ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί συσσωρευμένη μισανθρωπιά ενός μήνα.
Και μετά από (ουάου, ακριβώς) ένα μήνα είπα να ανοιξω την καρτέλα του μπλογκ μου που άφησα ανέγγιχτο για καιρό. Και γιατί θα μου πεις κυρία τάτσομαν, δεν ακούμπησες το μπλογκ που τοσο ανυπομονουμε να διαβάσουμε και να γεμισουμε τη μέρα μας; (I wish.) Ε λοιπόν παιδιά θα σας πω ότι η ζωή είναι άδεια. Πολύ άδεια. Τα συναισθήματα ρηχά. Οι λέξεις κενά γρυλίσματα ανήμπορου ζώου. Οι πράξεις απλά το σενάριο μιας παρακμιακής θεατρικής παράστασης. Και τίποτα παραπάνω.
Είναι από αυτές τις στιγμές που φτάνεις στα όρια σου, τα ξεπερνάς και μετά νιώθεις κενός. Ετούτη η χρονιά με έχει απομακρύνει από όλους και από όλα. Καλό αυτό ή κακό, ο χρόνος θα δείξει. Πήγα και πενθήμερη. Και την απομυθοποίησα κι εγώ όπως όλα τα παιδιά.
Έχω καταστρέψει τον εαυτό μου με χαοτικές σκέψεις. Κοιτάω τον κόσμο γύρω με περιφρόνηση. Δεν ξέρω τι θέλει. Γιατί όλοι κάτι θέλουν από σένα. Όλοι ανεξαιρέτως. Έχω απογοητευτεί από μια πληθώρα προσώπων και καταστάσεων. Παθητικοποιούμαι γιατί απλά επιλέγω να μην ασχοληθώ. Όλα μένουν πίσω για το διάβασμα. Και το διάβασμα δεν αποδίδει και νιώθω ανίκανο νεογνό στην αγκαλιά της μάνας του. Πασχίζω να βρω μέσα στην ομίχλη του πρώτου κοιτάγματος το βυζί που θα μου δώσει ζωή.
Τους έχω γράψει όλους λοιπόν σε μέρος σκιερό. Γιατί το ίδιο έκαναν κι αυτοί.
Enough about you, let's talk about life for awhile.
Αλλάζω λοιπόν τον εαυτό μου. Μαθαίνω ότι δεν χρειάζεσαι μόνο αυτή τη σκληρή-μέτσολ-κακία εμφάνιση για να αμυνθείς από κάθε τι που σε πληγώνει. Μαθαίνω να μετατρέπω την αμυνά μου σε επίθεση. Γιατί, αρκετά.
It might sound silly
For me to think childish thought like these
But I'm so tired of acting tough
And I'm gonna do what I please.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου