Και να μια ήσυχη μέρα χωρίς ιδιαίτερες έγνοιες και υποχρεώσεις να με περιμένουν για την αυριανή. Ξαφνικά η κυκλοθυμία μου έφτασε ακριβώς στο κέντρο των άκρων της. Την απόλυτη ηρεμία.
Αρχικά διέψευσα το μύθο πως "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.". Ξυπνησα (για πολλοστή φορά) αργοπορημένη για το σχολείο, και βλέπω τις απουσίες μου να μαζεύονται σαν μυρμήγκια πάνω στο κουφάρι ενός σκαραβαίου. Θα τις ελεγξω όμως. Νόμιζα πως θα μου πάνε όλα στραβα, αλλά η μέρα που ακολούθησε ήταν πανέμορφη. Ο μόχθος που για τα λατινικά έφερε καρπούς και βγαίνοντας απο την αιθουσα μετά απο ένα εξαντλητικό αρκετά διαγώνισμα, ένιωθα νικήτρια. Το απόγευμα με περίμενε το πάντα για ένα μαραθώνιο καφέ των 4 και βάλε ωρών, καθώς και η απίστευτη μπλούζα του διαχωρισμού της χαράς (βγήκε τόσο γαμάτη). Και στο γυρισμό για το σπίτι το (κορεσμένο πια) μελαγχολικό "ταξίδι" με το τρένο μου φάνηκε κάπως διαφορετικό. Για αγνωστο λόγο, το χαρηκα όμως. Διαβασα το βιβλιο μου κι έμεινα μακρια απο τον υπολογιστή. Ουαου.
Σήμερα επιτέλους αυτή η εκδρομή στη πινακοθήκη με το αγαπητό μου σχολείο πραγματοποιήθηκε. Η έκθεση ήταν ενδιαφέρουσα. Και με την ευκαιρια που μου δίνει η αυριανή επίσκεψη στην εκκλησία, θα ευχαριστηθώ (ατ λαστ!) τον ύπνο μου. Κανονίζουμε και λαιβ με τη μπάντα. Είναι απορίας άξιο πως μέσα σε 2 τόσο απλές μέρες ξαφνικά νιώθεις καλά. Η ανθρωπινή ψυχή μάλλον δεν χρειάζεται λόγο για να είναι χαρούμενη, παρά μόνο την αντίστοιχη διάθεση.
Κάθομαι και ακούω god is an astronaut. Τι ταξιδιάρικη μουσική. Το μυαλό μου ταξιδεύει κάπου μακριά. Μάλλον θα περάσω τη μέρα μου βλέποντας ταινιες και διαβάζοντας. Γιατί όχι. Έπεσε στα χέρια μου ένα κειμενάκι που είχα γράψει πάνω στα νεύρα μου ενωπιον ενός τρελά αποτυχημένου σχεδίου κατάληψης στο σχολείο μου. Θα θελα να το μοιραστώ. Αντιθετο εντελώς με την τωρινη μου ψυχοσυνθεση, αλλά ενδιαφέρον.
" Και τα πουλάκια μου πάνε να κάνουνε κατάληψη. Και νιώθω εγώ η ένοχη. Γιατί; Γιατί εγώ ξέρω το λόγο να πάω να κανω κατάληψη, αυτοί πάνε να κάνουν χωρίς λόγο, κι εγώ δεν λέω τίποτα, απλά βολεύομαι που δεν θα χω μάθημα. Από που να ξεκινήσω. Αρχικά, που πας ρε φίλε όταν δεν έχει ιδέα τι γίνεται γύρω σου; Επαναστάτης χωρίς αιτία κι έτσι; Και ντάξει μερικοί πάτε με προσωπικό σας συμφέρον αλλά και πάλι, αυτό δεν έχει νόημα όταν αγωνίζεστε για μια συλλογική κοινότητα, όπως (θα έπρεπε να) είναι το σχολείο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι υπάρχει εκεί μέσα (στα κεφάλια σας ντε... Μετά έρχομαι εγώ. Τα λέω όλα αυτά. Τι μήπως το παίζω καμιά αυθεντία; Φυσικά και δεν είμαι αυθεντία, έχω στόχους. Κι ένας άνθρωπος που έχει στόχους πολύ απλά δεν είναι αυθεντία, γιατί μια αυθεντία έχει κάνει όσα θα ήθελε και δεν έχειπια στόχους. Αλλά νευριάζω και με αυτούς και με τον εαυτό μου όπως φαίνεται. Σιωπώ μπροστά στο γεγονός ότι θα κλείσει το σχολείο, παρόλο που διαφωνώ με τους λόγους, ή μάλλον με την απουσία λόγων. Και παρόλο που μίλησα μέσες άκρες για τους λόγους που θα πρεπε να μας νοιάζουν και να προσπαθούμε γι αυτόυς, όλοι στα αρχίδια τους. Εγώ φταίω που κολακεύω τα αρχίδια σας, μαλάκες... Σιωπώ λοιπόν, γιατί εκεί που έχω έρθει, είμαι αρκετα κουρασμένη για να θεωρώ ευτυχία την έλλειψη σχολείου από την οποία συνεπάγεται η ξεκούραση. Φταίει ο τρόπος ζωής που με κουράζει και δεν μου ταιριάζει; Φταίει η υγεία μου που συχνά με καταβάλλει; Φταίει το μυαλό μου που δεν ξέρει ακόμη που βρίσκεται; Δεν θέλω όμως ακόμη να επαναστατήσω. Μια επανάσταση για να πετύχει πρέπει να έχει τις σωστές ιδεολογικές βάσεις. ΓΝώση που πιστεύω ότι δεν κατέχω ακόμη. Και μέχρι να την αποκτήσω προτιμώ να κρατάω αυτη την ηλίθια αποχή των σκεπτικιστών. Ε ναι, γιατί ο καθένας έχει ένα μικ΄ρο φιλόσοφο μέσα του.
Και πόσο αστείο είναι το γεγονός ότι τώρα που κοιτάω το κείμενο σκέφτηκα κατευθείαν ότι δεν έχω παραγράφους και κάνω επαναλήψεις. Πουτάνα "έκθεση" μας έχεις φάει. Και άντε να μην πω, τι έκθεση είναι τώρα αυτή; Δομή-ύφος-περιεχόμενο. Μαλακίες. Τυποποιημένη έκφραση που τη μαθαίνουμε με τους γαμα΄τουε σκοπούς, πρώτον να πουν πως κάτι μας έμαθαν σε αυτό το σχολείο που κάποτε ήταν δώρο για έναν άνθρωπο και τώρα το διέλυσαν, και δεύτερον να γίνουμε τα πρόβατα που θα τους χρειαστουν σε 2-3 χρόνια. Θεματικά υλικά που πρέπει να μαθαίνουμε ΑΠ' ΕΞΩ. Πόσο τραγικό να πρέπει να μαθαίνεις απέξω ουδέτερες, ξένες απόψεις για να τις ενστερνιστείς και να τις καταγράψεις με καταξιωμένο λεξιλόγιο. Μαθαίνουμε να ξεχνάμε τα πιστεύω μας και να μην παίρνουμε θέση. Θα μου πεις όμως ότι κάποιος πρέπει να μας δώσει το έναυσμα να πληροφορηθούμε για τα όντως φλέγοντα κι επίκαιρα ζητήματα που συζητιούνται στην έκθεση. Εκεί δικαιολογείστε καημένοι φιλόλογοι. Από τη στιγμή που η κοινωνία έχει έρθει σε τέτοια θέση που δεν μπορεί να σπείρει το μικρόβιο της πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα της ζωής μέσα σε κάθε άνθρωπο, κάτι πρέπει να κάνετε κι εσείς. από τη στιγμή που η αρχή είναι σάπια, σάπια θα είναι και τα παιδιά της. Το νού σας όμως, ρεμάλια. Υπάρχουν και μερικοί που νοιάζονται να μάθουν. Ακομη κι αν ξέρουν πως η αληθινη πληροφορία είναι καλά κρυμμένη και συνυπάρχει με τόσες άλλες που έχουν σκοπό να τη διαστρεβλώσουν. Ακόμη και τότε υπάρχουν ,η μάλλον υπάρχουμε κάποιοι που έχουμε τη θέληση να παλ΄ψουμε για να διορθώσουμε τα παλιά και να χτίσουμε σιγά σιγά τα καινούρια. Όσο υπάρχει η ελπίδα στους ανθρώπους, τότε δεν μπορείτε να μας καταστρέψετε και να μας κλέψετε την ανθρώπινη ιδιότητα, όσο κι αν προσπαθείτε.
Κι έτσι κατέληξα με ένα κατεβατό με κάποιες πολιτκές και άλλου είδους αναζητήσεις μου. Με ηρέμησε αυτό; Προσωρινά μόνο... Αυτή είναι λοιπόν η εκθεσή μου. Παραγράφους δεν έχω, διαρθρωση δεν έχω, το νοημά μου δεν είναι σαφές, δεν έχω ουδέτερες απόψεις και "προπαγανδίζω". Βασικά δεν έχω καν θέμα. Αυτά είναι όμως όσα θέλω να πω.'Οχι λοιπόν κυρία Μ. (η αγαπητή μας διευθύντρια). Δεν φταίτε εσείς που πρέπει να κλείσει αυτό το σχολείο. Δεν φταίει το χαρτί και το σαπούνι που δεν έχουμε στις τοαλέτες, δεν φταίει η Στεισι, δεν φταίει που άλλες φορές μας καταδυναστεύετε με μπάτσους κι απουσίες κι άλλες μας γράφετε, δεν φταίνε που κάποιοι εκεί μέσα θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Στο κάτω κάτω ένα πρόβατο είστε κι εσείς που εκτελείτε εντολές άλλων για να έχετε σίγουρη μια άνετη θέση που θα εξασφαλίσει εσάς και την οικογενειά σας. ΤΙ φταίξατε. Τα αίτια είναι βαθύτερα. Οι ψυχές μας δεν βολεύονται με τη λήθη, αλλά με την αλήθεια. Πρώτα με την αλήθεια μας την προσωπική, και μετά γμε την Αλήθεια. Διεκδικούμε κάποια πράγματα, ή μάλλον, αυτό έπρεπε να κάνουμε.
Καλή κατάληψη μάγκες.
Αν δεν σας πιάσει ο συναγερμός δηλαδή.
(και τώρα ξέρω ότι δεν τα καταφέρατε κιόλας.)"
Αντίο λοιπόν, πάω να δω την ταινία μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου