνο, ενα μπουκαλάκι βότκα και να καταλήγεις με μια χιουμοριστική κούκλα και την γλυκιά υπενθύμιση ότι υπάρχουν άτομα που σαγαπάνε.

Άντε και σήμερα άρχισα καλοκαιρινά. Παραδόξως, μου φαίνονται γαματα. περνάω ωραία. Και έχω όρεξη για διάβασμα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα την χρησιμοποιήσω.
Αυτά από μένα, αριβεντέρτσι.

Το σάουντρακ των διακοπων.

DO WHAT YOU WANT.

Νιώθω πάλι *ναι ναι ναι θα το πω αληθεια οσο κι αν το απεφευγα* σάπια.
Βασικά είναι ακριβώς αυτό.

Hey do what you want, but don't do it around me.
Idleness and dissipation breed apathy.
I sit on my ass all goddamn day,
A misanthropic anthropoid with nothing to

Say what you must, do all you can,
Break all the fucking rules and
Go to Hell with Superman and
Die like a champion, yeah hey!

Hey I don't know if the billions will survive,
But I'll believe in God when 1 and 1 are 5.
My moniker is man and I'm rotten to the core.
I'll tear down the building just to pass through the door.

So do what you must, do all you can,
Break all the fucking rules and
Go to Hell with Superman and
Die like a champion, yeah hey!

I'm standing on the rooftop, ready to fall.

Αλλά λέω να μην πέσω ακόμη και να απολαύσω λίγο τη θέα. Ξέρεις είναι ωραία όταν στεκεσαι σε ένα γκρεμό, μια ταράτσα, ένα ύψωμα κάπου ψηλά τελοσπάντων και νια νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο και τέτοιες ρομαντικούρες ενώ ξέρεις ότι με μια κίνηση ικανή να σε κάνει να χάσεις την ισσοροπία σου θα σημαινε *μμμ* ψόφο. Ή και 40% και άνω μυϊκή παράλυση. Προσωπικά θα προτιμούσα το πρώτο.

Στο θέμα μας τώρα.

Γράφω εξετάσεις και θέε μου δεν αντέχω άλλο. Θέλω απλά να τελειώσω, να παω διακοπες-φροντηστηριο-διακοπες, συναυλίες, και μετα να φάω πουτσα μια χρονιά και να νιώσω ΑΛΛΟΥ. Κλασσικό παράπονο μαθητή θα μου πεις, αλλά ντάξει τι να κανω.

Και δυστυχώς, ήρθε ΠΑΛΙ στιγμή των expectations, *we give it all now, now there's a reason why I sing* φάση και νιώθω μαλάκας αλλά και χαρούμενη αλλά καταλήγω στο μαλάκας. Ξέρω ότι δεν καταλαβες τίποτα από όλη αυτή την πρόταση Αλλά δεν πειράζει έπρεπε να το πω.

Έκανα μια ανακάλυψη που λες.
Τελικά είμαι εγωιστής ανθρωπος. Ονειροπόλος. Δεν μπορώ να ασχοληθώ ούτε με πολιτική, ούτε με το να επηρρεάσω ανθρώπους με περιορισμένο οπτικό πεδίο. Ανακάλυψα ότι ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Το θέμα μου, προτιμώ να ζήσω, να νιώσω να αγαπήσω να μάθω κτλ κτλ γιατί προτιμώ να κάνω πράγματα για μένα. Ναι ρε φίλε για μένα. Προτιμώ να αφιερώσω χρόνο σε μένα και όχι στο να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Ασχημό αλλά έτσι είναι. Και η δουλειά που θέλω να κάνω είναι γιατί ευχαριστεί εμενα κι όχι τελικά για άλλο λόγο (ψυχολόγος-εγκληματολόγος αν σε ενδιαφέρει).
Κι αυτό γιατί? Γιατί νομίζω πως πέρα από 20 το πολύ άτομα πάνω σε αυτό τον πλανήτη κανείς δεν αξίζει την προσοχή μου τελικά. Θα μου πεις γιατι να αξίζω εγώ τότε την προσοχή οοποιουδήποτε. Honestly I don't mind. Απλά ρε φιλε, δεν με νοιαζει. Δεν θελω να ευχηθώ τα πράγματα που με ενοχλούν να εξαφανίζονταν, γιατί ο κόσμος χρειάζεται τα πάντα για να κινηθεί. Απλά μπορώ να τα αγνοοώ ή να τα χρησιμοποιώ κατάλληλα λοιπόν.

Κατά τα άλλα έχει έρθει πάλι μια περίοδος που νιώθω τη ζωή μου άδεια γιατί ναι, θα το παραδεχτώ, μου λείπει αυτό το καταραμμένο συναίσθημα της αγάπης. Η μάλλον με εξιτάρει αφού δεν το ένιωσα ποτέ. Και όχι δεν είμαι το κατατρεγμένο από τη μοίρα κοριτσάκι με τα σπίρτα που δεν αγαπησε ποτέ κανείς, αλλα μου λείπει ηαγάπη που όλοι φοβάστε. Η ερωτική. Ναι ρε φίλε γιατί έχω απελπιστει και πλεον νομίζω ότι κανείς δεν είναι ικανός να νιώσει τέτοια αγάπη. Δεν θα την εκφράσει, ή θα την καταπνίξει, ή δεν θα την επιδιώξει ποτέ, ή θα την αρνηθεί. Και πως να υποθέσω ότι υπάρχει αγάπη όταν ΟΛΕΣ οι σχέσεις που ξέρω ή έχω ακούσει ποτέ γι αυτές καταλήγουν στην καταστροφή ή στην απόλυτη πλήξη, που στην τελική είναι και συνώνυμα. Μπλιαχ δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά. Αλήθεια.

you've been hiding so long
you can't find yourself
in this sheltered life you live
when everything you want is at your fingertips
you'll never know what need is

Καταθλιπτικ(ι)ά.

...απ' τη φύση τους/της.

1.Μερικά άτομα που αυτοαποκαλούνται διάσημοι μέσω facebook, κάνουν τα πάντα για να έχουν μια αντισυμβατικη/πρωτοτυπη/γαμάουα/χωρισταμπέλα/εμπνευσμένη/μοναδικη εμφάνιση που τους χαρίζει μάλλον κάτι στο καταπατημένο εγώ τους (μέσα και έξω από το facebook αυτό). Και σαν να μην έφτανε αυτό το "γίνομαι διάσημος με φασιστική επιβολή", κάνουν τα πάντα να διαδώσουν τη φήμη και την κακοφημία τους μεσω φεησμπουκ, γιατί ένας... εμ...

...διάσημος...




πρέπει να έχει και τα δυο (ναι κλεμμένη η χρήση της εικόνας αλλα εξυπηρετει το σκοπο της και μου κανει, εαν τα παραπανω μπορουνε να σας επροσβάλουνε, να πηδηξετε αυτό το τραγουδι που θα λεγε και το πλοκάμι). Και ξέρεις κάτι με ενοχλεί να προσπαθείς να εισαι διάσημος στο σχολείο/facebook/περιοχή τάδε/μαγαζί τάδε και δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς. Δεν έχει σημασία να έχεις πει ενα γεια σε 100.000 ατομα και στην ουσια να μην ξερεις ΚΑΝΕΝΑΝ απο αυτούς. Αυτό δεν είναι διασημότητα. Συλλογή είναι.
Και μπορεί το στυλάκι σου να σε κάνει πιο ΦΕΗΜΟΥΣ γιατί "γουαου μαλάκα η τύπισσα/τύπος φοραει εσωρουχα πανω απο τα ρουχα/εχει μαλλι στο χρώμα του φτερου του παγωνιου/εχει τρυπήσει 666 (\μ/) φορες το χέρι της" αρα ξερεις δεν είναι αυτό που θα βλεπε καποιος καθε μερα, ΑΛΛΑ δεν θα σε κάνει ούτε πιο ψαγμένο ούτε πιο CEWL. Ανοιξε κανα βιβλιο να ξεστραβωθείς, άκου μουσική, δες καμιά ταινία (ασχολίες με επιπεδο γαματοσύνης 9,κάτι). Κι αν δεν μπορείς παράτα το. Κι εγώ τα κάνω όλα αυτά (και γαμαω) αλλά πάντα γουστάρω να λιώνω επι 3 μερες south park κλεισμενη σε ενα δωμάτιο με 3 πιτσες κι μια συσκευασια κοκα κολες/πεσω για υπνο για 24 ωρες/αραζω παθητικα σε μια καφετερια για μια μερα (ασχολίες με επιπεδο γαματοσύνης -5).
Στο βάθος είσαστε λοιπόν άνθρωποι, όπως θα λεγε και ο αγαπητός Thom York, with no alarms and no surprises. (αυτός βεβαια το χε πει για άλλο πιο αγνό και όμορφο λόγο αλλά δεν πειράζει, στο κάτω κάτω είναι αρκετα ψυχάκιας για να το πε για οτιδηποτε άλλο και να μην το κατάλαβα)
(αφορμή: τα σαπιοβόθροσμα μπλογκ που βγαίνουν για να κράζουν rivals και τους ίδιους τους τους εαυτούς μερικές φορές. Κακό. Όχι επειδη εσεις που το γράφετε είστε ΚΑΚΟΙ αλλα επειδή είναι κακογουστο, κακοήθες, και στην τελικη ΗΛΙΘΙΟ.)

2. Όπως δημοσιευσα και προ ολίγου, πορσπαθώντας κι εγώ να κεδρίσω πόντους στο ΦΕΗΜΟΥΣΟΜΕΤΡΟ μου (οκε, τοσος wannabe αυτοσαρκασμός με πεθαίνει), με ΕΝΟΧΛΕΙ ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ η ψευτιά. Σε όλες τις μορφές. Συναισθηματικη, υλική, στις σχέσεις, στα λόγια, στην όψη, ΠΑΝΤΟΥ. Με ενοχλεί η παρέα που θα βγει για να τα σπάσει κάθε βράδυ και ποτε ο ενας δεν θα μιλήσει στον άλλον για τα προβλήματα που τον τρώνε κι ας ειναι της τάξης πεθανε η αδερφή μου/έχω καρκίνο/μετακομίζω μόνιμα στη Μαγδαγασκάρη και δε θέλω. Απλά θα κάτσουν χαρουμενοι και ωραίοι γιατι πρέπει να τα σπάσουν κι επειδη οι γαμάτες παρέες είναι πάντα χαρούμενες ολες μαζί και δεν μιλάνε για σοβαρά πράγματα.
Με ενοχλούν οι ανθρωποι που στις εντονες σχέσεις τους (δυνατες φιλιες/ερωτες πχ) κρατανε μεσα τους συναισθήματα. γιατι να κρατησεις μεσα σου συναισθήματα? Για να σε φάνε? για να αναρωτιεσαι τι θα γινοταν αν δεν το λεγες? για να μετανιωνεις αν χαθει η ευκαιρια σου να τα εκφράσεις? Για να σιγουρευτεις ότι αν ειχες πει τι ενιωθες ενα γεγονος θα ειχε παει πολύ καλύτερα? Για να αποφύγεις να πληγωθείς θα ειναι η τελικη απαντηση. ΒΛΑΚΑ, καλύτερα να πληγωθείς από το να μην νιώσεις τίποτα.
Και τελος, το πιο απλο. ΓΙΑΤΙ ρε ζωον να πεις ψεμματα για κατι υπερβολικα απλο σε καποιον. Και δεν θα κερδίσεις τίποτα και αργα η γρήγορα θα το μαθει ότι είπες ψέμα. Εξαιρεση στον κανόνα: ψεμματα σε γονείς.
Παράδειγμα φράσης ειλικρίνειας που κανεις δεν τολμά να πει: "I don't wanna be your friend, I just wanna be your lover." (ναι ακόμη radiohead ακούω.)

3. Να σε βάζουν στη μέση, άκα, να σου ριχνουν το φταίξιμο άκα να σε μπλέκουν χωρίς να το επιδιωξες. Αλλά επειδή εσύ αγαπάς θα κάνεις ότι περάσει από το χέρι σου και θα τα φας τα σκατά. Γιατί δεν μπορείς να βλέπεις 2 ανθρωπους που έχεις μέσα στην καρδιά σου να πληγώνουν ο ενας τον άλλον εξ αιτίας μιας παρεξήγησης.
Ούτε να πληγώνουν τους εαυτούς τους, εξ αιτιας μερικων αυτοαποκαλούμενων "ανθρώπων" που εγω προσωπικά θα ονομαζα ΔΙΠΟΔΑ ΑΡΧΙΔΙΑ που απλά έχουν κακία στο μυαλό τους. Και στην ψυχή τους. Και γενικά είναι φτιαγμένοι από αυτό το αγνό κακό που έχει βγει κατευθείαν απο τα βιβλία του King, το dsbm, την ψυχοπάθεια.

4. Το Σύνταγμα αυτές τις μέρες.

5. Η διακοπή της γλυκιάς και οικειοθελούς μοναξιάς και αυτάρκειας ειδικά όταν την έχεις σε στιγμές που την χρειάζεσαι απόλυτα. Ξέρω πως ακούγομαι σαν πολυχρονεμένος γεροπαράξενος κάτοικος κάστρου στο βορειότερο άκρο της Σκωτίας, αλλά όλοι το χρειαζομαστε αυτό. Προσωπικά από τόσο δα σκατούλι είχα την αναγκη να μένω μονη, ποτε δεν ήθελα κανένα.και ειναι τοσο ενοχλητικο να σου χαλανε αυτη την ηθελημμενη ηρεμία, ειδικά αν αυτή η διακοπή συνοδεύεται από μια λίστα ερωτήσεων παρόμοια με την λίστα "πράγματα που θα ήθελε να κάνει ο μπομπ σφουγγαρακης πριν πεθάνει" (εαν δεν ξερετε τι σημαινει αυτο, φανταστειτε ενα ατερμονο ρολό υγείας σε μορφή χαρτιου, την σπαστική φωνή και τα φλωρικα γουστα του μπομπ κι εναν καλαμάρη πιο τούρμπο κι από πενταπλή οπλισμένη ρουκέτα).

6. Η.... απ' τη φύση της.
εκπέμπει κάτι προκλητικά, σε μια συχνότητα που δεν την πιάνω.
.

Υ.Γ.: Το ξέρω πως υπάρχει μεγάλη ποικιλλία πραγμάτων πολύ πιο καταθλιπτικά από τα παραπάνω, όπως παιδακια που δεν εχουν να φανε/ το παντα που εξαφανίζεται/ ο πλανητης που κατστρέφεται/ το τέλος του House και του Lost, αλλά σήμερα αυτά κίνησαν τη λύπηση μου. Συγχωρέστε με για την αναισθησία μου.
Συγχωρέστε με επίσης που κράζω και δεν είμαι συναισθηματική, μου βγήκε έτσι.

(Φυσικά και δεν το εννοω το συγχωρέστε με ε. Οτι γουστάρω καμνω. Καλό βράδυ.)

Live another day, climb a little higher.

You keep me waiting, you keep me listening to the bends.

Ναι αυτό δεν θα πάψει να ισχύει, αλλά παρόλη τη μουρτζουφλιασμένη διάθεση που έχω τώρα τελευταία, οι 3 τελευταίες μέρες έχουν περάσει τόσο όμορφα. Και να πως έχει η κατάσταση.

Εξετάσεις, υποτιθέμενο διάβασμα. Κατέστρεψα μπόλικα τον ύπνο αλλά και τη διατροφή μου, αλλά αλήθεια ποιον τον νοιάζουν αυτά. Το θέμα είναι ότι ήμουν ένα πτώμα και αυτό με επηρράσε και ψυχολογικά και μπλα μπλα. Ε και η προσωπική μου ζωή που συνήθως πηγαίνει κατά διαόλου αλλά whatever. Αυτές τις μέρες λοιπόν μαθαίνω:
-blackfield στην Ελλάδα
-fates warning μαζί με dream theater
-την ύπαρξη ενος λαπτοπ με πρόσβαση όποτε θέλω σε αυτό
-σχεδον κανονισμενες πρώτες διακοπες καλοκαιριού
-γράφω και αρκετά γαμάτα παρεπιπτόντως.
Αλλά φοβάμαι μην τα γκαντεμιάσω πάλι ρεγαμώτο και πάλι στραβώνω. Δεν σας έχει συμβει να τα πατε τέλεια στη ζωή σας και να τα γαμάτε μόνοι σας? Δεν έχετε μπλέξει ποτέ τα μπούτια σας χωρίς καν να υπάρχει μπέρδεμα? ειναι εντελώς ηλίθιο αυτό, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι ηλίθια.
Είμαι μόνη στο σπίτι και περνάω τέλεια. Καλύτερα απο κάθε φορά με κάθε πρήξιμο, κάθε τρέλα, κάθε φωνή και κάθε φταίξιμο που φορτώνομαι χωρίς να ναι δικό μου. Το φροντίζω μια χαρά. Ίσως τελικά και να γεννήθηκα ανεξάρτητη, ίσως να το ξερα από πάντα μέσα μου ότι μπορώ να βασίζομαι σε μένα για πολλά. Δεν ξέρω παρόλα αυτά αν θα τα αντεχα όλα μόνη μου. Strange things. Strange toughts.
Σκέψεις λοιπόν που με βασανίζουν το τελευταίο διάστημα.
1) Δεν κάνω πολιτική εγώ από δω μέσα, αλλά τα πολιτικά και παραπολιτικά δρώμενα της χώρας μου καθώς και οι ιδέες και ψευτοϊδέες του καθενός που πλεον υποστηρίζονυ κάτι όχι επειδή το νιώθουν αλλά επειδή πρέπει απλά να έχεις μια άποψη τη σήμερον ημέρα (σ.σ., η χειρότερη εκφραση για να χρησιμοποιήσεις σε εκθεση.) με ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ. Με αγανακτουν, για να γίνω πιο κατανοητή. Θέλω την αθήνα μου και τους κλασσικους ψευτοεπαναστάτες πίσω, δεν θέλω όλη η πόλη να γίνει μια ψευτοεπαναστατική κοινότητα.
2) Ο πολύ ύπνος ΄φερνει κι άλλο ύπνο, κι άλλο, μετά ένα άγρυπνο βράδυ, κι άλλο, και φαΐ τις λάθος ώρες, κι άλλο...
3) Δεν έχει κανένα νόημα να διαβάσεις αλγεβρα γεωμετρια κτλ αν δεν ειχες διαβασει ποτε εδω και 2 χρονια, απλά πας με αυτο πεποίθηση και χιουμοριστικη διάθεση.
4) έχω καεί αυτές τις μέρες με μια σειρά, criminal minds γιασ όσους ίσως την έχουν ακουστά, ασχολείται με κατα σορροή ψυχοπαθής δολοφόνους και απαγωγείς. Το συμπερασμά μου είναι (αν και σειρά είναι θα μου πεις, αλλά δεν ξέρεις τι βλέπει το εγκληματολογικό κάθε χώρας κάθε μέρα, και μα την αλήθεια, δεν θες να μάθεις) ότι οι άνθρωποι κατά βάθος είναι τόσο άρρωστοι. Αμφιβάλλω αν είμαστε φτιαγμένοι για να βγάζουμε τόση κακία σαν αθύπαρκτα όντα. Και επιβεβαιώνομαι κάπως, γιατί το κάκιστο εξωτερικό περιβάλλον είναι αυτό που τελικά ωθεί τους ανθρώπους να αποκτούν τέτοιου είδους συμπεριφορές και να σκοτώνουν ανθρώπους θεωρώντας το παιχνίδι και ευχαρίστηση. Οι κακοποιήσεις κάθε είδους από οικογενειακό και γενικότερα κοινωνικό περίγυρο. Είναι άσχημο αλήθεια.
5)H πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη. κάτι σαν τη δουλειά ένα πράμα. Κάθεσαι και αναλώνεσαι σε πράγματα που έχεις ΧΙΛΙΟεπεξεργαστεί μέσα σε αυτό το κεφαλάκι που κουβαλάς στους ώμους σου και ξέρεις πολύ καλά πως δεν αλλάζεις τίποτα και δεν θα βρεις και καμιά λύση γιατί απλά το χεις κουράσει τόσο πολύ που στο τέλος σε τρώει αλλα εσύ ΕΚΕΙΙΙΙ το παλεύεις. Χαλιέσαι για τα ίδια πράγματα. AGAIN AND AGAIN AND AGAIN.
6)Τα βιβλία είναι φίλοι.Σε προδίδουν, σε κάνουν να νίωσεις παραλληλισμούς, σε καταλαβαίνουν, τα καταλαβάινεις, τα ανακαλύπτεις, μαθαίνεις από αυτά. Μέχρι και στις πιο παράξενες ιστορίες μπορείς να βρείς κομμάτια του εαυτού σου. Κι έτσι κατέληξα ότι με ενοχλούν οι ανθρωποι που δεν δίνουν σημασία στα βιβλία και τα θεωρούν χάσιμο χρόνου. Και μάλιστα το περηφανεύονται κιόλας σας στοιχείο υπερβολικαχαματουαναρχοαυτονομου χαρακτήρα το γεγονός "σιγά μην διαβάσω και βιβλία τώρα ρε, ούτε στο σχολείο ούτε έξω. ;)" Πέθανε απλά. (ναι, βγάζω κι εγω σαπίλα και δολοφονικά ενστικτα από μέσα μου πολύ χειρότερα από αυτά που οποιοσδήποτε γνωστός μου θα μπορούσε να φανταστεί, δεν εχω και τον καλύτερο κοινωνικό περίγυρο.

Αυτά.

το ριφάκι το ριφακι.

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ ΜΕΙΓΜΑ.

...κυλάει στο μυαλό μου.
τα πάντα θέλω να τ'αλλάξω μ' ένα ουρλιαχτό μου.

Όταν ήμουν μικρή, ευχήθηκα να ξερα τα πάντα.
Τώρα, όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσα λιγότερα ευ΄χομουν να ξερα στ' αλήθεια.
Ο κόσμος είναι κακός, το 'χουμε ξαναπεί. (οταν ακούω τη μελωδία στη μέση του reconcilliation ανατριχιάζω ολοκληρη....)
Μερικές φορές οι άνθρωποι με μπερδεύουν.
Μερικές φορές οι άνθρωποι με ενθουσιάζουν.
Άλλες πάλι με αηδιάζουν.
Κάτι τέτοιες φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου μόνο, σε διάφορες ιδανικές-τέλειες (πόσο ψεύτικες αυτές οι δυο λέξεις μπάι δε γουέη) τοποθεσίες να κάνει πράγματα που αγαπά, μακριά από κάθε κοινωνική διαδικασία. Βιβλία, δίκοι, καβαλέτα, μπογιές, απειρα ντιβιντι με ταινίες και σειρές. Μερικές φορές νιώθω ότι πραγματικά χρειάζομαι να μείνω μόνη για λίγο καιρό. Εννοω πραγματικά μόνη. Μακριά από αληθινά άτομα, εμεσεν, τηλέφωνα, ζωντανη τηλεόραση και ραδιόφωνο. Αλλά έχω άραγε το κουράγιο να έρθω αντιμέτωπη με τους προσωπικούς μου δαίμονες; Μπορεί άραγε ο ανθρωπος να μεινει σταλήθεια απομονωμένος χωρίς να τρελαθεί; (Υποθέτωντας πάντα ότι δεν είμαι ήδη τρελή.)
The truth is, I've always been scared. ΓΙατί ξέρω ότι η μισή εγώ δεν είμαι καθόλου καλός άνθρωπος. Και η ψυχοπονιάρα εγώ μπορεί να μην καταφέρει να κρατήσει τις ισσοροπίες με το άλλο μισό. Και αυτό θα ήταν καταστροφικό. Μπορεί το να αφήσω μόνους τους τους εαυτούς μου να καταλήξει σε μια τραγωδία επιβίωσης, σαν αυτή των μαθητών που είχαν μεινει για βδομάδες παγιδευμένοι στα χιόνια αφου το αεροπλάνο τους συνετρίβη. Αν δεν έχετε ακουστα την ιστορία, εφαγαν τους νεκρους για να επιζήσουν. Μπορεί λοιπόν ο πιο αδύναμος εαυτός να φάει τον άλλον. Μπορεί να αλληλοσκοτωθούν.
Δεν ξερω, είναι τρελά όλα αυτά. Δεν ξέρω καν γιατί τα μοιράζομαι. Ίσως ο φόβος μου να μιλήσω στον εαυτό μου με σπρώχνει να "μιλάω" σε οποιονδήποτε άλλον, απεγνωσμένη να βρω κάποιο άλλο ακρωατήριο.
Ενα τεράστιο "ΔΕΝ ΞΕΡΩ" πλανιέται στο κεφάλι μου.

υποσημείωση: ένα από τα ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ μου και με σκάλωσε από την πρώτη στιγμή.



I'm losing on the swings, I'm losing on the roundabouts.

Too late to say I love you, too late to restage the play.

Write the rites to right my wrongs.

THE GAME IS OVER.

YET ANOTHER EMOTIONAL SUICIDE.

CAN YOU STILL SAY YOU LOVE ME?

Θέλω απλά ελεύθερη προσβαση στο ζωή μου.

"Help me get down, I can make you help me get down
If I only knew the answer, then I wouldn't be bothering you.
And why do I keep counting?"

The inspiration

Κι έτσι μερικές φορές
Σβήννω το φως απ' τα μάτια μου
Κι ερχομαι σε επαφή με το μαύρο,
μετά τα κόκκινα και τα μπλε φώτα,
μετά τα χιόνια στην τηλεόραση.

ΟΙ ήχοι δυναμώνουν
ΟΙ σκέψεις θολώνουν
Χαζεύω στα παράθυρα της ψυχής σου
Όταν ξερω πως δεν είσαι δίπλα μου

Ζω τη ζωή μου στη σκέψη
Και τα βήματά μου στη γη είναι αβέβαια
Στον κόσμο της φαντασίας μου
Όλα είναι όμορφα
μα μη αληθινά
και το ψέμα το μισώ
ανεβαίνει σαν κόμπος στο λαιμό και με πνίγει

Κλείνω τα μάτια για όνειρα
και πασχίζω να τα βρω μπροστά μου
Αγώνας δρόμου ατέλειωτος
Που όλο νομίζω πως κερδίζω
μα παντα μένω πίσω

Χρόνος πολύς, τρέλα μεγάλη.
Στο τέλος δεν μετράνε τα χρόνια της ζωής σου
μα η ζωή στα χρόνια σου.


HUMAN.
Η οργη.
Η απάθεια.
Η απορία.
Η αγανακτιση.
Το 'ανικανοποιητο.
Σε μερικους θα φαινοταν περιεργο, αλλά υπάρχουν στιγμες που μια τράπουλα κι ενα πάντα είναι πιο αξιοπιστα από οτιδήποτε, όπως ένας γοριλας κι ενας κωλογερος πιο γερό στήριγμα και απο τη γη που πατας, η που τουλαχιστον νομίζεις ότι πατάς.

And all I wanna hear is the message: beep.

Είδα ένα μικρό αλπμίνο αγοράκι έξω από το λεωφορείο, Ήταν πανέμορφο. Τρομερό πως κάποιες φορές τα αφύσικα πράγματα μοιάζουν τόσο όμορφα. Ονειρικά. Παραμυθένια.
Είδα μια παρέα παπαρούνες να φυτρώνουν στην άκρη του δρόμου. Εκεί όπου δεν υπάρχει χώμα, απλά φυτρώνουν. Πάντα με συνάρπαζε το μυστήριο με τις παπαρούνες. Φυτρώνουν μόνες τους σε περίεργα και άνυδρα σημεία, πάντα μια συγκεκριμένη εποχή. Το πιο αυτόνομο λουλουδι. Πάντα μια εποχή όμως. Ποτέ δεν θα δεις μια παπαρούνα πέρα από την άνοιξη.
Είδα τη λίμνη. Είχε φορέσει το πιο βαθύ μπλε χρώμα με το οποιο την έχω αντικρύσει ποτέ. Θετικό.
Είδα τε ζεστά ρυάκια. Θειάφι. Μια φλέβα ζωής στον αμίλητο κάμπο. Ξεκινουν παντα χωριστά κι ενώνονται στην αγκαλιά του ωκεανού.
Είδα ένα κίτρινο χαλί από αγριολουλουδα.
"αντεκδίκηση και υπομονη, παλεύουν χρόνια στο μυαλό μας και στη λογικη."
Και ζεσταίνομαι αλλά δεν βγάζω τα ρούχα μου για κανένα λόγο.

Strange how beauty can hurt the open eye
More than all the dirt and filth...

You should have seen the curse that flew right by you.

Συμπεράσματα ζωής.
- Ο κόσμος είναι μια σφαίρα της τύχης (pointed through my words from πάντα)

-Δεν αξίζει να σκουπίζεις τα δάκρυα με ένα απλό χαρτομάντηλο. Είναι συναισθήματα. (pointed through my words from τάρχης)

- Δεν θα σταματήσω ποτέ να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Κάποιους ανθρώπους θα τους στείλουν στον ουρανό. Κάποιοι άλλοι θα εύχονταν να είχαν πεθάνει πριν μάθουν γι αυτά. Αλλά ο ανθρωπος που ρισκάρει πιο πολύ να πετάξει ή να πληγωθεί κάθε φορά που τα συναισθήματα μου έρχονται αντιμέτωπα με τη ζωή είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. (διαπίστωση)

SO GO ON!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ. Μα δεν μπορώ, νιώθω πνιγμένη! Και παρόλο που βρίσκω τον εαυτό μου ελεύθερο δεν μπορώ να το κάνω. Κάτι με τραβάει. Δεν τολμάω; Ή μήπως δεν είμαι στ' αλήθεια ελεύθερη; "Ελευθερία δεν είναι το να μην ανήκεις σε κανένα, αλλά η ελευθερία να επιλέξεις να ανήκεις εκεί που θα είσαι χαρούμενος." Μάλλον δεν είμαι λοιπον. Και συνειδητοποιώ ότι δεν είναι το πρόβλημα το ότι δεν μπορώ να επιλέξω αυτόν στον οποίο θέλω να ανήκω. Απλά δεν τον έχω βρει ακόμη! (παρ' όλες τις πλάνες, έτσι είναι τελικά.)

Τάρχη μου σαγαπάω. Και πρέπει να είσαι ο πρώτος ανθρωπος μετά τους γονείς μου που με είδε να κλαίω, και για μένα ξερεις όσως πόσα σημαίνει το να μοιραστώ κάτι τέτοιο. Όπως σου είπα, είναι τόσο δύσκολο να βρεις αληθινους ανθρώπους πάνω στη γη. Τόσο ελεϊνά δύσκολο. Σαφώς είμαι χαρούμενη που έχω γνωρίσει μερικούς, αλλά απογοητεύομαι όταν καταλαβαίνω πόσο λίγοι είναι σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους που απλά υπάρχουν για να περιφέρονται και όχι για να ζουν.

Όλα είναι τόσο θολά και μπερδεμένα. Χαοτικά. Χάος. Ο κόσμος φτιαχτηκε για να αντσταθμίσει το μεγεθος αυτής της λέξης, αλλά εμείς καταφέραμε να τον εξισώσουμε με το χάος. Μπράβο μας. Δυσκολίες, λακούβες, αναποδιές, μπερδέματα. Μα έχω πίστη. "Μπορεί ο Θεός (;) να δημιουργησε την έρημο, για να μπορεί ο άνθρωπος να χαίρεται τις φοινικιές!" είπε κάποιος.

ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ.

(πόσες φορές να χω ακόυσει το televators???)

O κόσμος είναι μια σφαίρα της τύχης.

Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω. Και νιωθω περιεργα, δεν ξερω πως, αλλα το στομάχι μου ανακατέβεται, φτάνει στο κεφάλι, ξανακατεβαίνει, το χανω και μετα πάλι ξανά στη θέση του.
Και τρελαινεσαι και σκαλώνεις και δεν ξερεις τι γινεται αλλά όλα ένα κομμάτι σου είναι. ΟΛΑ.

Sure got my piece of heaven
an angel in disguise
Gone wild

But I thoughtyou were a man
Who knew right from wrong
That's why I really don't understand
Why he's with her

IT'S KILLING ME
WHAT HAS SHE GOT THAT I DON'T HAVE?
IS IT THE WAY SHE LOOKS AT YOU
LAUGHS WITH YOU, CAN SHE
DOES SHE MAKE YOU BEG FOR MORE
THIS IS HURTING
WHAT HAS SHE GOT THAT I DON'T HAVE?

I tried to call him
Anytime anywhere
But he's never there

So I went to his place
And waited all day
So he would explain it to me
And this is what he said
He said:

There is nothing left to say
I had my fill, I went away
Your crying eyes won't change a thing
It was just a fling

WELL HOW COULD AN ANGEL BREAK MY HEART
NA NA NA NA NA NA NA NA
HE SAID: WE COULD STILL BE FRIENDS!

Are you kidding me
What has she got that I don't have
Is it the way she looks at you
Talks to you, can she
Does she make you beg for more
This is hurting
What has she got that I don't have, I don't have

BUT TWICE EVERY YEAR
WHEN HE'S IN TEARS
WHEN HE LOSES HIS MIND
AND CAN'T HELP BUT CRY
HE'LL CALL ME AND THEN

I AM BETTER THAN, I AM...

Υπάρχει ευτυχία, μα ψάξε βαθιά!

Περπατώ στο σκοτάδι
Μ' ανίδεα χέρια
Ακούραστα πόδια
Περιπλανόμενο μυαλό

Τρέχω στους δρόμους
Γυρεύοντας την αλήθεια
Κυνήγι αλήθειας
Κυνήγι τρέλας

Ζαλίζω τα μάτια που με κοιτουν
με φλογισμένα βήματα που ονειροπολουν
Απέχθεια του ψεύδους
Πολέμιος του κέρδους

Τρελαίνω τα ξεχασμένα μυαλά
Που πάντα μου φαίνονταν γελοία δειλά
Με λόγια γδάρτες
Στου ονείρου τους χάρτες

Η ψυχή μου ένα αδάμαστο πνεύμα
Υπακούει μόνο στου ανέμου το νεύμα
Στα μούτρα σας γελώ δυνατά
Από μένα μόνο περιμένω πολλά!

With one hand hand in my pocket, like I don't care.

Καθομαί στο σχολείο, στο εργαστήριο πληροφορικής που η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά μπαίνω καθώς ποτέ δεν την επέλεξα για μάθημα. Γράφαμε επιστολή για τη Βουλή των εφήβων. Είπα, τι στο καλό, θα ήταν ωραία εμπειρία. Αλλά τι κοκομπλόκο ήταν αυτό με την ηλεκτρονική μέθοδο. Εννοώ ωραία, προχωράει η τεχνολογία, η παίδεία, οι μεθοδοί... Αλλά που είναι η μυρωδιά του χαρτιού; Η αίσθηση πόνου στο χέρι σου όταν το γεμίζεις με λέξεις; Οι μουτζούρες, τα λάθη, το παντα ξεπερασμένο όριο λέξεων, το στυλό που δε γράφει και σου σπάει τα νεύρα, που όλα αυτά; Άσε που όσοι δεν ξέρουν να γράφουν στον υπολογιστή είναι ουσιαστικά στη χειρότερη θέση. Η μαγεία του σχολείου βρίσκεται στο χαρτί και στο μαυροπίνακα, και σιγά-σιγά μας τα στερούνε κι αυτά.
Έγραψα για τη θρησκεία. Είπα να μην πάω στα κορεσμένα θέματα. Θα βαριόμουν έτσι κι αλλιως. Και οι λέξεις ήταν ελάχιστες για να εκφραστω όπως θα θελα. Μιλάω πολύ όπως και να χει. Και γράφω ακόμη περισσότερο.
Πέρασε λίγος καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Χμ δεν έχω όρεξη αυτές της μέρες. Οι εμπειρίες μου;
_ Stephen King, καθηλωτικός, και μπορεί να σου φτιάξει ένα σουκου το οποιο΄νόμιζες πως είχε καταστρέψει ολοκληρωτικά ένα κρύωμα.
_Dazed and confused, και γαμω τις ταινιες.
_Slater, θεός.
_ Είχα ξεχάσει πόσο πολύ με γοητεύει ο Johnny Depp.
_ Μερικές φορές σου ρχονται χτυπήματα από εκεί που δεν το περιμένεις.
_ Δεν έχει σημασία με ποιον θα κοιμηθείς στην τριήμερη.
_ Μου τη σπάνε μερικά άτομα αλλα πλέον δεν με νοιάζει τόσο πολύ και αυτό είναι ευχαριστο γιατί παλιά ήμουν τόσο στριμμένη. Και δεν μάρεσε. Αλλά τώρα μου αρέσω πολύ περισσότερο. Τουλαχιστον ας αρέσω σε μένα ντε.
_ Δεν μπορώ να κανε βραδινές συζητήσεις με τη μαμα χαμστερ και τον seaman. Με πιανει η κοιλια μου.
_ Ο τάρχης είναι βλαμμένος. Καθεται διπλα μου ετοιμος να με χτυπήσει και φοβούμαι, θέλω τσίσα μου, αλλά δεν θα το κάνει. (ελπίζω.)
_ Δεν πρεπει ποτε να ανοιγω τα λινκ του συζύγου του χαμστερ.
_ Υπάρχουν πράγματα που μού έλειψαν χωρίς να το καταλάβω.
_Έγινα λιγο κυνική τώρα τελευταία.

"This world is still a spinning ball of confusion, that no one understands." Περιμένω την τριήμερη. Να ξεσκάσω. Κι ένα παράπονο. Μερικά πράγματα τα αποφασίζουμε αλλά ποτέ δεν κρατάνε ως την επόμενη Δευτέρα. Γιατί οι Δευτέρα να κουβαλάει αυτή την κατάρα άραγε? Μπορεί να φταίει το όνομα. Θε μετονομάσω λοιπόν τη "Δευτέρα" σε "Πέρασμα". Μπορεί να δουλέψει, who knows. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα πράγματα που ξεκινησα η Δευτέρα, ή μάλλον το Πέρασμα θα τα βρεί όπως τα άφησε. Δεν παρατάω ούτε το φαΐ, ούτε το περπάτημα ούτε το διαβασμα. Τ¨ωρα που το πήρα απόφαση δεν με σταματάει τίποτα. It's all about the will. ALL ABOUT THE WILL.

Πλάκα πλάκα 2 βδομάδες σχολείο. Καλή τύχη και καλό κουράγιο σε όσους δίνουν φέτος. Άντε να δούμε κι εμείς.

Κατι τελευταίο. Κοιτάω δίπλα. Γιατί τόσο άγχος; Τόσα νεύρα; Τόση ανασφάλεια; Αβεβαιότητα; Κακά συναισθήματα. Πολύ κακά. LET YOURSELF BE FREE!

Cause I've got one hand in my pocket, and the other one's giving a peace sign.

I feel drunk but i'm sober, I'm brave but I'm chicken shit
I'm lost and I'm sorry baby.

SICK SICK SICK

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο άδικοι κι εγωιστές που μολις μάθουμε ότι αποριφθήκαμε σκεφτόμαστε αμέσως την εκδίκηση και πως το άτομο που έχουμε απεναντί μας είναι μαλάκας. Ενω πριν από λίγο είχαμε τα πιο "αγνά" και "ζεστά" συναισθήματα. Αηδιάζω.

A και διεγραψα το γαμημενο φεισμπουκ για λιγο, έτσι ξαφνικα γιατι μου ρθε.

A little game.

My life according to... Porcupine tree.

Using only song names from ONE ARTIST, cleverly answer these questions. Pass it on to 15 people you like and include me. You can't use the band I used. Try not to repeat a song title. It's a lot harder than you think! Repost as "My life according to (band name)."

Pick your artist: Porcupine tree

Are you a male or female : a smart kid

Describe yourself: Blackest eyes

How do you feel: Shesmovedon

Describe where you currently live: Russia on ice, jupiter island

If you could go anywhere where would you go: Way out of here

Your favourite form of transportation: Trains, open car

Your best friends are: Nine cats

What's the weather like: It will rain for a million years

Favourite time of day: Moonloop

If your life was a TV show, what would it be called: Small fish

What is life to you?: The start of something beautiful

Your current relationship: Lazarus

Your fear: Fear of a blank planet

What is the best advice you have to give?: Bornlivedie

Thought for the day: Time flies

How I would like to die: disappear

My soul's present condition: strip the soul

My motto: This is no rehearsal

Έξυπνο και διασκεδαστικό παιχνίδι θα λεγα!

10 days of music.

"Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος."

Σήμερα θα ναι 5 σημεία (και τέρατα). Ότι αντέξεις. Θα ναι μεγάλο.

1.Η διαπίστωση.
Δεν είναι πολύ περίεργο να σκέφτεσαι-ακους-μιλάς για κάτι και λίγες ώρες ή μέρες μετά να το ξανασυναντάς στη ζωή σου αυτό το πράγμα, κι ας μην είναι το πιο συνηθισμένο γενικότερα; Εννοώ να το αναφέρεις και μετά μπααααμ να βρίσκεται στη ζωή σου. Δεν ξέρω αν κατάλαβες, εγώ πάντως κατάλαβα. Και είναι όντωες περίεργο.

2. Από την Α. σε μένα, κι από μένα στον κόσμο.
Κι έτσι γνωρίζεις ανθρώπους που εκτιμάς. Δεν υπάρχει λόγος. Ίσως γιατί μέσα στα τόσα σκατά βρίσκεις κάποιον που είναι αληθινός. Τι καλά να ταν όλοι αληθινοί. Με ένα βλέμμα να σου ανοίγουν την ψυχή τους. να μην φοβούνται να είναι ο εαυτός τους. Δεν ξέρω αν είμαι τέτοιος ανθρωπος. Αν όχι, θα προσπαθήσω να γίνω. Να ξεφύγω από αυτό το απρόσωπο που καταστράφει την έννοια του ανθρώπου. Από την αιώνια τρέλα που μας καταδιώκει, αυτή του φαίνεσθαι. Διψάω για την αλήθεια, είναι αυτό που αξίζει. Και συνήθως βρίσκεται πέρα από τις αισθήσεις, πέρα από οτιδήποτε απτό. Μα δεν με νοιάζει. Το δύσκολο είναι το ωραίο για μένα. Το προφανές και το απλό ας το κρατήσοιν οι άλλοι.
"And in this way I looked into your eyes, but you were too afraid to follow. Fear is not the solution."


3. Literature girl part1. Η προσφορά του αγγίγματος.
Θέλω να σε αγγίξω.
Να μπω μες στην ψυχή σου.
Να ταξιδέψω στο βλέμμα σου.
Ένας εφήμερος ταξιδιώτης στην απεραντοσύνη της ψυχής σου.
Χωρίς δεσμά, να είμαι εκεί.
Χωρίς προκαταλήψεις, τείχη, ανηθικότητες.
Αγνά.
Για μένα, για σένα.
Να σε μάθω.
Να νιώσω για μια στιγμή ότι είσαι κι εσύ οντότητα, σαν εμένα, πως δεν είμαι μόνη.
Άγγιγμα.
Δίνω.
Παίρνω.
Προσφέρω.
Μαθαίνω.
Σου απλώνω το χέρι μου.
Πιάστο.
Είναι εκεί για σένα.
Μην φοβάσαι.
Δεν θα το τραβήξω.
Δεν θέλω το κακό.
Μόνο να νιώσω έναν άνθρωπο.
Εσένα.
Αξιζεις.
Ξεχωρίζεις γιατί είσαι εσύ, και μόνο γι' αυτό.
Άλλος λόγος δεν χρειάζεται.
Δέξου με και θα νιώσω θεός.
Και θα κάνω κι εσένα να νιώσεις το ίδιο.

4. Literature girl part2: Drugs drag you down.
Όλα γυρνούν. Θες κι άλλο, θες κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Τρελαινεσαι. Η σκόνη, το υγρό ο καπνός, το χάπι. Παντου, τρέλα. Δεν το θες μα το θες. Λες οχι μα ειναι στο χερι σου. Τρέχεις να ξεφύγεις. Τελικά όμως τρέχεις προς το μέρος του. Φαύλος κύκλος. Εφιάλτες. Μακρια, μακριά! Κι όμως τόσο κοντά. Σε κάθε γωνιά. Πιο κοντά απότι νομίζεις. Τρέχεις, κι όλο τρέχεις, το βλέπεις παντού. Πρόσωπα, εικόνες, θολούρα. Τα πόδια σου δε σε βαστάνε. Καταρρέεις. Κενό. Αφασία. Ξυπνάς. Πού είσαι; Όχι, όχι πια, δεν θες άλλο. Μα σε τραβάει. Λίγο ακόμα, τι πειράζει; Μα πειράζει. Και ξέρεις, θα το βρεις. Σε μανίκια, τσέπες, σώματα, στόματα, φορτιστές. Αρκεί να ξέρεις. Αν δεν ήξερες ή άγνοια σωτήρας. Μα ξέρεις. Και πάλι τρέχεις να φύγεις. Δεν μπορείς. Τρέχεις απ' τη δυστυχία και βυθίζεσαι περισσότερο?

"I'm turning out desires, the pills are on the rise. The pills that i've been taking confuse me."

5. Το χρονικό. (κομμάτια απόσα συνέβησαν σκόπιμα δεν μεταφέρονται από το μυαλό μου και ΤΟ τετράδιο. Συμβολίζονται με " *** ").
-10 απίστετες μέρες πέρασαν. 10 μέρες μουσικής, γνωριμιων, φιλιας, σκεψεων. Συναυλίες που θελα παθιασμένα να δω. Πράγματα που ήθελα παθιασμένα να κανω (χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι τα έκανα). Κι όλα αρχίζουν την προηγούμενη παρασκευή. Προετοιμασία για up the hammers. Τρέχω να βρω φαΐ. Τρέχω να παρω εισητήριο paradise lost, μου κατσε ενα πιο φτηνό. ***. Φτάνω στο an, λίγος κόσμος, μα προαίσθημα καλό. Μαμα χαμστερ, κωστής και λοιποί που είδα. Wishdoom. Skull fist ΘΕΟΙ! Από τα πιο γαματα παιδια στα πιο γαματα λαιβ. Sorcerer, πόσο λάθος έκανα που δεν σας είχα ακούσει. Ευχαριστώ. ***. Sacred steel= φαΐ. Πλατεία πάλι. ***. Monopoly. Solctise απογοητεύουν αλλά βλέπω το σωσία του Μιχαλάκη. Jaguar, τρελοί, αξέχαστοι, ανεπανάληπτοι, χοροπηδηχτοί, συνδεδεμενοι με τους γερμανους. Βίντεο απο conviction. Και στερημμενοι χεβιμεταλαδες να σου πιανουν τον κώλο. χ14. αναγκη για κρεβάτι. Αγκαλιά με παπλωμα.
-Σάββατο και η τρέλα συνεχίζεται. Πάλι η μανα μου βλακείες. Μετά από καθυστέρηση των μέσων, επι τέλους an! προλαβαίνω Emerald. Γουστάρω, του γνωρίζω. Βγαίνω έξω. Αναμένεται να περάσω μια τρελη μέρα με τα μέλη των skull fist. Σουβλάκια, μπύρες, λικές σοκολάτας. Γλυκά άτομα, γλυκό άτομο. Ανεβοκατεβαινω σε procession, dawn of winter, martyr. CHICKEN WING. Ερχεται το τιμπι, και ο αδερφος. χαιρομαι που τους βλέπω. Και η ώρα των while heaven wept. Mα να τους λατρεύω τόσο. Και η μουσική αρχίζει, το ταξίδει αρχίζει. Και το μυαλο ταξιδεύει... . Δωράκι για το Θαλασσινό μετά από request. Μπε. Ξανα ostrogoth ανεβοκατεβαινα. Εκεί την βλέπω. Και δεν αντέχει ούτε να με κοιτάξει πιά. Κρίμα. Ξανά χ14. Συμπτώσεις, γνωριμίες, απόλα. Και αλλη μια γερή αγκαλιά με το κρεβάτι.
Η Κυριακή φεύγει έτσι, όπως κάνει συνήθως.
-Τη Δευτέρα πάλι σχολείο. Βαριεμαι. Γυρνάω σπιτι με τη Φιλιώ και το Νιονιο. ***. Κάθομαι να δω το insurgentes. Και γίνεται άλλος ένας λόγος για να αγαπώ τον Wilson. "How is it possible for someone to manage that kind of loss? Can you ever forget it? It makes you think it's better not having children at all" (σχετικά με τους ανθρωπους που έχουν χάσει τα παιδιά τους. Δάκρυζε. Χωρίς να το καταλαβω, δάκρυζα κι εγώ.) Έρχονται voivod. Και με καιει το ποστ ροκ. Και η υπόλοιπη εβδομάδα περνάει χωρίς να το καταλάβω. Το μόνο που κατάλαβα ήταν οι 2 σελίδες του Τάρχη στο τετράδιο μου. Αν δεν ήμουν τοσο πεισματάρα θα χα μπήξει γερό κλάμα. Ειλικρινά και αμερόληπτα την αγαπω. Σαν άτομο, σαν μυαλό, σαν ψυχή.
-Φτάνει η επόμενη Παρασκευή. Ψήνω τον αδερφό να παμε paradise lost. Τι ωραία βραδιά. Tα χρόνια του δράκου ακούγονται τόσο ωραία. Κομμάτι όμορφα, όμορφα. Μόνο σε ένα άτομο έκει μέσα που με κανε τοσο ρεζιλι και μου ριξε την ψυχολογία, θα πω ότι είπαν πρώτοι οι lost. "For one second, I wish that you were dead". Αλλα δεν θα με νοιαξει. Μερικες φορές ευτυχώς που έχω τον αδερφό μου. χ14 ΞΑΝΑ. Τεζαρω σπίτι. Και αναμενεται η πιο ωραία μέρα από όλες.
-Eluveitie. Πάω νωρίς νωρίς. Γνωστές φάτσες τριγύρω :). Βρίσκω τους μισούς eluveitie. Φοβερά παιδια. Ομορφα, επικοινωνιακά, μουσικά. Δεν χορταινω τους ανθρωπους. Αναζήτηση καφέ. Αναμνήσεις. Τρέλες. στήσιμο στην πόρτα, το κλασσικο. Μπαίνουμε πρώτοι. Κλασσικά εγώ και ο ανεμιστήρας και οι φατσες που παιζουν ανα συναυλία. Περιμενουμε. aeon aphelion γκουντ σταφ. ραντομγουοκ ΡΙΛΙ μπαντ σταφ. Kαι.... eluveitie. Λύτρωση. Λίγες φορές έχω ζήσει κάτι τέτοιο. Νιώθω άνετα. Τραγουδάω. Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ενα χωράφι της Ιρλανδίας. Να τρέχω. Αφήνομαι. Του χαμογελάω. Μου χαμογελάνε. Και κοιτάω τα τρελά μάτια... και σε ενα TEGERNAKO, η μαγεία τελειώνει, δυστυχώς. Μα μια μπαγκέτα θα ναι δική μου, σαν ξεπλήρωμα του χρόνου για τα χθεσινά. Από τον δικό μου μάγο Merlin :). Ξανά φαΐ. Και στο δρόμο να βρίσκεις κάτι που αγαπας στεναχωρημένο. Να μην θες να το αφήσεις μα οι αναθεματισμένες καταστάσεις -,- Δεν θα το αφήσεις όμως γιατι ενδιαφέρεσαι, ακόμη κι απροσωπα θα είσαι εκεί. Μας παίρνει ο μπαμπας του "γιου" μου. Ενδιαφέρουσα συζήτηση στο δρόμο. Σπίτι. Σκέφτομαι τα "μάτια". Να ναι κακό αυτό? Κυριακη. Ημικρανίες. ***. Νεύρα.Λέω θα διαβασω, μα ΄όπως πάντα δεν το κάνω.
-Φτάνει και το σήμερα. Σχολείο πάλι η κλασσική βαρεμάρα. Δεν μου προσφέρει τίποτα πιά. Γυρνάω σπίτι, πίστευα θα ήταν ολα νορμαλ και βαρετα. Κοιμάμαι. Αρχιζω το πορτραίτο του ντοριαν γκρει. "Εκεινου του ασήμαντου τύπου του ουαιλντ" που λέει και το ξωτικο πάντα περιπαιχτικά. Ενδιαφέρον φαίνεται αν και τραβηγμένο για μένα. Μα έλα που το βραδάκι με την καλή μου χαμστερομαμα αποφασίζω να βάλω κάποιους στόχους. Θα το κάνω. Για μένα, θα το κάνω. Ευχαριστώ για την παρακίνηση. Πάω, τελευταία ατασθαλία.

"Frozen in a place I hide
not afraid to paint my sky
With some who say I've lost my mind
Brother, try and hope to find"

"Got no patience to search for peace of mind...
...Yeah, it's fine, we'll walk down the line
Leave our rain a cold trade for warm sunshine.
You're my friend, I will defend
And if we change, well I love you anyway"

boys next door.

I try not to care.
Dead eyes always stare.