Αφου η χρονια έφυγε με κάτι αξιοπρεπές, ας μπει και αυτή με κάτι ανάλογο. Νομίζω.
Η υπαρξή σου με σκοτώνει. Το κάθε σου βλέμμα στα μισοφωτισμένα βαγόνια του τρένου στις 6 το πρωί (ή το βράδυ;).
Η βαρια φωνή σου από τα τσιγάρα της πρηγούμενης νύχτας.
ΤΟ ύφος σου όταν μου λες: "Το ξέρεις πως δε θα 'μαι εκεί όμως με θες"
"κι εγώ σε θέλω. Και να σε γαμάω σε κάθε πιθανό σημείο με μίσος, μα και να σε αγκαλιάζω παθιασμένα κλαίγοντας με την κατάντια μας"
"Μα δε θα 'μαι εκεί. Το ξέρεις. Τίποτα να με κρατάει δεν υπάρχει, ούτε να με στέλνει μπροστά."
"Κι εσύ είσαι γαμημένα αδύναμη. Και μόνο που κάθεσαι και με ανέχεσαι, ανήμπορη, αμίλητη."
"Αν δε σαγαπούσα θα ήμουν μαζί και δεν θα ήθελα να σε διώξω. Μα και που σαγαπάω είμαι μια βρώμα, και δε μπορω να σ' αφήσω, γιατί μετά θα αφήσω και μένα. Και όλα κάνουν κύκλους. Και νομίζω πως μου 'ρχεται εμετός."
Τα βράδια που στο υγρό υπόγειο σήκωνες το χέρι να με σαπίσεις μα η γροθιά σου κατέληγε πάντα τρύπα στους τοίχους.
Τις φορές που με έσπρωξες, και σε έφτυσα, και έφυγες για να γαμήσεις τη Σοφία, κι εγώ πήρα τηλέφωνο τον Κώστα να 'ρθει στο υπόγειο και να σε εκδικηθώ ανάμεσα σε ένα ξεσκισμένο στρώμα και ένα καλοχτισμένο μπυροκοίλι, με ανοιχτά πόδια και δακρυσμένα μάτια.
ΟΙ στιγμές που με έπιασε η γριά μου να κλαίω για πάρτη σου και να βαραω σιχτιριασμένη κάθε τι που βρισκόταν μπροστά μου. Και πάντα στην ερώτηση "τι έχεις;' η απάντηση ήταν αυτή. Ποτέ εσύ.
Και όταν έβλεπα το σαραβαλό σου υπνωτισμένη ερχόμουν. Έμπαινα μέσα. Δε μιλούσε κανείς μέχρι το υπόγειο. Μέσα κανένα φως. Μετά από τσακωμούς ποτέ δε σε έβλεπα.
Μόνο σε άκουγα.
"Δεν ξέρω αν σε αγαπώ ή αν μισώ τον εαυτό μου. Το ίδιο μου φαίνεται."
Η υπαρξή σου με σκοτώνει. Το κάθε σου βλέμμα στα μισοφωτισμένα βαγόνια του τρένου στις 6 το πρωί (ή το βράδυ;).
Η βαρια φωνή σου από τα τσιγάρα της πρηγούμενης νύχτας.
ΤΟ ύφος σου όταν μου λες: "Το ξέρεις πως δε θα 'μαι εκεί όμως με θες"
"κι εγώ σε θέλω. Και να σε γαμάω σε κάθε πιθανό σημείο με μίσος, μα και να σε αγκαλιάζω παθιασμένα κλαίγοντας με την κατάντια μας"
"Μα δε θα 'μαι εκεί. Το ξέρεις. Τίποτα να με κρατάει δεν υπάρχει, ούτε να με στέλνει μπροστά."
"Κι εσύ είσαι γαμημένα αδύναμη. Και μόνο που κάθεσαι και με ανέχεσαι, ανήμπορη, αμίλητη."
"Αν δε σαγαπούσα θα ήμουν μαζί και δεν θα ήθελα να σε διώξω. Μα και που σαγαπάω είμαι μια βρώμα, και δε μπορω να σ' αφήσω, γιατί μετά θα αφήσω και μένα. Και όλα κάνουν κύκλους. Και νομίζω πως μου 'ρχεται εμετός."
Τα βράδια που στο υγρό υπόγειο σήκωνες το χέρι να με σαπίσεις μα η γροθιά σου κατέληγε πάντα τρύπα στους τοίχους.
Τις φορές που με έσπρωξες, και σε έφτυσα, και έφυγες για να γαμήσεις τη Σοφία, κι εγώ πήρα τηλέφωνο τον Κώστα να 'ρθει στο υπόγειο και να σε εκδικηθώ ανάμεσα σε ένα ξεσκισμένο στρώμα και ένα καλοχτισμένο μπυροκοίλι, με ανοιχτά πόδια και δακρυσμένα μάτια.
ΟΙ στιγμές που με έπιασε η γριά μου να κλαίω για πάρτη σου και να βαραω σιχτιριασμένη κάθε τι που βρισκόταν μπροστά μου. Και πάντα στην ερώτηση "τι έχεις;' η απάντηση ήταν αυτή. Ποτέ εσύ.
Και όταν έβλεπα το σαραβαλό σου υπνωτισμένη ερχόμουν. Έμπαινα μέσα. Δε μιλούσε κανείς μέχρι το υπόγειο. Μέσα κανένα φως. Μετά από τσακωμούς ποτέ δε σε έβλεπα.
Μόνο σε άκουγα.
"Δεν ξέρω αν σε αγαπώ ή αν μισώ τον εαυτό μου. Το ίδιο μου φαίνεται."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου