Kαι ναι είπα να χρησιμοποιήσω ξανά το παλιό κατεστραμμένο μου μπλογκ. Αλλα κάτι έφτιαξα. Εννοω γουαου έβαλα τιτλους, μια εικόνα κι ένα playlist. Τουλάχιστον το playlist εκφράζει το μη συγκεκριμένο και αρετά μπερδεμένο μουσικό μου γούστο. Θα το έλεγα και wannabe ψαγμένο.
Όπως και να χει, έγραψα τελευταία φορά πριν από κανα εξάμηνο, μισο χρόνο πίσω δηλαδή. Ουάου. Πλάκα πλάκα έχουν συμβεί αρκετά από τότε. Πως αλλάζει η ζωή μέσα σε λίγο χρονικό διαστημα. Είναι αστείο. Καινούρια προσωπα ήρθαν, παλιά και αγαπημένα έφυγαν αναπάντεχα. Σημασία όμως έχει το τώρα.
Βρίσκομαι εδώ, αρρωστη με το τσάι και με την κουβερτούλα μου, κι ετοιμάζομαι ψυχολογικά να διαβάσω για αυτό το καταραμμένο διαγώνισμα λατινικών. Γουάου και μετά απο αρκετό καιρό επίσης έχω βάλει στο ριπιτ το Jesus of suburbia. Αυτό το κομμάτι θα ναι για πάντα το soundtack της ζωής μου, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Με κάνει να αναπολώ όσα πέρασαν. Χμου.
Μουσικά έχω αλλάξει. Ναι τρελαίνομαι με νέα πράγματα, σκορπίζω το ενδιαφέρον μου σε πολλά σημεία γιατι ανέκαθεν θεωρούσα κλειστομυαλιά να περιορίζεσαι μόνο σε ενα μουσικό τομέα, κι έχω ερωτευτεί τους porcupine tree. Όχι και άσχημα για έξι μήνες. Το θέμα είναι πως συνειδητοποίησα ότι η μουσική είναι κάτι δικό μου. Που κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου στερήσει, κανείς δεν έχει λόγο πάνω στο τι μου αρέσει και στην τελική, κανείς δεν χρειάζεται να ξέρει. Θα τρέχω στις συναυλίες μου όσο το δουνουτου επιτρέπει σε μένα (ή μαλλον στους γονείς μου) να έχω λεφτα και δεν τρέχει κάστανο. Έχω και το καινούριο mp3 μου. Αυτό είναι έρωτας, ναι. Αυτό είναι το ναρκωτικό μου. Η μουσική. Σημαντική σαν τον αέρα για μένα, έχει τη δύναμη να με κάνει δική της.
Και εξωτερικά έχω αλλάξει. Η λαιμαργία μου και το ασταμάτητο περπάτημα δεν θα με αφήσουν ποτέ να κατασταλλάξω τα κιλά μου που συνεχώς αυξομειωνονται. Αυτό το κόκκινο μαλλί που απειρες φορές έχει σταθει αφορμη για να τσακωθώ με την αγαπητρή μανούλα μου έχει γίνει αναποπαστο κομμάτι μου, και κάθε μήνα γίνεται όλο και πιο μακρύ. ( :') ) Δεν με νοιάζει και τόσο αυτό το έξω τελικά. Ποτέ δεν με ένοιαζε τόσο για μένα. Είναι όμορφο αρκεί να είναι στα μάτια μου όμορφο.
Και φυσικά έχω αλλάξει εσωτερικά. Νεες ιδέες, αντιλήψεις, ενδιαφέροντα, έγνοιες. Αυτό το διαβασμα κάποια στιγμή πρέπει να το αρχίσω σοβαρα, γιατί υποτίθεται ότι εχω στόχους ανάθεμα.Αρχισα να βλέπω και ταινίες. Πάντα τις βαριομόυν τις ταινίες. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Peer pressure ίσως. Ίσως πάλι και όχι. Οι παρέες άλλαξαν.
Αχ οι παρέες. Στην ηλικία μας αλλάζουν για πλάκα. Είναι καπως τραγικό αυτό. Με λίγα λόγια, (απο δω και πέρα θα χρησιμοποιώ παρατσούκλια, αν μη τι άλλο έχει περισσότερη πλάκα έτσι) οι fantastic5 είναι εδώ και πραγματικά ελπίζω να παραμείνουν, όσο κι αν τσακώνομαι τελευταία με το δημοφιλές κορίτσι που ξέρει ότι το αγαπώ. Το σπουργίτι μου, ο κωλογερός μου θα είναι πάντα εδώ μάζι με το κορίτσι ξωτικό να δίνουν γέλιο και αν μη τι άλλο κουλτούρα στη ζωή μου. Το θρασογκομενάκι μου το ίδιο, ένας άνθρωπος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Έτσι ελπίζω και ο μισανθρωπος (most of the times) αδερφός μου. Και το ζουληχτό παιδί με το κοκκινο παλλί πιο μακρύ από το δικό μου και τη λατρεία για τα καπκεικς έχει γίνει μια απίστευτη συντροφιά. Να συμπληρώσω και το μικρό παντα και τις φιλοσοφικες συζητήσεις μας που αλλού ξεκινάνε, αλλου καταλήγουν. Από την άλλη πλευρά, πολλοί πετάχτηκαν στα σκουπίδια, είτε επειδή το επελεξαν είτε επειδη τελικά το άξιζαν. Και η χωματερή μου περιλαμβάνει ένα παστήτσιο( πρώτο και καλύτερο), μετά μια ψυχή που αγάπησα αλλα εκείνη δεν είχε ποτέ την δύναμη να νιώσει συναισθήματα κι έτσι πλήγωνε αυτά των άλλων, το αρκουδάκι της αγάπης, και μια κατεστραμμενη παρέα που πλεον δεν έχει λόγο να προσπαθεί μετα βιας να επιβιώσει μέσα στη σαπίλα της, αφού έχει ήδη διαλυθεί. Κι έχω και κανα δυο awaiting aproval στον καδο ανακύκλωσης, που είναι εκεί περισσότερο επειδή δεν έχω τη δύναμη να τα πεταξω παρά επειδή αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Και μπαινοβγαίνουν και πολλοι κομπάρσοι που να είμαι ειλικρινής ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει πως θα βγουν στο τέλος. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με ένοιαζε τι θα γίνει στο μέλλον. Θα ήταν σαν spoiler στη ζωή. Και όλους τους εκνευρίζουν τα spoiler.
Στις νέες αγάπες της ζωής μου εκτός από τους porcupine και το mp3, ανήκει πλέον και το πικ απ μου που μου προσφέρει ουκ ολίγες ώρες ευχαρίστησης.
Γουαου έξω βγήκε ήλιος κι εγώ είμαι αρκετα άρρωστη για να βγω μια βόλτα. Εκνευριστικό. έζησα κάποια πράγματα στη ζωή μου αυτούς τους μήνες που μου έμειναν είτε για καλούς είτε για κακούς λόγους, νόμιζα ότι έχασα κάτι σημαντικό αλλα τελικά (τι αστείο XD) δεν το έχασα απότι φαίνεται, απέκτησα το τετράδιο που κάνει παρέα στις σκέψεις μου και άλλα πολλά.
Αλλα ιναφ με τις κλάψες μου. Αρκετά αναπολήσα, Πιο σοβαρά πράγματα από την επόμενη φορά. Αλλά και λίγο ανασκάλεμμα στη μνήμη δεν βλάπτει. Έτσι κι αλλιως, "η μόνη γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθον".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου