Μένεις με τα παπουτσια στο χέρι έξω από τους casualties γιατι λόγω της καταραμμένης αφραγκίας σου δεν έχεις 5 ευρώ παραπάνω που είναι το εισητήριο στο ταμείο. Ίσως είχες βαρεθεί κιόλας.
*παρενθεση* Πάντα μου την έσπαγε αυτό με τα ακριβότερα εισητήρια στο ταμείο. Αν δηλαδή δεν προλαβεις να τρέχεις κέντρο για να αγοράσεις το εισητήριο πιο νωρίς πρέπει να το πληρώσεις? Και χειρότερα, αν κινεις γη και ουρανο για να μαζέψεις τα λεφτα μεχρι τη μέρα της συναυλίας, πρέπει να μαζέψεις ακόμη περισσότερα απότι υπολόγιζες? *κλείνει η παρένθεση*
Καταλήγεις λοιπόν με το κοκκινομάλλικο κορίτσι, το ρηνιό και μια συνοδεία νηπιαγωγείου πάααλι στο κέντρο, να περνάς ακόμη μια καμμένη, yet ευτυχισμένη νύχτα. Τρέχεις πάνω κάτω (στον αη νικόλα? :S) να βρεις το κάρμα σου όμως δεν το βρίσκεις, μα τάζεις στον εαυτό σου να μην το παρατήσεις. Από την άλλη όμως έχεις και την καρδιά σου κάπου εκεί να σε περιμένει. Ωραία το κόβω με τις αλληγορίες.
Εν τέλει αποφασίζεις να κάνεις όλη τη διαδρομή πίσω και να καταλήξεις σε ένα φιλικό πάρτυ μασκέ, μη όντας μασκέ, στο δρόμο συναντάς αγαπημένες αλλά και μισητές φάτσες, και τελικά φτάνεις. Και μένεις να τρώς βλακειούλες, να χορεύεις κι ας έχουν πεθάνει τα πόδια σου, και να τραγουδάς καραόκε Ρουβά. Τέλος να γυρίζεις πτώμα σπίτι αλλά με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Μμμμ. Μερικές φορές είναι όλα ωραία. Αγαπώ αυτές τις μέρες.
Μισώ τα σπυράκια μου μα είναι δικά μου.
No matter how I try, I find my way into the same old jam.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου