Here we all are, born into a struggle to come so far but end up returning to dust.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Sick.

Ναί λοιπόν είμαι άρρωστη εδώ και κάποιο καιρό. Είναι κάπως τραγικό να είσαι ριγμένος στο κρεβάτι κατά το 80% της μέρας ενώ έχεις τόσα να κάνεις, κι ενώ η διαθεσή σου δεν έχει κανένα λόγο να είναι σε χαμηλά επίπεδα, πέφτει αυτόματα λόγω του πυρετού.

Μετά από ένα αρκετά γαματο σαββατοκύριακο, μισό στο σπίτι του ξωτικού και μισό παρέα με τον τάρχη που αφού φάγαμε πόρτα από το εργοστάσιο σοκολάτας καταλήξαμε να περιδρομιάζουμε στο γκάζι μετά από τις συμβουλες γνωστου καλτ μουτρου του δευτέρου, ξαναρρώστησα αφού η φιλολογος μας αποφάσισε να μας κάνει μάθημα με 39 πυρετό κι αφού το μισό μου σχολείο, ίσως και παραπανω ήταν άρρωστο. Και οι απουσίες μαζεεεεεύονταιιιιι. Δεν γκρινιάζω άλλο όμως, δεν θα μου πέσει η ψυχολογία, όοοοοοχι.
Έκανα πάντως το βήμα να πετάξω κάποια σκουπίδια που βρίσκονταν σε αυτό τον κάδο της ανακύκλωσης. Μπράβο μου. Και καταφερα μαζί με το παιδι με τη λατρεία στα καπκεικς να δώσω νέο νόημα στην έννοια "Ι like it".

Η Τρίτη ανακυρήχθηκε επίσης ως επισημη μέρα λογοτεχνίας από εμενα και τον τάρχη. 4 ανυποφορες ώρες γεωμετριας-αλγεβρας-φυσικης-χημειας αντικαταστάθηκαν από το λίωσιμο με βιβλία. Αρέσκομαι.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα είμαι καλά μέχρι το σαββατοκύριακο, γιατί οι god is an astronaut δεν χάνονται λέμε! Και πρέπει να κάνω και προβες. ΑΜΑΝ με λίγα λόγια (όχι τα καθάρματα, το κανονικό, το επιφώνημα).

Ενιγουέη. Σαπίζω σήμερα *χαρακτηριστικη κίνηση που συνοδεύει τη συγκεκριμένη signature φράση*. Ακολουθεί ένα σχετικά παλιό ποιήμα μου. Έτσι γιατί μπορώ που λέμε.

Ο κόσμος ήταν κακος
Δεν μ' άφησε να προχωρήσω
Ούτε να βρω το φως
Μόνο ζητούσε να αποφασίσω


Ο κόσμος ήταν κακός
Την παιδκή μου ψυχή εμαύρισε
Σαν να τη χτύπαγε κάποιος τρελός
Κι η στιγμή να ξυπνήσω άργησε


Κανένα σθένος για ναπ ροχωρήσω
ΤΟ όνειρα γκρεμίστηκαν σαν μικρές καλύβες.
Τη ζωή που ήθελα δεν μπόρεσα να ξεκινήσω
Οι ελπίδες γύρω μου σωριαστηκαν, μυριάδες στοίβες


Το φως δεν βρήκα
Μες στου κακού του κόσμου την καταχνιά
Σαν μια αντίκα
Ο δόλιος χρόνος με ξεπουλά


Ο κόσμος ήταν κακός
Ζητούσε γρήγορες αποφάσεις
Κι αν ήσουν δειλός
Σε έκανε τα πάντα να χάσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου