παρτ 1, το κείμενο.
" Ο κόσμος είναι μια σφαίρα που όλο γυρίζει, και γυρίζει, και γυρίζει.
Και όλοι ψάχνουμε λίγη αναγνώριση, ποθούμε να μάθει κάποια καρδιά εκει έξω για μας.
Τρελαινόμαστε στην ιδέα της δημοσιότητας, της φαινομενικής καθολικής αγάπης που μόνο αγάπη δεν είναι.
Η λύσσα για την αποδοχή μας αρπάζει απ' τα μαλλιά και μας σιγοτραγουδά γλυκά νανουρίσματα λήθης.
Ο όλεθρος του μυαλού ζαλίζει, κοιμίζει, εξημερώνει το άγριο πνεύμα κάθε παιδιού που σκοτώνουμε μέσα μας.
Ο πόνος της μοναξιάς ίσως και να 'ναι ο μεγαλύτερος του ανθρώπου, αφού είναι αυτοδημιούργητος.
Και το πατιναζ στον παγωμένο δρόμο της συνείδησης καταληγει επικίνδυνο και τραγικό.
Τα μοναχικά μάτια γεμίζουν από το αθάνατο νερό της στεναχώριας, μέχρι να σκάσουν, και τότε από παντού πετάγονται ασταμάτητες σταγόνες σπαραγμού μέχρινα τελειώσουν ολοκληρωτικά.
Και ο ύπνος μας, φέρνει τρομερή έκπληξη όταν ο πάγος κάτω από τα πόδια μας ανοίξει, κι εμείς ξαφνικά βρισκόμαστε έξω από το γυάλινο κόσμο μας.
και μετά έρχεται το παγωμένο νερό, κάτω από την παγωμένη λίμνη. Και ο πάγος σπάει. Και όλο πέφτεις. και βυθίζεσαι, και όλο βυθίζεσαι...
Και μακάρι να γίνει έτσι, μήπως και το κρύο νερό μας ξυπνήσει, μας εξαγνίσει, μας εξανθρωπίσει..."
παρτ 2, υποθετικός λόγος.
Ίσως οι άνθρωποι να μην είναι όλοι ίδιοι βαθιά μέσα στις ρίζες τους.
Ίσως όλα να ναι απλά, μα ίσως και δύσκολα.
Ίσως να μην είναι εύκολο να καταλάβεις, μα προσπαθείς.
Ίσως να χω τρελαθεί, μα το παλεύω.
Ίσως να με τρέλαινες εσύ, μα δεν προσπαθείς (σωστά).
Ίσως να χα άγνοια μα δεν είμαι κανονικός άνθρωπος.
Ίσως η ζωή να ναι πολύ καλή στα παιχνίδια.
Ίσως το να μην ξερεις ποια επιλογη να κανεις σημαίνει ότι δεν έχεις επιλογή.
Ίσως τα ωραία πράγματα να κρύβονται πάντα κάτω από τη μύτη σου και να μην το ξέρεις ούτε εσύ ούτε αυτά.
Ίσως να ευχόμουν να διάβαζα τη σκέψη των ανθρώπων, μα εκ των πραγμάτων δεν μπορώ.
Ίσως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου