"I remember walking, one side of town to the other, alone one night, in January... or February.
It's like in an old movie from some other land.
It lasted for hours.
Only streelights and the grating of gravel in pedestrian subways..."
~Ulver, Porn piece or the scars of cold kisses.~
Και μια μανία πάντα αυτό το κομμάτι να χαρακτηρίζει το κλίμα της εποχής. Oh well, χαμενη μέσα σε μια δίνη ανεξερεύνητων απαιτήσεων και χαοτικών παραστάσεων, νόμιζα πως θα σπασει το μυαλό μου. Και δε μιλάω για αυτο το ρομαντικό και αισθητικά ωραίο σπάσιμο που κάνει ένα βάζο όταν πέφτει από το τραπέζι. Μιλάω για αυτό το gore splatter σπασιμο που το μυαλό σου φουσκώνει, τα κυτταρά του πρήζονται, και ξαφνικά γίνεται ένα τεάστιο μπαμ με γκρι (ναι ο εγκέφαλος είναι γκρι, όχι ροζ) κομματάκια ενός σπογγωδειδούς πράγματος κολλημένα σε τοίχους και επιπλα να βρίσκεται παντού, παρέα με μπόλικο αίμα και το κεφάλι μου σε μια γωνία ανοιγμένο σαν αβγό φαμπερζέ.
Μα δε με νοιαζει. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν έχω τίποτα να φοβηθω. Δεν εχω καμια πουστιά να με τρομάζει. Δεν έχω γνωρίσει τις τύψεις σαν συναίσθημα και ούτε έχω και σκοπό. Ότι έχω κάνει στη ζωή μου το έχω ιδιοποιηθεί απόλυτα και το έχω αγαπήσει σαν ολοδική μου πράξη, άσχετα που ξέρω πως με τη σκέψη που έχω αναπτύξει τώρα, δεν θα το εκανα. Μα είναι παρελθόν, και δεν αλλάζει. Ξεπεράστε το. ΤΟ παρελθον περνάει, και το μέλλον δεν έρχεται ποτέ. Το παρον γίνεται κάθε στιγμή παρλθόν. Το μόνο που υπάρχει είσαι εσύ. Αξιοποίησε το λοιπόν. Αναλώνω τον εαυτό μου μια ζωή στν υπερανάλυση, και δεν πιστεύω ότι θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. But, everybody needs a break. everybody needs some time alone, or for himself.
I need some space. The air is too thin and I'm dying.
(but I won't)
(απλα ηθελα να γραψω tbh. Επανέρχομαι όμως. Το νιώθω.)
~Ulver, Porn piece or the scars of cold kisses.~
Και μια μανία πάντα αυτό το κομμάτι να χαρακτηρίζει το κλίμα της εποχής. Oh well, χαμενη μέσα σε μια δίνη ανεξερεύνητων απαιτήσεων και χαοτικών παραστάσεων, νόμιζα πως θα σπασει το μυαλό μου. Και δε μιλάω για αυτο το ρομαντικό και αισθητικά ωραίο σπάσιμο που κάνει ένα βάζο όταν πέφτει από το τραπέζι. Μιλάω για αυτό το gore splatter σπασιμο που το μυαλό σου φουσκώνει, τα κυτταρά του πρήζονται, και ξαφνικά γίνεται ένα τεάστιο μπαμ με γκρι (ναι ο εγκέφαλος είναι γκρι, όχι ροζ) κομματάκια ενός σπογγωδειδούς πράγματος κολλημένα σε τοίχους και επιπλα να βρίσκεται παντού, παρέα με μπόλικο αίμα και το κεφάλι μου σε μια γωνία ανοιγμένο σαν αβγό φαμπερζέ.
Μα δε με νοιαζει. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν έχω τίποτα να φοβηθω. Δεν εχω καμια πουστιά να με τρομάζει. Δεν έχω γνωρίσει τις τύψεις σαν συναίσθημα και ούτε έχω και σκοπό. Ότι έχω κάνει στη ζωή μου το έχω ιδιοποιηθεί απόλυτα και το έχω αγαπήσει σαν ολοδική μου πράξη, άσχετα που ξέρω πως με τη σκέψη που έχω αναπτύξει τώρα, δεν θα το εκανα. Μα είναι παρελθόν, και δεν αλλάζει. Ξεπεράστε το. ΤΟ παρελθον περνάει, και το μέλλον δεν έρχεται ποτέ. Το παρον γίνεται κάθε στιγμή παρλθόν. Το μόνο που υπάρχει είσαι εσύ. Αξιοποίησε το λοιπόν. Αναλώνω τον εαυτό μου μια ζωή στν υπερανάλυση, και δεν πιστεύω ότι θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. But, everybody needs a break. everybody needs some time alone, or for himself.
I need some space. The air is too thin and I'm dying.
(but I won't)
(απλα ηθελα να γραψω tbh. Επανέρχομαι όμως. Το νιώθω.)
